Voordat Z.B.V.H. ontstond, kende de gemeente Zuid-Beijerland maar liefst vijf voetbalverenigingen: Ajax, Eendracht, S.N.A., N.G.D. en Z.S.V. De geschiedenis van het voetbal in de regio is rijk en divers, van lokale competities tot de opkomst van clubs die nationale en internationale spelers hebben voortgebracht. In dit artikel duiken we in de fascinerende geschiedenis van voetbal in en rondom Zuid-Beijerland, waarbij we de opkomst en ondergang van verschillende verenigingen en de verwevenheid met bekende namen in de voetbalwereld belichten.
De Vroege Jaren: Lokale Verenigingen in Zuid-Beijerland (1930-1940)
In het begin van de jaren ’30 van de vorige eeuw, floreerde het voetbal in Zuid-Beijerland met een opmerkelijke diversiteit aan clubs. Ajax, voor het eerst vermeld in augustus 1931, was de dorpsvereniging en speelde sinds 1934 aan de Schoutsdijk en later aan de Zuid-Achterweg. In buurtschap Zwartsluisje was er sinds 3 oktober 1933 voetbalvereniging Eendracht, bijgenaamd “de Kanarie’s”, wat suggereert dat ze in het geel speelden. Op Nieuwendijk speelden de “hemelsblauwen” van Sport na Arbeid (S.N.A.). Het eiland Tiengemeten had een eigen voetbalvereniging: Nooit Gedacht (N.G.D.), opgericht op 4 juni 1932. Daarnaast was er nog de Z.S.V.
De meeste van deze verenigingen waren destijds nog geen lid van de lokale Rotterdamsche Voetbalbond (R.V.B.). Vanaf 1932 speelden verschillende verenigingen uit de Hoeksche Waard en D.V.S. uit Zuidland daarom een ‘Onderlinge Competitie’ met twee klassen. Hoewel het merendeel van de verenigingen slechts beschikte over één elftal, hadden Ajax, Eendracht en Z.S.V. ook een tweede elftal en een juniorenafdeling. Toen per ingang van het seizoen 1938-1939 aansluiting gevonden werd bij de RVB, heeft deze competitie opgehouden te bestaan.
Eind jaren dertig verdwenen veel verenigingen echter van het toneel. De R.V.B. vermeldde dan ook enkel Eendracht (destijds spelende onder de naam Zuid-Beijerland) en N.G.D. in haar verslaggeving van de ‘Zomeravondcompetitie op het eiland Hoeksche Waard’. Eind 1939 hield Eendracht als gevolg van financiële problemen op te bestaan, en hetzelfde lot was Nooit Gedacht beschoren.
De Heropleving na de Tweede Wereldoorlog en de Oprichting van Hercules
Na afloop van de Tweede Wereldoorlog herrees een aantal van deze verenigingen. Na enkele wedstrijden in los verband afgewerkt te hebben, groeide ook in Zuid-Beijerland het verlangen om zich te verenigen. Op 15 april 1946 werd een oprichtingsvergadering belegd in café Tieleman aan de Schenkeldijk. Oud-prominenten van de verschillende voormalige verenigingen spraken hun steun uit voor een nieuwe vereniging, en zo werd Hercules opgericht. Toen men zich enige tijd later inschreef bij de R.V.B., werd de naam gewijzigd in Z.B.V.H. (Zuid-Beijerlandse Voetbal Vereniging Hercules).
Lees ook: Een historische analyse van een afgelaste wedstrijd
De eerste uitdaging voor het nieuwgekozen bestuur was het vinden van een accommodatie. Deze werd gevonden aan de Oranjeweg, toen nog Boendersweg geheten. De Heer Verhoeven was bereid een oppervlakte van twee voetbalvelden ter beschikking te stellen indien deze door de leden van Z.B.V.H. vrijgehouden werd van stekels. Daar er op dit weiland ook koeien liepen te grazen, moesten er naast stekels regelmatig ook vlaaien verwijderd worden alvorens men kon spelen.
