Duitsland staat bekend om zijn succes in het voetbal, met "Die Mannschaft" als een nationaal symbool van trots. De vierde wereldtitel in 2014, behaald na een zenuwslopende finale tegen Argentinië, staat in het geheugen gegrift. Mario Götze's late doelpunt in de verlenging zorgde voor een explosie van vreugde in heel Duitsland, met name op de overvolle Fanmeile in Berlijn. Bondskanselier Merkel en president Gauck bezochten het team in de kleedkamer om hen te feliciteren. Echter, de weg naar succes is zelden zonder obstakels, en recente voetbalverliezen hebben vragen opgeroepen over de huidige staat van het Duitse voetbal. Dit artikel onderzoekt de statistieken achter enkele van Duitsland's meest memorabele voetbalverliezen, zowel recent als historisch, en plaatst deze in een bredere context.
De Glorie van 2014 en de Hoge Verwachtingen
De overwinning in 2014 was niet alleen een sportieve triomf, maar ook een economische en sociale boost. Bijna 35 miljoen Duitsers keken naar de finale op tv-zender ARD, wat leidde tot een nieuw kijkcijferrecord. De "Deutsche Fußball-Bund" (DFB) keerde recordpremies uit aan de spelers, met 300.000 euro voor elke speler plus een bonus van 20.000 euro per gespeelde wedstrijd. Speler Thomas Müller vestigde een record door de meeste kilometers af te leggen tijdens het toernooi, namelijk 83,957 kilometer.
Christoph Kramer, die onverwacht in de basis startte vanwege een blessure van Sami Khedira, beleefde een bizarre finale. Na een botsing met een Argentijnse verdediger kon hij zich de eerste helft niet meer herinneren.
De Halve Finale Debacle tegen Brazilië in 2014
Voorafgaand aan de glorieuze finale, was er de vernedering van Brazilië in de halve finale. Duitsland veegde gastland en favoriet Brazilië met een ongelooflijke 1-7 van het veld. Coach Joachim Löw waarschuwde achteraf dat 'niemand zich onoverwinnelijk moet voelen'. De spelers verdienden elk 150.000 euro bonus voor deze overwinning.
Het WK 2018: Een vroegtijdige exit
Het WK van 2018 in Rusland werd een regelrechte ramp voor "Die Mannschaft". Als regerend wereldkampioen werd Duitsland in de groepsfase uitgeschakeld, achter Zuid-Korea, Mexico en Zweden. Dit was een pijnlijke herinnering aan de onvoorspelbaarheid van het voetbal en de moeilijkheid om consistent op topniveau te presteren.
Lees ook: Handbalrivaliteit: Duitsland versus Noorwegen
Duitsland begon het WK met een 4-2-3-1 formatie, maar de aanvallende invulling van dit systeem zorgde voor kwetsbaarheid in de verdediging. De twee controleurs en centrale verdedigers waren vaak de enige spelers achter de bal. Deze aanvallende speelstijl was bedoeld om veel spelers in en rondom het strafschopgebied te creëren, met aanvallen vooral via de zijkanten.
Statistisch gezien loste Duitsland het meeste aantal schoten per wedstrijd (24), maar het rendement was teleurstellend. Ondanks het grote aantal schoten en "KeyPasses" scoorden de Duitsers slechts twee keer. Uit "Expected Goals data" bleek dat de Duitsers vooral tegen Zuid-Korea in kansrijke posities kwamen, terwijl ze tegen Mexico en Zweden vooral vanuit kansloze posities schoten.
De achilleshiel van de Duitsers was de omschakeling van aanval naar verdediging. De tegendoelpunten tegen Mexico en Zweden vielen beide kort na balverlies. De ploeg was kwetsbaar doordat er constant veel spelers voor de bal stonden.
Historische Nederlagen en de Impact op de Nationale Identiteit
De geschiedenis van het Duitse voetbal kent naast successen ook diepe dalen. Het omgaan met verlies is altijd een uitdaging geweest, vooral in een land waar voetbal zo'n belangrijke rol speelt in de nationale identiteit.
