De Olympische Spelen van 2008 in Beijing waren een memorabel moment voor de Nederlandse hockeysters. Na de gouden medaille in Beijing raakten de Nederlandse hockeysters hun onaantastbare positie langzaam kwijt. Vrijdag 22 augustus waren de vrouwen in de finale met 2-0 te sterk voor gastland China. Voor de Nederlandse vrouwenploeg was het de tweede Olympische titel, na de primeur in 1984 in Los Angeles. Oranje toonde zich twee jaar later alsnog de beste hockeyploeg van de wereld, door in Madrid de wereldtitel te pakken. Maar de echte revanche was in de Olympische finale in Beijing. Deze overwinning betekende tevens het afscheid van aanvoerster Minke Booij, die na ruim 220 interlands een punt achter haar carrière zette. "Dit is een prachtig einde. Ik heb tien jaar genoten. Dit is de ultieme manier om te stoppen'', aldus Booij. Ook bondscoach Marc Lammers nam afscheid, hij liet zijn ploeg met een goed gevoel achter. "Deze generatie gaat nog heel veel winnen".
De Weg naar Goud in Beijing
De hockeyselectie in Beijing bestond uit een getalenteerde groep speelsters: Marilyn Agliotti, Naomi van As, Minke Booij, Wieke Dijkstra, Miek van Geenhuizen, Maartje Goderie, Eva de Goede, Ellen Hoog, Fatima Moreira de Melo, Eefke Mulder, Maartje Paumen, Sophie Polkamp, Lisanne de Roever, Janneke Schopman, Minke Smabers en Lidewij Welten.
Het team kende een succesvol toernooi, met als hoogtepunt de 2-0 overwinning op China in de finale. Sophie Polkamp won bij haar debuut op de Olympische Spelen meteen goud met een 2-0 overwinning op China in de finale, maar was blij dat ze het 4 jaar later weer over kon doen in Londen. Het gevoel tussen beide toernooien was totaal anders.
De Finale in Londen 2012: Nederland vs. Argentinië
Vier jaar later, op de Olympische Spelen in Londen in 2012, stonden de Nederlandse dames opnieuw in de finale, ditmaal tegen Argentinië. Onder leiding van bondscoach Max Caldas, die de ontslagen Herman Kruis na het WK opvolgde, vond Oranje langzaamaan de weg omhoog. Voor 16.000 toeschouwers in de Riverbank Arena was het Nederlandse team met 2-0 te sterk voor Argentinië. Na een tegenvallende eerste helft, waarin beide landen weinig risico's namen, maakte Oranje na rust het verschil. Carlien Dirkse van den Heuvel opende de score. Haar levenspartner Maartje Paumen besliste het duel door de bal uit een strafcorner hoog en hard in het doel te slaan. "Zij hebben fenomenaal gespeeld'', zei Caldas over de speelsters van Oranje. "Ik heb nooit getwijfeld. We speelden degelijk in het toernooi, maar het was wachten tot individuen zouden opstaan om het niveau omhoog te krikken.
Voorbereiding op de Spelen in Londen
De Argentijn begon begin 2011 bij de hockeybond. Hij maakte een speciaal trainingsprogramma en bracht met zijn hockeysters veel tijd door op sportcentrum Papendal. Bij de naburige Arnhemse hockeyvereniging Upward werd een kopie van het Londense veld aangelegd, in opvallend blauw, met roze stroken aan de zijkanten. "De speelsters en ik hebben elkaar recht in de ogen gekeken. We hebben afgesproken wat we wilden bereiken en wat we ervoor wilden doen. Nederland trof de Argentijnse vrouwen na de verloren WK-finale van 2010 nog een paar keer. Bij de Champions Trophy in 2011 was het team van Caldas de sterkste, maar de tijdens de laatste editie van dat toernooi moest Oranje de zege toch weer aan de Zuid-Amerikaansen laten. "Mooier kan toch niet?'' zei aanvalster Kim Lammers, die zowel in 2004 als 2008 buiten de selectie van Oranje werd gelaten en op 31-jarige leeftijd alsnog de olympische titel pakte. "Er zat best wat spanning op. En we moesten geduldig blijven, dat was erg belangrijk. We hebben onze momenten afgewacht en echt als een team gespeeld. Hier heb ik acht jaar lang voor geknokt.
