Introductie
Voetbal in Indonesië heeft een rijke en bewogen geschiedenis, die teruggaat tot de koloniale tijd. Van de eerste voetbalclubs opgericht door Europeanen tot de recente naturalisatie van spelers met Indonesische roots, het voetbal heeft een belangrijke rol gespeeld in de nationale identiteit en trots. Dit artikel duikt in de geschiedenis van het Indonesische voetbal, van de beginjaren tot de recente successen en uitdagingen.
De Vroege Jaren: Voetbal in Nederlands-Indië
De geschiedenis van het moderne voetbal begon rond 1850 in Engeland. Het spel werd snel populair in de rest van Europa en ook in de koloniën. Sport in het algemeen was aanvankelijk een Europese aangelegenheid en te vinden waar concentraties Europeanen waren. In Nederlands-Indië werd in 1894 Victoria opgericht in Soerabaja, de oudste voetbalclub. Later kwamen er in die stad bij Tot Behoud Onzer Ribbenkast (THOR), HBS en Excelsior. De hoofdstad Batavia kende ook meerdere clubs. Bijvoorbeeld de Voetbalbond Indische Omstreken Sport (VIOS, waar ook Tjalie Robinson heeft gevoetbald), Hercules en Sportvereeniging Binnenlandsch Bestuur (SVBB). Deze laatste was op 28 september 1912 opgericht.
Voetbalverenigingen waren in Indië net zo verzuild als in Nederland. Het grote verschil met Nederland was dat voetbalclubs niet werden opgericht op basis van de geloofsovertuiging (katholiek of protestant). Ze waren meer bepaald door de beroepsgroep (militairen, artsen) en vooral de etnische afkomst van de leden.
Qua organisatie kwam later de Nederlandsch-Indische Voetbal Unie (NIVU), waardoor de competities en spelertransfers beter gereguleerd werden en er heuse interregionale kampioenschappen konden worden gehouden.
Sportvereeniging Binnenlandsch Bestuur (SVBB)
SVBB was een Europese vereniging, aanvankelijk voor ambtenaren, maar volgens Eddy Meeng kon iedereen lid worden. In de praktijk waren er vooral Indo-Europeanen, Chinezen, Indische Nederlanders en totoks in de vereniging te vinden. Een enkele Indonesiër daargelaten. Eddie Meeng was geen ambtenaar van het Binnenlands Bestuur, maar werkte bij de Koninklijke Paketvaart Maatschappij, de KPM. Hij was daar werkzaam als opzichter eerste klas bij de afdeling die verantwoordelijk was voor de havenvoorzieningen zoals vorkliften en (hijs)kranen, lorries. Hij had als Indo Europees onderwijs doorlopen en had een diploma van de ambachtsschool in metaalbewerken. Eddie Meeng had dus rond zijn dertigste een goede functie en behoorde tot de Indo’s uit de middenklasse.
Lees ook: Chileens elftal: actuele status
SVBB was een vereniging die volgens Eddy Meeng was opgericht door de heer P. van Lingen, die een hoge functie had bij de KPM. Ook zijn vrouw speelde een prominente rol in de vereniging. Clubs in lagere klassen hadden slechte velden of vaak niet eens velden. Eddy Meeng vertelt hoe ze als jongens begonnen waren op blote voeten op kale gronden te spelen. Later kregen ze het beter. Het terrein van SVVB was een goed onderhouden veld, dat dagelijks genoeg water kreeg om het gezond en groen te houden. Eddy Meeng schat dat er per wedstrijd wel honderden toeschouwers kwamen. Het terrein was gelegen achter de dierentuin van Batavia. Vlakbij zwembad Tjikini en de Djalan Raden Saleh, in de buurt lag ook het Koningin Emmaziekenhuis. Eddy Meeng vertelt dat veel mensen via de dierentuin naar het voetballen gingen kijken. Ze sprongen dan over het hek dat tussen de twee terreinen lag. Een kaartje voor de dierentuin was namelijk goedkoper dan voor het voetballen. De prijzen hingen af van de plaats die je wilde. Een staanplaats kostte 3 gulden, een staantribune 5 gulden en de zittribune was met 10 gulden het duurst. Een andere kortere weg om stiekem naar het voetballen te kijken was door de rivier over te zwemmen. Op de foto’s van Eddy Meeng is te zien dat het publiek gemengd was, naast Europeanen (inclusief Indo’s) waren er ook veel Indonesiërs. En ze waren niet alleen te vinden op de staanplaatsen, ook op de tribunes.
