Veenendaal, zo lijkt het, leeft in een vertraagde realiteit. Heine's observatie over Nederland - dat alles hier vijftig jaar later gebeurt - lijkt hier nog sterker van toepassing. Het is een plek waar je je afvraagt of de ontwikkelingen die je in de Volkskrant of het NRC leest, ook hier zullen plaatsvinden. Natuurlijk, ook hier zijn er misdaden en huiselijk geweld, maar de opkomst van motorbendes die Nederland teisteren, voelt nog ver weg. Misschien is de scootmobielclub 'Scootie's Home' aan de Vijftien Morgen 4 hier wel het equivalent, al oogt dat minder gevaarlijk.
Culturele Ontdekkingen en Persoonlijke Genoegens
Een van de kleine genoegens in het leven is het inwisselen van een cd-bon van een tientje, verdiend met het invullen van vragenlijsten van het NIPO. Het voelt als een cadeautje. Zo werd een dvd (3 disc collectors edition) van Procol Harum aangeschaft voor een spotprijs. Ook het boek 'O en voorgoed voorbij. Langs graven van Nederlandse schrijvers' van Onno Blom en fotograaf Werry Croone, verschenen in 2012, is een interessante aanwinst. Blom beschrijft 21 graven van Nederlandse schrijvers en betrekt in zijn tekst leven en vooral dood van die schrijvers (plus wat ze zoal over de dood geschreven hebben). Het meest indrukwekkend is het verhaal over het graf van 'De Schoolmeester' (Gerrit van de Linde), dat in een vervallen Londense buitenwijk ligt.
Lokale Politiek en Straatnamen
In de straatnaamcommissie van Veenendaal wordt politiek idealiter vermeden, maar soms is een subtiele correctie op zijn plaats. In de jaren vijftig werden straten in het Franse Gat vernoemd naar ARP'ers en CHU'ers, waardoor de socialisten vergeten werden. Bij de herontwikkeling van een oude fabriek was er de kans om dit recht te zetten. De suggestie om een straat naar Troelstra te vernoemen, stuitte op weerstand, maar Vadertje Drees was acceptabel. Uiteindelijk kreeg Veenendaal een Joop den Uylhof en een Willem Dreeshof, op aandringen van de burgemeester met de voornamen erbij.
Creativiteit en Conferencen
De laatste dag van de kerstvakantie is vaak minder productief dan gepland. Het nakijken van boekverslagen blijft liggen, terwijl de tijd opgaat aan andere zaken. Een verlate oudejaarsconference moet afgerond worden, inclusief het maken van een handout omdat De Plantage geen beamer heeft.
Onderwijs en Controverses
Voor de kerstvakantie was er een betoog in een V3-klas over het verbod op de verkoop van Hitlers 'Mein Kampf'. Een leerling toonde interesse in het boek, dat de docent thuis had staan. Het boek werd getoond, maar niet uitgeleend, om niet bekend te staan als de docent die 'Mein Kampf' aan leerlingen uitleent.
Lees ook: Meer over Radio Victoria Hals Zaalvoetbal
Nieuwjaarsreceptie en Stadsdichters
De nieuwjaarsreceptie van de gemeente in 'De Lampegiet' was een gelegenheid om de nieuwe burgemeester te ontmoeten en hem aan te sporen om vaart te zetten achter de stadsdichtersprocedure.
Plagiaat en Technologie
H3-leerlingen leveren hun boekverslag in via It's Learning, waar hun Worddocument automatisch door een plagiaatscan gaat. Een paar procent plagiaat is niet zo ernstig, maar 82% is fraude en dus een 1,0.
Cultureel Café en Zenuwen
Waarom was het optreden in het Cultureel Café voor zeventig mensen zenuwachtiger dan voor vijfhonderd mensen in 'De Lampegiet' tijdens het Cultuurbal? Omdat de verwachtingen hoger waren gespannen.
Meet Poetry en Lokale Talenten
Veenendaal organiseert 'Meet Poetry', een culturele zaterdag in het teken van de dichtkunst, met voordrachten van Ramsey Nasr en de lokale dichter Mats Beek. Ook zangeres Kris Berry en Nicoline van Doorn treden op. Filmhuis Veenendaal vertoont de documentaire 'Interzone - Gedichten van Bart Chabot'.
