De Argentijnse dameshockeyploeg, beter bekend als "Las Leonas" (De Leeuwinnen), is al decennia een geduchte tegenstander in de internationale hockeywereld. Vooral wij Nederlanders kennen ze maar al te goed. Al jaren zijn ze onze grootste tegenstander, vaak komen we ze tegen tijdens de kampioenschappen en altijd is het spannend. Met een rijke historie vol passie, doorzettingsvermogen en successen, hebben ze een belangrijke stempel gedrukt op de sport. Dit artikel duikt in de fascinerende geschiedenis van dit team, van de vroege beginjaren tot hun huidige status als topteam in de wereld.
De Vroege Jaren: Fundamenten van het Argentijnse Vrouwenhockey
In 1909 werden de eerste vrouwelijke hockeyteams officieel opgericht in Argentinië, waarmee de basis werd gelegd voor de ontwikkeling van het vrouwenhockey in het land. Deze vroege teams waren het begin van een lange reis naar de top. Hoewel de sport in eerste instantie kleinschalig was, groeide de populariteit gestaag.
De Opkomst in de Jaren '80: Pan-Amerikaans Succes
De eerste grote doorbraak voor het Argentijnse dameshockeyelftal kwam in 1987, toen ze voor het eerst kampioen werden op de Pan-Amerikaanse Spelen. Dit was een cruciaal moment, want het markeerde het begin van een periode van groei en succes. Vanaf dat moment begon het team zich te ontwikkelen tot een serieuze internationale speler.
De Gouden Eeuw: Triomfen in de Jaren 2000
De jaren 2000 waren een gouden tijdperk voor Las Leonas. Met hun triomfen in deze periode, hebben de dames hockey tot één van de populairste Argentijnse sporten gemaakt. Het team won meerdere grote toernooien en vestigde zich als een van de beste ter wereld. Deze successen zorgden voor een enorme boost in de populariteit van hockey in Argentinië, en inspireerden vele jonge meisjes om de sport te beoefenen.
De Geboorte van een Legende: "Las Leonas"
De bijnaam "Las Leonas" is niet zomaar gekozen. Het nationale team heeft deze te danken aan zijn vasthoudendheid en felle spel. Een leeuwin werd gekozen als symbool. Deze naam symboliseert de kracht, moed en vastberadenheid van het team, eigenschappen die ze keer op keer hebben laten zien op het veld.
Lees ook: Argentinië - Nederland: een terugblik
Rivaliteit met Nederland: Een Klassieker in het Dameshockey
Nederland en Argentinië hebben een lange en intense rivaliteit in het dameshockey. De ene na de andere meeslepende editie trok de laatste jaren aan ons voorbij. Uiteraard heeft dit argument z’n oorsprong in de historie. Met name op het hoogtepunt van de Argentijnse hockeyheerschappij - zo rond 2010 - konden de teams elkaars bloed wel drinken. De wedstrijden tussen deze twee grootmachten zijn vaak spannend en memorabel, en hebben bijgedragen aan de populariteit van het dameshockey wereldwijd.
Een Persoonlijke Anekdote
Toen ik mijn man net leerde kennen zaten we een middag in een bar waar ze de olympische spelen hockey uitzenden. De dag daarna zou in de finale Argentinië tegen Nederland spelen. Onze eerste weddenschap was een feit: een fles wijn voor de winnaar.
WK Finales: Nederland vs. Argentinië
In 2010 was de laatste keer dat Nederland tegen Argentinië in de WK finale stond, toen won helaas Argentinië. Maar het WK daarop (2014), werd Nederland kampioen en stond Argentinië niet eens in de top 3… Deze wedstrijden laten zien hoe dicht de teams bij elkaar liggen en hoe belangrijk de rivaliteit is voor beide landen.
Spelers met Magie: Techniek en Talent
Net als Nederland, heeft Argentinië spelers die alles kunnen met een bal. Neem Agustina Albertarrio, Maria José Granatto of Delfina Merino. De bal is hun vriend en bungelt als een touwtje aan hun stick. Argentinië is mondiaal een van de weinige ploegen die ook een aantal van zulke, technisch enorm vaardige, spelers heeft. Deze spelers brengen magie en creativiteit in het spel, en maken het Argentijnse team tot een attractie om naar te kijken.