De Zoektocht naar een Permanente Accommodatie
Nadat deze verbintenis in 1949 afliep, is Z.B.V.H. een aantal keer van terrein verwisseld totdat onderdak gevonden werd bij de Heer de Jongh aan het Zwartsluisje. Aangezien dit terrein zich buiten de bebouwde kom bevond, bleef het bestuur op zoek naar een alternatief. Dit werd met hulp van de gemeente wederom gevonden bij de Heer Verhoeven, waar Z.B.V.H. in 1966 terugkeerde.
Het jaar 1971 betekende het begin van een nieuwe, eigen accommodatie. Tijdens de jubileumreceptie ter ere van het 25-jarig bestaan bood toenmalig burgemeester Schout een gift aan waarmee een nieuw sportcomplex verwezenlijkt kon worden. Een nieuwe locatie werd gevonden aan de Ridder van Dorplaan, op de plek waar de vereniging nog steeds gevestigd is. In 1973 werd hier het eerste veld in gebruik genomen. In dezelfde periode verrees hier dankzij de inzet van vele leden ook een nieuw clubgebouw, dat in 1974 feestelijk geopend werd. Na afloop van alle werkzaamheden bleek er nog budget beschikbaar te zijn, zodat een lichtinstallatie verwezenlijkt kon worden. Deze werd op 9 maart 1977 in gebruik genomen met een wedstrijd tussen Z.B.V.H. en N.S.V.V., waarbij de aftrap werd verricht door Nico Jansen, in die tijd een bekende speler van Feyenoord. Het clubgebouw bleek al snel te klein en werd daarom uitgebreid met onder andere twee extra kleedkamers en de huidige bestuurskamer. In 2012 heeft er een grondige renovatie van de kantine plaatsgevonden.
Sportieve Prestaties van Z.B.V.H. door de Jaren Heen
Z.B.V.H. trad in het seizoen 1946-1947 met drie elftallen toe tot de R.V.B. Het eerste jaar dat zij in competitieverband uitkwam, toonde het eerste elftal zich direct de sterkste van haar afdeling. Ongeslagen werd het kampioenschap van de zaterdag 3e klasse behaald, waarna Z.B.V.H. vier seizoen achtereenvolgens in de 2e klasse uitkwam. In het seizoen 1950-1951 wist Z.B.V.H. als eerste te eindigen en werd er tegen de Zwervers uit IJsselmonde gestreden voor één promotieplaats naar de 1e klasse R.V.B. Beide ploegen wisten hun thuiswedstrijd te winnen, waardoor er een beslissingswedstrijd op neutraal gespeeld moest worden. Deze beslissing viel op het terrein van S.S.S.: Z.B.V.H.
Na een aantal sterkere jaren in de 1e klasse volgden er enkele mindere jaren, wat uiteindelijk resulteerde in degradatie naar de 2e klasse R.V.B. in 1962. Door het behalen van het kampioenschap in het seizoen 1967-1968 wist Z.B.V.H binnen zes jaar weer te promoveren naar de hoogste regionale klasse. In het seizoen 1970-1971 volgde het volgende kampioenschap, waarmee in promotie naar de 4e klasse van de landelijke K.N.V.B. werd afgedwongen. Het verblijf in deze klasse was van korte duur, omdat Z.B.V.H. in het seizoen 1972-1973 wederom kampioen werd en daarmee promoveerde naar de 3e klasse K.N.V.B..
Lees ook: Passie en Kritiek NAC Breda Ultras
Vanaf het seizoen 1974-1975 is Z.B.V.H. bijna twee decennia onafgebroken uitgekomen in de 4e klasse K.N.V.B., totdat zij In het seizoen 1991-1992 degradeerde naar de in het seizoen 1983-1984 nieuwgevormde hoofdklasse R.V.B. In de hierop volgende seizoenen volgden promoties en degradaties elkaar afwisselend op. Binnen één seizoen werd promotie terug naar de 4e klasse K.N.V.B. gerealiseerd, maar in het daaropvolgende seizoen volgde direct weer degradatie naar de hoofdklasse R.V.B. Ook ditmaal werd binnen één seizoen promotie gerealiseerd, waardoor Z.B.V.H. in het seizoen 1995-1996 weer in de 4e klasse K.N.V.B.
