De Olympische Spelen staan garant voor de aanwezigheid van supersterren, met in het bijzonder de Amerikaanse basketbalmannen. Bij elke Zomerspelen zijn de basketballers van Team USA een enorme attractie. Ook in Parijs. Met de aanloop naar het wereldkampioenschap basketbal is het relevant om de prestaties van Team USA te analyseren, met focus op de momenten waarop het misging. De Amerikaanse basketbalgeschiedenis op de Olympische Spelen is rijk aan glorieuze momenten, maar ook aan onverwachte nederlagen en controverses. Van het legendarische "Dream Team" van 1992 tot de recente successen, het Amerikaanse basketbal heeft een onuitwisbare indruk achtergelaten op het grootste sportpodium ter wereld.
Het Dream Team van 1992: Een nieuw tijdperk
We herinneren ons allemaal het befaamde, legendarische Dream Team dat in 1992 op de Olympische Spelen in Barcelona met bijna buitenaards basketbal glansrijk de gouden medaille won. De Olympische Spelen van 1992 in Barcelona markeerden een keerpunt in de geschiedenis van het basketbal. Voor het eerst mochten NBA-professionals deelnemen, wat resulteerde in de samenstelling van het "Dream Team". Met iconen als Michael Jordan, Magic Johnson, Larry Bird, Scottie Pippen en Charles Barkley domineerde dit team de competitie en won het goud met overmacht. Het Dream Team populariseerde basketbal wereldwijd en inspireerde een nieuwe generatie spelers.
De zwartste bladzijde: De Olympische Spelen van 1972 in München
De Olympische Spelen van 1972 waren de zwartste in de geschiedenis door de verschrikkelijke gebeurtenissen aldaar die niets met sport te maken hadden. Daarbij bevond de wereld zich ook in een opperste staat van paraatheid door de Koude Oorlog. Het kapitalistische Westen tegenover het communisme van de Sovjets. In de finale van het basketbaltoernooi speelde uitgerekend de ploegen van de Sovjet-Unie en Amerika tegen elkaar. De Amerikanen hadden nog nooit een wedstrijd op Olympisch niveau verloren, terug daterend van 1936. Alle 63 wedstrijden werden gewonnen. Maar in de finale van 1972 ging het fout. Met nog veertig seconden op de klok was de stand 49-48 in het voordeel van de Sovjets. Die deden er alles aan om de klok op te eten. Met nog tien seconden te gaan wist Tom McMillen een schot van Alexsander Belov te blokken en Doug Collins onderschepte de pass van Belov toen die de bal nog naar center court wilde spelen. Collins ging met een lay-up naar de basket, maar werd in de weg gelopen, met nog drie seconden op de klok. De twee vrije worpen die hij mocht nemen gingen er allebei in. Bij de tweede vrije worp klonk zelfs de buzzer voor het eindsignaal. En toen was er chaos en verwarring. De Sovjets brachten de bal in het spel, maar wisten niet te scoren. Maar één official had reeds op zijn fluitje gefloten met nog één seconde op de klok, omdat hij rumoer zag bij de tafel van de jury. De Sovjets probeerden duidelijk te maken dat ze een time-out hadden aangevraagd voordat Collins zijn vrije worpen had genomen. De scheidsrechters besloten daarop de klok terug naar drie seconden te zetten, met balbezit aan de zijde van de Sovjets. Nog voordat de klok ge-reset was, hadden de leidsmannen de bal in het spel gebracht. De Sovjets slingerden de bal naar voren, niemand kon erbij en het eindsignaal klonk. Maar niet als het aan FIBA Secretaris Generaal R. Williams Jones lag. Die ging zich er mee bemoeien, stond erop dat de klok opnieuw terug op drie seconden werd gezet en dat het spel nog eenmaal voortgezet zou worden. Wederom een pass. Ivan Edeshko slingerde de bal dit keer naar Belov, die samen met de Amerikanen Kevin Joyce en Jim Forbes voor de bal gingen. Belov ving hem bij de vrije worp lijn, ging er mee vandoor, maakte een lay-up en bracht de score op 51-50. De Amerikanen gingen nog in protest tegen de beslissing van Williams Jones, maar kregen geen gehoord.