Mentaliteit van een Leeuw: Vechtlust en Strijd
Argentinië kan tegenstander ook zo met huid en haar opvreten. Las Leonas hebben een enorme vechtlust en strijden met hun leeuwenhart. Ze schuwen daarbij geen enkel middel. Ze knokken met het mes tussen de tanden. Deze mentaliteit is een van de belangrijkste redenen voor hun succes. Ze geven nooit op en blijven altijd vechten, ongeacht de situatie.
Lees ook: Een diepgaande blik op de historische prestaties van het Duitse Dames Hockeyteam.
Coaches met Passie: Vuur in de Ogen
Natuurlijk gaat het met name om de strijd tussen de lijnen. Maar daarbuiten zien we twee fenomenen in de dug-out zitten. Klasbakken, op een geheel eigen manier. Daartegenover staat de zeer excentrieke Carlos Retegui. De man die altijd vuur heeft in zijn ogen. Met bevlogenheid als middle name. Druk gebarend, roepend, soms tierend. Een echte kampioenenmaker, bovendien. Hij verraste vriend en vijand door met de Argentijnse mannen olympische kampioen te worden en stuwde eerder de vrouwen naar grote hoogtes door bijvoorbeeld het WK te winnen. De coaches van Las Leonas staan bekend om hun passie en betrokkenheid. Ze weten het beste uit hun spelers te halen en smeden een hecht team dat voor elkaar door het vuur gaat.
Recente Prestaties en Uitdagingen
Hoewel Nederland nu al negentien interlands op rij ongeslagen is: achttien zeges en een gelijkspel, was de laatste nederlaag tegen Argentinië dus. In februari 2020 stonden ze twee keer tegenover elkaar in Buenos Aires. De tweede ontmoeting won Nederland, Maar de eerste, die ging naar de Argentijnen. De opstellingen waren toen ietsjes anders dan nu - bij Argentinië speelden bijvoorbeeld routiniers Rosario Luchetti en Silvina D’Elia mee - maar het overgrote deel zien we morgen ook terug. Ze kunnen Nederland dus echt weerstand bieden.
De Toekomst van Las Leonas
De Argentijnse dameshockeyploeg heeft een rijke geschiedenis en een veelbelovende toekomst. Met talentvolle spelers, gepassioneerde coaches en een onverzettelijke mentaliteit, zullen ze ongetwijfeld blijven strijden om de hoogste eer in de internationale hockeywereld.
Hockey in Nederland: Een Korte Terugblik
Hockey kent een lange en rijke geschiedenis, die duizenden jaren teruggaat. Al in de oudheid tikten de Grieken met een stok een bal heen en weer, en ook in India werd een hockey-achtig spel gespeeld. De moderne vorm van hockey begon echter pas in de Middeleeuwen vorm te krijgen. In Groot-Brittannië speelde men een spel genaamd Bandy-on-ice. Omdat er vooral op harde ondergronden als ijs en hard zand werd gespeeld, maakten de Britten de onderkant van hun stick krommer. De naam van het spel veranderde in Hockey-on-ice, waarbij hockey vermoedelijk verwijst naar de kromming (hook) van de stick.
In Nederland werd hockey pas in 1891 geïntroduceerd door Pim Mulier. Het waren de ijshockeyers (die toen bandyspelers heetten) die in Haarlem in de zomermaanden op gras gingen spelen. De oprichting van de eerste hockeyclub volgde in 1892 in Amsterdam, en in 1898 werd de Nederlandsche Hockey en Bandy Bond (NHBB) opgericht. Aanvankelijk was hockey een exclusieve herenaangelegenheid. Vrouwen moesten wachten tot 1910 voordat ze lid konden worden van een hockeyclub, en dan nog onder de strikte voorwaarde dat ze “alleen Dinsdag en Donderdag-middag en Zondag’s tot 12 uur spelgelegenheid kregen”.
Lees ook: De evolutie van hockey: een gedetailleerde analyse
Begin 20e eeuw waren de Nederlandse hockeyers nogal eigenzinnig in hun spel. Ze speelden met een zachte bal, de teams waren vaak gemengd en de stick had twee platte kanten. Dit veranderde met de Olympische Spelen van 1928. Om mee te kunnen doen aan de Spelen in eigen land, werden de regels aangepast naar de internationale standaarden. Voor het oog van 35.000 toeschouwers werd Nederland tweede achter India, waardoor hockey in één klap populair werd in Nederland.