Als gevolg van een herstructurering bij de K.N.V.B. zijn alle regionale afdelingen per ingang van het seizoen 1996-1997 opgeheven. De R.V.B. hield daarmee op te bestaan. De herstructurering ging gepaard met de invoering van de hoofdklasse, waardoor Z.B.V.H. automatisch ‘promoveerde’ en dit seizoen in de 3e klasse uitkwam. Als gevolg van twee opeenvolgende degradaties kwamen de Herculianen in het seizoen 1998-1999 uit in de 5e klasse. Het verblijf in deze klasse is echter tot slechts één seizoen beperkt gebleven, omdat Z.B.V.H. direct kampioen werd en daarmee terugkeerde naar de 4e klasse.
Met uitzondering van vier seizoenen heeft Z.B.V.H. Na in het seizoen 2004-2005 als tweede achter Excelsior Pernis geëindigd te zijn, werd via de nacompetitie alsnog promotie naar de derde klasse afgedwongen. Hier kwam Z.B.V.H. drie seizoenen in uit, totdat er in het seizoen 2007-2008 via de nacompetitie degradatie plaatsvond. In het volgende seizoen werd een volgende degradatie naar de 5e klasse ternauwernood ontlopen door in de nacompetitie vier punten te pakken in een tweeluik tegen Kocatepe en in de beslissende wedstrijd met 4-0 van Hoek van Holland te winnen. In het seizoen 2014-2015 eindigde Z.B.V.H. als twee in het district Zuid I, maar bleek D.F.S. uit Burgh-Haamstede in de nacompetitie over twee wedstrijden net te sterk. In het seizoen 2017-2018 werd met een tweede plaats wederom de nacompetitie bereikt. Hierin bleek Zwartewaal echter te sterk. In het daaropvolgende seizoen 2018-2019 werd dankzij een vrijgevallen periode met een vierde plek op de ranglijst opnieuw nacompetitie behaald. Na overwinningen op W.F.B. uit Ouddorp en D.V.V. ’09 uit Dirksland, bleek S.C. Botlek in de beslissende wedstrijd echter net te sterk.
Internationale Invloed: Vrouwenvoetbal en Ruud van Nistelrooij
Naast Wouter Burger, die sinds dit seizoen uitkomt voor het Zwiterse F.C. Basel en als jeugdinternational speelde voor alle categorieën van Nederland onder 15 tot en met Nederland onder 19, heeft Z.B.V.H. ook internationals voor het ‘grote’ Oranje voortgebracht. Ook hier speelde het jaar 1971 een centrale rol. In dat jaar sloot de vereniging D.O.S. ‘70 (Door Oefening Sterk) zich namelijk aan bij Z.B.V.H. Deze vereniging was een jaar eerder opgericht nadat een vriendschappelijk potje voetbal tussen twee dameselftallen op Koninginnedag dusdanig aansloeg, dat de deelnemende dames enige weken later besloten tot oprichting van een damesvoetbalvereniging. Dat was voor die tijd vrij uniek, omdat de in 1955 opgerichte Nederlandse Damesvoetbalbond (N.D.V.B.) op dat moment nog niet erkend werd door de K.N.V.B.
Op 17 april 1971 speelde het Nederlands Vrouwenelftal voor het eerst een officiële interland. In het Franse Hazebrouck werd met 4-0 verloren van Frankrijk. De monsterzeges die D.O.S. ’70 in haar eerste jaar geboekt had tijdens vriendschappelijke partijen op het complex van Z.B.V.H. waren ook bij de N.D.V.B. niet onopgemerkt gebleven. Zo kwam het dat er tijdens deze eerste interland twee speelsters van Z.B.V.H. opgesteld stonden: Rachel Hokke en Dina Vogelaar.