Het voetbal was lokaal en regionaal georganiseerd. Er waren meerdere (stads)bonden en klassen. Een competitie tussen clubs op heel Java was er niet. Dat had praktische redenen: tijdrovend en duur vanwege de grote afstanden. Eddy Meeng speelde wel uitwedstrijden in ‘groot’ Batavia. Hij speelde in Buitenzorg (Bogor), Soekaboemi, Tangerang, Meester Cornelis (Jatinegara), Bandoeng. Maar er waren ook vriendschappelijke wedstrijden in Medan, in de buurt van het Tobameer (Berastagi?) en zelfs in Singapore. Deze wedstrijden waren meteen uitstapjes die meestal een week duurden. Geleidelijk was het voetbal per provincie (samenvallend met de grote eilanden) georganiseerd. Er konden kampioenswedstrijden worden gespeeld tussen bijvoorbeeld Sumatra en Java. Het beste voetbal speelde zich op Java af vanwege de grote concentratie van Europeanen. Qua voetballen was het kampioenschap van Java het meest interessant.
Eddy Meeng: Een Legende uit het Verleden
Henri Freddy (roepnaam Ed of Eddy) Meeng is op 20 december 1908 geboren in Pladjoe (Palembang, Zuid-Sumatra) en overleden op 11 januari 2008 te Almelo. Het gezin waarvan hij deel uitmaakte, verhuisde later naar Java en vestigde zich in Batavia. Samen met zijn broer Frans (geboren 18 januari 1910) was Eddy gek van voetballen. Ze hadden er veel aanleg voor en waren getalenteerd. Eddy Meeng noemt zichzelf en zijn broer Frans ‘uitstekende rasvoetballers’. Hij was al op zijn dertiende lid geworden van De Sportvereeniging Binnenlandsch Bestuur (SVBB), die hij in een persoonlijk document de Sport Vereniging Blauwe Boys (naar de lichtblauwe shirts) noemt. Hij heeft er gespeeld van 1921 tot het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog. Broer Frans speelde bij stadgenoot Hercules. Frans Meeng was een goede centrale middenveldspeler, Eddy was linksback maar had ook wel eens gespeeld als aanvaller. Frans was naast een goede voetballer ook een begenadigd atleet. Ook nu Eddy Meeng 99 is geworden zijn de goede herinneringen aan zijn jeugd in Indië nauw met het voetballen verbonden. Zonder merkbare moeite noemt hij namen van elftalgenoten uit de kampioensjaren 1928-1930. Ook kan hij de meeste namen geven van spelers op een foto uit die tijd. Moeiteloos noemt hij de namen Lasso, Van Hooydonk, Bert Bax, Soemo (later naar Hercules), Weise, Chris Mols, Janus Becker (zijn zwager). Als trainer herinnert hij zich de naam ‘Paatje’ Crompvoets als degene die het meeste succes met het elftal boekte. Hij was ook een KPM-man.
Eddy Meeng vertelt met trots dat hij al op zijn 18e speler was geworden van de Bataviase Voetbalbond omdat hij met zijn club SVBB in de eerste klasse speelde. SVBB was in enkele jaren daar gekomen na achtereenvolgende promoties vanaf de laagste, derde, klasse. Het bondselftal bestond uit een selectie van spelers van clubs uit Batavia. Broer Frans zou het nog schoppen tot het Nederlands-Indisch elftal. Dit team behoorde tot de 16 elftallen die meededen aan het WK van 1938 in Frankrijk. Frans Meeng had daarin een basisplaats op zijn vertrouwde positie op het centrale middenveld. Eddy Meeng vertelt dat hij eigenlijk ook naar Europa zou zijn meegegaan maar hij werd niet geselecteerd omdat hij dienst had genomen bij de marine en geen verlof kon krijgen.
