De strafcorner is een cruciaal en vaak wedstrijd bepalend onderdeel van het moderne hockey. Het is een spelsituatie die zowel aanvallende als verdedigende teams dwingt tot strategisch denken en snelle actie. Dit artikel biedt een uitgebreide uitleg van de strafcorner, inclusief de regels, de manier waarop deze wordt toegekend, en de tactieken die worden gebruikt om te scoren of een doelpunt te voorkomen.
Wat is een Strafcorner?
Een strafcorner is een speciale spelsituatie in hockey die wordt toegekend aan de aanvallende partij wanneer de verdedigende partij een overtreding begaat binnen de eigen 'striking circle' (ook wel de cirkel genoemd). De striking circle is een halfronde zone voor het doel, met een straal van 14,63 meter. Een strafcorner biedt een uitstekende kans voor het aanvallende team om een doelpunt te scoren.
Wanneer wordt een Strafcorner Toegekend?
Een strafcorner wordt toegekend in de volgende situaties:
- Overtredingen binnen de Cirkel: Een strafcorner wordt meestal toegekend voor een onopzettelijke overtreding door een verdediger binnen de eigen cirkel, waarbij het maken van een doelpunt niet direct wordt voorkomen. Dit kan bijvoorbeeld het raken van de stick van een tegenstander zijn, het gevaarlijk hoog de cirkel uit slaan van de bal, of het schoppen van de bal door de keeper.
- Opzettelijke Overtredingen buiten de Cirkel: Een opzettelijke overtreding door een verdediger buiten de cirkel maar binnen de 23-meterlijn kan ook leiden tot een strafcorner. Het is vaak lastig voor de scheidsrechter om te beoordelen of een overtreding opzettelijk is, waardoor dit minder vaak voorkomt.
- Bal hoger dan schouderhoogte: Alle ballen die binnen de cirkel door een verdediger hoger worden geslagen dan schouderhoogte, leveren per definitie een strafcorner op.
- Opzettelijk over de achterlijn spelen: Het is voor de verdedigende partij niet toegestaan om de bal opzettelijk over de eigen achterlijn te spelen.
- De scheidsrechter kan er ook voor kiezen om door te laten spelen als een overtreding voordeel oplevert voor de aanvallende partij.
Posities en Opstellingen
Aanvallende Partij:
- Een aanvaller staat met de bal op de achterlijn, minimaal 9,10 meter van de dichtstbijzijnde doelpaal. Vanaf daar pusht deze speler de bal naar de mede-aanvallers die buiten de cirkel klaarstaan.
- De overige aanvallers staan buiten de cirkel, klaar om de bal te ontvangen en op doel te schieten. Totdat de strafcorner daadwerkelijk is genomen, mogen deze aanvallers de cirkel niet betreden.
- De aanvallende spelers die niet direct betrokken zijn bij de strafcorner, bevinden zich doorgaans op de hoogte van de middenlijn.
Verdedigende Partij:
- Maximaal vijf verdedigers (inclusief de keeper) mogen achter de achterlijn staan om de strafcorner te verdedigen. Ze mogen zowel binnen als buiten het doel staan.
- De overige verdedigers moeten achter de middenlijn staan.
Het Spelen van de Bal
De strafcorner begint wanneer de speler op de achterlijn de bal speelt. Vanaf dat moment mogen de verdedigers de cirkel inlopen om de bal te onderscheppen. De aanvallers moeten ervoor zorgen dat de bal eerst buiten de cirkel wordt gestopt voordat er een doelpoging wordt ondernomen.
Regels Tijdens de Strafcorner
- De bal moet buiten de cirkel zijn voordat er op doel geschoten mag worden.
- Het eerste schot op doel, indien geslagen of geflatst, mag niet hoger zijn dan 46 centimeter (de hoogte van de zij- en achterplank van het doel). Een push is hierop een uitzondering.
- De strafcorner is pas voorbij als de bal in het doel gaat, over de achterlijn gaat, voor de tweede keer buiten de cirkel komt, meer dan 5 meter buiten de cirkel komt (ook bij de eerste bal!) of er een overtreding gemaakt wordt.
Tactieken en Variaties
De strafcorner is een dynamische spelsituatie waarin teams verschillende tactieken en variaties gebruiken om te scoren of een doelpunt te voorkomen.