Lees ook: Kleding en benodigdheden Uganda
In het seizoen 1971-1972 startte de K.N.V.B. met een eerste officiële damescompetitie. Z.B.V.H. vaardigde één team af en dat leidde direct tot groot succes: de dames werden ongeslagen kampioen van de afdeling Rotterdam. Veel van de in de jaren ’70 opgerichte dameselftallen hielden binnen korte tijd weer op te bestaan. Zo kwam het dat in de Hoeksche Waard enkel G.O.Z. en Z.B.V.H. overbleven. Daar meerdere dames besloten te stoppen en de aanwas beperkt was, zag echter ook Z.B.V.H. zich in het seizoen 1978-1979 ook genoodzaakt haar dameselftal terug te trekken. De gelijktijdige ondergang van het dameselftal van G.O.Z. bood echter redding. Hoewel Z.B.V.H het de laatste decennia meermaals zonder dameselftal heeft moeten stellen, heeft het vrouwenvoetbal de laatste pakweg tien jaar weer een enorme toevlucht genomen. Absoluut hoogtepunt daarbij was het seizoen 2014-2015, waarin er maar liefst drie dameselftallen voor Z.B.V.H. uitkwamen.
Ook de carrière van Ruud van Nistelrooij is onlosmakelijk verbonden met de regio. Na vier seizoenen in de hoofdmacht van FC Den Bosch, vertrok Ruud in 1997 voor een bedrag van € 360.000 naar SC Heerenveen. Hij verhuisde van het middenveld naar de spits en werd gezien als een grote belofte. In zijn eerste seizoen bij SC Heerenveen scoorde hij 13 doelpunten in 31 duels. Na één seizoen bij SC Heerenveen haalde PSV hem naar Eindhoven voor een recordbedrag van 5,4 miljoen euro. Ook bij PSV was Ruud meteen succesvol. In zijn eerste seizoen (1998-1999) scoorde hij 31 competitietreffers. In zijn tweede seizoen bij PSV scoorde hij maar liefst 29 keer in de eerste 23 wedstrijden en wekte daarmee definitief de interesse van alle Europese topclubs, met name Manchester United.
Na een zware blessure maakte Ruud zijn rentree in het eerste elftal op 3 maart 2001. Manchester United haalde hem die zomer alsnog naar Engeland. In zijn eerste seizoen vond Van Nistelrooij in totaal 36 keer het net. In zijn tweede seizoen wist hij 44 keer het net te vinden, wat leidde tot het landskampioenschap van zijn team. Hij werd topscorer van de Premiership en opnieuw van de Champions Leauge. In de zomer van 2006 verhuisde Ruud voor een transferbedrag van 15 miljoen euro naar Spanje, waar hij voor Real Madrid ging spelen. Hij sloot zijn eerste seizoen succesvol af als kampioen en topscorer van de Primera Division met 25 treffers. In de winter van het seizoen 2010-2011 vertrok Ruud naar Duitsland, waar hij voor HSV ging spelen. Na anderhalf jaar in Duitsland keerde Ruud terug naar Spanje om voor Malaga CF te gaan spelen.
Op 18 november 1998 maakte Ruud zijn debuut voor het Nederlands Elftal in de uitwedstrijd tegen Duitsland. Door een zware blessure miste hij het Europees Kampioenschap van 2000 in eigen land en in 2002 wist Nederland zich niet voor het WK te kwalificeren. In 2004 speelde Ruud zijn eerste grote toernooi met Oranje, op het EK in Portugal. Ook bij het WK van 2006 in Duitsland behoorde Ruud tot de selectie van het Nederlands Elftal. In de eerste wedstrijd van het EK tegen Italië scoort Ruud de openingsgoal. In augustus van 2008 gaf Ruud bij bondscoach Bert van Marwijk aan dat hij even niet beschikbaar was voor het Nederlands Elftal, om zich volledig te kunnen richten op zijn club Real Madrid. Later kwam hij weer terug op dit besluit en richtte zich op het naderende WK van 2010 in Zuid-Afrika. In de wedstrijd tegen San Marino scoorde Ruud één keer en bracht zijn totaal op 34 goals in 65 wedstrijden. In de tweede wedstrijd tegen Hongarije maakte hij de 3-2 en de wedstrijd werd uiteindelijk met 5-3 gewonnen.
