De voetbalwereld staat bol van verrassingen, en het seizoen in België is daarop geen uitzondering. Promovendus Union Sint-Gilloise heeft de voetbalwereld verrast door de koppositie in de Jupiler Pro League te veroveren en te behouden. Voor velen is Union Sint-Gillis geen bekende naam, maar de club staat eigenlijk beter bekend als Royale Union Saint-Gilloise.
Glorie van Weleer
Les Unionistes waren tussen 1903 en 1935 een toonaangevende Belgische ploeg, die vele prijzen won. Echter, rond de jaren '70 verdween Union St. Gilloise uit de hoogste Belgische voetbalafdeling, waarna de ploeg volledig wegzakte. In 2015 promoveerde de club terug naar de Proximus League.
De Weg Terug naar de Top
Na de promotie was het duidelijk dat er iets moest gebeuren met de selectie om te kunnen overleven in de Jupiler Pro League. De middelen waren echter beperkt, waardoor Union St. Gilloise het vooral moest doen met transfervrije spelers. De talentvolle Japanner Kaoru Mitoma werd gehuurd van Brighton, terwijl spelers als Matthew Sorinola, Marcel Lewis, Damien Marc en Lucas Pirard kosteloos naar het Stade Joseph Marien werden gehaald.
Terwijl concurrenten als Club Brugge, Royal Antwerp en Anderlecht zich versterkten met grote namen, leek het niveau van de competitie alsmaar beter te worden. Toch was het vanaf het begin Union Saint-Gilloise die het tempo bepaalde. Na twintig wedstrijden was dit nog steeds het geval.
Dominantie op Alle Fronten
Union Saint-Gilloise domineerde haar concurrentie op alle fronten. De club scoorde maar liefst vijftig doelpunten in twintig wedstrijden en kreeg tevens het minste aantal tegentreffers. De vraag was of Union Saint-Gilloise dit kon volhouden tot het einde.
Lees ook: Uitdagingen voor de Sint Maartense voetbalbond
De club maakte absoluut kans op de Belgische titel, gezien het gemak waarmee de ploeg tot scoren kwam. Zeven van de laatste acht wedstrijden werden gewonnen en als de selectie van Felice Mazzu blessurevrij bleef, maakten ze een goede kans. Er was vrijwel wekelijks value te vinden op een zege van de promovendus, en zelfs bij een achterstand had je nog een goede kans dat de club zich terugknokte.
Historisch Overzicht
Union Sint-Gillis is een Belgische voetbalclub uit de hoofdstad Brussel, opgericht in 1897 als Union Saint-Gilloise. Na toetreding tot de UBSSA mocht het team deelnemen aan de Tweede Afdeling van de Belgische provincie Brabant. Na twee seizoenen promoveerde de club naar de Eerste Afdeling en werd prompt kampioen.
Tijdens het derde seizoen werd het kampioenschap van de Eerste Afdeling binnengehaald, waardoor de club mocht strijden om promotie naar de hoogste divisie van België. In de eindronde trokken de Brusselaars aan het langste eind. Union Sint-Gillis beschikte over een sterke selectie, met meerdere internationals van België. De technische staf wist deze kwaliteiten te benutten met de landstitel van 1904 als resultaat. Met Gustave Vanderstappen als topschutter wist de Brusselse formatie alle zes de wedstrijden in de eindronde te winnen.
Gouden Jaren
Het kampioenschap van 1905 bleek geen toevalstreffer. Ook de twee volgende kampioenschappen werden naar de hoofdstad van België gehaald, waarna de club ook in 1909, 1910 en 1913 de macht greep. Het zevende kampioenschap was niet geheel onomstreden. Volgens critici maakte de club zich schuldig aan professionalisme door spelers te betalen, iets wat in die tijd nog niet was toegestaan. Union dreigde de titel dan ook kwijt te raken, maar concurrent Daring Club de Bruxelles stak daar een stokje voor.
Union Sint-Gillis won zowel in 1913 als 1914 de Beker van België. In de competitie van dat laatstgenoemde jaar moest men genoegen nemen met een tweede plaats achter Daring Club de Bruxelles. Een snelle kans op revanche werd men ontnomen door het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog. Na het beëindigen van de oorlog stapte de club over naar het nieuwe stadion in het Dudenpark.
