Het leven is complex en onvoorspelbaar, vol onverwachte wendingen en schijnbare toevalligheden. Soms kruisen onze paden met die van anderen op manieren die ons leven voorgoed veranderen, en soms worden we geconfronteerd met situaties die ons dwingen onze diepste overtuigingen te herzien. Dit artikel is een poging om een dergelijke complexiteit te verkennen, aan de hand van persoonlijke ervaringen en observaties.
De Schuld van Hyppoliet Verstraeten
Het verhaal begint met een man, Hyppoliet Verstraeten, 58 jaar oud, afkomstig uit mijn geboortestad. Hij kwam mijn leven binnen en verdween weer, als iemand die door een draaideur loopt en gewoon blijft duwen en weer verdwijnt. In één jaar, wat is een jaar in de wenteling der tijden?, ben ik een heel mensenleven ouder geworden door zijn schuld.
Het Dagelijks Leven en de Internationale Politiek
Als consulaire agent was het mijn plicht om de lokale pers te lezen, met het oog op de belangen van ons land. Echter, de lectuur van het economisch nieuws was niet erg boeiend, en ik martelde mijn hersenen dikwijls tevergeefs af om te weten hoe ik de xenofobe Amerikanen ertoe zou brengen meer van onze vaderlandse producten te verbruiken. Met een schuldig gevoel las ik dan het algemeen nieuws.
Zo nam ik kennis van het grote schandaal dat in de staatsgevangenis van Raleigh was uitgebroken. De directeur organiseerde regelmatig weekenduitstapjes met een groepje gevangenen die niet onvermogend waren. Er was een goed opgezet kantoor waar men kon gokken op de paardenwedrennen, en wie er het geld voor overhad kon eens per week galant bezoek in zijn cel ontvangen. Kortom, een ieder kon naar omstandigheden gelukkig en tevreden zijn.
Tot het noodlottig ogenblik dat een jonge journalist in zijn krant een aantal foto's publiceerde waarop men de directeur, omringd door zijn ster-gevangenen, afgebeeld zag in het jeugdig lentegroen ter gelegenheid van een vrolijke pic-nic en in gezelschap van enkele aantrekkelijke, doch zichtbaar lichtzinnige, jongedames die blijkbaar het Déjeuner sur l'herbe van Manet nauwkeurig bestudeerd hadden.
Lees ook: Alles wat je moet weten over de Victoria Tenue Hockey Uit.
Toen ik het ophefmakend geval besprak met onze typiste, vertelde ze mij dat een van onze landgenoten in die eigenaardige gevangenis ‘zuchtte’. Hij kwam echter niet voor op de sensationele foto's. Hij was maar een arme drommel.
Een Duister Gevoel van Solidariteit
Wat heeft mij doen handelen? Een duister gevoel van solidariteit met een landgenoot, de overtuiging dat een van de onzen, veroordeeld en opgesloten door de Amerikanen, noodgedwongen onschuldig moest zijn? Ofwel de bekoring mij een tijdje bezig te houden, niet met de verkoop van glaswaren of van namaak oude meubelen, maar met wat ik toen voor mezelf ‘het volle leven’ noemde?
Twintig jaar geleden werd Hyppoliet, mijn ex-buur, door het gerecht van Michigan tot levenslange opsluiting veoordeeld, omdat hij twee Amerikanen tijdens een dronken partij met messteken had omgebracht. Zo stond het er. Hij was aan de elektrische stoel ontsnapt omdat het geval zich had voorgedaan tijdens een wallebakkerij en omdat niemand bepaald wist hoe de zaak begonnen was en hoe ze was verlopen. Toen alles voorbij was, lagen er twee inboorlingen van de Verenigde Staten op de grond dood te bloeden en had men Hyppoliet stomdronken in een hoek aangetroffen.