De Geschiedenis van S.V. Capelle en Haar Voorlopers
Op deze pagina wordt ingegaan op de historie van S.V. Capelle en haar twee voorlopers: voetbalclub H.N.C. en voetbalclub Wit-Zwart. SV Capelle is een sportvereniging, die in februari 1986 is opgericht. In dat jaar besloten de voetbal vereniging Wit-Zwart (opgericht in 1938; clubkleuren: natuurlijk wit en zwart) en de voetbalvereniging H.N.C. (opgericht in 1948; clubkleuren: rood en wit) te fuseren. De gemeente Sprang-Capelle had hier al jaren op aangedrongen, maar door allerlei oorzaken moest het tot 1986 duren, voordat de fusie er “door” was. Gezien de ligging van de accomodaties van de beide verenigingen, was het logisch dat er op een gegeven moment een fusie zou komen: de accomodaties van Wit-Zwart en H.N.C. lagen namelijk naast elkaar aan de Juffrouwsteeg in Capelle. Bij de fusie moesten natuurlijk beslissingen worden genomen m.b.t. kantine, hoofdveld en clubkleur. De kantine van H.N.C. werd de kantine van S.V. Capelle en het hoofdveld van Wit-Zwart werd het hoofdveld van S.V. Capelle. Als clubkleur werd voor de kleur blauw gekozen. Overigens bestond er voor 1938 al een voorloper van H.N.C. en Wit-Zwart in Capelle. Deze vereniging voetbalde onder de naam Excelsior Capelle en werd opgericht in 1919. De oprichting van Excelsior Capelle vond plaats in het gymlokaal van de Openbare Lagere School en voorzitter van deze vereniging werd W.J. van Nieuwenhuijzen (een van de latere oprichters van Wit Zwart). Capelle begon met 38 leden en twee elftallen in de Brabantsche Voetbal Bond (BVB ; zondagcompetitie). Het speelveld lag aan de Willem van Gentsvaart en het clubhuis was Café Wed. A. v.d. Haart aan de Nieuwe Vaart. Excelsior Capelle groeide uit tot een respectabele club en promoveerde via de Brabantsche Voetbal Bond naar de landelijke KNVB. Excelsior Capelle speelde in deze periode in de 3e klasse KNVB (zondagcompetitie). Destijds was overigens de 1e klasse KNVB de hoogste klasse van het voetbal: er was nog geen betaald voetbal. Er waren vijf regionale eerste klassen: Noord, Oost, West I, West II en Zuid. De kampioenen van deze klassen speelden in een poule om het landskampioenschap.