De finale van 1972 tussen de Verenigde Staten en de Sovjet-Unie blijft een van de meest controversiële wedstrijden in de olympische geschiedenis. Na een reeks bizarre beslissingen van de officials won de Sovjet-Unie met één punt, wat leidde tot woede en ongeloof bij de Amerikaanse spelers en fans. De Amerikanen weigerden hun zilveren medailles in ontvangst te nemen, een gebaar dat de intense rivaliteit en de politieke spanningen van de Koude Oorlog weerspiegelde. De wedstrijd markeerde een moment waarop de wereld er achter kwam dat Team USA wel degelijk te verslaan is. In 1988 zouden de Sovjets (dit keer in de halve finale) wederom van de Amerikanen winnen. In het vorige voorbeeld kunnen we de notitie maken dat het niet de Amerikaanse professionals waren die speelden, maar dat Team USA toentertijd uit college athletes bestond, spelend voor hun universiteitsploegen.
Verrassingen in Sydney en Athene: De opkomst van de concurrentie
Tijdens de Olympische Spelen van 2000, in Sydney gehouden, begonnen er voorzichtig toch wat barstjes in het beton te komen. Dat het Europese basketbal een behoorlijke vlucht had genomen werd toen stil aan duidelijk. Veel Europese spelers begonnen ook in de NBA steeds nadrukkelijker aanwezig te zijn en werden ontzettend belangrijk voor de teams waarvoor ze speelden. De rest van de wereld liet wel nog even op zich wachten. Toch neem ik u nog even terug naar het WK van 2002. Team USA verloor toen liefst drie keer. Van Argentinië, Spanje en Servië & Montenegro. Het excuus was dat Team USA met derde rangs basketballers was aankomen zetten. Op de vooravond van de start van het Olympisch basketbaltoernooi repten de Amerikaanse media dat in 2004 alles anders zou zijn. De grootste - beschikbare - sterren van de NBA zouden de plak even komen ophalen. Terug naar die memorabele avond. Team USA nam het op tegen de ploeg uit Puerto Rico. Sterspeler van dat land was Carlos Arroyo, spelend in de NBA voor de Utah Jazz en één van slechts twee spelers van dat land die überhaupt in de NBA speelde. Team USA - hoewel niet met hun absolute vedettes - stond bol van de kwaliteit. Maar een paar spelers bij elkaar rapen twee weken voordat een groot toernooi begint - ook al is het van NBA kaliber - blijkt niet te werken. En niet alleen van Puerto Rico werd verloren. Ook tegen Litouwen moest Team USA er aan geloven: 94-90. Twee nederlagen in vijf poulewedstrijden. Toch zou Team USA de knock-out fase bereiken, waar in de halve finale (met 81-89) verloren werd van Argentinië, de latere Olympisch kampioen.
Lees ook: De historische context van Muay Thai-wedstrijden
De Olympische Spelen van 2004 in Athene waren een wake-up call voor het Amerikaanse basketbal. Team USA, bestaande uit NBA-sterren, verloor van Puerto Rico, Litouwen en Argentinië en moest uiteindelijk genoegen nemen met brons. Deze nederlagen toonden aan dat de rest van de wereld het gat met de Amerikanen had gedicht en dat de dominantie van het Dream Team verleden tijd was.
Het herstel: Dominantie in Peking, Londen en Rio
Na de teleurstelling van 2004 herpakte Team USA zich en won het goud op de Olympische Spelen van 2008 in Peking, 2012 in Londen en 2016 in Rio de Janeiro. Onder leiding van sterren als LeBron James, Kobe Bryant, Kevin Durant en Carmelo Anthony demonstreerden de Amerikanen opnieuw hun superioriteit en herstelden ze hun status als het beste basketbalteam ter wereld.
Parijs 2024: Een nieuwe generatie
Het Amerikaanse team van nu komt qua uitstraling aardig in de buurt van het iconische Dream Team uit 1992. Onder anderen Michael Jordan, Magic Johnson, Scottie Pippen en Charles Barkley kregen toen in Barcelona de sportwereld aan hun voeten.
Ruim 250 journalisten en 30 cameraploegen zijn donderdagochtend in het immense perscentrum in Parijs in afwachting van het perspraatje van de basketbalfenomenen. Ze moeten volgens het schema om 11.00 uur op het toneel verschijnen.
Even daarvoor, rond 10.20 uur, verzamelen de eerste journalisten zich al voor de deur. Je kan beter maar op tijd zijn. Een medewerker van de organisatie houdt iedereen buiten de deur, omdat een ander Amerikaans team zijn persmoment heeft.
Lees ook: Miljoenencontracten in Amerikaans Honkbal
Komt LeBron James wel? Het gerucht gaat dat hij in zijn hotel is achtergebleven. Dat blijkt te kloppen, want rond 11.15 uur lopen alleen Curry en Durant de perszaal binnen. Opeens wordt het stil.