Na het WK 2006 in Duitsland zagen we hoe Duitsers onbekommerd met hun nationale vlag konden zwaaien, iets wat decennialang ondenkbaar was vanwege de nazitijd. Echter, ook dit riep weerstand op. Politieke jongerenorganisaties uitten hun ongenoegen over de zwart-rood-gouden vlaggen en pruiken. Bij de Grüne Jugend noemden ze de vlaggen "problematisch" en ze verwezen naar racistische commentaren tijdens de wedstrijd tegen Ghana.
Lees ook: Analyse van het Duitse vrouwenvoetbal
De verdeeldheid tussen Oost en West
Na de hereniging van Duitsland in 1990, bleek de integratie van het voetbal in Oost- en West-Duitsland complex. In 1994 heerste er verdeeldheid. NIMMER IS EEN WK zo deprimerend afgesloten als Italia 1990. Voor de ogen van honderden miljoenen tv-kijkers trok een fantasieloos West-Duitsland ten strijde tegen een uitgeblust Argentinie dat de ruggegraat van haar elftal had verloren in de gele-kaartenregen van de halve finale. Maar zelfs tegen negen opgebrande Argentijnen bleek de Duitse adelaar, fysiek sterk doch vastgeklonken aan de weinig verrassende spelpatronen van Franz ‘Der Kaiser’ Beckenbauer, de weg naar het doel niet te kunnen vinden. Waarna spits annex acteur Rudi Voller reageerde op een correcte sliding alsof hij plotseling een hoofdrol speelde in The Killing Fields. Met een schorre pijnkreet en wanhopig naar balans zoekende armen dook hij op de Romeinse grasmat, alvast lonkend naar de man in het zwart. Tot verbijstering van alles en iedereen beloonde de Mexicaanse fluitist Vollers act met een strafschop. Zeven minuten voor het eindsignaal schoot Andy Brehme de elfmeter vlekkeloos in de hoek. Werd de matte vertoning voor het tv-kijkende wereldpubliek dus een bittere teleurstelling, voor het pas herenigde Duitse volk vormde het de perfecte aanleiding zich in een daverend feest te storten.
Vier jaar later is er voor Ossis en Wessis weinig reden een gezamenlijke polonaise te organiseren. Nadat de West-Duitsers kortstondig het waanidee najoegen dat zij hun oosterburen onmiddellijk als volstrekt gelijkwaardige leden van de Duitse familie binnen zouden halen, werkt men thans in Keulen, Munchen, Hamburg en Frankfurt am Main gewoon weer aan het eigen succesverhaal. Als men zich al bezighoudt met de voormalige DDR, dan is het maar vanuit uit een motief: wat valt eraan te verdienen? De regering in Bonn heeft de gedachte aan overvloedige ontwikkelingshulp inmiddels laten varen. ONDERTUSSEN WORDEN de Ossis iedere ochtend wakker in een land dat luidruchtig wordt verspijkerd door westerse aannemers. Een land waar ze de vrijheid hebben om te stemmen, te reizen, te winkelen. Maar ook om te falen. En als een ding de Ossie inmiddels schrijnend duidelijk is, dan is het dat veertig jaar socialisme de slechtst denkbare leerschool vormt voor overleven in een markteconomie. Twijfel aan zichzelf en bijtende onzekerheid voeden een DDR-nostalgie die door steeds bredere lagen van de bevolking wordt gevoeld. Gezien de huidige malaise is het zeer de vraag of een rake kopstoot van Klinsmann, Riedle, Muller of een andere Westduitse coryfee tijdens USA 1994 de Ossis juichend uit hun stoel zal doen opveren. Hoeveel fans telt die Mannschaft oostelijk van de Elbe?
Dr. Matthias Fuchs, trainer van Dynamo Oost-Berlijn, zag veel talenten na de Wende naar het Westen vertrekken. Hij gaf aan dat voetbal dood is in oostelijk Duitsland, en zeker in Berlijn.
Recente ontwikkelingen en de toekomst
Ook recentelijk zijn er teleurstellingen geweest. De Duitse voetbalvrouwen verloren de halve finale tegen Spanje tijdens het EK.
De vriendschappelijke interland tegen Argentinië in 2019 was een nieuwe test voor het 'nieuwe' Duitse elftal, zonder internationals die erbij waren in de WK-finale van 2014.
Lees ook: Duitse kansen EK handbal
tags: #Duitsland #verloren #voetbal #statistieken