Voetbal is een integraal onderdeel van de Argentijnse cultuur en de nationale identiteit. Het land heeft een rijke geschiedenis in de sport, met een aantal spelers en teams van wereldklasse. Het Argentijns voetbalelftal, liefkozend bekend als La Albiceleste (de wit-hemelsblauwen), is meer dan zomaar een team; het is een symbool van nationale trots en passie. Na het winnen van het WK in 2022 in Qatar staat Argentinië weer op de kaart als de dominate factor in dit prachtige spelletje.
Een korte introductie in de sport
Voetbal heeft een lange geschiedenis in Argentinië. De sport werd eind 19e eeuw door Britse immigranten in het land geïntroduceerd en won snel aan populariteit onder de lokale bevolking. In 1893 werd de Argentijnse Voetbalbond (AFA) opgericht en in datzelfde jaar werd de eerste officiële voetbalwedstrijd in Argentinië gespeeld. Het Argentijns voetbalelftal werd echter pas in 1901 gevormd.
In de loop der jaren is het voetbal in Argentinië uitgegroeid tot een integraal onderdeel van de cultuur en de nationale identiteit van het land. Het nationale team heeft veel succes geboekt op het internationale toneel en won driemaal de Wereldbeker (in 1978, 1986 en 2022) en nam deel aan talrijke andere grote toernooien. Het land heeft ook een aantal spelers van wereldklasse voortgebracht, waaronder Diego Maradona en Lionel Messi, die algemeen worden beschouwd als twee van de grootste voetballers aller tijden.
Naast het nationale team heeft Argentinië ook een bloeiend clubvoetbal. Het land is de thuisbasis van een aantal succesvolle en populaire voetbalclubs, waaronder Boca Juniors, River Plate en San Lorenzo. Deze clubs hebben toegewijde en gepassioneerde supporters, en hun wedstrijden behoren tot de best bezochte en bekeken sportevenementen in het land.
Vandaag de dag is voetbal nog steeds een centraal onderdeel van de Argentijnse cultuur, met miljoenen mensen die de sport op alle niveaus beoefenen en volgen. Het is een belangrijk onderdeel van de geschiedenis en de identiteit van het land, en dat zal waarschijnlijk nog vele jaren zo blijven.
Lees ook: Argentinië - Nederland: een terugblik
De vroege jaren: Introductie van voetbal in Argentinië
In 1867 werd voetbal geïntroduceerd in Argentinië door Britse immigranten. De sport werd al snel razend populair onder de lokale bevolking. In 1893 werd de Argentijnse Voetbalbond (AFA) opgericht, en datzelfde jaar vond de eerste officiële voetbalwedstrijd in Argentinië plaats.
Het Argentijns voetbalelftal werd echter pas in 1901 gevormd. De eerste wedstrijd van Argentinië werd in 1902 gespeeld tegen Uruguay, die ze met 2-3 wonnen. In de beginjaren speelde het team voornamelijk vriendschappelijke wedstrijden tegen andere Zuid-Amerikaanse landen. Clubs als Lomas Athletic en Alumni leverden in die tijd de meeste spelers aan het nationale team.
De eerste wedstrijd echte wedstrijd was in 1905, toen de Copa Lipton opgericht werd. Dit was een bekerwedstrijd tussen Uruguay en Argentinië die tussen 1905 en 1992 29 keer gespeeld werd, Argentinië won 17 keer. In 1906 won de club de Copa Lipton voor het eerst en dat jaar ook de Copa Newton. De Copa Newton is een soortgelijke bekercompetitie die 27 keer gespeeld werd tussen 1906 en 1976 en ook 17 keer gewonnen werd.
De opkomst van Argentinië in Zuid-Amerika
In 1916 was Argentinië gastheer van het Zuid-Amerikaans Kampioenschap, later bekend als de Copa América. Hoewel Uruguay het eerste kampioenschap won, markeerde dit toernooi het begin van Argentinië's dominantie in het Zuid-Amerikaanse voetbal. In 1921, toen Argentinië opnieuw gastland was, won het zijn eerste kampioenschap. Het team heeft de prestigieuze competitie maar liefst 15 keer gewonnen, een bewijs van hun dominantie in het Zuid-Amerikaanse voetbal. Hun eerste overwinning behaalde ze in 1921 en sindsdien hebben ze de trofee herhaaldelijk in de wacht gesleept, waaronder hun meest recente overwinning in 2021.