Voor Curry, een van de beste schutters aller tijden uit de NBA, zijn het zijn eerste Olympische Spelen. Hij was in 2016 geblesseerd en vijf jaar later bedankte hij vriendelijk voor de eer bij de door corona aangepaste Spelen van Tokio."Onze chemie voelt heel natuurlijk. Het is prachtig om iemand in je team te hebben met zo veel spelintelligentie", vertelt Curry over het samenspelen met onder anderen James en Durant. Met laatstgenoemde werd hij bij Golden State Warriors NBA-kampioen in 2017 en 2018.
De sfeer op de persconferentie is ontspannen en het charisma spat ervan af bij de twee basketballers.
Curry wil tijdens de Spelen niet louter in zijn hotel zitten, vertelt hij. De Amerikanen verblijven niet in het olympisch dorp. "Ik hoop bij het turnen en beachvolleybal een kijkje te nemen", zegt de point guard van Golden State Warriors.
Er wordt ook gelachen als het over de aanwezigheid van Jrue Holiday, Jayson Tatum en Derrick White in de Amerikaanse kleedkamer gaat. Het trio werd dit seizoen met Boston Celtics NBA-kampioen. Worden er nog speldenprikken uitgedeeld over die titel? "Helemaal niet", zegt Durant streng en vastberaden.
Lees ook: Amerika-Rusland basketbal: Overzicht
Durant is ondertussen wel wat gewend. Hij won met Team USA al drie keer goud, maar de forward van Phoenix Suns schiet in de lach bij de vraag of hij weet waar hij naartoe moet zwemmen als er vrijdagavond tijdens de openingsceremonie op de Seine een noodsituatie is.
Ook Curry wordt melig. "Het is niet zoals in een vliegtuig dat we instructies hebben gekregen waar de uitgangen zijn", lacht hij. "Niemand denkt daaraan, maar we weten hoe we moeten zwemmen."
Rond 11.45 uur eindigt de persconferentie.
De Amerikaanse basketballers zijn de lastige eerste wedstrijd op de Olympische Spelen tegen Servië goed doorgekomen. Het Dream Team was te sterk voor Nikola Jokic en zijn landgenoten: 110-84. Kevin Durant stal de show met een perfecte eerste helft. De schutter pakte in een mum van tijd 21 punten uit acht schoten en miste geen enkele keer.
Het Dream Team van de Verenigde Staten stond met een bijzonder indrukwekkend team aan de start. Onder anderen LeBron James en Stephen Curry waren van de partij, maar het was Servië dat het best uit de startblokken kwam.
Via drievoudig NBA MVP Nikola Jokic was het begin van de Europeanen sterk. De Verenigde Staten schakelden een tandje bij en konden bovendien veel kwaliteit van de bank halen.
Voor het eerst in de geschiedenis stonden er vier NBA MVP's samen op het veld tijdens een olympische wedstrijd. Dit waren Kevin Durant, Joel Embiid, Steph Curry (twee keer) en LeBron James (vier keer). Met Nikola Jokic als drievoudig MVP stonden er in totaal elf MVP-seizoenen op het veld.
Durant schrijft geschiedenis
Durant kwam van de bank. Hij gold voor de wedstrijd nog als twijfelgeval. Vlak voor de start werd de lange schutter fit bevonden en Durant maakte meteen grote indruk. Hij maakte 21 punten in de eerste helft en was bijzonder efficiënt. Durant schoot acht keer in de eerste helft, waaronder vijf keer van achter de driepuntslijn. Hij miste geen enkel schot en het was voor het eerst in de geschiedenis dat iemand daarin slaagde. Durant had daar bovendien slechts 8 minuten en 39 seconden voor nodig.
Na rust liep Team USA stukje bij beetje verder weg van de Serviërs. Uiteindelijk stond er aan het einde een stand van 110-84 op het scorebord en dus was het een comfortabele overwinning voor het Dream Team.
De Olympische Spelen van Parijs 2024 vormen een nieuwe uitdaging voor het Amerikaanse basketbal. Met een mix van ervaren sterren als LeBron James, Stephen Curry en Kevin Durant, en opkomend talent, wil Team USA zijn olympische titel prolongeren en de dominantie in het internationale basketbal herbevestigen. De concurrentie is echter sterker dan ooit, met landen als Frankrijk, Spanje en Servië die klaar staan om de Amerikanen te verslaan.