Alledaagse Verwondering en Communicatie
Het alledaagse dat bijzonder is, betekenis geven. Communicatie met gesproken taal als sleutel tot een evenwichtige opvoeding. Het belang van praten met jonge mensen, ongeacht het onderwerp, om stabiele, leuke en veelzijdige volwassenen te creëren.
Lees ook: Radioverslaggeving hockey: alles wat je moet weten
Bioscoopherinneringen
Een mooiste bioscoopherinnering dateert van de zomer van 1992, toen De Casablanca Society de première van deze ultieme cultklassieker vierde met een jubileum-release in de filmtheaters. Met de hulp van filmdistributeur UIP en de toenmalige directeur Max van Praag werd een spic en span 35-mm-kopie uit Amerika laten overvliegen. De kopie zag er zo mooi en sprankelend uit en de omstandigheden waren ideaal.
Controversiële Straatnamen
De ophef over de Nootmuskaatstraat laaide even snel op als dat hij weer verdween. Maar er zijn in Amsterdam nog steeds plaatsen met een omstreden naam zoals de Coentunnel en het Krugerplein. Wat al jaren verbaasd, is dat er in de stad een Richard Wagnerstraat is, een van de grootste componisten, maar tegelijk ook de grootste antisemiet in de muziek. Het voorstel is om de naam Richard Wagnerstraat te veranderen in die van de vorig jaar overleden schrijfster Marga Minco.
Ziekenhuisbezoek en Verwachtingen
Een bezoek aan het OLVG voor een heupprobleem. Na zes weken weer geen vooruitgang, maar de wond staat al twee jaar stil. Het advies is om naar de plastische chirurgie te gaan voor een plastiek over de wond. Een ontmoeting met een voormalige collega in het ziekenhuis.
Toeval en Muziek
Filmpje uit de zomer van 23. Toeval bestaat (nog steeds) niet.
Blogsoap en Woke
In de zomer van 2023 maakte ik op Preekspuis een blogsoap met als rode draad de clipjes die een verhaal vertellen. Woke krijgt weer onterecht de schuld.
Lees ook: Alles over Radioverslaggeving EK 2024
Een Ontmoeting in Bus 37
Een ontmoeting met Rudi Lubbers in bus 37. Rudi, de enige Nederlander die tegen Muhammed Ali had gevochten. Het gesprek gaat over zijn leven en hoe het nu met zijn vrouw gaat. Rudi komt nu iedere dag met bus 41 en dan bij de Dapperstraat de 37 tot aan halte Flevopark en omgekeerd.
Politieke Reflecties
Er wordt door rechts steeds verwijtend en honend gewezen naar de linkse elite en de grachtengordel. Hier in Amsterdam wordt nog geen 10% rechts gestemd omdat juist ook de mensen met geld een rechtvaardiger verdeling willen en solidair zijn. Het minimumloon omhoog, belasting op arbeid verlichten en winsten en vermogen meer afromen. Denk ook aan onze warmste zomer dit jaar en nu beleven we een ongekend regenseizoen. En dan straks de grote gevolgen met klimaatvluchtelingen die deze kant op komen, miljoenen. En de VVD wil 5 miljard bezuinigen op ontwikkelingssamenwerking, laat Afrika maar creperen. Er is geen enkele reden omdat wij hier in Nederland zijn geboren dus meer (voor)rechten kunnen ontlenen aan alle ons in de schoot geworpen welvaart. En dan nog dat onzalige voornemen van de Veu Veu Deu om de btw op cultuur naar 21% te verhogen. Ongelofelijk en maakt spinnijdig.
Spirituele Eik
Van de zomer ben ik op aanraden van n buurtgenote naar t Flevopark getogen om daar n 'spirituele' eik te bezoeken.
Sint Maarten en Ruimtevaart
25 jaar geleden schreef ik op de 11e van de 11e in 1998 een lange culi-conference met als rode draad Sint Maarten waarop de kinderen langs de deuren gaan voor snoep in ruil voor het zingen van Sint Maartenliedjes. Verloopt alles nog volgens plan om naar de maan en naar mars te gaan, of zijn r al voortschrijdende realistische nieuwe inzichten?