De Copa Lipton, opgericht in 1905, was een bekerwedstrijd tussen Uruguay en Argentinië, die tussen 1905 en 1992 29 keer werd gespeeld. Argentinië won deze beker 17 keer. In 1906 won de club de Copa Lipton voor het eerst en dat jaar ook de Copa Newton. Het Wereldkampioenschap van 1930 in Uruguay was het eerste WK ooit. Argentinië bereikte de finale, maar verloor met 4-2 van Uruguay.
Lees ook: Duik in de successen en uitdagingen van Las Leonas
De eerste gouden generatie: Wereldkampioen in 1978
Het WK van 1978 was een mijlpaal in de Argentijnse voetbalgeschiedenis. Argentinië was niet alleen gastland, maar wist ook de titel te veroveren. In de finale versloeg Argentinië Nederland na verlenging met 3-1. Deze overwinning ontketende een enorm volksfeest in Argentinië en verstevigde de positie van het land als een voetbalgrootmacht. Het WK van 1978, georganiseerd door Argentinië, claimden ze hun eerste titel onder leiding van coach Cesar Luis Menotti. De legendarische Mario Kempes speelde een cruciale rol en scoorde twee doelpunten in de finale tegen Nederland om de overwinning veilig te stellen.
Het Zuid-Amerikaanse land kreeg al in 1966 het wereldkampioenschap voetbal van ’78 toegekend. Halverwege de jaren zeventig tekent zich een diepe kloof af tussen arm en rijk in Argentinië. Gewelddadige confrontaties tussen terroristische bendes zijn aan de orde van de dag. Bovendien ligt de economie plat door het wanbeleid van de hysterische presidente Isabel Péron. Isabel is de weduwe van de geliefde, maar polariserende president Juan Péron.
Vanwege de toestand werpen Nederland en België zich in 1974 al op als vervangend gastland, maar zo ver komt het niet. Het Argentijnse leger pleegt in 1976 een staatsgreep en schuift Isabel Péron aan de kant. Videla wil het eindtoernooi heel graag behouden, want het is voor hem een uitgelezen kans om in een positief daglicht te komen bij de Argentijnen. Voetbal is een passie die een groot deel van de bevolking deelt: Argentijnse voetbalstadions zijn ware tempels en de Argentijnen beleven de wedstrijden met hart en ziel.
Voetbal en de Vuile Oorlog
Buenos Aires, de hoofdstad van Argentinië, is een stad die doordrenkt is met een rijke cultuur, geschiedenis, en vooral een diepgewortelde passie voor voetbal. Maar deze stad draagt ook de littekens van een donker hoofdstuk in de Argentijnse geschiedenis: de militaire dictatuur die het land van 1976 tot 1983 in zijn greep hield. In die periode werd voetbal niet alleen een sport, maar ook een middel voor zowel verzet als manipulatie door de staat.
Op 24 maart 1976 pleegde het Argentijnse leger onder leiding van generaal Jorge Videla een staatsgreep, waarmee het een einde maakte aan de democratisch gekozen regering van Isabel Perón. Dit markeerde het begin van een periode die bekend staat als de “Vuile Oorlog,” waarin de junta met brute kracht iedere vorm van oppositie de kop indrukte. In deze periode van angst en repressie zocht de bevolking van Buenos Aires naar een uitlaatklep, een manier om aan de dagelijkse gruwelen te ontsnappen. Voetbal, de nationale sport van Argentinië, werd die ontsnapping.
Lees ook: Voorbeschouwing Argentinië - Honduras
De militaire junta besefte al snel dat voetbal een effectief middel kon zijn om de bevolking af te leiden van de onderdrukking en mensenrechtenmisdaden die plaatsvonden. Het hoogtepunt van deze strategie was het FIFA Wereldkampioenschap van 1978, dat in Argentinië werd gehouden. Buenos Aires was het hart van dit evenement, met het Estadio Monumental als de belangrijkste locatie. De overheid investeerde grote sommen geld in de infrastructuur en organisatie van het toernooi, terwijl duizenden mensen in concentratiekampen vastzaten of waren verdwenen. Toen het Argentijnse nationale team het toernooi won, werd dit gevierd als een grote triomf voor het land, maar ook voor de militaire regering. De overwinning werd door de junta uitgebuit om nationale eenheid te bevorderen en steun te krijgen voor hun regime.