Stephen Curry legt allebei zijn handen tegen de rechterkant van zijn hoofd en houdt ze daar een tijdje. Hij heeft net wéér een driepunter raakgeschoten, naar achter vallend over twee verdedigers, zijn vierde in het laatste kwart van de olympische basketbalfinale. Met minder dan veertig seconden te spelen is de voorsprong van de Verenigde Staten tegen Frankrijk weer negen punten. Niet lang daarna heeft Curry een grote Amerikaanse vlag om zijn schouders. Hij krijgt een dikke knuffel van LeBron James, normaal gesproken zijn grote rivaal in de Noord-Amerikaanse basketbalcompetitie NBA. Dat doet er nu even niet toe. De twee legendes hebben samen de VS olympisch kampioen gemaakt en dus is het tijd voor feest. De finale van het basketbaltoernooi bij de mannen is al jaren een van de hoogtepunten van de Spelen, dankzij de VS. Het Amerikaanse team is een publiekstrekker sinds het in 1992 met het ‘Dream Team’ naar Barcelona afreisde. Sterren als Michael Jordan, Larry Bird en Magic Johnson samen in een team, zorgde voor een enorme hype. Fluitend werden ze olympisch kampioen, de mondiale populariteit van de sport schoot omhoog. Er zijn daarna vele Amerikaanse olympische selecties geweest die de allure van de ploeg uit 1992 wilden evenaren, zonder succes. De selectie die de VS naar Parijs hebben gestuurd, is een ander verhaal. James, topscorer aller tijden van de NBA, gaf vorig jaar aan mee te willen nadat hij ‘Tokio’ en ‘Rio’ had overgeslagen. Hij begon andere spelers over te halen: zo kwamen Curry, de beste driepuntschutter ooit, en puntenmachine Kevin Durant aan boord. Voor ‘King’ James (39), met grijze haren in zijn zwarte baard, is het zijn laatste olympische kunstje. Ook ‘The Slim Reaper’ Durant (35) en ‘The Babyfaced Assassin’ Curry (36), hoe goed ze ook nog zijn, doen over vier jaar waarschijnlijk niet meer mee. Als dit hun afscheid is, willen ze het goed doen. Maar hoewel de VS de grote favoriet zijn, heeft Frankrijk zijn eigen ster: Victor Wembanyama. De net buiten Parijs opgegroeide ‘Wemby’ is 2,24 meter lang, heeft een spanwijdte van bijna tweeëneenhalve meter en is verrassend wendbaar en technisch voor iemand van zijn lengte. De groepsfase kwam de VS eenvoudig door, maar in de halve finale liet de ploeg zich bijna verrassen door Servië. Aan de hand van Nikola Jokic, een meervoudige MVP in de NBA, stonden de Serviërs tot laat in de wedstrijd voor. Dankzij goed spel van James en Curry wisten de Amerikanen een blamage te voorkomen. „Dit was een belangrijke overwinning. Dankzij volharding, hard werken en toewijding hebben we de finale kunnen halen. In de naast de Seine gelegen Bercy Arena, waar eerder Simone Biles op de turnmat schitterde, staat de muziek zaterdagavond hard, zijn de porties eten en drinken groot, loeit de airconditioning en buldert de omroeper in het een dik Amerikaans-Engels accent. Terwijl de ‘Marseillaise’ wordt gespeeld, zoeken Franse beroemdheden hun stoelen aan de rand van het veld op. Oud-voetballer Thierry Henry, judoka Teddy Riner, oud-NBA-speler Tony Parker, zwemmer Léon Marchand en acteur Omar Sy zitten naast elkaar. Een paar meter verderop zijn talkshowhost Jimmy Fallon en oud-basketballers Carmelo Anthony en Scottie Pippen, een van de leden van het originele Dream Team, aangeschoven. Voor iemand met een carrière als James juicht zelf het notoir partijdige Franse publiek. De rituelen van hem en Curry voor het begin van de wedstrijd zijn een attractie op zich: James, die op gouden schoenen speelt, wrijft krijtpoeder in zijn handen en gooit het dan als een wolk in de lucht. De toss brengt Wembanyama en Embiid tegenover elkaar. Beide teams zijn uit de kleedkamer gekomen met hetzelfde plan: snel en agressief spelen. De Fransen zijn niet van plan het speelkameraadje van de Amerikanen te zijn. Ze spelen fysiek, zitten als een stel horzels achter hun tegenstanders aan. Die raken geïrriteerd, gebaren boos naar de scheids. En de Fransen krijgen kansen: bij de VS staan telkens spelers met elkaar te overleggen na weer