Amateurvoetbal met een Gouden Randje
Topvoetbal is tot in de jaren vijftig in Nederland amateursport. In Nederlands-Indië was dat niet (veel) anders. De verschillende kampioenschappen werden steevast beloond met bekers, vaantjes, medailles en ook wel gouden voetbalschoentjes. Eddy Meeng verklaart echter dat ze er ook een aardige zakcent aan overhielden. Op een gegeven moment kregen de spelers bij winst bedragen van 30 tot 40 gulden per wedstrijd. Voor velen in die tijd meer dan een weekloon. Een hoogtepunt in Eddy Meeng’s voetballeven was de finale om het kampioenschap van Java tegen Soerabaja, de ‘krokodillen’. Deze wedstrijd werd gespeeld in 1933 in Bandoeng. Het was een spannende wedstrijd met wisselende kansen voor beide teams. Bij Soerabaja speelde de toen 24-jarige Bep Bakhuys mee, die in 1937 een contract tekende bij het Franse FC Metz en de eerste Nederlandse profvoetballers was geworden. Eddy Meeng: “Bep Bakhuys stond een paar keer tegenover mij. Dan was hij dus mijn broer Frans al gepasseerd met zijn grote wendbaarheid en snelle (kap)bewegingen. Eigenlijk was hij voor ons niet te houden. Hij was heel goed.” Maar uiteindelijk versloeg SVBB de ’krokodillen’ uit Soerabaja met 4-3 en werd kampioen van Java. Eddy Meeng heeft nog in 2002 een sfeervol verslag uitgetypt over deze wedstrijd, die het hoogtepunt was uit zijn voetballeven.
Lees ook: Voorbereiding internationale wedstrijden U17
De Tweede Wereldoorlog: Een Donkere Periode
Zo zoet als de herinneringen aan het voetbal waren, zo bitter waren de ervaringen nadat de Japanse bezetting een abrupt einde maakte aan die mooie tijd. Omdat ze dienstplichtigen waren, werden Eddy en Frans Meeng krijgsgevangen gemaakt. Frans Meeng bevond zich in 1944 op het schip de Junyo Maru. Op dit schip bevonden zich meer dan 4200 Indonesische dwangarbeiders, romusha, en ongeveer 2500 geallieerde krijgsgevangenen, de meesten Nederlanders. Het schip was van Java op weg naar Noord-Sumatra. Daar zouden de romusha’s en krijgsgevangenen aan de Pakan Baroespoorlijn te werk worden gesteld. De Junyo Maru werd getorpedeerd door de Britse onderzeeboot HMS Tradewind ter hoogte van de zuidwestkust van Noord-Sumatra, ongeveer 50 km ten westen van de stad Benkulu. Frans Meeng overleefde het niet en behoorde daarmee tot de 5620 omgekomen slachtoffers. Zijn naam staat op de officiële lijst. Ook een neef, Jules Emile Meeng, overleefde de ramp niet. Eddy Meeng kwam terecht in een kamp in Noord-Sumatra en werd tewerkgesteld aan de Pakan Baroespoorlijn. Hij moest vernederingen, mishandeling, honger en ziekte ondergaan en overleefde wonderwel deze ontberingen. De gouden voetbalschoentjes die hij met voetballen had gewonnen, moest hij in de oorlog verkopen om eten te kopen voor zijn familie en zichzelf. Na al die jaren praat hij er schijnbaar onbewogen over, maar gaat daarna direct met blijmoedigheid over op zijn herinneringen aan het voetballen.
Het Nederlands-Indische Elftal op het WK van 1938
Het Nederlands-Indische voetbal heeft nog voor een wereldprimeur gezorgd. Het elftal nam als eerste Aziatische team deel aan het tweede wereldkampioenschap in 1938, met Frankrijk als gastland. Eigenlijk dachten de Zuid-Amerikaanse landen dat ze aan de beurt waren voor de organisatie na het eerste toernooi van 1934. Dat bleek niet het geval. Uit rancune trok Argentinië zich terug, gevolgd door andere landen. Maar er kwamen meer afzeggingen: de VS, Spanje en Japan. Oostenrijk mocht niet meedoen vanwege de Anschluss bij Duitsland. De wereldvoetbalbond FIFA beloonde uiteindelijk het verzoek van Nederlands-Indië om mee te doen.