Ik vond een lange brief van de veroordeelde, destijds aan een van mijn voorgangers gericht, waarin Hyppoliet zijn onschuld bepleitte en beweerde dat de rechters hem verkeerd hadden begrepen. Hij kende toen weinig of geen Engels en hij was de zondebok geworden voor een hele groep. Ik besloot een bezoek te brengen aan mijn onschuldig veroordeelde buur, want ik was dadelijk van zijn onschuld overtuigd. Hoe kon een brave man, in mijn wijk geboren, schuldig zijn aan een dubbele moord?
Een Bezoek aan de Gevangenis
De nieuwe directeur van de gevangenis van Raleigh was een zuurpruim: bij hem was er natuurlijk geen sprake van vrolijke uitstapjes. Zelfs de gewoonste humane beschikkingen van het reglement werden door hem weigerig toegepast. Toen ik hem schriftelijk toestemming verzocht een onderhoud te mogen hebben met gevangene Hyppoliet Verstraeten, liet hij mij weten dat ik, gezien de grondige reorganisatie van het instituut, een paar maanden moest wachten. Intussen kon ik tot de levenslang veroordeelde een brief richten, die natuurlijk vooraf zou gelezen worden door de directeur.
Lees ook: Meer over Victoria Voetbal
Ik liet aan gevangene Verstraeten weten dat ik hem wenste te komen bezoeken aangezien hij een landgenoot was en omdat de aangelegenheden van onze landgenoten mijn zorg waren, welke ook hun omstandigheden konden zijn. Ik zou, schreef ik, het op prijs stellen indien ik op enige wijze zijn lot kon verzachten.
‘Wij zijn hier niet om het de veroordeelden aangenaam te maken,’ merkte de directeur op. Wat was die vent fier omdat hij een eind had gesteld aan de pret. Ik vond hem dadelijk erg antipathiek. Een bewaker duwde de gevangene binnen in het kleine kamertje en zat naast ons neer. Hyppoliet was een grote, logge man, papperig van uitzicht. Hij leek veel ouder dan zijn jaren. Ik merkte dat hij geen linkerarm had. Hij stak de hand uit die ik hartelijk drukte en, mij niet storend aan het voorschrift Engels te spreken, richtte ik mij dadelijk tot hem in de sappige taal van onze vaderstad.
Zenuwachtig zei ik hem dat ik zijn dossier gelezen had, dat ik natuurlijk geen oordeel kon uitspreken over wat twintig jaar geleden gebeurd was, maar dat ik tot zijn beschikking stond indien ik iets voor hem kon doen. Hij zat mij aan te staren, maar zei geen woord. De bewaker legde mij uit dat Hyppoliet door een beroerte geheel van de spraak beroofd was.
De Grebbebergdagen en Korporaal De Korte
Het verhaal verschuift naar de Grebbebergdagen en de herinneringen van Korporaal D.A. de Korte (1907 - 1985). De Korte was reservist; korporaal van het 24-ste Regiment Infanterie Jagers. Bij de Duitse inval op 10 mei 1940 werd hij met vrienden naar de Grebbeberg getransporteerd. Binnen vijf dagen walste de modern uitgeruste Duitse invaller over leger en linies van ons land.
Korporaal De Korte schreef zijn persoonlijke herinneringen aan die Grebbebergdagen op. Een relaas waarin eerlijk en zonder opsmuk verteld wordt van dappere mannen, besluiteloze mannen en van mannen die eronderdoor gingen. Een brok oorlogsgeschiedenis waarin de mens centraal staat.
Lees ook: Zaalvoetbalvereniging lidmaatschap
Mobilisatie en de Eerste Dagen
Het is 28 augustus 1939. Tijdens een zakenreis van Eindhoven naar Den Haag lees ik een met vette koppen gedrukt Regerings-bulletin over mobilisatie van Nederland. De volgende dag vertrok hij met de trein naar Delft, zijn mobilisatiebestemming.
