Roadburn, een festival dat ooit zaterdagnacht eindigde, is uitgegroeid tot een volwaardige vierdaagse gebeurtenis. Deze transformatie biedt bezoekers een rijke reeks aan ervaringen, van intieme optredens tot grootschalige samenwerkingen. Dit artikel duikt in de verscheidenheid van de Roadburn-zondag, waarbij de focus ligt op enkele opmerkelijke optredens en de algemene sfeer van het festival.
Een Stille Dwaaltocht: De Verandering van Roadburn
Een opvallend aspect van Roadburn is de verandering in de festivalervaring. Waar het complex 013 vroeger bruiste van de energie, heerst er nu soms een opvallende stilte. Dit leeg gebouw symboliseert een verschuiving, waarbij Roadburn zich steeds meer richt op de Spoorzone. De stromen Roadburners die zich tussen 013 en Spoorzone bewegen, zijn het enige wat nog echt zichtbaar is in de stad. Het Roadburn-gevoel is anders geworden, het is niet te ontkennen.
Laster: Avant-Metal in het Nederlands
Laster, een band die vaak in de hoek van de blackmetal wordt geplaatst, presenteert een eigenzinnige sound die muzikale gelijkenissen vertoont met de Noorse school van Virus, Arcturus, Dødheimsgard en Ved Buens Ende. De bandleden, volledig in het zwart gekleed en met halve vogelschedels op hun hoofd, creëren een afstandelijke en vervreemdende sfeer. Hoewel de zanger in verstaanbaar Nederlands zingt, is dit zonder de lyrics nauwelijks op te merken. De muziek van Laster is niet direct opwindend, maar fascineert door de eenvormigheid en kilte.
Habitants: Een Aangename Verrassing
Habitants, de "andere band van" René Rutten (The Gathering), blijkt een onverwachte ontdekking te zijn. De triprockachtige shoegaze vormt een ideaal contrast met de metalcore van de voorgaande dag. Frontvrouw Anne van den Hoogen ontpopt zich als een zeer verdienstelijk zangeres, die door sommigen zelfs als de beste van het festival wordt beschouwd. De muzikale paralellen met The Gathering zijn duidelijk, vooral met het trippy geluid van de band rond de millenniumwisseling. Elementen van Airbag, Portishead en Slowdive zijn eveneens te herkennen. Het nummer 'Meraki' ontwikkelt zich live tot een psychedelische triprockshoegazestorm, waardoor Habitants samen met Lucy Kruger dé muzikale ontdekking van Roadburn is.
Verwoed: Utrechtse Blackmetal met Psychedelische Invloeden
Verwoed, afkomstig uit Utrecht, presenteert hun tweede studioplaat 'The Mother'. De band stond op hun eerste lp met Nederlandse songtitels, alleen was dat een ludiek gebbetje, want er werd gewoon in het Engels gezongen/gebruld. Met veel rook en blauw tegenlicht creëren de mannen een sterke atmosferische, ietwat abstracte, maar vooral psychedelische en een repetitieve vorm van hallucinerende, niet al te extreme, maar melodieuze blackmetal met nadrukkelijke postmetalinvloeden. Verwoed vormt een mooie overgang van Habitants, geestverruimend, maar dan op de avant-blacks.
Lees ook: Het leven van Harry Kruyssen
Neptunian Maximalism: Een Onverwachte Vertraging en een Overweldigende Show
De Brusselse zesmansformatie Neptunian Maximalism laat lang op zich wachten, wat ongebruikelijk is voor het strak georganiseerde Roadburn. Uiteindelijk blijkt dit te wijten aan een misverstand over de aanvangstijd. De band presenteert 'Le Sacre Du Soleil Invaincu', een werk geïnspireerd door klassieke muziek uit India en traditionele Hindoestaanse muziek. Het eerste half uur doet denken aan de oersludge van Khanate, maar al snel warmt de band op en ontstaat er een psychedelische jazzgrind. De band laveert tussen sfeervolle, exotische jazzy passages en bulderend geraas, wat resulteert in een intimiderend overweldigende show en hét headbanghoogtepunt van Roadburn.
Grails: Vage Visuals en Uitgerekte Post Rock
Grails brengt breed uitgemeten post rock ten gehore, ondersteund door ouderwetse onnavolgbare beelden op de backdrop. De visuals zijn echter zo vaag dat ze de Japanse film van Wiegedood tot een commerciële Hollywoodpopcornfilm maken. Desondanks weet de band te boeien met een sterk optreden.
Hilary Woods: Minimalistische Soundscapes
Hilary Woods presenteert minimalistische soundscapes, die echter weinig indruk maken. De stukken zijn zonder kop of staart en er gebeurt weinig op het podium, behalve dat ze wat draait aan knopjes zodat er een dark ambientgeluid door de zaal resoneert. Het optreden wordt iets interessanter wanneer er een violist meedoet, maar over het algemeen is het saai en lethargisch.
Fluisteraars: Revanche met Chaotische Blackmetal
Fluisteraars revancheert zich van de vorige non-vertoning met een prima optreden. Dankzij een goed geluid komt de chaotische, snelle en op 90s blackmetal geschoeide muziek goed uit de verf. Zanger Bob Mollema zorgt voor een amusante podiumpresentatie met zijn quasinonchalante houding, theatrale gebaren en soms kolderieke manier van zingen. Hij praat doodgemoedereerd in het Nederlands en prijst zijn geboortedorp Bennekom aan.
The Jesus and Mary Chain: Een Pijnlijk Gezicht en een Opgelucht Gevoel
The Jesus and Mary Chain, de godfathers van de noise pop, betreden het podium. Zanger Jim Reid maakt echter een zorgwekkende indruk, voorovergebogen en steunend op zijn microfoonstandaard. Pas als 'In A Hole' wordt ingezet, met gruizige noisy riffs en vuige postpunkflair, neemt de ongerustheid af en begint het publiek te genieten.
Lees ook: Wendy Bussum Honkbal: Jouw nieuwe team?
Dödsrit: The Grand Finale van Roadburn
Dödsrit, de Zweedse blackmetalmannen, zorgen voor The Grand Finale van Roadburn. Met een fantastisch geluid, een intens spelende band, een kolkende mensenmassa en een dijk van een setlist maakt de band korte metten met de laatste restjes puf en energie van het publiek. De gecreëerde energie zorgt ervoor dat het blauwe podiumlicht, waardoor er weinig te zien is op het podium, niet stoort. Het publiek gaat helemaal los en bangt met hun hoofd tegen het podium.
Lees ook: Wat is het verschil?