De voetbalwereld stond op zijn kop toen Frank Paauw, voormalig hoofdcommissaris van de politie, zich kandideerde voor het voorzitterschap van de KNVB. Zijn kandidatuur, die uiteindelijk succesvol bleek, was niet zonder controverse. Dit artikel duikt in de achtergrond van Paauw, zijn visie op het voetbal, en de uitdagingen die hij moest overwinnen om de functie te bemachtigen.
De Kandidatuur en de Reacties
In de aanloop naar de bondsvergadering waar de nieuwe voorzitter zou worden gekozen, waren er drie kandidaten: Hans Nijland, Jeanet van der Laan, en Frank Paauw. De verkiezing van een nieuwe voorzitter van de KNVB vond plaats tijdens een bondsvergadering, waar zestig afgevaardigden stemden. Paauw's kandidatuur stuitte op weerstand, met name van supportersgroepen. Velen zagen hem als een 'politiechef' die het voetbal zou controleren in plaats van een liefhebber die de sport zou bevorderen.
De suggestie dat achterkamertjespolitiek aan zijn kandidatuur ten grondslag lag, deed volgens Paauw afbreuk aan zijn integriteit. "Je mag een hoop over me zeggen. Natuurlijk, als je zo lang in zulke functies hebt gezeten, dan heb je heus een paar krassen op de neus - en misschien ook wel op de ziel.
Paauw zelf benadrukte dat hij een liefhebber van voetbal is. "Het is een misvatting dat ik als een politiechef ga acteren bij de KNVB. Dat is niet zo. Ik ben een liefhebber van voetbal, die toevallig bij de politie werkt. Vanuit die rol moet je soms dingen zeggen of doen die bij je beroep horen, maar daarmee hoef je geen vijand van het voetbal te zijn."
De Achtergrond van Frank Paauw
Voordat Paauw in de voetbalwereld belandde, had hij een lange en indrukwekkende carrière bij de politie. Hij was hoofdcommissaris in zowel Amsterdam als Rotterdam, twee steden met grote en gepassioneerde voetbalculturen. In die rol was hij verantwoordelijk voor de ordehandhaving rond voetbalwedstrijden, wat hem in aanraking bracht met de keerzijde van het voetbal: hooliganisme en geweld.
Lees ook: Drie Kandidaten voor KNVB Voorzitter
Zijn aanpak als politiechef was stevig en gericht op het handhaven van de orde. Dit leidde ertoe dat hij bij sommige supporters bekend stond als iemand die hard optrad tegen uitsupporters en risicowedstrijden. Dit beeld werd versterkt door zijn pleidooi voor een verbod op uitsupporters bij risicowedstrijden.
De Uitdagingen en de Spandoeken
De weerstand tegen Paauw's kandidatuur kwam duidelijk tot uiting in de vele negatieve spandoeken die in voetbalstadions verschenen. "Het zijn ontzettend spannende weken geweest, met ervaringen die ik nooit eerder heb meegemaakt", doelt hij op de vele negatieve spandoeken die hij voorbij heeft zien komen in voetbalstadions - banners met teksten als 'Wakker Dier kom gauw, er is hier een verwarde Paauw'." Dat voetbalsupporters zo massaal en zo georganiseerd zulke spandoeken ophingen, overviel hem. "Maar je moet er niet over mekkeren, vind ik. Als dat het beeld is, kun je er maar één ding tegenover zetten: een ander beeld."
De spandoeken waren een signaal van wantrouwen en zorgden voor een ongemakkelijke situatie. Paauw realiseerde zich dat hij het beeld dat van hem bestond moest veranderen.
De Poging tot Verandering van Beeld
Om het negatieve beeld te corrigeren, zocht Paauw de dialoog met supportersverenigingen. "Een ander beeld hoopte hij te tonen door in gesprek te gaan met supportersverenigingen - recentelijk nog zat hij tegenover een zaal met 35 afgevaardigden." Hij wilde laten zien dat hij niet de vijand van het voetbal was, maar juist een liefhebber die de sport wilde dienen.