Lees ook: Olympische basketbaltriomfen van Amerika
De Dominantie van Oranje in Tokio 2020
NOS Sport•vrijdag 6 augustus 2021, 13:23De Nederlandse hockeyvrouwen hebben met groot machtsvertoon goud veroverd op de Olympische Spelen. Alle acht wedstrijden in Tokio werden gewonnen, met als klap op de vuurpijl een afgetekende zege (3-1) op Argentinië in de finale.In haar allerlaatste wedstrijd pushte Caia van Maasakker (32) twee strafcorners binnen. Een droomafscheid voor een van de boegbeelden van een generatie die alles won wat er te winnen viel.Want Nederland is nu op elk denkbaar podium de beste. Wereldkampioen, Europees kampioen, maar ook de meest recente winnaar van de Pro League, de Champions Trophy en de World League.Gouden lichtingDe olympische titel moest het rijtje compleet maken. En Oranje liet er de afgelopen weken ook geen twijfel over bestaan wie er als grote favoriet de finale inging. Klein smetje op het toernooi was de haperende corner, maar ook dat oneffenheidje werd in de eindstrijd weggepoetst door deze gouden lichting.Met drie rake strafcorners werd in het tweede kwart de basis gelegd voor de zege. Margot van Geffen tikte een inzet van Frédérique Matla binnen, waarna Van Maasakker alle aandacht naar zich toetrok. Dat deed de verdedigster ook al bijna in de openingsfase, toen ze uit een corner de lat raakte.Argentinië had weinig in te brengen, het land dat na vijf jaar weer eens een grote finale haalde. En dat aan de hand van Noel Barrionuevo, de 37-jarige strafcornerspecialist die onder bondscoach Carlos Retegui weer aanvoerder werd van de nationale ploeg.Barrionuevo scoorde nog in de WK-finale van 2010, toen Argentinië in Rosario te sterk was voor Oranje. Waar de routiniers Lidewij Welten en Eva de Goede ook al bij waren.Geen paniek na tegentrefferHet was echter Agustina Gorzelany die uit een corner de eer redde, door de bal tussen de benen van Josine Koning door te mikken. Een gelukje, terwijl de zoemer voor het eind van kwart twee al afging. Maar een treffer die geen spoortje van paniek veroorzaakte bij de ploeg van Alyson Annan.Annan, met Australië als speelster olympisch kampioen in 1996 en 2000, kon de eerste vrouw worden die dat daarnaast ook als coach werd.
De Olympische Spelen: Meer dan Alleen Medailles
De spelen zitten erop, en Nederland is twaalfde geworden in de - blijkbaar - zeer belangrijke medaillespiegel. En daar raken we meteen een belangrijk punt: zegt deze medaillespiegel eigenlijk wel wat? Wij dachten van niet en gingen daarom aan het werk en maakten voor u drie alternatieve ranglijsten om te bepalen wie de ‘echte’ winnaar is van de afgelopen Olympische Spelen. Al de hieronder gemaakte lijsten zijn zuiver gebaseerd op het aantal gouden medailles, aangezien deze in de officiële medaillespiegel ook leidend zijn. Dat een land met een miljard inwoners veel medailles wint, dat zal niemand verbazen, en het zegt al helemaal niets over hoe sportief zo’n land is.
Alternatieve Ranglijsten
Om een eerlijker beeld te schetsen van de prestaties van de verschillende landen, zijn er alternatieve ranglijsten opgesteld, gebaseerd op factoren zoals het aantal inwoners en het bruto binnenlands product (BBP).
Ranglijst per Inwoner:
Zoals verwacht kelderen de landen uit de ‘officiële’ top tien. De top drie is opeens op de plaatsen 25, 33 en 47 te vinden.
Ranglijst per BBP:
Wederom zien we hier een compleet ander beeld. De winnaar Zimbabwe vraagt eigenlijk om een diskwalificatie, met slechts een binnenlands inkomen van 2 miljard. De oorzaak hiervan is de gigantische inflatie van meer dan 10.000 procent, en de val van de nationale munt ten opzichte van de dollar. In dit staatje doet Jamaica het wederom erg goed, maar ook Georgië, Mongolië, Ethiopië en Kenia vallen in positieve zin op.
Lees ook: Een terugblik op de glorieuze Olympische geschiedenis van het Nederlandse dameshockey.
Ranglijst per Inkomen per Hoofd van de Bevolking:
Hier torent China duidelijk boven de rest uit. Een gemiddeld laag inkomen per persoon, maar wel een staat die de mogelijkheid heeft om grote aantallen sporters te laten trainen. Niet geheel verrassend zijn ook de Afrikaanse staten met hun lage inkomens (uiteraard ook het ‘valsspelende’ Zimbabwe) goed vertegenwoordigd in de top 10.
De redactie van GeenCommentaar kan op basis van deze statistieken maar één conclusie trekken: Jamaica was het beste land op deze spelen. Het werd in onze vergelijkingen een keer eerste, een keer tweede en een keer negende. Daarmee laat het land alle zogenaamde sportgrootmachten lachend achter zich. En Nederland? Nederland leeft ook wat boven zijn stand, maar moet misschien scouts sturen richting het eiland van de raggae om de echte kunst van het boven je kunnen presteren onder de knie te krijgen.