Lees ook: Uitleg van de strafbal in korfbal
Aanvallende Tactieken
- De Standaard: Een van de meest voorkomende tactieken is de 'standaard' strafcorner, waarbij de bal vanaf de achterlijn naar een speler op de kop van de cirkel wordt gepusht. Deze speler stopt de bal, waarna een andere speler (de 'sleeppusher') de bal op doel sleept.
- De Tip-In: Bij deze variant loopt een speler vanaf de kop van de cirkel in en tipt de bal in het doel.
- De Aangever: De bal kan ook teruggespeeld worden op de speler die de bal heeft aangegeven, waarna deze een doelpoging onderneemt.
- Sleeppush: Veel teams maken gebruik van een sleeppush, waarbij de bal met een zwaaiende beweging hoog op doel wordt gepusht. Dit is een effectieve manier om de bal snel en hard richting het doel te krijgen.
Verdedigende Tactieken
- Uitlopen: Verdedigers proberen zo snel mogelijk uit te lopen om de aangever of de stoppers onder druk te zetten.
- Blokken: Verdedigers proberen de bal te blokken met hun stick of lichaam om te voorkomen dat de bal op doel komt.
- Keeperswerk: De keeper speelt een cruciale rol bij het verdedigen van een strafcorner. Goede keepershandschoenen zijn essentieel om harde schoten te kunnen opvangen. De keeper moet bij een strafbal OP de lijn blijven staan (let op: bij een strafcorner moet hij er juist achter!) en mag niet van zijn plaats komen voor de strafbal genomen is. Doet hij dat wel en wordt er niet gescoord, dan moet de strafbal opnieuw genomen worden. Wordt er wel gescoord, dan telt het doelpunt. Als er een vliegende keeper in het doel staat, dan MOET deze een helm opzetten. Hij mag GEEN andere bescherming zoals keeperhandschoenen, body of legguards aantrekken.
Het Belang van de Scheidsrechter
De scheidsrechter speelt een belangrijke rol bij het toekennen en begeleiden van een strafcorner. Het is belangrijk dat de scheidsrechter op de juiste plek staat om de overtreding(en) goed waar te nemen. Een goede positie is bij de achterlijn links van het doel aan de rechterhand van de scheidsrechter. Vanuit deze positie zijn cirkelfouten beter te zien en is de keuze tussen een strafcorner of strafbal beter te maken. Een strafcorner die gegeven wordt vanaf de 23-meterlijn of daarbuiten mist meestal overtuiging en kan leiden tot discussie.
De scheidsrechter geeft de strafcorner vrij wanneer de vier verdedigende veldspelers en de keeper achter de lijn staan, en wanneer de collega-scheidsrechter heeft aangegeven dat iedereen achter de middenlijn staat. De scheidsrechter moet er ook op letten dat de aangever geen schijnbeweging maakt en dat de verdedigers niet te vroeg uitlopen.
Materialen en Veiligheid
Naast tactiek en discipline is het belangrijk om goede materialen tot je beschikking te hebben bij het uitvoeren van een strafcorner.
Strafbal versus Strafcorner
Een strafbal wordt toegekend voor een overtreding van een verdediger in zijn cirkel, waardoor het waarschijnlijk maken van een doelpunt wordt voorkomen. Je kunt ook een strafbal geven voor een opzettelijke overtreding van een verdediger in zijn cirkel tegen een tegenstander die in balbezit is of een mogelijkheid heeft om de bal te spelen. Bij een persoonlijke overtreding past soms ook een persoonlijke straf. Als je een strafbal geeft wordt de tijd stilgezet (denk eraan dat je hem na afloop weer aanzet)! Alle medespelers, behalve de verdedigende keeper en de speler die de strafbal gaat nemen moeten achter de 23-meterlijn gaan staan. Zij mogen zich niet onnodig storend gedragen. De speler moet bij een strafbal binnen speelafstand van de bal staan. Een aanloop nemen is dus niet toegestaan, een stap zetten wel. De scheidsrechter wiens cirkel het is, gaat rechts achter de speler staan zodat hij de speler én de keeper in één oogopslag kan zien. Voordat de strafbal genomen mag worden, vraagt de scheidsrechter of de keeper klaar is en daarna of de speler klaar is. Vervolgens fluit de scheidsrechter om aan te geven dat de strafbal genomen mag worden. Als de speler de strafbal neemt voordat er gefloten is en er wordt gescoord, moet hij de strafbal opnieuw nemen. Let op! De strafbal is één schot op doel, er kan niet gescoord worden uit een rebound. De wedstrijd wordt hervat met een beginslag (als er gescoord is) of met een vrije slag voor de verdediging, als er niet gescoord is.