Wit-Zwart
Wit-Zwart werd opgericht in 1938 door de heren H. van Beek, W. van Nieuwenhuijzen, A. Priest, H. Kraak, G. van Tilborgh en J. Waarts. De voetbal vereniging kreeg in eerste instantie de naam “Capelle”. Capelle ging voetballen op de zaterdag. In 1939 werd de naam gewijzigd in “Wit-Zwart”. In het oorlogsjaar 1941 ging Wit-Zwart over naar het zondagvoetbal, omdat de zaterdagcompetitie stopte. Het volgend seizoen werd Wit-Zwart zelfs ongeslagen kampioen en ook in de competitie 1943-1944 behaalde Wit-Zwart het kampioenschap. In 1947 degradeerde Wit-Zwart. Het duurde enkele jaren voor Wit-Zwart het verloren gegane terrein kon heroveren. Met een aantal jonge spelers slaagde Wit-Zwart er in 1951 in weer naar de vierde klasse K.N.V.B. te promoveren. In 1958 degradeerde Wit-Zwart weer naar de eerste klasse afdeling Noord Brabant en in 1961 volgde zelfs degradatie naar de tweede klasse afdeling Noord Brabant. Het bestuur besloot hierna weer definitief terug te keren naar het zaterdag voetbal. In 1962 werd Wit-Zwart kampioen in de zaterdag tweede klasse afdeling Noord-Brabant. In de eerste klasse afdeling Noord-Brabant werd Wit-Zwart in 1967 kampioen. In het seizoen 1969-1970 begon de succes-periode van Wit-Zwart: Wit-Zwart werd toen kampioen in de 4e klasse K.N.V.B. en promoveerde naar de 3e klasse K.N.V.B. Wit-Zwart moest het volgende jaar in de derde klasse voetballen tegen gerenommeerde tegenstanders als Good Luck (Raamsdonksveer), Dinteloord, Roda Boys (Aalst) en N.O.A.D. (Wijk en Aalburg), maar slaagde er toch in weer kampioen te worden. Wit-Zwart mocht dus in het seizoen 1971-1972 van start in de 2e klasse K.N.V.B. Wit-Zwart voetbalde enkele seizoenen in deze klasse. Na deze bloei-periode van Wit-Zwart in het begin van de jaren’70 zakte de club geleidelijk naar de 4e klasse K.N.V.B. In deze klasse verbleef Wit-Zwart tot en met het seizoen 1984-1985. In dat seizoen degradeerde Wit-Zwart naar de 1e klasse afdeling Noord Brabant.
H.N.C.
De oprichting van H.N.C. vond plaats op 10 oktober 1948 in een tot vergaderzaal omgetoverd achterhuis van de familie Brouwers. De oprichters waren de gebr. Mesch, de gebr. Mandemakers, de gebr. Spierings en C. van Gijzel en deze namen de volgende naam aan: v.v. Nooit-Gedacht’48. Op 30 september 1949 werd H.N.C. door de K.N.V.B. erkend en werd besloten de naam Nooit- Gedacht’48 te wijzigen in H.N.C. H.N.C. speelde na haar erkenning tot en met het seizoen 1965-1966 in de 1e klasse van de afdeling Noord Brabant (zaterdagvoetbal). In het seizoen 1965-1966 promoveerde H.N.C. onder leiding van trainer A. v.d. Ven naar de 4e klasse K.N.V.B. In het seizoen 1967-1968 degradeerde H.N.C. uit de 4e klasse K.N.V.B. In het seizoen 1972-1973 degradeerde H.N.C. zelfs uit de 1e klasse afdeling Noord Brabant. Het verloren gegane terrein werd echter snel herwonnen: in het seizoen 1973-1974 promoveerde H.N.C. weer naar de 1e klasse afdeling Noord Brabant. In het seizoen 1977-1978 promoveerde H.N.C. weer naar de 4e klasse K.N.V.B. In het seizoen 1981-1982 degradeerde H.N.C. uit de 4e klasse K.N.V.B. In de 1e klasse afdeling Noord Brabant werd H.N.C. in het seizoen 1982-1983 kampioen. H.N.C. mocht in het seizoen 1983-1984 dus weer van start in de 4e klasse K.N.V.B. Echter niet voor lang: na een beslissingswedstrijd …
Nooit Gedacht: Van RKVB naar KNVB