De Verrassende Zege van Zimbabwe in 1980
Over drie dagen starten de Olympische Spelen in Parijs. De eerste editie van het hockeytoernooi bij de dames leverde een verrassende winnaar op. ‘We hadden nog nooit een kunstgrasveld gezien en niet de juiste schoenen om erop te spelen omdat we alleen maar op zonovergoten grasvelden in Zimbabwe hadden gespeeld. Het is in eerste instantie ook niet de bedoeling dat Zimbabwe deelneemt aan de eerste editie van het olympisch damestoernooi. Het Afrikaanse land krijgt op het allerlaatste moment een uitnodiging vanwege een boycot van een flink aantal Westerse landen. Van het zestal uitgenodigde landen voor de eerste editie van het damestoernooi blijft alleen de Sovjet-Unie over. Het deelnemersveld wordt aangevuld met Oostenrijk, Tsjechoslowakije, India, Polen en Zimbabwe. De dames van Zimbabwe vieren de 4-0 zege op Polen. De olympische uitnodiging komt voor de dames van Zimbabwe dan ook uit de lucht vallen. ‘We waren niet in training. Internationale ervaring heeft Zimbabwe nauwelijks. In die tijd blijft het internationale hockeycontact beperkt tot Zuid-Afrika. ‘Drie of vier van onze meisjes hebben interlandwedstrijden voor Zuid-Afrika gespeeld’, zegt manager Liz Dreyer van het team bij de start van het olympisch toernooi. In het jaar van de Spelen speelt Zimbabwe slechts één interland. ‘Eind mei werden wij voor de Spelen uitgenodigd. Dat gebeurde op grond van onze 11-0 zege (..). Wij waren compleet verrast. De reis van Zimbabwe naar Moskou is een avontuur op zich. Eerst vliegt de ploeg naar de Zambiaanse hoofdstad Lusaka in een vliegtuig dat normaal wordt gebruikt om vlees te transporteren. ‘De stank was verschrikkelijk’, herinnert Grant zich. ‘Er waren geen zitplaatsen. In de selectie van Zimbabwe zit geen enkele speelster van kleur, terwijl de witte bevolking een minderheid vormt in het Afrikaanse land. ‘Wij hebben geselecteerd op kwaliteit, niet op kleur. De witte speelsters waren veruit het best. Misschien zal dat in een paar jaar veranderen’, legt Dreyer uit, die vooraf weinig zinnigs kan zeggen over de kansen van Zimbabwe. Met slechts 35 dagen voorbereiding en een aantal oefenwedstrijden in Moskou begint voor Zimbabwe het toernooi met een duel tegen Polen. De damesploegen spelen in Moskou een halve competitie. De eerste wedstrijd levert een 4-0 overwinning op voor Zimbabwe. De openingstreffer wordt gemaakt door Patricia McKillop uit een strafcorner. Daarmee is zij de eerste doelpuntenmaakster in historie van het olympisch damestoernooi. Tegen Tsjechoslowakije speelt Zimbabwe met 2-2 gelijk, waarna er met 2-0 wordt gewonnen van de Sovjet-Unie. Een uitslag die verrast, want het gastland wordt vooraf als de topfavoriet voor goud gezien. De dames van Zimbabwe vieren hun 4-0 zege op Polen. Vervolgens wordt een andere kanshebber op goud, India, op 1-1 gehouden. Dat betekent dat winst in het laatste groepsduel op Oostenrijk de olympische titel voor Zimbabwe oplevert. De Oostenrijkse dames blijken lang een taaie tegenstander. De gelijke stand van 1-1 blijft tot de 51ste minuut staan. Dan neemt Zimbabwe afstand en wint met 4-1. Gekleed in blauwe blazers staan de zestien dames van Zimbabwe tijdens de huldiging op de bovenste trede van het ereschavot. Zimbabwe heeft nog geen volkslied omdat het land pas een paar maanden bestaat. Daarvoor heet het land Rhodesië en valt het onder Brits koloniaal bestuur. Bij thuiskomst krijgen de dames, inmiddels omgedoopt tot Golden Girls, een groots onthaal. Op het vliegveld staan majorettes en wordt de goudenmedaillewinnaressen overstelpt met bloemen. Maandenlang wordt de ploeg in het zonnetje gezet. De toenmalige vrouw van president Robert Mugabe belooft ieder teamlid een os. Het gouden succes krijgt echter geen vervolg. De hockeysport slaagt er niet in om voet aan vaste grond te krijgen. Daarbij helpen de politieke en economisch zware tijden die Zimbabwe de afgelopen decennia beleeft niet mee. De sport en dus ook de hockeybond lijden zwaar onder de situatie. Het succes van Moskou is slechts een vage herinnering.
Lees ook: Geschiedenis Olympisch basketbal