Comprouce
En daar was ze ineens in de herfst van 2023, de comprouce, n combinatie van n croissant en n tompouce. Uitgeprobeerd van bakker Lourens uit de Jordaan en was zeer geslaagd.
Muzikale Inspiratie
Chic - Tiny Desk Concert NPR Washington - King of disco - Funkocity!!!
Humor van Nu
Merijn Scholten - Huisatz - 1 minuut. Wat n humor van nu!
Mini-Audio-Dingetjes
Drie mini-audio-dingetjes. Home-made. #3 - Wordt u al geholpen?
Kleindochters en Herinneringen
Vorige week schreef ik over het bezoek van onze kleindochters, die kwamen met hun ouders een weekendje over. Zij vulden die dagen met veel vrolijkheid middels die schattige snoetjes en betoverende glimlachjes, daar raak je ook niet over uitgeschreven. Schrijven over kinderen is überhaupt een feestje, voor mij is een déjà vu met mijn eigen verleden. De onbevangenheid van een kind geeft mij meer energie dan, nou, laten we eens een mooi voorbeeld aansnijden, ons demissionaire kabinet. Mijn kinderen waren, toen ze nog klein waren, ook een inspiratie om over te schrijven. Toen ze begonnen te puberen ben ik, op hun verzoek, ermee opgehouden en dat blijf ik jammer vinden want de puberteit is een, hoe zal ik dat eens politiek correct zeggen, een interessante fase om over te schrijven.
Koninklijke Hoogheid
Lientje lag er wat verveeld bij, uiteraard onder een kleedje, want dat is heden ten dage gewoon zie ik wel om mij heen. Zelf kon ik het mij niet heugen dat ik als kind, jongere of jongvolwassene onder een kleedje lag op de bank. Mijn moeder was altijd blij dat wij op de bank lagen, want dat scheelde haar een hoop strijkwerk. Zij legde namelijk gewassen spijkerbroeken onder de kussens van de bank waarna de broeken een paar powernapjes later er weer keurig uitzagen. Ik ging voor de bank staan waar Lientje lag en zei met een stem alsof ik een kilo bildtstar-aardappelen in mijn mond had: “Koninklijke Hoogheid, kan ik wat voor u betekenen?” Haar antwoord was kort: “Opa, ik kan het niet zien.” En ze wees op de televisie. “Oh sorry Koninklijke Hoogheid, dat spijt mij heel erg!” En deed een stap opzij. Zij zat alweer gekluisterd. “Koninklijke Hoogheid, ik ben uw lakei en u mag mij vragen dingen voor u te doen. Het kwartje viel nu bij Lientje en ze ging er zelfs bij rechtop zitten. “Natuurlijk, majesteit!” Zei ik, waarna er een hele diepe buiging volgde waar ik zelf best van onder de indruk was. “Lakei! Ik rende naar de kamer, maakte wederom een diepe buiging en vroeg: “Ja majesteit, zegt u het maar? Wat kan ik voor u doen?” “Weet u waar mijn zusje is?” vroeg ze, op een nóg bekakte manier. Ze was kennelijk het stilzitten zat en wilde lekker spelen met haar zusje. Was ze ooit graag met poppen aan het spelen, zo’n zusje is veel leuker. Die kun je in een kinderwagen stoppen, je kan erachteraan rennen, je kan haar helpen een glijbaan op te klimmen en je kan met haar dansen. “Nee koninklijke hoogheid, uw koninklijke zusje moet nog even slapen zodat ze straks weer klaar is voor de fietsrit die we gaan maken. Dat gaan we doen na het pannenkoeken eten.
Fietsen en Familiegeluk
Die middag fietsten we een andere route dan de dag ervoor en sloten de tocht (30 km) af met een heerlijk ijsje. Tegen half vijf zaten we aan de soep, stokbrood en smeersels en de prinsesjes kregen hun lievelingskostje, een broodje knakworst.