De Vroege Jaren: Van Exclusiviteit naar Internationale Competitie
De beginjaren van het hockey in Nederland werden gekenmerkt door een zekere exclusiviteit en eigenzinnigheid. De sport was voornamelijk voor mannen, en de regels en materialen waren nog niet gestandaardiseerd. De aanpassing aan de internationale regels in 1928 was cruciaal voor de popularisering van hockey in Nederland.
- 1891: Introductie van hockey in Nederland door Pim Mulier.
- 1892: Oprichting van de eerste hockeyclub in Amsterdam.
- 1898: Oprichting van de Nederlandsche Hockey en Bandy Bond (NHBB).
- 1910: Vrouwen worden toegelaten tot hockeyclubs, maar met beperkte speelgelegenheid.
- 1928: Deelname aan de Olympische Spelen in Amsterdam, aanpassing aan internationale regels en een zilveren medaille.
De Olympische Spelen van Moskou 1980: Een Gemiste Kans
De Olympische Spelen van 1980 in Moskou, toen nog de hoofdstad van de communistische Sovjet-Unie, werden geboycot door een groot aantal Westerse landen. De Verenigde Staten waren hiervan de gangmaker geweest. In mei 1980 kwamen de 23 verantwoordelijke sportbonden bij elkaar onder de vlag van het Nederlands Olympisch Comité - nog zonder NSF - om te praten over het advies van het NOC om wél naar Moskou te gaan. Het besluit was voor de hockeyvrouwen extra moeilijk, omdat hun sport het officiële debuut maakte op de Spelen van Moskou. Voor de eerste keer mochten de vrouwen meedoen aan het hockeytoernooi.
Eind april tekende deze mini-boycot zich al af. Zo merkte Huib Timmermans op als bondscoach van de hockeyvrouwen: “We hebben ons geplaatst voor de Spelen, maar ik geloof dat het je goed recht is eventueel niet in te schrijven. Ik denk dat niemand je dat kwalijk zal nemen." En dat vond manager Nel van Kollenburg ook: “De gedachte om niet te gaan leeft sterk binnen de groep. Uitkomen op een dergelijk gedevalueerd toernooi heeft in onze ogen geen enkele zin."
Uiteindelijk waren er zes landen voor het vrouwenhockeytoernooi: de Sovjet-Unie, Oostenrijk, India, Polen, Tsjechoslowakije en Zimbabwe. Het Afrikaanse team werd op het allerlaatste moment gevonden met allemaal blanke speelsters, van wie er een aantal net waren overgestapt vanuit het Zuid-Afrikaanse team, nog in de tijd van de apartheid. Opmerkelijk, want Zuid-Afrika werd in die tijd internationaal van sporttoernooien weggehouden vanwege dat staatsracisme. De Sovjet-Unie zelf had het vliegtuig geregeld naar Moskou, want de hockeybond van Zimbabwe had hier geen geld voor. Het was dus een nationale affaire van de Sovjet-Unie om deze sporters mee te laten doen, ook al hadden ze niet getraind. Er werd ook nog eens op kunstgras gespeeld, wat deze hockeysters nooit hadden gedaan. Toch won dit land de eerste olympische titel in het vrouwenhockey! De zes landen speelden allemaal één keer tegen elkaar en degene met de meeste punten was kampioen, Zimbabwe dus. Tsjechoslowakije won zilver en de Sovjet-Unie brons in het gekste hockeytoernooi uit de olympische geschiedenis.
De Eerste Olympische Medaille: Los Angeles 1984
Na de teleurstelling van 1980, kregen de Nederlandse hockeyvrouwen vier jaar later alsnog de kans om te schitteren op de Olympische Spelen in Los Angeles. Het team, onder leiding van coach Gijs van Heumen, wist de gouden medaille te veroveren. Het laatste duel tegen Australië had de betekenis van een finale. De voorgaande vier wedstrijden was eigenlijk alleen overtuigend gespeeld tegen het als tweede eindigende West-Duitsland: 6-2. In het Weingart-stadion, waar de wedstrijden 's ochtends om acht uur begonnen, leken de Oranjevrouwen enigszins overbelast door de zware voorbereiding. Door het teleurstellende gelijkspel in de voorlaatste wedstrijd tegen Canada kreeg de afsluitende wedstrijd tegen Australië werkelijk het karakter van een finale. Australië moest met twee doelpunten verschil winnen om in het bezit van de gouden medaille te komen.
