David Bergman is een bekende naam in de Nederlandse honkbalwereld. Zijn carrière omspant vele jaren en omvat zowel club- als internationaal niveau. Dit artikel belicht zijn statistieken, prestaties en bijdragen aan het Nederlandse honkbal.
Bergman's Afscheid bij Kinheim
In Haarlem nam Kinheim afscheid van David Bergman, die na dit seizoen een punt zet achter zijn spelersloopbaan. Tijdens zijn laatste wedstrijd in de reguliere competitie als pitcher, werd hij met vier strikeouts in zes innings winnend pitcher. In de zesde inning kreeg hij een publiekswissel en ontving hij een ingelijst shirt met zijn rugnummer 47. Het was voor Bergman de zesde overwinning van dit seizoen en zijn 122e uit zijn carrière. Bergman (4-1-4-1) stond slechts vier honkslagen toe en leidde zijn ploeg naar een 7-4 overwinning op de Glaskoning Twins.
Een Carrièreoverzicht
Bergman is vooral bekend als starter in de Nederlandse hoofdklasse. Hij verdedigde de kleuren van Konica Minolta Pioniers alvorens naar Kinheim te verhuizen. Zijn overstap naar Kinheim was onderdeel van een grotere beweging in het spelersbestand, waarbij ook andere internationals de overstap maakten.
Statistieken en Prestaties
Bergman's statistieken over zijn lange carrière zijn indrukwekkend. Zijn 122e overwinning is een bewijs van zijn consistentie en kwaliteit als pitcher. Gedurende zijn loopbaan heeft hij laten zien een betrouwbare starter te zijn, in staat om wedstrijden te controleren en zijn team naar de overwinning te leiden.
Internationale Carrière
David Bergman heeft ook een belangrijke rol gespeeld in het Nederlands Koninkrijksteam. Een van de meest memorabele momenten was zijn optreden tijdens het WK Honkbal in 2011 in Panama. In de finale tegen Cuba kreeg Bergman de bal in de negende inning om de wedstrijd in het slot te gooien. Hoewel hij vooral bekend stond als starter in de Nederlandse hoofdklasse, toonde hij zijn veelzijdigheid door als closer op te treden in deze cruciale wedstrijd.
Lees ook: Prestatieverbetering volleybal kniebeschermers
Het Koninkrijksteam, onder leiding van bondscoach Brian Farley, versloeg Cuba met 2-1 en werd zo Wereldkampioen. Deze overwinning was een kroon op een periode van steeds grotere prestaties voor het Nederlandse honkbal. Bergman's bijdrage aan dit succes was onmiskenbaar.
Team Kingdom of the Netherlands op het WK Honkbal in Panama
Het is vandaag precies elf jaar geleden dat Team Kingdom of the Netherlands op 16 oktober 2011 Cuba met 2-1 versloeg in de finale van het WK Honkbal in Panama en zo Wereldkampioen werd. De meeste honkbalfans zullen het zich nog wel herinneren. In het verre Panama presteerde Oranje buitengewoon goed tijdens het WK. Overwinningen op onder meer Taiwan, Japan, Team USA en Puerto Rico leverden een tweede plaats op in Groep A. In de tweede ronde werden daar nog eens overwinningen op Zuid-Korea, Australië, Venezuela en Cuba aan toegevoegd. De finale zou om middernacht (Nederlandse tijd) beginnen en alle honkbalfans in Nederland zaten klaar, maar er kwam regen. Veel regen! Zou de wedstrijd nog wel door gaan? De NOS hield ons zo nu en dan op de hoogte, want zij zonden de wedstrijd live uit. Na een urenlang (3 uur en 40 minuten) oponthoud werd er dan toch aan de wedstrijd begonnen. Hij hield de, toen nog, ijzersterke Cubaanse slagploeg in 7 1/3 inning op slechts een punt. Dat punt scoorde in de vierde inning, toen Frederich Cepeda kon scoren op de sacrifice fly van Alfredo Despaigne. De ploeg van toenmalig bondscoach Brian Farley bleek mentaal weerbaar en sloeg direct terug in de gelijkmakende vierde slagbeurt. Catcher Sidney de Jong opende de slagbeurt met een vrije loop en schoof op naar het tweede honk op een honkslag van eerste honkman Curt Smith. De Jong scoorde de gelijkmaker op de honkslag van DH Bryan Engelhardt. Tegen een lineup met daarin toekomstige Major Leaguers als José Abreu, Yulieski Gourriel, Hector Olivera, Erisbel Arruebarruena en Rusney Castillo stond Cordemans in de eerste zeven innings slechts één honkslag toe. Nadat Rudy Reyes als pinch-hitter met één uit in de achtste inning een tweehonkslag sloeg, werd “Cordebaas” pas vervangen. Zijn vervanger Juan Carlos Sulbaran kreeg direct hulp van Didi Gregorius. De korte stop voorkwam met een geweldige verdedigende actie dat de Cubanen met een honkslag de gelijkmaker scoorden. Niet veel later kwam Sulbaran uit de inning. David Bergman, in de Nederlandse hoofdklasse toch vooral bekend als starter, kreeg van bondscoach Farley de