Hij benadrukte dat zijn rol bij de politie hem soms dwong om maatregelen te nemen die niet populair waren bij supporters, maar dat dit niet betekende dat hij geen respect had voor de fans en hun passie. Hij wilde een brug slaan tussen de autoriteiten en de supporters, en samenwerken aan een veilige en plezierige voetbalomgeving.
Lees ook: Overzicht van de voorzitter
De Overwinning en de Toekomst
Uiteindelijk wist Frank Paauw de steun van de bondsvergadering te winnen en werd hij verkozen tot voorzitter van de KNVB. Zijn verkiezing was een overwinning, maar tegelijkertijd ook een opdracht. Hij moest bewijzen dat hij de juiste man was voor de functie, en dat hij in staat was om de belangen van alle stakeholders in het voetbal te dienen: van de clubs en de spelers tot de supporters en de vrijwilligers.
Wat als Paauw naast het voorzitterschap grijpt? "Als het doorgaat, dan verlaat ik één van de mooiste banen voor misschien wel de meest unieke. Ik zou teleurgesteld zijn als ik het niet word, maar mijn geluk is dat ik nog een hele mooie baan heb en deze sollicitatie heeft daar geen effect op."
Als voorzitter van de KNVB staat Paauw voor de taak om het Nederlandse voetbal verder te ontwikkelen en te professionaliseren. Hij moet ervoor zorgen dat de competitie aantrekkelijk blijft voor spelers en publiek, dat de jeugdopleidingen van hoog niveau zijn, en dat het Nederlands elftal succesvol is op internationaal niveau.
De Rol van de KNVB in de Samenleving
De KNVB is meer dan alleen een sportbond. Het is een organisatie die een belangrijke rol speelt in de Nederlandse samenleving. Voetbal verbindt mensen, brengt vreugde en verdriet, en kan een positieve invloed hebben op de gezondheid en de sociale cohesie.
Als voorzitter van de KNVB heeft Frank Paauw de verantwoordelijkheid om deze rol te versterken. Hij moet ervoor zorgen dat voetbal toegankelijk is voor iedereen, ongeacht leeftijd, geslacht, of achtergrond. Hij moet discriminatie en racisme in het voetbal bestrijden, en hij moet de veiligheid en het welzijn van de spelers en de supporters waarborgen.
Lees ook: Een diepgaande blik op Waalwijk
Joodse invloeden in het Nederlandse Voetbal
Het Nederlandse voetbal heeft door de jaren heen diverse invloeden gekend, waaronder een belangrijke bijdrage van Joodse spelers en bestuurders. Hoewel dit aspect misschien niet direct gerelateerd is aan de biografie van Frank Paauw, biedt het wel een bredere context van de diversiteit binnen de sport.
Clubs als Ajax hebben een complexe relatie met hun identiteit en de associatie met de Joodse gemeenschap. De geuzennaam ‘Jodenclub’ zal Ajax eerder aan de supporters te danken hebben dan aan de spelers. Eddy Hamel, een geliefde speler van Ajax tussen 1922 en 1930, was een van de vele Joodse voetballers die hun stempel drukten op de sport. Zijn tragische verhaal tijdens de Tweede Wereldoorlog, waarbij hij via Westerbork naar Auschwitz werd gedeporteerd, is een pijnlijke herinnering aan de donkere kant van de geschiedenis.
Naast Ajax waren er ook andere clubs met een sterke Joodse identiteit, zoals Hakoah in Groningen en Hortus-Eendracht Doet Winnen (HEDW) in Amsterdam. Deze clubs boden een veilige omgeving voor Joodse sporters en droegen bij aan de diversiteit van het Nederlandse voetbal.
Han Hollander, een ander prominent figuur, was een sportverslaggever die legendarisch werd door zijn radioverslagen van voetbalwedstrijden. Zijn passie en enthousiasme brachten de sport tot leven voor de luisteraars.
tags: #paauw #voorzitter #knvb #biografie