Het team zou eerst op 20 mei 1938 een voorwedstrijd spelen tegen de VS in Rotterdam. De Amerikanen hadden zich echter net teruggetrokken zodat Nederlands-Indië tot de laatste 16 behoorde. De eerste wedstrijd werd geloot tegen Hongarije. Het duel werd gespeeld op 5 juni 1938 in stadion Vélodrome Municipale in Reims voor mee dan 20.000 toeschouwers. Nederlands-Indië was van begin af aan kansloos en verloor van de sterke Hongaren met 6-0. Hoewel de Nederlands-Indische spelers technisch wel wat in huis hadden, waren ze vooral fysiek (qua postuur en lengte) veruit de mindere en ook in tactisch opzicht. Met name ontbrak het aan positiespel. Verslaggever Han Hollander had wel een compliment voor het team dat volgens hem niets cadeau had gegeven en waardig naar huis kon gaan. Hij voorspelde trouwens dat Hongarije een titelkandidaat was. Het team behaalde inderdaad de finale maar verloor met 2-1 van de regerend wereldkampioen Italië. Belangrijker is misschien te weten dat het team van Nederlands-Indië bestond uit 8 Indo’s! Het team wordt gezien als deel van de Indonesische voetbalgeschiedenis.
De Jaren na de Onafhankelijkheid: Een Nieuwe Start
In 1930 werd de Persatuan Sepak Bola Seluruh Indonesia (PSSI) opgericht. Het lidmaatschap voor de wereldvoetbalbond FIFA volgde in 1952, waar men zich twee jaar later officieel aansloot bij de AFC. In de beginjaren stond de ploeg overigens bekend als Nederlands-Indië. Datzelfde Japan trok zich evenals de Verenigde Staten terug voor de kwalificatiecyclus voor het WK van 1938. Nederlands-Indië plaatste zich daardoor automatisch voor de eindronde in Frankrijk. De voorbereiding op dit toernooi vond plaats in Nederland, waar de gehele selectie actief was, maar dat mocht niet baten. Op 26 juni 1938, 21 dagen na de WK-eliminatie, was Nederlands-Indië opnieuw te bewonderen op Nederlandse bodem. Het team van bondscoach Johan Mastenbroek werd in het Olympisch Stadion met duidelijke cijfers verslagen door het Nederlands elftal: 9-2. Het betrof de laatste wedstrijd van Nederlands-Indië.
Aanvankelijk schreef Indonesië zich in voor de kwalificatiecyclus voor het WK van 1950. Net als Birma en de Filipijnen trok de nationale ploeg zich evenwel terug. India plaatste zich daarmee automatisch voor de eindronde in Brazilië, maar trok de deelname later óók in. Indonesië besloot zich aan het einde van de jaren zestig voor het eerst te meten in een kwalificatietoernooi. Men probeerde de Azië Cup van 1968 te bereiken, maar Pasukan Garuda speelde geen rol van betekenis in een groep met de Filipijnen, Japan, Taiwan en Zuid-Korea (één zege, één gelijkspel en twee nederlagen). Het Nederlands elftal bereikte in 1974 voor het eerst in de geschiedenis de WK-finale. Indonesië probeerde dat toernooi óók te bereiken, maar kon het niet bolwerken in een groep met Australië, Irak en Nieuw-Zeeland. In de eerste decennia na de Tweede Wereldoorlog maakte men sowieso geen overtuigende indruk in de verschillende kwalificatiegroepen.