bal met één uit in de negende inning om de wedstrijd in het slot te gooien. De spanning was enorm met Hector Olivera aan slag. Dit Koninkrijksteam zette een kroon op een periode met steeds grotere prestaties, die in 2000 in Sidney werd afgetrapt met de eerste overwinning ooit op Cuba op de Olympische Spelen. In 2009 bracht Oranje de honkbalwereld in shock door in de World Baseball Classic de grote Dominicaanse Republiek uit te schakelen en zich te plaatsen voor de tweede ronde. Later volgden uiteraard nog de halve finales in de World Baseball Classic in 2013 en 2017 en groeide het aantal topspelers op het allerhoogste niveau. Deze selectie had de perfecte combinatie van jong en oud, ruw talent en sluwheid, Nederland, Aruba en Curaçao en ga zo maar door. De selectie was bovendien erg diep: acht verschillende werpers pakten een win (Cordemans 3, Stuifbergen 2, zes andere werpers 1), Stuifbergen en Bergman pakten beiden zowel wins als saves. Ook aanvallend deed vrijwel elke speler een duit in het zakje: van de belangrijke homeruns van Engelhardt, Sams en MVP Curt Smith tot aan de bases clearing double van Shaldimar Daantji in de 5-2 overwinning op Japan. Deze selectie was dus erg knap in elkaar gezet door technisch directeur Robert Eenhoorn, bondscoach Brian Farley en coaches Steve Janssen, Tjerk Smeets, Wim Martinus en Ben Thijssen.
Teamsamenstelling en Coaching
De samenstelling van het team en de coaching waren cruciaal voor het succes. Robert Eenhoorn als technisch directeur, Brian Farley als bondscoach en de coaches Steve Janssen, Tjerk Smeets, Wim Martinus en Ben Thijssen zorgden voor een perfecte combinatie van jong en oud talent. De diepte van de selectie, met acht verschillende werpers die een win pakten, en de aanvallende bijdragen van vrijwel elke speler, toonden de kracht van het team.
Kinheim in het Verleden
Kinheim kende een wisselend succes in de jaren voorafgaand aan Bergman's periode. In 2004, evenals in 2001 en 2002, werd de ploeg uitgeschakeld door Mr. Cocker HCAW in de Play-Offs. Ook in 1998, 1999 en 2000 plaatste Kinheim zich voor de Play-Offs, maar werd telkens uitgeschakeld.
Ben Thijssen als Coach
De komst van Ben Thijssen als hoofdcoach bracht een nieuwe dynamiek bij Kinheim. Thijssen had de afgelopen vier jaar de 3B Coach was bij landskampioen DOOR Neptunus. Marcel Joost werd de Bench Coach en Hitting Coach, en Eelco Jansen de Pitching Coach. Thijssen bracht een cultuur van hard werken en een focus op het bereiken van doelen. Hij stond bekend om zijn actieve coachingstijl, waarbij hij zelf op het derde honk stond om de feeling met het spel te behouden.
Lees ook: Een kijk op David Lindvelt's ijshockeycarrière
Kinheim's Verwachtingen en Doelstellingen
Voor het seizoen waren de verwachtingen hooggespannen voor Kinheim. Met de versterkingen in het team en de nieuwe coachingstaf werd Kinheim gezien als een titelkandidaat. Thijssen benadrukte echter dat wedstrijden op het veld gewonnen moeten worden en dat de eerste doelstelling het bereiken van de Play-Offs was. Hij geloofde in de mix van jonge, talentvolle spelers en ervaren krachten in het team.
Wijzigingen in het Spelersbestand
Kinheim onderging aanzienlijke wijzigingen in het spelersbestand. Acht spelers verlieten de ploeg, waaronder vier werpers, terwijl zeven nieuwe spelers werden aangetrokken. Dirk van 't Klooster, de beste slagman van vorig jaar en tevens Meest Waardevolle Speler, kwam naar Kinheim van DOOR Neptunus. Ook Jeffrey Verbij keerde terug bij de ploeg.
De Rol van Werpers
De werpers speelden een cruciale rol in het team. Linkshander Patrick Beljaards kreeg gezelschap van RHP David Bergman in de startende rotatie. Duko Jansen werd voornamelijk in relief gebruikt, maar zou de derde starter worden als de wedstrijden van twee naar drie gingen. Michiel van Kampen werd de closer.
Van 't Klooster's Naderende Record
Dirk van 't Klooster naderde het All-Time interlandrecord, dat op 163 wedstrijden stond en op naam van Marcel Joost. Van 't Klooster had 144 interlands achter zijn naam staan en had er 19 nodig om het record van Joost te evenaren.
Bergman's Veelzijdigheid
David Bergman's veelzijdigheid als werper kwam meermaals naar voren. Hoewel hij voornamelijk bekend stond als starter, kon hij ook als reliever en closer functioneren. Deze aanpasbaarheid maakte hem een waardevolle speler voor zowel Kinheim als het Nederlands Koninkrijksteam.
Lees ook: Het verhaal van David Neres
tags: #david #bergman #honkbal #statistieken