De Tweede Wereldoorlog had natuurlijk ook zijn invloed op het Geffense voetbalgebeuren, maar ondanks de moeilijke omstandigheden werd er toch gevoetbald. Nooit Gedacht speelde tot die tijd, zoals gemeld, in de Rooms Katholieke Voetbal Bond. Maar die Bond werd, onder invloed van de Duitse bezetting, met opheffing bedreigd. Nooit Gedacht gaat dan in 1942, na het kampioenschap in de eerste klas RKVB, naar de grote en neutrale KNVB. Ze gaan daar dan in de vierde klas spelen. Noodgedwongen moest Nooit Gedacht op het einde van de oorlog het tot dan toe gebruikte veld achter de kerk verlaten. Dat veld ging toen dienst doen als parkeerterrein voor de tanks van onze Canadese bevrijders en liet zodoende letterlijk zijn sporen achter. Er moest in de haast tijdelijk uitgeweken worden naar een weiland in de polder. Later volgden nog diverse verhuizingen. Tot dan toe kende Nooit Gedacht alleen maar seniorenleden, waardoor het eerste elftal sterk verouderde en de prestaties dan ook geleidelijk aan terugliepen. Er kwam geen aanvulling van geschikte jonge spelers. In 1948 werd door onderwijzer Arnold Wijnen een jeugdafdeling opgericht. Na enige jaren bewees dat zijn grote waarde en kwam er de nodige aanvoer vanuit die jeugd. Het ledental groeide fors en in 1949 werd het 100-ste lid ingeschreven. In 1950 kreeg Nooit Gedacht ook zijn eerste trainer: Dré Saris. De bekende keeper van het destijds roemruchte BVV uit Den Bosch. Tot 1952 wist Nooit Gedacht 1 zich te handhaven in de 4e klas. In dat jaar volgde echter degradatie naar de Brabantse Bond. Trainer Dré Saris werd in 1952 opgevolgd door Adriaan v.d. Donk uit Oss. De invloed van een trainer was toen echter nog niet zo groot. De opstellingen bijvoorbeeld werden tot die tijd gemaakt door het bestuur.
Rksv Prinses Irene: Van Onderlinge Wedstrijden tot Landelijke Hoofdklasse
Rksv Prinses Irene werd 5 augustus 1939 opgericht. De eerste wedstrijden vonden plaats op de hoek Kromstraat-Tramstraat. Clubhuis werd café Van de Akker. Tot het begin van de 2e wereldoorlog, speelde men onderlinge wedstrijden tegen tegenstanders uit de omgeving en tegen elftallen van mobilisatiemilitairen. De Duitse inval op 10 mei 1940 maakte vrijwel een einde aan het beoefenen van de voetbalsport. Op 19 september 1944 werd Nistelrode door de geallieerden bevrijd. De oprichter van de vereniging, meester van de Zanden, organiseerde een maand later al een heroprichtings-vergadering, waarna zich 26 leden aanmeldden. In november 1945 werd de vereniging ingeschreven bij de Nederlandse Voetbalbond. Op 19 februari 1950, werd het eerste kampioenschap behaald, maar promotie werd gemist. Nadat er echter vanuit "boerenkringen" bestuursleden toetraden bloeide de vereniging op. Men kwam zelfs met drie elftallen in competitieverband uit. In 1958 werd het 1e elftal kampioen in de 2e klasse 214 van de Brabantse Bond. Het seizoen daarop gingen maar liefst 10 elftallen, senioren en jeugd, de competitie in. Op 19 april 1964 werd het 1e elftal kampioen en promoveerde rechtstreeks naar de 4e klasse KNVB. Ook de A- en C junioren werden kampioen. Op 1 september opende de echtgenote van de commissaris van de koningin, mevrouw Kortman-Fleskens, sportpark "De Schellen". In 1971 werd er ook gestart met een vrouwenelftal.
Na vele jaren van hoogtij werd op de vooravond van het 40-jarig jubileum degradatie naar de 1e klasse Brabantse Bond een feit. In het seizoen 1981-1982 begonnen de Molukse inwoners van Nistelrode een eigen vereniging: FC Ewab. Alle Molukse spelers (senioren) vertrokken bij Prinses Irene. Daarna promoveerde men in 1988, met enig geluk, weer naar de 4e klasse. Het jaar daarop volgde echter weer degradatie. In 1998 promoveerde het elftal naar de landelijke 1e klasse. Het 1e elftal wist in 1994 het kampioenschap te behalen en het elftal promoveerde naar de 4e klasse. In het seizoen 1997-1998 volgde degradatie. Twee jaar later werd via een kampioenschap weer promotie afgedwongen.