Na de ruststand van 0-0 richtte de favoriete ploeg zich echter op. Drie minuten na de pauze vond Sophie von Weiler via een strafcorner het eerste succes. Voor aanvoerster Lisette Sevens betekende het succes in haar 125ste interland tevens het afscheid van een imponerende loopbaan. De Nederlandse ploeg in Los Angeles bestond uit: Carina Benninga, Det de Beus, Fieke Boekhorst, Marjolein Eijsvogel, Marieke van Doorn, Irene Hendriks, Elsemiek Hillen, Aletta van Manen, Anneloes Nieuwenhuizen, Martine Ohr, Sandra Le Poole, Alette Pos, Lisette Sevens, Sophie von Weiler, Laurien Willemse en Margriet Zegers.
Wereldkampioenschappen: Een Vergeten Geschiedenis
De geschiedenis van het WK vrouwenhockey is complex en niet zonder controverse. De vrouwelijke hockeyers werden lange tijd geweerd van internationale toernooien. Het eerste officiële wereldkampioenschap was pas in 1974, en op de Olympische Spelen worden vrouwen sinds 1980 toegelaten.
Op 9 mei 1948 was in het Wagener Stadion de start van het eerste wereldkampioenschap hockey voor vrouwen. Twaalf landen hadden zich ingeschreven, maar op het laatste moment bleef Tsjechoslowakije weg vanwege de communistische machtsovername. Voordat de sportvrouwen in actie kwamen, was er eerst nog een openingsceremonie. De Nederlandse vrouwenploeg haalde zelfs de finale, maar verloor die met 1-0 van Engeland.
Dit wereldkampioenschap is lange tijd vergeten, vooral door de bestuurders van de All England Women’s Hockey Association. Zij weigerden om de zege van hun land in 1948 te erkennen. De speelsters moesten hun medailles zelfs verstoppen in hun bagage, om te voorkomen dat die werden afgepakt! In het verslag in het eigen blad Hockey Field werd het toernooi geen wereldkampioenschap genoemd, maar een festival. Zo verdween dit unieke wereldkampioenschap uit 1948 onder een dikke laag stof om pas in de afgelopen jaren te worden herontdekt door sporthistorici in zowel Engeland als Nederland.
De Jaren Na Beijing 2008: Een Nieuwe Uitdaging
Na de gouden medaille bij de Olympische Spelen in Beijing 2008 raakten de Nederlandse hockeysters hun onaantastbare positie langzaam kwijt. De Argentijnse vrouwen bleken steeds vaker de bovenliggende partij en namen de macht over, door de winst van de wereldtitel in 2010 in Rosario. Voor 16.000 toeschouwers in de Riverbank Arena was het Nederlandse team met 2-0 te sterk voor Argentinië. Na een tegenvallende eerste helft, waarin beide landen weinig risico's namen, maakte Oranje na rust het verschil. Carlien Dirkse van den Heuvel opende de score. Haar levenspartner Maartje Paumen besliste het duel door de bal uit een strafcorner hoog en hard in het doel te slaan.
Caldas begon begin 2011 bij de hockeybond. Hij maakte een speciaal trainingsprogramma en bracht met zijn hockeysters veel tijd door op sportcentrum Papendal. Bij de naburige Arnhemse hockeyvereniging Upward werd een kopie van het Londense veld aangelegd, in opvallend blauw, met roze stroken aan de zijkanten.
Olympische Spelen Parijs 2024: Gouden Triomf
De Oranje Dames hebben vrijdagavond met het behalen van de gouden medaille op de Spelen van Parijs Nederlandse hockeygeschiedenis geschreven: voor de eerste maal ooit staan beide Oranje-teams op dezelfde Spelen op het hoogste ereschavot. De Nederlandse hockeyvrouwen konden de tweede gouden plak in successie omhangen, nadat in de finale na een 1-1 eindstand via shoot-outs was gewonnen van het China van coach Alyson Annan.