Lees ook: Terugblik handbalselectie
De Weg naar de Azië Cup en Verder
Als Indonesië mocht de nationale ploeg in 1996 eindelijk debuteren op een eindronde. In dat jaar mocht men aantreden op het kampioenschap van Zuidoost-Azië. De groepsfase bleek geen enkel probleem met Cambodja, Laos, Myanmar en Vietnam als concurrentie (tien punten uit vier wedstrijden). Een podiumplaats werd men echter onthouden in Singapore. Indonesië speelde eind 1996 wederom een eindronde. Voor het eerst mocht de ploeg zich meten met de beste clubs van het continent, maar het Azië Cup-debuut leverde geen overtuigende resultaten op. Wel trapte men af met een acceptabel gelijkspel tegen Koeweit (2-2). Zuid-Korea (2-4) en de Verenigde Arabische Emiraten (0-2) trokken vervolgens aan het langste eind. Ondanks de vroegtijdige uitschakeling smaakte de Azië Cup-deelname van 1996 naar meer. Indonesië wist zich eveneens te plaatsen voor de Aziatische kampioenschappen van 2000 en 2004, maar in beide gevallen strandde het avontuur al in de groepsfase. In dat laatste jaar boekte men wel een aansprekend resultaat door Qatar te verslaan (2-1). In 2007 mocht de eilandenstaat het toernooi organiseren met behulp van drie andere landen.
Het kwaliteitsverschil op het kampioenschap van Zuidoost-Azië lag aanzienlijk dichter bij elkaar. Indonesië had op deze toernooien dan ook meer in de melk te brokkelen. Tussen 2000 en 2004 wist men zelfs driemaal op rij de finale te bereiken, maar een daadwerkelijke eindzege bleef uit. Thailand wist de eerste twee finalewedstrijden tegen de Indonesiërs te winnen. Indonesië wist de ingezette lijn niet door te trekken. De nationale ploeg kwalificeerde zich niet voor de Azië Cup van 2011 en 2015, waar men werd uitgesloten voor de editie van 2019. Op het kampioenschap van Zuidoost-Azië wilde het al evenmin vlotten. Ondertussen bleef Indonesië eveneens aanmodderen in de kwalificatiefase voor het WK. Richting de eindronde van 2018 dacht men een nieuwe poging te wagen, maar men werd uitgesloten van deelname. De FIFA bestrafte de PSSI vanwege de invloed van de Indonesische regering. Die straf was eveneens van toepassing op de nationale jeugdelftallen, waardoor de toch al niet imposante ontwikkeling verder dreigde te stagneren.
De Stadionramp van 2022: Een Dieptepunt
Op 1 oktober 2022 werd het Indonesische voetbal getroffen door een nieuwe tegenslag. Persebaya Surabaya bracht Arema FC de eerste thuisnederlaag in 23 jaar toe. Na afloop bestormden fans van de thuisclub het speelveld om verhaal te halen bij de hoofdrolspelers. De oproerpolitie greep keihard in door traangas in te zetten, waardoor fans massaal probeerden om weg te vluchten. De uitsluiting voor het WK van 2018 en de stadionramp van 2022 bezorgden het Indonesische voetbal een slechte naam.
Naturalisatie van Spelers en Recente Successen
Ondertussen maakte de nationale ploeg wel stappen in de goede richting. In 2023 wist men voor het eerst in de geschiedenis de groepsfase van de Azië Cup te doorstaan (als nummer drie). Een 1-0 overwinning op Vietnam was daarvoor verantwoordelijk. Indonesië besloot tijdens het seizoen 2023-2024 actief op zoek te gaan naar nieuw elan. De PSSI speurde nadrukkelijk naar potentiële aanwinsten door spelers met een Indonesische achtergrond binnen te halen. Dit lukte door Eredivisie-spelers als Thom Haye, Mees Hilgers, Ragnar Oratmangoen, Eliano Reijnders en Calvin Verdonk te verleiden. Doelman Maarten Paes en Jay Idzes behoorden eveneens tot de groep nieuwkomers.