Een strafbal lijkt op een strafschop in een voetbalwedstrijd. Echter, in het hockey ligt de bal iets dichterbij het doel, namelijk op een afstand van zes meter en veertig centimeter. De scheidsrechter kent een strafbal in drie situaties een strafbal toe aan de aanvallende partij: indien de verdedigende partij een opzettelijke overtreding in de eigen cirkel maakt tegen een tegenstander in balbezit, indien de verdedigende partij een opzettelijke overtreding maakt, waardoor de tegenstander niet in balbezit kan komen of indien de verdedigende partij een opzettelijke óf een onopzettelijke overtreding in de eigen cirkel maakt, waardoor hij of zij een zeker doelpunt voorkomt. Vanaf de strafbalstip mag de aanvallende partij slechts een keer op doel pushen. Er is geen rebound. Als de keeper de bal tegenhoudt of de strafbalnemer mist het doel dan zal het verdedigende team de bal uitnemen als een achterbal. Een strafbal bij hockey is als een penalty bij voetbal. De scoringskans bij een strafbal is erg groot. De strafbalstip ligt op 6 meter en 40 centimeter afstand van het doel. Het is daarom ook erg ingewikkeld om als keeper deze bal te stoppen.
Lees ook: Keepers en strafschoppen: wat zijn de regels?
Overige spelregels en context
Volwassen hockeyteams spelen 11 tegen 11. Alle spelers hebben een eigen stick. Alleen met de platte kant daarvan mogen ze de bal spelen. Bij hockey mag je onbeperkt doorwisselen tijdens de wedstrijd. De speler die in het veld komt, mag pas het veld inlopen als de andere speler uit het veld is. Een wedstrijd wordt gefloten door 2 scheidsrechters, allebei aan 1 kant van het veld. Een reguliere hockeywedstrijd bestaat uit 70 minuten. Er zijn 4 delen van 17,5 minuut: kwarten. Na het eerste en het derde kwart is een pauze van 2 minuten. In de rust, na het tweede kwart, volgt een pauze van 5 minuten. Er is geen blessuretijd. Elke speler mag de bal omhoog spelen met een push of scoop, zolang het geen gevaarlijk spel is of leidt tot gevaarlijk spel. Speel je de bal omhoog in de richting van een tegenstander binnen 5 meter? Dan geldt dat als gevaarlijk. Je mag de bal in het veld niet opzettelijk omhoog slaan met een flats of slag. De scheidsrechter beoordeelt of dit het geval is. Een flats is technisch gezien een slag, daarom mag een hoge flats alleen op doel gespeeld worden. Shoot en afhouden zijn veelvoorkomende overtredingen. Bij shoot komt de bal tegen de voet, been of ander lichaamsdeel van een speler. Je mag de bal niet afschermen met je lichaam of met je stick. Voorkomt een overtreding een doelpunt? De scheidsrechter kan er ook voor kiezen om door te laten spelen, als dit voordeel oplevert.
Tijdens hockeywedstrijden kan de scheidsrechter overtredingen bestraffen met een strafkaart. Een speler die een groene kaart krijgt, moet 2 speelminuten afkoelen buiten het veld. Het team van deze speler speelt die 2 minuten met een speler minder verder. Bij een gele kaart moet een speler het veld ook verlaten. Bij iets zwaardere overtredingen moet de speler het veld voor 5 minuten verlaten en bij zwaardere overtredingen voor 10 minuten. Een rode kaart is voor een speler die een ernstige overtreding maakt. De speler moet dan definitief het veld verlaten.
Shoot-outs zijn 1-op-1 duels tussen een speler en een keeper. Ze worden alleen genomen als er na een gelijkspel een winnaar moet worden bepaald. Vanaf de 23-meterlijn rent de aanvaller richting het doel. Deze probeert binnen 8 seconden te scoren. Tijdens wedstrijden van het Nederlands elftal en bij sommige wedstrijden van de Hoofdklasse is er een videoscheidsrechter. Deze doet alleen mee als er een vraag wordt gesteld. Beide teams mogen een zogenaamde video-referral aanvragen voor alle situaties in het 23-metergebied die leiden tot een strafcorner, strafbal of een doelpunt. Krijgt het team gelijk? Dan mag het team later nog een video-referral aanvragen.
Lees ook: Alles wat je moet weten over de Schijnbeweging bij de Hockey Strafbal