31 augustus: Wakker met stijve - stroozak - nek. 't Was half vijf in de morgen. Delft legert 22.000 militairen. 1 september: Duitse troepen vallen Polen binnen. 2 september: De post is in de war. Hoe kan het ook anders bij zo'n plotselinge massaverhuizing. Warschau door de Duitsers gebombardeerd. Polen gaat tot tegenaanval over.
Van Delft naar Puiflijk
Verhuisde vandaag van Delft naar Puiflijk, een gehucht waarvan ik nog nooit had gehoord. Het ligt in de Betuwe, vlak bij Druten. Onze reis begon gisteravond. 'n Reuze lange trein vertrok met toen nog onbekende bestemming. In Tiel liep de hele trein leeg. Van hieraf te voet in de nacht naar Puiflijk. Lig hier thans op stroo in de St. Josephschool.
Het blijkt dat in Puiflijk 1.000 soldaten ondergebracht worden, evenveel als het totaal aantal inwoners, eenvoudige, hartelijke mensen.
Het Leven in Puiflijk
3 september: Naar de Hoogmis geweest met korporaal H. Wat een kapitale kerk voor zo'n gehucht! Wat mij hier opviel was de serene gregoriaanse muziek en het devote gezang van de gelovigen, grotendeels eenvoudige oudere mensen met gegroefde voorhoofden en gerimpelde handen. 4 september: In een leemput gezwommen met enkele anderen. Zwembroeken waren er niet bij. Ongehoord in zo'n dorp. Daarna was het vissen geblazen in een - viskwekerij - . 5 september: Nog steeds geen post van thuis. We gingen vandaag pionieren in Leeuwen, een gehucht in de buurt.
De Bataljonskrant "De Jager"
13 september: Gisteren heb ik moeten vechten met de winnaar van een worstelpartij tussen de twee zwaarste en sterkste knullen uit onze sectie. Werd de volgende dag aangewezen voor deelname aan een sergeantencursus. Bovendien werd ik lid van de redactie-commissie van onze nieuwe Bataljonskrant "De Jager". Hierdoor kwam ik tevens in een commissie die "O. & O." (Ontwikkeling en Ontspanning) heet. In plaats van in de vette klei zit ik nu hele dagen deftig aan een bureau.
14 september: Met die verlofkwestie was behalve heel Nederland ook Ans van de kaart. Of ik morgen al thuis kon komen, want onze buurman U. komt ook al. 17 september: Het was vandaag zondag. Bezocht zojuist een protestante kerkdienst in een hopeloos houterige kantine. Een zekere Ds. K., vervaarlijk uitgedost in een majoorsuniform, leidde de dienst, ongevoelig en onpersoonlijk. Met een zelfverzekerd gezicht bulderde hij bijna uit het evangelie en commandeerde psalmverzen, welke ik uit protest niet meezong.
De Eenzame Vrouw en het Blije Verhaal
11 september: Zondag was mijn eenzame vrouwtje hier. Een droom gelijk. Daar ik het dorp niet uit mocht, hebben we heerlijk zo maar in een wei gesmikkeld. 'n Fantastisch eetfeest met krentenbollen, pruimen, druiven, appels en peren. Hierna liepen we zonder dat we het door hadden tien maal Stroostad om, op zoek naar een bankje. In de tuin van het bejaardencentrum stond er één. Hoe bestaat het. En nu maar zitten en ademhalen. Op deze inmiddels historische bank vertelde Ans me het blije verhaal, dat als ik heel zoet was ik misschien over acht maanden vader zou worden. Onze eerste. Om stil van te worden en diep over na te denken. Die kans kreeg ik enkele uren later, toen ik vierentwintig uur op wacht moest.
Het Verlies van een Kind: Een Moeder's Verhaal
Het artikel gaat verder met het persoonlijke verhaal van een moeder die haar kind heeft verloren. De vriendelijke dokter van toestraks zegt mij gedag en ik weet dat dit het gesprek wordt wat ik nooit wilde horen. Ik hoor niet verenigbaar met het leven, kom zo snel mogelijk naar het zh, staken behandeling en overlijden.