een misverstand of verloren bal. Halverwege het tweede kwart krijgt Guerschon Yabusele aan de rand van de driepuntlijn de bal. Voor zich heeft hij ruimte om een paar passen te zetten richting de basket, maar daar komt James al aangestormd. De Fransman besluit het erop te wagen, springt, en dunkt dan vol over een van de beste basketballers ooit heen. Het stadion ontploft: „MVP, MVP, MVP”, klinkt het. Toch heeft de VS vanaf het begin van de wedstrijd een voorsprong. De Fransen zijn slordig en verzilveren te weinig van de vele kansen die ze krijgen. Zo nu en dan geeft Curry ineens een pass achter zijn rug voor een makkelijke score, of gooit Durant een driepunter erin. James blokt een schot, Davis pakt zowel verdedigende als aanvallende rebounds. Als het laatste kwart begint, gaan de Franse fans er nog eens goed voor staan. „Nanananana”, galmt door het stadion. Er wordt een geluidsniveau van 130 decibel gemeten. Dan is het Curry-tijd. In de halve finale maakte hij al 36 punten en nu laat hij opnieuw zien waarom hij een van de allerbesten ter wereld is. In de eindfase van de wedstrijd, een periode van net twee minuten, scoort hij twaalf punten en brengt zijn totaal op 24 - allemaal driepunters. De VS wint: 98-87. „Ik was helemaal niet bezig met de situatie in de wedstrijd of hoe het zou aflopen. Ik wilde gewoon schieten”, zei Curry na afloop. Op de eerste Spelen van zijn carrière eindigt Curry op het hoogste treetje van het podium. Gezamenlijk stapt het hele team omhoog. Met zijn handen in de zakken van zijn blauwe trainingspak kijkt hij even de zaal in om alles in zich op te nemen. Hij schudt zijn hoofd, wrijft over zijn gelaat. „Dat ik nu een gouden medaille heb, is insane”, zegt Curry, die hem als eerste krijgt omgehangen. Daarna staat hij alweer te grappen met zijn teamgenoten. De Olympische Spelen zijn hem duidelijk goed bevallen.
De opkomst van 3x3 basketbal
3x3 basketbal tijdens de Olympische Spelen van Parijs is van 30 juli tot en met 5 augustus. Aan het olympisch toernooi doen acht landen mee. Alle teams spelen een keer tegen elkaar. Wil jij niks missen van de Olympische Spelen in Parijs? Kies dan voor HBO Max.
3x3 basketbal wordt gespeeld op een half normaal basketbalveld, waarbij beide teams op dezelfde basket schieten. De teams bestaan uit vier spelers, drie op het veld en één wisselspeler. De driepuntslijn in het 5x5-basketbal geldt als de tweepuntslijn in 3x3 basketbal. Schoten binnen die lijn leveren één punt op. De winnaar is het team met de hoogste score aan het einde van de periode van 10 minuten, of het eerste team dat 21 punten heeft behaald.
3x3 basketbal stond drie jaar geleden in Tokio voor het eerst op het olympisch programma. Onze vrouwen wisten zich niet te kwalificeren, maar onze mannen wel. TeamNL reikte tot de kwartfinales, waarin het werd uitgeschakeld door de ploeg van het Russian Olympic Comittee. Van de huidige ploeg waren Dimeo van der Horst en Arvin Slagter er in de Japanse hoofdstad ook bij. In het programma nemen we alleen de onderdelen op waarop TeamNL, eventueel, in actie komt.
In drie dagen van held naar pechvogel. Het overkwam basketballer Charlon Kloof in februari. Historisch goud voor Worthy de Jong, Arvin Slagter, Dimeo van der Horst en Jan Driessen.
De comeback van Servië
Dat het Servië één van de betere basketbalteams ter wereld heeft, is wel duidelijk. Maar dat het ook één van de meest veerkrachtige ploegen heeft, werd gisteravond duidelijk. Tegen Australië stond het 24 punten achter in het tweede kwart. De totale achterstand bij rust was ook behoorlijk, twaalf punten, maar de mannen van coach Svetislav Pešić draaiden het toch om. Het pakte een olympisch record.
Servië werd namelijk het eerste team dat een achterstand van twaalf punten goedmaakte in een olympische basketbal knock-outwedstrijd. Alleen het onafhankelijke sportteam (verenigde Oost-Europese landen) van 1992 lukte dit in Barcelona. Dit betrof een wedstrijd tegen Litouwen (92-80), maar was in de groepsfase van het basketbaltoernooi.