Lees ook: Overzicht voetbalclubs Sint-Petersburg
Wisselvallige Periodes en Herstel
In de naoorlogse seizoenen eindigde Union Sint-Gillis driemaal als runner-up. Tijdens het seizoen 1921-1922 verloor men de beslissingswedstrijd van Beerschot AC (0-2). Het achtste kampioenschap liet dus even op zich wachten, maar in 1923 liet men dan toch weer de concurrentie achter zich. Als beloning voor dit succes verkreeg de Brusselse club een koninklijke titel (Union Saint-Gilloise Société Royale), maar in de volgende seizoenen speelde men geen rol van betekenis.
Union Sint-Gillis wist zich kranig te herstellen na deze ontsnapping. In 1932 moest men nog genoegen nemen met een derde plaats, maar tussen 1933 en 1935 kroonde de club zich telkens tot landskampioen. Tussen 8 januari 1933 en 3 februari 1935 speelde La Vieille Dame zelfs zestig competitiewedstrijden zonder enkele nederlaag te incasseren. De reeks eindigde uiteindelijk door een 2-0 nederlaag tegen concurrent Daring Club de Bruxelles. Na 1935 eindigde Union Sint-Gillis drie opeenvolgende seizoenen op de derde plaats. Een zesde plaats volgde, een teken van het einde van de hegemonie.
Degradatie en Terugkeer
Tijdens en na de Tweede Wereldoorlog ging het bergafwaarts met de prestatie, wat in 1949 leidde tot een historische degradatie uit de Ere Afdeling. Union Sint-Gillis speelde tussen 1951 en 1963 onafgebroken op het hoogste niveau. De club realiseerde in 1956 een derde plaats op de ranglijst, maar daarna kwam de klad weer in de prestaties. Dit leidde tot degradaties in 1963, 1965 en 1973. Waar de Brusselaars na de eerstgenoemde degradaties weer snel terugkeerde, verdween de club in de jaren zeventig permanent uit de Eerste Klasse.
Ondanks een snelle Tweede Klasse-rentree (1984-1986) speelde Union Sint-Gillis lange tijd in de Derde Klasse A. Tussen 1986 en 2015 speelden Les Unionistes hoofdzakelijk op het derde niveau. In 1993 eindigde men zelfs voorlaatste, maar men werd gespaard van een terugkeer naar de vierde divisie door de verbanning van Racing Jet Wavre. In 2015 verliet Union Sint-Gillis de gehate Derde Klasse A. De stokoude club eindigde weliswaar als derde, maar profiteerde van het feit dat kampioen Cappellen FC en RFCB Sprimont geen licentie aanvroegen voor de Tweede Klasse.
Recente Successen en Ambities
Met een zesde plaats stelde het team vervolgens niet teleur. Enkele jaren later viel Union in handen van de Brit Tony Bloom, die ook grootaandeelhouder werd van Brighton & Hove Albion. Union Sint-Gillis stuntte in september 2018 door stadgenoot Anderlecht uit de Beker van België te knikkeren (0-3). Youssoufou Niakaté kroonde zich tot de grote held door een hattrick te produceren. Men bereikte uiteindelijk de halve finale, maar moest hierin buigen voor KV Mechelen.
Lees ook: Sint-Oedenrode voetbalclubs
Langzaam maar zeker wist de club ook de competitie naar de hand te zetten. Union Sint-Gillis versterkte zich in de zomer van 2021 met verschillende spelers, waaronder Feyenoord-verdediger Bart Nieuwkoop. De promovendus zorgde voor een grote verrassing door in het volgende seizoen meteen de reguliere competitie te winnen. Les Unionistes mochten hierdoor als topfavoriet aantreden in play-off 1, maar daarin moest men het hoofd buigen voor Club Brugge.
In het seizoen 2022-2023 eindigde Union Sint-Gillis als derde in de reguliere competitie en als runner-up in de play-offs. Tijdens de laatste speelronde ging de Brusselse club virtueel aan kop, maar in de slotfase ging dit droomscenario van tafel. Union zag de 1-0 voorsprong tegen Club Brugge als sneeuw voor de zon verdwijnen (1-3), waardoor Royal Antwerp FC uiteindelijk de titel bemachtigde tegen KRC Genk.