Oma en Opa Spelen
Vorig weekend mochten wij weer oma en opa spelen. Of beter gezegd, vorig weekend moesten wij onze nog jonge functie, oma en opa, in de praktijk uitvoeren. We kregen namelijk bezoek uit Den Haag, met name Hare Koninklijke Kleindochter Prinses Lientje en Hare Koninklijke Kleindochter Prinses Loutje. Het was ook alweer een tijdje geleden dat we elkaar gezien hadden. Het was net voordat Loutje ging lopen, dat is nu ongeveer drie maanden geleden. Maar ja, er kwam van alles tussendoor, zoals een opstandige galblaas, vakantie én al die weekenden die ik moest werken. Want Lientje was toch wel behoorlijk gegroeid en Loutje, ja, die verkende direct rennend de kamer en dat was wennen. Want wij hadden nog de horizontale versie kleindochter voor ons, dat ze nog kruipend door de kamer ging in plaats van lopend. Kwestie van wennen natuurlijk, dat weten wij als getrainde ouders en deels nog in opleiding, grootouders. In opleiding ja, want dit zijn twee meiden en wij zijn allebei jongens gewend, waardoor het vooral voor mij wennen was. En jongens doen over het algemeen weinig met meidendingen, zoals prinsessejurkjes, haarvlechten, glitters, make-up, de Tina, paardjes en Elsa en Anna, die twee prinsesjes uit Frozen. Mijn vrouw daarentegen vindt het geweldig om nu oma te zijn van twee kleindochters, juist omdat het meiden zijn.
Een Vermiste Oma
De volgende morgen werd ik gewekt door Lientje: “Opa, opa! Oma is weg!” tetterde het opgewonden standje in mijn gezicht. “Ze is ook niet beneden!” “Ooh,” zei ik, “dan is ze Lobke aan het uitlaten.” “Nee, opaaaa, Lokke (ze bedoelt Lobke de hond) is niet weg!” Ik lag met mijn rug naar de vermiste oma en zei tegen het dametje naast mijn bed dat oma dan gewoon naast mij ligt. Zoals zij altijd naast mij ligt. “Neeeee, opa! Ik draaide mij om en inderdaad, geen oma. “Ook niet onder het kussen? Of onder de dekens? Of misschien is ze wel uit bed gevallen en ligt ze naast het bed? Of ligt ze onder het bed?” Lientje keek mij aan met een blik die alles zei: ‘Opa is niet goed, opa is een gekke opa!’ Ze is natuurlijk al vijf en die kinderen van tegenwoordig zijn tien keer bijdehanter dan wij toen wij nog vijf waren. Ze zal wel aan het wandelen zijn, bedacht ik mij. Sinds haar ziekenhuisopname in april probeert ze elke dag te wandelen om zo haar gezondheid een boost te geven. In het begin wilde ze eigenlijk dat ik ook met haar meeging maar ik maak volgens mijn stappenteller al genoeg stappen op mijn werk en ga er zelfs regelmatig ruim overheen. Ze wandelt trouwens ‘lezend’. Door middel van de zogenaamde luisterboeken. Soms loopt ze nog even een kilometer door wanneer ze net in een spannend hoofdstuk zit.
Picknick en Fietsen
Toen oma terug was, gingen we ontbijten. Loutje houdt van eten en springt ook direct op als ze het woordje ‘eten’ hoort. Na het ontbijt mocht Lientje met mij mee broodjes halen voor de picknick die later die dag gepland stond. Dat werd een gezellig tochtje op de fiets. Naast praten zongen we ook samen het hoogste lied en in de winkel was zij het paard dat de mand mocht voorttrekken. Een keer viel het woord ‘snoep’, maar mijn afwijzing was voldoende en werd geaccepteerd. Aan het einde van de ochtend gingen we fietsen. Met een gevulde picknickmand, want het plan van oma was om bij het Midwolder-strand te gaan lunchen, bij de klim- en klauterrekken die daar op het strandje ooit neergezet zijn. Oma verheugde zich hier al weken op. Ik snap dat wel, dat geeft haar het libelle-gevoel: gezellig, lekker en gezellig. Zo kwam ze afgelopen vakantie een keertje heel enthousiast terug van haar zwemrondje in het Duinmeertje. Ze was daar getuige van een jong gezin dat op een kleed aan het ontbijten was en dat was zó leuk om te zien! Na een mooi stukje gefietst te hebben, kwamen we aan op de picknickplaats. Er was niemand te bekennen, ondanks het mooie weer. De mand werd uitgepakt en alles werd uitgestald op een van de bankjes en lieten wij het ons smaken.
