Het nationale voetbalteam van San Marino, actief onder de vlag van zowel de UEFA als de FIFA, staat bekend als een underdog in de internationale voetbalwereld. De Federazione Sammarinese Giuoco Calcio (FSGC), opgericht in 1931, zette pas in 1986 een nationaal team op poten. Dit artikel belicht de uitdagingen, zeldzame successen en de rol van aanvoerder Matteo Vitaioli in de zoektocht naar glorie van dit kleine voetballand.
De Vroege Jaren: Een Moeizame Start
San Marino speelde in 1986 een officieuze wedstrijd tegen de Onder-23 van Canada, die met 0-1 verloren ging. De eerste officiële wedstrijd vond plaats op 14 november 1990, toen het team deelnam aan de EK-kwalificatiefase. Tegen Zwitserland leed het een 4-0 nederlaag. In een groep met Schotland, Roemenië en Bulgarije eindigde de debutant met nul punten en een doelsaldo van 1-33.
Met slechts dertigduizend inwoners had San Marino weinig in te brengen tegen landen met miljoenen inwoners. Dit resulteerde vaak in grote nederlagen. De eerste WK-kwalificatiefase werd afgetrapt met een 10-0 verlies tegen Noorwegen. Ook het Nederlands elftal (6-0 en 0-7) en Engeland (6-0 en 1-7) ondervonden weinig moeite met de internationals van La Serenissima.
Kanonnenvoer en Zeldzame Lichtpuntjes
San Marino fungeerde in de volgende jaren als kanonnenvoer. In de kwalificatie voor het WK van 1998 scoorde het dwergstaatje geen enkele keer, en de bijdrage aan EURO 2000 bleef beperkt tot één doelpunt.
Op 25 april 2001 schreef San Marino desalniettemin geschiedenis. Marian Pahars scoorde weliswaar al in de eerste minuut voor Letland, maar Nicola Albani bezorgde zijn land een historisch punt in de WK-kwalificatie: 1-1.
Lees ook: Wat maakt een voetbalelftal het beste ooit?
In april 2004 boekte San Marino een zwaarbevochten overwinning op Liechtenstein. Andy Selva maakte het winnende doelpunt en bleef daarmee lange tijd de laatste matchwinner van zijn land.
De Lange Weg naar Succes: Matteo Vitaioli's Perspectief
Pas op 5 september 2024, meer dan twintig jaar later, wist het nationale team opnieuw een wedstrijd te winnen. De zege op Liechtenstein, eveneens een voetbaldwerg, haalde wereldwijd de krantenkoppen. "Slechtste voetbalteam ter wereld San Marino wint voor het eerst in 20 jaar," schreef de NOS. Het medium meldde dat het dwergstaatje op dat moment maar liefst 171 van de 176 internationale duels had verloren.
Tussen 2004 en 2024 moest San Marino opnieuw een aantal monsterscores ondergaan in de kwalificatietoernooien. Duitsland (0-13, EK 2008), Polen (10-0, WK 2010) en Nederland (11-0, EK 2012) slaagden er zelfs in om dubbele cijfers te halen. La Serenissima wist nadien lange tijd een nieuwe tienklapper te voorkomen, maar in aanloop naar het WK van 2022 ging het toch weer mis.
Aanvoerder Matteo Vitaioli, die sinds zijn debuut in 2007 nog geen interland had gewonnen, verwoordde de status van San Marino in het interlandvoetbal treffend. Voor de middenvelder van La Fiorita waren gelijke spelen tegen collega-dwergstaten als Gibraltar, Saint Lucia en de Seychellen de enige succesjes als international.
De Confrontatie met Nederland
Sinds de jaren negentig is San Marino actief in de kwalificatiefase voor EK’s en WK’s. De eerste ontmoeting tussen het Nederlands elftal en San Marino dateert van 24 maart 1993. Onder leiding van bondscoach Dick Advocaat wonnen de Oranje-internationals met 6-0. Op vreemde bodem werd datzelfde jaar zelfs een nog grotere uitslag neergezet: 0-7.
Lees ook: Rode Kaarten en Voetbalregels Uitgelegd
In 1997 troffen Nederland en San Marino elkaar wederom in de WK-kwalificatie. Ook Guus Hiddink wist zijn manschappen te motiveren om twee simpele overwinningen tot stand te brengen: 4-0 en 0-6. Het meest overtuigende tweeluik vond plaats in de periode 2010-2011. Uit zegevierde Oranje met 0-5, maar vooral de thuiswedstrijd leverde klinkende cijfers op: 11-0.
Matteo Vitaioli herinnert zich de 11-0 nederlaag tegen Nederland in 2011 als zijn slechtste herinnering.
Toekomstperspectief en de Droom van Vitaioli
Met twee oefeninterlands tegen St.-Kitts en Nevis in het vooruitzicht, hoopte Vitaioli eindelijk eens een interland te kunnen winnen. "Dan zou ik historie schrijven met het nationale team van mijn land, dus dat is het ultieme doel," verklaarde de routinier. "Dit is een kans om iets achter te laten, iets dat niet verloren gaat. Het zou in 2050 nog steeds worden herinnerd, omdat we zo weinig hebben gewonnen."
Onder de nieuwe bondscoach Roberto Cevoli hoopt San Marino in 2024 een positieve wending te geven aan hun voetbalgeschiedenis. Ondanks de uitdagingen en de lage positie op de FIFA-ranking, voelde Vitaioli dat een overwinning dichterbij kwam. "Ik voel dat er iets is veranderd in ons hoofd. Het zou de ultieme droom zijn om onderdeel te zijn van het volgende team van San Marino dat een overwinning kan vieren. Het zou waarschijnlijk de grootste voldoening geven die ik ooit heb gevoeld. En niet alleen voor mij, maar voor de trainer, mijn ploeggenoten en alle mensen in San Marino."
Het Stadio Olimpico: De Thuisbasis
Het Stadio Olimpico dient als de vaste thuisbasis voor het nationale voetbalteam.
Lees ook: Een diepgaande blik op de prestaties van het Moldavisch voetbalelftal door de jaren heen.