Steenrijke minister en mediamagnaat Erick Thohir (54), steenrijke mediamagnaat, minister van Staatsbedrijven en voormalig eigenaar van onder meer het Italiaanse Internazionale en basketbalclub Philadelphia 76ers geldt als protegé van voormalig president Joko Widodo. Beiden waren het begin 2023 zat dat Indonesië in Azië werd gezien als voetballachtertje. Bovendien wilden ze het imago van het Indonesische voetbal oppoetsen na een reeks ingrijpende incidenten. Het land werd na een corruptieschandaal binnen de voetbalbond uitgesloten van kwalificatiewedstrijden voor het WK 2018. In 2022 volgde de stadionramp in Oost-Java, een van de ernstigste in de moderne voetbalgeschiedenis. Na supportersrellen en hard politie-ingrijpen brak paniek uit op de tribunes; 135 mensen kwamen om het leven. Begin 2023 ontnam de FIFA Indonesië, tot verdriet van miljoenen Indonesische voetballiefhebbers, de organisatie van het jeugd-WK omdat het Israël wilde weren.
Team Garuda moest gaan presteren, en snel. Afgekeken van landen als Marokko en Turkije, maar ook van buurland Maleisië, stuurde Thohir daarom scouts naar het buitenland om te zoeken naar talentvolle jongens met Indonesische roots. Naar Nederland vooral, waar door 350 jaar kolonialisatie zo’n twee miljoen Indische Nederlanders wonen en voetbal volkssport nummer één is.
Zodoende kregen jongens uit Dordrecht, Apeldoorn en Nijmegen, van wie sommigen maar één Indonesische grootouder hebben, vaak volledig onverwacht de vraag: wil je voor Indonesië komen spelen? Dertien van hen beantwoordden die vraag tot dusver met ‘ja’ - ze realiseerden zich dat een soortgelijk verzoek van Oranje-bondscoach Ronald Koeman niet erg waarschijnlijk is. Ook een Belg, Spanjaard en Thai vielen voor het verhaal van de PSSI.
Eliano Reijnders, de 24-jarige middenvelder van PEC Zwolle, onderging dit najaar zijn naturalisasi-proces. Binnen een handomdraai kreeg het jongere broertje van Oranje-international Tijjani Reijnders (26) een Indonesisch paspoort, legde de eed van trouw af aan de Indonesische vlag en verscheen handenschuddend met de goedlachse ‘mister Thohir’, zoals hij hem noemt, op diens Instagrampagina. De interesse van Indonesië in Reijnders gaat anderhalf jaar terug, zegt hij in een telefoongesprek vanuit zijn hotelkamer in Jakarta. „Ik moest erover nadenken, maar ben heel trots dat ik mag uitkomen voor het land van mijn opa. Hij komt uit Ambon op de Molukken, en zei meteen ‘doen!’, toen ik hem vertelde over het aanbod.” Reijnders maakte zijn debuut afgelopen oktober tegen Bahrein. Het was zijn eerste keer in Indonesië.
De Azië Cup van 2024: Een Historisch Moment
Indonesië heeft zich voor het eerst in de historie geplaatst voor de achtste finales van de Azië Cup. De ploeg van bondscoach Shin Tae-yong zat na de 3-1 nederlaag tegen Japan in de wachtkamer, maar behoort tot de vier beste nummers drie. Indonesië begon zijn avontuur in Groep D met een 3-1 nederlaag tegen Irak, waarna er wel gewonnen werd van Vietnam (1-0). In de laatste speelronde bleek Feyenoorder Ayase Ueda een plaaggeest voor Indonesië, door twee treffers voor zijn rekening te nemen. Indonesië moest zodoende wachten op het resultaat bij Kirgizië - Oman. Oman mocht niet winnen, maar dat land kwam via Muhsen Al-Ghassani al vroeg op voorsprong. Kirgizië gaf echter niet op en maakte tien minuten voor tijd gelijk via Joel Kojo. Daar bleef het ook bij, waardoor Indonesië door is naar de knock-outfase.