Terug naar Huis en Bommetje!
Dertig kilometer later én lekker bijgekleurd door de zon waren we weer thuis en na het eten ging Loutje als eerste naar bed. Lientje mocht nog even opblijven en ze kreeg van oma een bakje met sjippies en een verstopt snoepje. Gezamenlijk keken we naar ‘Bommetje!’, net zoals vroeger, als we met het hele gezin op zaterdagavond aan de koffie zaten.
Ouder Worden en Zorg
We wonen in een land waar de kans op ouder worden het grootst is, gemiddeld 80 jaar lees ik op het internet. Ter vergelijking, in de jaren 50 was de levensverwachting nog zo rond de 71 jaar. Ouder worden gaat niet vanzelf. De een wordt ouder en loopt nauwelijks averij op, de andere heeft ‘zo nu en dan wat’ en weer een ander krijgt te maken met allerlei kwalen. Na een slechte periode begin dit jaar. Hij kwam tot twee keer toe in het ziekenhuis te liggen en de reden was dat een nogal cruciale hartklep niet goed meer werkte. Tegenwoordig is een hartklep vervangen ‘een peulenschilletje’ maar dan moet de patiënt wel enigszins aangesterkt zijn. De verpleging ging met hem aan de slag om hem op te lappen voor de ingreep, met allerlei middelen en lieve doch doelmatige verzorging. Koesteren moeten we die handen aan de bedden, echt koesteren! Ik begrijp die politici dan ook niet die maar blijven zagen aan de financiële middelen van die zorg, puur om hun populistische praatjes te kunnen blijven roeptoeteren. De ingreep bleek, volgens eigen zeggen van mijn vader, inderdaad een peulenschilletje en kort daarop mocht hij, na drie weken ziekenhuis, weer naar huis. Het herstelproces kon beginnen.
Tafeltje Dekje en Familiehulp
Dat kon hij natuurlijk niet alleen en was hij genoodzaakt wat zelfstandigheid op te offeren. Hij moest zich overgeven aan de handvatten die we in dit land zo goed als mogelijk proberen te aan te reiken. Zo was hij eind maart al begonnen met Tafeltje Dekje, een handvat waardoor hij niet meer zelf hoefde te koken. Het eten werd elke dag door -daar zijn ze weer! - vrijwilligers bij hem thuisgebracht. Natuurlijk was hij eerst sceptisch, want hij had zich door de jaren heen altijd prima gered in de keuken. Maar met het ouder worden leer je ook om dingen los te laten, omdat er grenzen zijn aan je kunnen. Mijn grote zus, vandaag heel toevallig nog jarig ook, is ook een van die handvatten waarvan mijn vader gebruik kan maken. Zij kijkt als het ware over zijn schouders mee, herinnert hem aan afspraken, houdt het huis schoon, doet boodschappen voor hem en houdt hem gezelschap bij gelegenheden op het sociale vlak of ze gaat gewoon even met hem een stukje toeren met de auto. Want de ogen van pa zijn niet best waardoor autorijden niet verstandig is. Een slimme oplossing om mensen zo lang als mogelijk zelfstandig te houden. Mensen zoals mijn vader die op het moment dat er grenzen verlegd moeten worden, veel baat hebben van al die helpende handjes. Plus het sociale aspect wat er aan vast zit; het praatje over pijntjes of gewoon even over koetjes en kalfjes.