Als eerste loop ik naar Sylvia die boven sliep, ze ziet mij en samen huilen we. Slaperige koppies zitten 5 minuten later op de bank……Ik vertel ze wat er de afgelopen uren gebeurt is en wat er gaat gebeuren…….Met ons allen huilen we, dit kan toch niet waar zijn?
Ook dit nieuws moesten we aan de kinderen vertellen, mijn partner doet dit. Vorig jaar schreef ik al over de lijkkist waar ik in gelegen had. Ook beschreef ik het verhaal van de crematie, hier heb ik goed geluisterd wat er ging gebeuren. Wij hadden dit soort zaken nog nooit meegemaakt, wat ben ik blij dat ik alles maar dan ook alles gevraagd heb wat ik wilde weten.
0830 de telefoon gaat, de dokter belt met het nieuws dat de situatie die hij aantrof niet meer verenigbaar met het leven was. Nog geen uur later zijn wij in het ziekenhuis, een laatste gesprek met de dokters. 5 minuten later mogen wij er weer bij. Weer een half uur later gebeurt dit. Hier zijn onze kinderen, vrienden en familie. Wij hoeven niet te koken of ons over andere zaken druk te maken.
Zondag is de condeolance, het is ontzettend druk, wat een troost! dan ga ik. Niet voorbereid en vanuit mijn moederhart spreek ik, zonder enige twijfel. Onze live zangeres zingt waanzinnig mooi een lied van Marco Borsato, een gedicht volgt en de kinderen volgen. Weer muziek, de familie en mijn vriendin. Muziek volgt en ook de vriendin van mijn dochter doet een verhaal, weer muziek en dan….
De Crematie en het Afscheid
Aan het einde van de uitvaart, lopen we nadat de kist dicht was gemaakt naar de gang terug en gaan nu een paadje in waar ik nog nooit geweest was. Patty legt uit waar we heen gaan en wat we te zien krijgen. Ik had vroeger in films waarschijnlijk gezien dat er grote ovens en veel vuur zou zijn, niets van dit alles was waar. Een steriele ruimte, witte tegels en een zilveren “deur” zijn dat wat ik zie. Het proces wat er plaats gaat vinden wordt ons uitgelegd, ik werp bij het open gaan van de oven een blik erin. Inderdaad geen hoge vlammen, wel hete stenen die gloeien en het is warm. Ik leg mijn zakdoek op de kist en de kist wordt in de warme ruimte gerold, direct gaat het luik dicht.
Dit was het dan, het einde van jouw leven, het leven dat ik je mocht geven. Wat eeuwig maar dan ook eeuwig zonde dat jij er niet meer bent.
Verslaving en de Gevolgen
De moeder reflecteert op verslaving en de gevolgen ervan. Ze maakt zich druk over de mensen die maar doen alsof niets kwaad kan, zonder na te denken over de gevolgen. Ze benadrukt dat er een grote schaduwzijde aan drugsgebruik zit, en dat die niet op een bijsluiter wordt meegeleverd.
Ze vertelt over presentaties die ze geeft, waarin ze uitlegt wat er in drugs zit, wat het met je kan doen en hoe het zit met groepsdruk. Ze moedigt ouders aan om met hun kinderen in gesprek te gaan over de gevaren van drugs.
De Kusjes van Daan
Enige maanden geleden bedacht ik op een goede avond de kusjes van Daan. Zittend aan tafel bedacht ik mij hoe het eruit moest komen te zien, nu de uitvoering nog. De kusjes werden eerst alleen door mij gemaakt, later kwam Cora daarbij en mensen die lid zijn van team Danielle maken ze soms ook. Op iedere school die ik bezoek worden alle leerlingen actief betrokken bij het maken van kusjes. Zij maken aan het einde van mijn presentatie kusjes van Daan.
tags: #radio #victoria #hals #zaalvoetbal