Hoewel de junta voetbal gebruikte voor zijn eigen doeleinden, diende het spel ook als een bron van verzet. Verschillende voetbalclubs in Buenos Aires, zoals San Lorenzo en Independiente, hadden sterke banden met arbeiders en linkse groeperingen. Voetbalwedstrijden boden een zeldzame kans voor de mensen om zich te verzamelen en, hoewel indirect, hun ongenoegen te uiten.
De val van de militaire junta in 1983 leidde tot een democratische wederopstanding van Argentinië, maar de littekens van die periode bleven diep. De rol van voetbal tijdens de dictatuur bleef een complex en controversieel onderwerp. In het moderne Buenos Aires is voetbal nog steeds een belangrijk onderdeel van het dagelijks leven, maar de stad heeft ook stappen ondernomen om de donkere hoofdstukken uit haar geschiedenis te herdenken.
De geschiedenis van Buenos Aires is nauw verweven met zowel het militaire regime als de sport die zoveel Argentijnen na aan het hart ligt. Voetbal fungeerde als een dubbele kracht: het werd gebruikt als propaganda-instrument door de junta, maar bood tegelijkertijd een uitlaatklep en een vorm van verzet voor de bevolking.
Zelf noemt de junta dit de ‘Vuile Oorlog’. Mensenrechtenorganisaties en buitenlandse pers nemen de term al snel over om hun afgrijzen te uiten over de misdadige praktijken in Argentinië. Geruchten verspreiden zich over martelpraktijken in concentratiekampen en zogenaamde dodenvluchten.
Twee jonge Nederlandse cabaretiers zien het in 1978 als hun persoonlijke missie om het aankomende WK in Argentinië te boycotten: Bram Vermeulen en Freek de Jonge. Voetballen in een dictatoriaal land dat bekend staat als een martelkamer en waar dagelijks mensen spoorloos verdwijnen, dat kan niet, vinden Bram en Freek. Freek vertelt in Andere Tijden: “Het doel was niet dat het WK niet zou doorgaan, maar dat die junta daar zou verdwijnen en dat de wereldgemeenschap zou zeggen: ‘luister dat kan helemaal niet, dat moet anders.’” Vanaf januari 1978 gaan hij en Bram de theaters in met Bloed aan de paal. Op het toneel ontketenen de twee cabaretiers, gehuld in voetbalkleding, een felle discussie.
Naast de circa 25 voorstellingen van Bloed aan de paal, in vier maanden tijd, zoeken Bram en Freek de publiciteit met interviews, persconferenties, opiniestukken en een handtekeningenactie. Maar de bestuurders wijzen ontwijkend naar elkaar. De politici vinden dat alleen de voetbalbond kan besluiten om niet te gaan. Het voetbalblad Voetbal International ageert wél duidelijk tegen de WK-deelname. VI spreekt zich uit voor de boycot en maken daar zelfs reclame voor. Tegelijkertijd blijkt uit hun eigen rubriek ‘Raak of mis’ dat veel voetballiefhebbers zich enorm ergeren aan de boycotactie: “Zou Moskou in 1980 dan ook geboycot moeten worden? Waar kunnen we dan nog wel sporten? Bram en Freek zijn te laat met hun actie begonnen! Is een economische boycot niet veel effectiever?”
De KNVB ziet zich door alle commotie wel genoodzaakt om de politiek en de FIFA officieel om advies te vragen. Afgezien van wat kritiek van de linkse partijen staat de Tweede Kamer bijna unaniem achter het besluit om gewoon te gaan. Dat maakt dat op 26 mei 1978 het Nederlands elftal op het vliegtuig stapt naar Argentinië. In de vertrekhal van Schiphol protesteren Freek en Bram nog met een schare aanhangers, maar de voetballers vertrekken via de achterdeur. De boycot is mislukt.