Union Sint-Gillis plaatste zich in het seizoen 2023-2024 wederom voor play-off 1, maar bekroonde de koppositie niet. Tijdens de play-offs won de club voor het eerst in honderd jaar (!) weer eens de Beker van België. Een treffer van Koki Machida kreeg Antwerp op de knieën: 1-0. In juli 2024 wist men eveneens de Belgische Supercup te veroveren ten koste van Club Brugge (2-1). Het absolute hoogtepunt volgde op 25 mei 2025 door de eerste landstitel in negentig jaar binnen te slepen.
Rivaliteit en Europees Voetbal
Anderlecht is uitgegroeid tot een belangrijke rivaal van Union Sint-Gillis. Van oudsher is er ook sprake van rivaliteit met Racing White Daring Molenbeek (RWDM).
Union Sint-Gillis debuteerde aan het einde van de jaren vijftig in de Jaarbeursstedenbeker. De Brusselaars bereikten meteen de halve finale door AS Roma uit te schakelen, maar Birmingham City stond een finaleplaats in de weg. In de volgende editie namen de Romeinen sportieve wraak. Na 1965 ontbrak Union Sint-Gillis maar liefst 57 jaar in het Europese clubvoetbal. De club liep in het seizoen 2022-2023 deelname aan de groepsfase van de Champions League mis door toedoen van Rangers FC, maar wist vervolgens wel een sterke Europa League-campagne neer te zetten. Het avontuur strandde in de kwartfinale door toedoen van Bayer Leverkusen. Union bereikte in het volgende seizoen ‘slechts’ de achtste finale van de Conference League.
Bekende Namen en Het Stadion
Verschillende Nederlanders hebben het shirt van Union Sint-Gillis gedragen.
Het Joseph Marienstadion is sinds 1919 de thuisbasis van Union Sint-Gillis en is vernoemd naar een oud-voorzitter van de club. Op dit moment telt het bouwwerk een capaciteit van 9.400 plaatsen, maar in de hoogtijdagen kon men maar liefst 44.000 fans verwelkomen. Het stadion ligt in het beschermde Dudenpark, waaronder de monumentale eretribune. Een groot deel van het Joseph Marienstadion bestaat uit staanplaatsen. Er is wel sprake van de realisatie van een nieuw stadion, maar vooralsnog speelt Union Sint-Gillis nog altijd op deze unieke locatie. Een jaar na de opening vonden hier overigens de Olympische Spelen plaats.
Transfers
Hieronder een overzicht van enkele transfers van spelers:
- 23 jan. 2000 (25): 5,00 mln.
- 10 jan. 2003 (22): 300 dzd.
- 24 jan. 7 nov. 1997 (27): 7,50 mln.
- 9 jul. 2003 (22): 3,00 mln.
- 7 okt. 1991 (33): 2,20 mln.
- 26 mrt. 1999 (26): 2,20 mln.
- 20 mrt. 2005 (20): 1,80 mln.
- 7 jun. 2001 (24): 2,00 mln.
- 3 jun. 1990 (35): 150 dzd.
- 6 jan. 2000 (25): 6,00 mln.
- 12 feb. 2004 (21): 3,00 mln.
- 23 mrt. 1994 (31): 2,20 mln.
- 25 nov. 1997 (27): 2,00 mln.
- 10 nov. 2001 (23): 300 dzd.
- 3 sep. 2004 (21): 8,00 mln.
- 12 okt. 2001 (23): 4,00 mln.
- 17 sep. 1993 (31): 3,50 mln.
- 20 apr. 2002 (23): 3,00 mln.
- 11 jun. 2003 (22): 200 dzd.
- 3 jul. 2001 (24): 11,00 mln.
- 16 mei 2002 (23): 4,50 mln.
- 10 jun. 2001 (24): 2,00 mln.
- 4 mrt. 2000 (25): 1,50 mln.
- 27 mrt. 2004 (21): 300 dzd.
- 21 sep. 2002 (22): 150 dzd.
- 4,30 mln.
- 5,00 mln.
- 2,00 mln.
- 3,80 mln.
- 1,40 mln.
- 14,75 mln.
- 22,80 mln.
- 17,00 mln.
- 4,75 mln.
- 6,00 mln.
- 69,00 mln.
- 17,15 mln.
- +51,85 mln.
- 1 nov.