Rollator en Scootmobiel
Zelf pakte mijn vader fysiek de draad weer op. Elke dag pakte hij de rollator en ging daar een stuk mee lopen. Soms naar het volgende dorpje of even naar de dijk, alwaar hij onderaan de trap van de dijk zijn rollator neerzette en dan de trap naar boven nam. En weer naar beneden. Niks sportschool, gewoon gebruik maken van wat voorhanden is. Totdat hij een leeftijdgenoot tegenkwam. Zij kenden elkaar goed, want beiden begonnen eind jaren 50 een werkzaam leven op te bouwen op Terschelling, de een als timmerman en de andere als bakker. De bakker maakte gebruik van een scootmobiel en dat zette mijn vader aan het denken. Hij vertelde dat aan mijn zus en nu, twee weken later heeft hij op 91-jarige leeftijd weer een grens verlegd en zal zijn wereld weer groter worden dankzij dit aangereikte handvat, een scootmobiel.
Zomeren en Fietsen
Sinds onze vakantie achter de rug is, we kijken nu alweer uit naar volgend jaar, blijft het toch lekker door zomeren en is het vooral prima fietsweer! Niet de afgelopen week hoor, toen was het zelfs hier niet om te harden en verlangde ik naar verkoelende raketjes, voetenbadjes en zo min mogelijk kleding om het lijf. Die raketjes en voetenbadjes hielpen inderdaad, maar zo min mogelijk kleding beperk ik tot een korte broek mét shirt. Ik vertik het om ook dat shirt uit te doen, want dat durf ik mijn medemens niet aan te doen. Dat was begin juli, toen stond zo’n beetje heel het land in Code Rood en dachten wij ons ‘op ons eiland’ gelukkig te prijzen, dat we aan die kant van het water zaten. Want het waait nagenoeg altijd op een eiland en als je dan lekker gaat fietsen kun je je laven aan de frisheid van die wind. “Joh, trek dat shirt toch uit!” zei vrouwlief, lief als ze is en gewend aan mij als ze is. Zij kent mij binnenstebuiten en accepteert dat ook nog eens allemaal. Zo weet ze bijvoorbeeld dat ik van zoetigheid hou en daarom had ze vorige week een Sneeuwster gemaakt, je weet wel, dat zijn die taarten die je vroeger op zaterdagavond bij de koffie kreeg terwijl de Wie-kent-Kwis of de André van Duin-show begonnen was. Nu is ze zelf aan het consuminderen sinds ze bij haar de galblaas eruit getrokken hebben en vanaf toen ging ze meer bewegen waardoor ze lekker op gezond gewicht gekomen is. Dus minder zoete ondeugende dingen bij de thee of de koffie. Maar bakken wil ze nog wel. Zij nam een klein stukje, om te proeven. Net zoals Janny van Heel Holland Bakt altijd doet: met een vorkje een stukje taart prikken en in de mond stoppen, tijdens het kauwen de hand ervoor houden, pinkje omhoog en dan haar oordeel vellen. Nou, ze keurde het goed en maakte direct aantekeningen in haar bakboek zodat ze dit stukje Goddelijkheid nog eens maken kon. Het biscuit beslag had zich goed gehouden in de oven en de vulling deed de rest. Dat was namelijk slagroom met advocaat, je weet wel, dat drankje wat de oudjes altijd zo lekker vinden. De taart werd in de koelkast gezet en ik kreeg elke dag een stukkie, totdat het op was. Toen begon ik ook te protesteren dat ze mij aan het vetmesten was, dat ze een zogenaamde feeder is. Maar ik trok dus mijn shirt uit en waande mij min of meer veilig op de fietsroute die wij befietsten. Zo druk was het ook weer niet op het eiland terwijl we toch al heel wat volle boten leeg hadden zien lopen met toeristen. Ik krijg soms ook steeds meer het idee dat het gros van de moderne badgasten zich van terras naar terras slepen in plaats van lekker te gaan wandelen of te gaan fietsen. We kwamen een handjevol genieters tegen en bij elke passage dacht ik toch enige afschuw in de ogen te zien. En omdat ik ook wel eens onzeker ben, maakte ik op dat die mensen schrokken van mijn ontblote bovenlijf. Maar het is over het algemeen prima fietsweer. Na onze vakantie hebben we dat dan ook regelmatig gedaan wanneer we samen vrij waren. Zo fietsten we vorige week …