In meerdere opzichten was de basketbalwedstrijd van gisteren tussen Servië en Australië uniek. Het is namelijk pas de tweede keer in de olympische geschiedenis, dat een knock-outwedstrijd beslist werd in overtime. De andere keer was een tijdje geleden… Namelijk de kwartfinale tussen Chili en Frankrijk in 1948.
Maar dat Servië het gisterenavond zo ongelofelijk spannend liet worden, was wel enigszins verrassend. Dit land heeft toch niet de misselijkste spelers in de gelederen. Denk dan vooral aan NBA-spelers Nikola Jokić (Denver Nugets) en Bogdan Bogdanović (Atalanta Hawks).
maar zij konden het nog niet bolwerken in de eerste twee kwarten. Het waren Patty Mills (Miami Heat) en Josh Giddey (Chicago Bulls) die namens Australië de nodige punten wisten te maken. Servië maakte het in de tweede helft dus goed, maar bij een stand van 82-80 had Patty Mills een fraaie floater in huis. Met slechts 1.4 seconden nog op de klok mikte de Australische sterspeler raak om de kwartfinale in overtime te beslissen.
Ook in die overtime ging het lang gelijk op. Maar bij een stand van 90-89 voor Australië, maakte Servië zes punten achter elkaar.
Met de hakken over de sloot dus staan de mannen van Svetislav Pešić in de halve finale. Het is een heerlijk affiche op papier, want in die halve eindstrijd wacht Team USA. Is het Nikola Jokić en Bogdan Bogdanović versus de rest? Nee, Servië heeft namelijk genoeg andere goede individuele spelers en is een sterk collectief. Toch moeten we terug naar 2019 om de laatste zege van de Serven op Amerika te noteren. Het werd 94-89 tijdens het wereldkampioenschap in China. Dit was ook een halve finale.
Daarentegen won Team USA de groepswedstrijd van Servië overtuigend. Het werd 110-84 voor de mannen van Kerr. De halve finale wordt morgen gespeeld om 21.00 uur. De winnaar treft Duitsland of Frankrijk in de eindstrijd. Wellicht nieuwe Servische basketbalgeschiedenis?
Globalisering en de NBA
De NBA barst van de historische hoogtepunten. Het basketbal is in de loop der jaren sterk beïnvloed door de globalisering. De omgekeerde globalisering: de wereld verovert de NBA.
De socioloog Immanuel Wallerstein (in Maguire, 1999, pp. kapitalistische stromingen. globaliseringsproces. handel en communicatie ontwikkeld. economische en politieke sferen. drie soorten staten: de kernstaten, de semi-periferie en de periferie. kernstaten domineren de productie en exploitatie. zijn afhankelijk van handel. globalisering, kunnen we samen met Erik Buyst (2000, pp. 1860 tot begin WOI) en een tweede globale economie (sinds WOII). telegraaf en telefoon voor hetzelfde verantwoordelijk. waren er belangrijke innovaties. de westerse wereld. internationale handelsverkeer een betrouwbaar wettelijk kader bezorgden. basis die gestoeld was op vaste wisselkoersen en stabiele prijzen. wereldhandel vanaf de tweede helft van de 19e eeuw. zou geëvenaard worden, zelfs niet in de twee globale economie. Verenigde Staten en Latijns-Amerika. migratiestroom. vaderland hopend op een betere toekomst in landen als Duitsland en Frankrijk.
De globalisering van sport heeft geleid tot een toename van internationale migratie van sportatleten (ethnoscape) (cfr. infra). pp. 52-54) de ontwikkelingen in de hedendaagse sport- en bewegingscultuur. baseert zich hierbij op de systeemtheorie van Niklas Luhmann. systeeminterne logica die zichzelf voortdurend wil ontwikkelen. systeemomgeving. voortdurend moet aanpassen en ontwikkelen om te overleven. vermaatschappelijking van de sport. lijn van ontsporting. vercommercialiseerde topsport. alternatieve sport. sport-voor-allen -beweging. Roland Renson (in Vanreusel & Scheerder, 2000, pp. alle takken van de maatschappij in aanraking komt. onlosmakelijk in de maatschappij genesteld. dagelijkse leven, krijgt het begrip sport een ruimere maar vagere betekenis.
tags: #amerika #servie #basketbal #olympische #spelen #geschiedenis