Aan boord van het vliegtuig naar Argentinië ontbreekt een aantal vedettes. Johan Cruijff ligt al tijdens de kwalificatiewedstrijden overhoop met de KNVB. Tijdens een herfstachtige wedstrijd op 26 oktober 1977 plaatst het Nederlands elftal zich voor het WK en speelt Cruijff, zo zal later blijken, zijn laatste wedstrijd voor Oranje. In 1978 verklaart hij dat het om een ‘privésituatie’ gaat, pas jaren later vertelt de vedette dat zijn gezin bedreigingen heeft ontvangen. Willem van Hanegem haakt op het laatste moment ook af. Geestelijk en lichamelijk kan ‘De Kromme’ het WK niet opbrengen. Oeki Hoekema is de enige voetballer die principieel weigert om naar Argentinië te gaan: “Ik las dat Freek met Bloed aan de paal die actie was gestart en toen heb ik gelijk gezegd: ‘Daar meld ik me voor aan’, omdat ik gewoon vond dat het helemaal niet kon.” In Andere Tijden vertelt hij geëmotioneerd dat juist híj zich moest verantwoorden over zijn keuze om niet te gaan.
Zonder de unieke aanvoerder Johan Cruijff en de ervaren middenvelder Willem van Hanegem komt het Nederlands elftal moeizaam op gang in Argentinië. De KNVB maakt zich zorgen over het verzwakte team dat worstelt met ruzies, conflicten én financiële problemen door ontevreden sponsors. De druk is groot. Als ook nog een aantal spelers snel uitvalt door blessures is bondscoach Ernst Happel gedwongen om zijn jongste speler in de selectie in te zetten: verdediger Ernie Brandts. Samen met middenvelder Arie Haan maakt hij opzienbarende doelpunten.
Tussen de wedstrijden door komen de voetballers onvermijdelijk in aanraking met de protesten en problematiek in Argentinië. Dat de Argentijnse media ondertussen alles op alles zet om de junta in een positief daglicht te stellen, blijkt uit de manier waarop ze over Krol berichten. Het klassieke Argentijnse sportmagazine El Gráfico publiceert een brief van Ruud Krol aan zijn dochter waarin hij vertelt hoe geweldig en vredig Argentinië is. Deze brief heeft Krol nooit geschreven. Verdediger Wim Rijsbergen raakt tijdens het toernooi geblesseerd en besluit een van de protesten op het Plaza de Mayo bij te wonen. Deze vrouwen met hun witte hoofddoekjes protesteren voor de desaparecidos, hun verdwenen kinderen. In het kielzog van de voetballers bezoeken journalisten van de VARA eveneens de Dwaze Moeders. Zij zijn de eerste journalisten die het schrijnende verhaal wereldwijd onder de aandacht brengen.
Politiek en voetbal raken dus tijdens dit WK nauw verstrengeld. Argentinië wint de halve finale op dubieuze wijze van Peru. Bij de spelers van Oranje reist voorafgaand aan de finale de vraag of ze het WK wel kunnen winnen van Argentinië. Voor Videla is er alles aan gelegen dat Argentinië de wereldcup wint. En dat gebeurt. Tijdens hun gesprekken met oud-spelers van het Argentijnse team raken Haan en Brandts ervan overtuigd dat het voetbal “zuiver” is geweest tijdens de WK-finale, ondanks de politieke situatie in het gastland. Brandts: “Het heeft wel invloed gehad, maar ik heb niet het idee dat we daardoor de finale hebben verloren. Deze ‘vijanden van de staat’ horen vanuit de beruchte ESMA-gevangenis het gejuich uit het stadion, terwijl ze wachten op martelingen en vaak de dood." Tijdens de dictatuur zijn hier in totaal 5000 mensen gevangengehouden en gemarteld. Slechts 100 hebben het kunnen navertellen."
In totaal is de junta verantwoordelijk voor de verdwijning van zo’n 30.000 mensen in Argentinië tussen 1976 en 1983. De oorlogsmisdadigers verschijnen opnieuw voor de rechtbank, die onder anderen Videla veroordeelt tot een levenslange gevangenisstraf.
Voor de Dwaze Moeders blijft de Vuile Oorlog een open wond. Nog altijd lopen ze iedere donderdag hun protestronde op het Plaza de Mayo, voor hun kinderen die voor altijd vermist zijn. Brandts en Haan bezoeken veertig jaar na het WK ook deze plek. Het bezoek raakt hen. Brandts: “Als ik toen wist wat ik nu weet, dat er echt mensen werden vermoord, dan was ik niet gegaan.”
