Begin februari sprak Kjell Scherpen openhartig over de zorgwekkende situatie van zijn broer in een interview met het Dagblad van het Noorden. De jonge keeper van FC Emmen stond voor een enorme uitdaging: het verdriet om zijn broer combineren met zijn professionele verplichtingen op het voetbalveld. Dit artikel belicht de indrukwekkende veerkracht van Scherpen, de steun die hij ontving, en de bredere context van omgaan met persoonlijke tragedie in de topsport.
De onzekere periode en de beslissing om te spelen
Scherpen legde in het interview uit dat hij, ondanks de moeilijke omstandigheden, de wens had om gewoon onder de lat te blijven staan bij FC Emmen. "Ik heb gezegd dat ik wilde spelen als de situatie onveranderd bleef. Die eerste wedstrijd tegen PSV was misschien wel de hoogste drempel. Maar ik had het gevoel dat ik het moest doen, voor mijn broer en voor mezelf." Deze uitspraak getuigt van een enorme mentale kracht en een vastberadenheid om, te midden van persoonlijk leed, zijn professionele verantwoordelijkheid na te komen.
De beslissing om te spelen was geen gemakkelijke. De vraag rees of het wel verantwoord was om Scherpen, in zo'n emotioneel kwetsbare toestand, het veld op te sturen. Had iemand hem tegen zichzelf in bescherming moeten nemen? Toch weerklonk er geen kritiek. Integendeel, de reacties waren overwegend positief en vol bewondering.
Steun vanuit de voetbalwereld
Na de bekendmaking van de situatie rondom zijn broer, ontving Scherpen veel steun vanuit zijn club en de rest van de voetbalwereld. "Toen de situatie van mijn broer medegedeeld werd aan aan de jongens in de groep, had ik het wel even zwaar. Maar iedereen was en is goed voor me. Ik wilde al snel weer keepen. Als ik op het veld sta, zijn mijn gedachten volledig bij voetbal. Dit is wat ik het liefst doe." Deze steun van teamgenoten, trainers en supporters was cruciaal voor Scherpen om door deze moeilijke periode te komen. Het toont de kracht van een hechte groep en de empathie die binnen de voetbalwereld aanwezig is.
Het moment van stilte en de impact
Het meest indrukwekkende moment was wellicht de minuut stilte die gehouden werd voor zijn broer Jorg (19), die overleed na een coma van bijna een maand. De beelden van Scherpen, staand op het veld tijdens deze minuut stilte, getuigen van een enorme emotionele belasting. Toch toonde hij een staaltje van ‘je vermannen’, een kracht die diepe indruk maakte.
Lees ook: Essentiële keepersuitrusting
"The show must go on": een complex dilemma
De situatie rondom Scherpen roept de vraag op hoe om te gaan met persoonlijke tragedie in de topsport. Moet een sporter, geconfronteerd met groot verdriet, de mogelijkheid krijgen om te spelen? Of is het de verantwoordelijkheid van de club om de speler te beschermen en hem tijd te geven om te rouwen?
De uitdrukking "The show must go on" lijkt hier van toepassing, maar de context is complex. Enerzijds is er de professionele verplichting en de verantwoordelijkheid ten opzichte van het team en de supporters. Anderzijds is er de menselijke kant, het verdriet en de behoefte aan rouwverwerking.
Persoonlijke tragedie en veerkracht: een vergelijking met John Kennedy jr.
De situatie van Scherpen deed denken aan John Kennedy jr., die op zijn derde verjaardag de wereld ontroerde door te salueren naar de bevlagde kist met zijn vermoorde vader. Meteen na de begrafenis van de Amerikaanse president vervolgde moeder Jackie met de voorbereidingen op het verjaarspartijtje dat tien dagen later gewoon doorgang vond. Beide situaties illustreren de complexiteit van omgaan met verdriet in de openbaarheid en de verschillende manieren waarop mensen hiermee omgaan.
De vraag naar bescherming en de kracht van doorgaan
De vraag of Scherpen tegen zichzelf in bescherming genomen had moeten worden, is begrijpelijk. Het is belangrijk om te erkennen dat rouw een persoonlijk proces is en dat er geen universele "juiste" manier is om ermee om te gaan. Voor sommige mensen kan het helpen om afleiding te zoeken in hun werk of passie, terwijl anderen juist tijd nodig hebben om zich terug te trekken en te rouwen.
In het geval van Scherpen leek het voetbal juist een vorm van afleiding en een manier om met zijn verdriet om te gaan. "Als ik op het veld sta, zijn mijn gedachten volledig bij voetbal. Dit is wat ik het liefst doe." Dit benadrukt het belang van het respecteren van de individuele behoeften en wensen van de sporter.
Lees ook: Humphrey Mijnals in Oranje
De bewondering voor Scherpen's kracht
De reacties op Scherpen's beslissing om te spelen waren overwegend positief en vol bewondering. Men zag in hem een jonge man die, ondanks het immense verdriet, de kracht vond om door te gaan en zijn professionele verantwoordelijkheid na te komen. "Man, wat knap van je." Deze bewondering is begrijpelijk, gezien de enorme mentale en emotionele belasting waarmee Scherpen te maken had.
De roes van adrenaline en de overlevingsdrang
De vraag rijst hoe mensen in staat zijn om in tijden van acute stress en verdriet te functioneren. Is het de roes van adrenaline die ons voortstuwt? Maken we onszelf wijs dat ‘onze overleden geliefde dit gewild zou hebben’? Is het pure overleving? "Ons krijgen ze er niet onder, no fucking way." Deze vragen raken aan de kern van de menselijke veerkracht en het vermogen om te overleven, zelfs in de meest moeilijke omstandigheden.
Het is een instinct om door te gaan, om te vechten tegen de pijn en het verdriet. Om "het leven uit je lijf te zuigen, sta je op en pers je er nieuwe kracht uit." Dit vermogen om kracht te putten uit tegenslag is een essentieel onderdeel van de menselijke natuur.
De impact op de omgeving: klasgenootjes en de confrontatie met de dood
De situatie rondom Scherpen had niet alleen impact op hemzelf, maar ook op zijn omgeving. Een voorbeeld hiervan is het verhaal over een leerling die te horen kreeg dat hij niet naar school hoefde, nadat zijn oom was overleden. De leerling moest vervolgens aan zijn klasgenootjes vertellen wat er was gebeurd. Dit illustreert de moeilijke confrontatie met de dood, niet alleen voor de direct betrokkenen, maar ook voor hun omgeving.
Het is belangrijk om in dergelijke situaties open en eerlijk te communiceren en ruimte te bieden voor verdriet en vragen. Kinderen en jongeren hebben behoefte aan uitleg en steun om de complexiteit van de dood te begrijpen.
Lees ook: De nasleep van het ongeluk: een analyse