Sinds de eeuwwisseling gaat het crescendo met de korfbalafdeling, het 1e team behaalde verschillende kampioenschappen en promoties. In 2004 wordt René van de Ven voorzitter van de vereniging. In het seizoen 2007-2008 wist het 1e herenelftal, met weer enkele Molukse spelers in het elftal, het kampioenschap te behalen in de 4e klasse H. Het elftal promoveerde, voor het eerst in de historie, naar de 3e klasse KNVB. Op dezelfde dag, 4 mei, werd ook het, steeds meer regionaal getinte, 1e vrouwenelftal kampioen in de 1e klasse D. Promotie naar de landelijk hoofdklasse werd gemist. Het 1e korfbalteam promoveerde in 2008 via een 2e plaats naar de overgangsklasse van de veldcompetitie. Op 4 september 2009, opende de populairste sportbestuurder van Nederland, Erica Terpstra (voorzitter NOC*NSF), het gebouw. Zij noemde het "een juweeltje".
In september 2010 wordt Jens van Orsouw verwelkomt als 900e lid, twee jaar later is er al het 1000e lid. In het seizoen 2009-2010 wist het 1e elftal zich via een 3e plaats in de competitie te plaatsen voor de nacompetitie maar wordt in de 1e ronde, na een discutabele beslissing in de beslissende penaltyreeks, uitgeschakeld. Het eerste korfbalteam wordt in de zaalcompetitie van het seizoen 2010-2011 kampioen in de 1e klasse en promoveert naar de overgangsklasse. In het seizoen 2011-2012 worden in de overgangsklasse weer kampioenschappen gevierd door het 1e korfbalteam en speelt men vanaf dan zowel op het veld als in de zaal in de hoofdklasse, het op een na hoogste niveau voor vrouwenkorfbal. Het eerste vrouwenelftal wordt in 2010-2011 in de 1e klasse derde en promoveert door een versterkte promotieregeling naar de landelijke zondag hoofdklasse. In het seizoen 2011-2012 haalt men zelfs de nacompetitie, maar wordt uitgeschakeld. Het 2e elftal wordt in het seizoen 2010-2011 door een 0-1 overwinning in Erp kampioen in de 2e klasse en keert na een jaar afwezigheid weer terug in de 1e klasse. In het seizoen 2011-2012 haalt men zelfs de nacompetitie, maar promoveert niet. Het 1e elftal verslaat op de laatste speeldag van 2010-2011koploper Mierlo Hout met 1-3, waardoor Heeswijk kampioen wordt. Een seizoen later (2011-2012) wordt het elftal 2e achter het ongenaakbare Deso en plaatst zich voor de nacompetitie. Na twee overwinningen op Achates, wordt ook twee keer gewonnen van MMC uit Weert. Vijfhonderd supporters begeleiden het elftal in Weert, dat met 4-2 wint en promoveert naar de 2e klasse. Zo hoog speelde Prinses Irene nog nooit. Het A1 elftal wordt in het seizoen 2011-2012 kampioen en promoveert weer naar de 1e klasse. In juni 2012 vindt de viering plaats van het 40 jarig jubileum van het damesvoetbal.
Amandus Ikanubun (21) speler van het 1e elftal overlijdt 20 november 2012 op tragische wijze. Prinses Irene is in diepe rouw. In het seizoen 2012-2013 weet het 2e elftal via de nacompetitie te promoveren naar de reserve hoofdklasse, het hoogste niveau voor reserve-elftallen. In het seizoen 2007-2008 werd Prinses Irene kampioen in de 4e klasse KNVB en pomoveerde naar de 3e klasse.
tags: #nooit #gedacht #voetbal #geschiedenis