Indonesië, dat zeventien jaar geleden voor het laatst aanwezig was op de Azië Cup, mag het nu in de achtste finales opnemen tegen één van de titelkandidaten: Australië. In de selectie van Indonesië zitten vijf spelers met Nederlandse roots: Justin Hubner (Wolverhampton Wanderers), Rafael Struick (ADO Den Haag), Marc Klok (Persib Bandung), Shayne Pattynama (transfervrij na vertrek bij Viking FK) en Ivar Jenner (FC Utrecht). Hubner, die zijn debuut in het eerste elftal van Wolverhampton nog moet maken, was als een van de centrale verdedigers een steunpilaar in de ploeg van Indonesië. Struick speelde een cruciale rol in de gewonnen wedstrijd tegen Vietnam, door de penalty te verdienen die Asnawi Mangkualam benutte. Eind december werd bekend dat de Indonesische voetbalbond alles in het werk zette om Thom Haye (sc Heerenveen) en Jay Idzes (Venezia FC) zo snel mogelijk voor het land uit te laten komen. De Azië Cup kwam nog te vroeg voor het tweetal.
Controverses en Kritiek
De scouting van diaspora-spelers heeft effect. Begin dit jaar schakelde het team, geleid door de Zuid-Koreaanse bondscoach Shin Tae-yong, Vietnam en de Filipijnen uit in de WK kwalificatie. In september volgden bovendien indrukwekkende gelijke spelen tegen meervoudig WK-deelnemers Saoedi-Arabië (1-1) en Australië (0-0). Met nog vijf wedstrijden te spelen in de huidige kwalificatiepoule heeft Indonesië nog altijd kans op een plek in de volgende voorronde.
De prestaties van ‘Merah Putih’ brengen miljoenen Indonesische voetbalfans in vervoering. Het frustreerde Indonesiërs volgens Klok dat landen als Thailand en Maleisië structureel beter waren. „Nu hebben ze eindelijk een team om trots op te zijn. De meesten denken: ‘lekker belangrijk of ze uit Indonesië komen of niet, deze jongens vechten voor ons land’. Ze zijn verliefd geworden op de Nederlanders.”
Die liefde is terug te zien in de aandacht die de spelers krijgen op sociale media en in de straten van Jakarta. Het aantal Instagram-volgers van Reijnders is, in z’n eigen woorden „ontploft”, tot ruim 1,1 miljoen. Dat zijn er bijna evenveel als de Instagrampagina's van Feyenoord en PSV. De idolatie van de Nederlanders wordt in Indonesië vergeleken met die van K-pop artiesten in Zuid-Korea.
Echter, Edwin Klok benadrukt dat dat fanatisme wel een keerzijde kent. „Juist de Nederlanders krijgen het te horen als het team niet wint. Sommigen vragen zich dan af: is dit nog wel Indonesië, of Belanda B?”. Begin dit jaar zag de selectie zich, na hevige kritiek door een 4-0 nederlaag tegen Libië, genoodzaakt om via sociale media een oproep tot eenheid te doen. „We zijn hier allemaal één familie met één droom”, stond daarin.
Ook prominente Indonesiërs hebben hun vraagtekens geplaatst bij het naturalisatiebeleid. De nieuwe aanpak zou de ontwikkeling van Indonesische talenten in de weg zitten en te veel zijn gericht op kortetermijnsucces, terwijl beloofde investeringen in jeugdopleidingen uitblijven. Parlementslid Putra Nababan opperde afgelopen juni een 60-40 verhouding in de selectie, in het voordeel van de Indonesische spelers. Ex-lid van het Olympisch Comité van Indonesië Hifni Hasan richtte zich direct tot bondscoach Shin: „Stel niet te veel genaturaliseerde spelers op, alsjeblieft”. De trainer wuifde die kritiek weg, net als bondsvoorzitter Thohir. „Het mag van de FIFA, dus waarom zouden we het dan niet doen?”, reageerde hij. Volgens Thohir trekken de Indonesische spelers zich juist op aan het niveau van de Nederlanders. En de PSSI gaat wel degelijk investeren in jeugdopleidingen en -competities, beloofde hij.
De Toekomst van het Indonesische Voetbal
Klok ziet het opzetten van goede regionale competities als een oplossing. En er is sinds kort een samenwerking met de KNVB, al is het onduidelijk wat die precies moet opleveren. Laatst bijgewerkt: 24 jul 2024, 19:27Het voetbalgekke Indonesië wil maar één ding: voor het eerst in de geschiedenis het WK Voetbal bereiken. Volgend jaar mogen er 48 landen meedoen.
tags: #selectie #indonesie #voetbal #geschiedenis