Maradona's meesterwerk: Wereldkampioen in 1986
Het WK van 1986 in Mexico staat in het collectieve geheugen gegrift als het toernooi van Diego Maradona. De Argentijnse aanvoerder leidde zijn team naar de overwinning met enkele van de meest iconische momenten in de voetbalgeschiedenis, waaronder "de hand van God" en zijn solo-doelpunt tegen Engeland. In de finale versloeg Argentinië West-Duitsland met 3-2, waardoor Maradona's status als nationale held en een van de grootste voetballers aller tijden werd bevestigd.
Maradona groeide op in een arme familie in Villa Fiorito, een sloppenwijk, een stukje onder Buenos Aires. Hij groeide op met drie oudere zussen en twee jongere broers, Hugo en Eduardo. Hugo en Eduardo zouden later ook profvoetballer worden. Op tienjarige leeftijd werd Diego Maradona ontdekt toen hij voetbalde bij Estrella Roja, een club bij hem in de buurt. Hij werd opgenomen in de jeugdopleiding van Argentinos Juniors, de club waar later ook talenten als Fernando Redondo en Juan Román Riquelme vandaan zouden komen. Diego Maradona heeft bij 7 clubs gespeeld in zijn carrière en in het Argentijns elftal. Hij werd coach bij de voetbalploeg “Deportivo Mandiyù of Corrientes. 3 Oktober 1994 en stopte 4 maand later. Op 6 Mei 1995 wordt hij opnieuw trainer, maar nu van Racing.
Op het WK van 1986 in Mexico speelt Argentinië tegen Engeland, in de kwartfinale. Maradona scoorde met een handsbal, maar het doelpunt werd wel goedgekeurd. Bijna twintig jaar zal hij volhouden: "Dat was de hand van God". In een interview met de ARD gaf hij in 2006 toch de handsbal toe. Overigens scoorde hij in dezelfde wedstrijd ook tegen Engeland de 2-0, met een 'rush'(solo) vanaf de middellijn, waarbij hij 6 of 8 Engelse spelers passeerde.
Het tijdperk-Messi en de langverwachte triomf in 2022
Ondanks de aanwezigheid van Lionel Messi, een speler die algemeen wordt beschouwd als een van de beste voetballers aller tijden, worstelde Argentinië lange tijd om het succes van de jaren '70 en '80 te evenaren. Messi's interlandcarrière werd gekenmerkt door frustraties en teleurstellingen, met name de verloren WK-finale van 2014 tegen Duitsland.
Echter, in 2022 kwam er eindelijk een einde aan de lange wachttijd. Onder leiding van Messi won Argentinië het WK in Qatar door in de finale Frankrijk na strafschoppen te verslaan. Deze overwinning was niet alleen een sportieve triomf, maar ook een emotionele catharsis voor het hele land. Hij heeft zijn carrière compleet gemaakt gemaakt met het winnen van het WK in 2022.
De Argentijnse voetbalcultuur: Passie en toewijding
Voetbal is meer dan een sport in Argentinië; het is een integraal onderdeel van de cultuur en de nationale identiteit. De passie en toewijding van de Argentijnse fans zijn ongeëvenaard. Wedstrijden worden beleefd met intense emotie, en de stadions bruisen van de sfeer.
De beste plaats om voetbalwedstrijden in Argentinië te bekijken is natuurlijk in het stadion. Het land heeft een aantal voetbalstadions van wereldklasse, waaronder Estadio Monumental Antonio Vespuci in Buenos Aires, de thuisbasis van River Plate. Andere populaire stadions zijn Estadio Alberto J. Armando (La Bombonera), de thuisbasis van Boca Juniors, en Estadio Mario Alberto Kempes, de thuisbasis van Club Atletico Talleres. Als je een wedstrijd niet persoonlijk kunt bijwonen, kan je ook live uitzendingen van wedstrijden in bijna elke bar of club gaan kijken.
Top Argentijnse spelers aller tijden
Argentinië heeft door de jaren heen een aantal van de grootste voetballers aller tijden voortgebracht. Enkele van de meest iconische namen zijn:
- Diego Maradona: Door velen beschouwd als een van de grootste voetballers aller tijden, is Maradona een nationale held in Argentinië. Hij staat bekend om zijn indrukwekkende technische vaardigheden en creativiteit op het veld, maar ook om zijn leiderschap en vastberadenheid.
- Lionel Messi: Een van de meest succesvolle en gevierde voetballers van het moderne tijdperk, Messi heeft talloze prijzen en onderscheidingen gewonnen voor zijn prestaties op het veld. Hij komt uit Argentinië en speelde voor het nationale team en voor clubs in Spanje en de Verenigde Staten.
- Alfredo Di Stefano: Een pionier van het Argentijnse voetbal, Di Stefano wordt herinnerd voor zijn indrukwekkende carrière als speler en coach. Hij wordt beschouwd als een van de grootste spelers aller tijden, en zijn bijdragen aan de sport zijn erkend met talrijke prijzen en onderscheidingen.
- Ubaldo Fillol: Deze doelman wordt in Argentinië gezien als de beste keeper ooit van het land.
- Daniel Passarella: Hij werd de eerste Argentijn ooit die de wereldbeker omhoog mocht houden.
- Mario Kempes: Hij wordt dan ook gezien als één van de beste aanvallers uit de Argentijnse geschiedenis.
- Gabriel Batistuta: Batistuta ging de boeken in als één van de beste doelpuntenmakers in de geschiedenis van het voetbal.
- Javier Zanetti: Een absoluut icoon van de Italiaanse club Inter, maar ook van Argentinië.
- Fernando Redondo: Niet de meest opvallende speler aller tijden, maar wel één van de beste verdedigende middenvelders van zijn tijd.
- Roberto Ayala: Ayala wordt beschouwd als één van de beste verdedigers in de geschiedenis van het Argentijnse voetbal.
Top Argentijnse voetbalclubs
Naast het nationale team heeft Argentinië ook een bloeiend clubvoetbal. Enkele van de meest succesvolle en populaire clubs zijn:
- Boca Juniors: Een van de meest succesvolle en populaire voetbalclubs in Argentinië, Boca Juniors heeft een felle rivaliteit met River Plate en staat bekend om zijn gepassioneerde supporters. Je kan het stadium vinden in de wijk La Boca in Buenos Aires.
- River Plate: Een andere grote voetbalclub in Argentinië, River Plate heeft een lange en historische geschiedenis in de sport. De club staat bekend om zijn succesvolle jeugdopleiding, die een aantal spelers van wereldklasse heeft voortgebracht.
- San Lorenzo: San Lorenzo, gevestigd in Buenos Aires, is een andere populaire voetbalclub in Argentinië. De club heeft een toegewijde fanbase en heeft talloze nationale en internationale titels gewonnen.
- Racing Club: Racing Club, opgericht in 1903, is een van de oudste voetbalclubs in Argentinië. De club heeft een sterke rivaliteit met Independiente en staat bekend om zijn succesvolle jeugdopleiding.
- Newell’s Old Boys: Newell’s Old Boys, gevestigd in Rosario, is tevens een bekende voetbalclub in Argentinië.
Argentinië in de huidige voetbalwereld
Argentinië blijft een dominante kracht in het internationale voetbal. Het team staat bekend om zijn aanvallende speelstijl, zijn technische vaardigheden en zijn ontembare wil om te winnen. Het team zit nu in een fase waarin ze op dezelfde manier kunnen spelen met Leo als zonder hem. Vroeger was het spelen zonder Leo vrij complex, maar die noodzaak is er nu niet meer. Het team blijft op dezelfde manier te werk gaan. Het is een geweldige ploeg met geweldige spelers en heeft een speelstijl die ploegen in flinke problemen kan brengen. Ze kennen de kwaliteiten van de spelers en zetten ze in hun kracht.
Argentinië gaat aan kop in de WK-kwalificatiepoule van Zuid-Amerika, bestaande uit tien landen. De Argentijnse voetbalbond heet: Asociación del Fútbol Argentino (AFA). Het Argentijnse voetbalelftal is een team van voetballers dat Argentinië vertegenwoordigt bij internationale wedstrijden en competities. Het land werd 3x wereldkampioen, won vijftien keer de Copa América, 1x de Confederations cup en 2x goud op de Olympische Spelen. Het heeft een grote rivaliteit met buurland Uruguay net zoals wij dat met Duitsland hebben. Bijnaam voor het Argentijnse voetbalteam is Albicelestes. 'Albi' betekent wit en het woord 'celeste' hemelsblauw.
tags: #argentijns #voetbalelftal #geschiedenis