De zege kwam tot stand na een bloedstollende shoot-outserie, waarin Oranje-keeper Anne Veenendaal een hoofdrol opeiste. Net zoals Pirmin Blaak dat 24 uur daarvoor bij de Oranjemannen tegen Duitsland had gedaan. Veenendaal maakte drie shoot-outs van China onschadelijk. Voor Oranje scoorden Pien Sanders, Maria Verschoor en Marijn Veen.
In de finale tegen China begon Oranje prima aan het duel. De Aziatische tegenstander werd direct onder druk gezet en Nederland controleerde de wedstrijd. Maar het spel van Oranje werd al snel slordiger. En de Chinese speelsters verdedigden ijzersterk en zaten er vaak met een stick tussen. Via de achterlijn kon een Wen Dan ongestoord ontsnappen, ze legde de bal bij de eerste paal waar Yi Chen attenter reageerde dan verdediger Renée van Laarhoven en de bal in de lange hoek tikte.
Voor de tweede keer dit toernooi moest de regerend olympisch kampioen in de achtervolging. Nederland moest even bijkomen van die tegenslag, maar leek binnen vijf minuten op gelijke hoogte te komen. Xan de Waard omspeelde geweldig drie, vier tegenstanders, maar zag haar doelpoging stranden op de uitstekende goalie Jiao Ye. Oranje was uit een strafcorner van Frédérique Matla nog dichter bij de gelijkmaker.
Ondanks de 0-1 achterstand was Van Ass in de rust nog vol vertrouwen. In de 51ste minuut was het Yibbi Jansen die de gelijkmaker scoorde uit een strafcorner. Shoot-outs moesten de beslissing brengen. Met Anne Veenendaal in de hoofdrol won Nederland de gouden medaille.
Een Dominante Kracht in de Hockeywereld
De gouden medaille in Parijs is een nieuwe kroon op een machtsvertoon van de Oranje Dames dat in het internationale hockey, maar zelfs in de mondiale sport, zijn weerga niet kent. Sinds de gewonnen WK-finale van 2014 zijn de Nederlandse hockeyvrouwen nagenoeg onverslaanbaar. Sindsdien werden alle grote titeltoernooien gewonnen door de vrouwen in de oranje tanktops. De enige smet op het gouden blazoen is de zilveren medaille op de Spelen van Rio de Janeiro, toen Groot-Brittannië Oranje versloeg na shoot-outs.
Onder leiding van verschillende coaches, waaronder Alyson Annan en Paul van Ass, bleef het team consistent presteren op het hoogste niveau. Er was op deze Spelen geen ploeg die zo sterk en zo fit was als Oranje. Gemakzucht is een woord dat in het vocabulaire bij Nederland niet voorkomt. Zeker als je ziet onder welke druk ze moeten presteren. Hier in Parijs werd de gouden medaille al vooraf ingetekend als zekerheidje.
Spelers die Geschiedenis Schreven
Het Nederlandse hockeyteam heeft talloze opmerkelijke spelers voortgebracht die een cruciale rol hebben gespeeld in het succes van het team. Een van die spelers is Marijn van Veen, die haar hockeycarrière op jonge leeftijd begon en nu een essentieel onderdeel is van TeamNL. Ze haalt het beste uit zichzelf en haar team, wat leidt tot succes. Na de gouden medaille bij de Olympische Spelen in Beijing 2008 raakten de Nederlandse hockeysters hun onaantastbare positie langzaam kwijt. De Argentijnse vrouwen bleken steeds vaker de bovenliggende partij en namen de macht over, door de winst van de wereldtitel in 2010 in Rosario. Onder leiding van bondscoach Max Caldas, die de ontslagen Herman Kruis na het WK opvolgde, vond Oranje langzaamaan de weg omhoog. Voor 16.000 toeschouwers in de Riverbank Arena was het Nederlandse team met 2-0 te sterk voor Argentinië. Na een tegenvallende eerste helft, waarin beide landen weinig risico's namen, maakte Oranje na rust het verschil. Carlien Dirkse van den Heuvel opende de score. Haar levenspartner Maartje Paumen besliste het duel door de bal uit een strafcorner hoog en hard in het doel te slaan. "Zij hebben fenomenaal gespeeld'', zei Caldas over de speelsters van Oranje. "Ik heb nooit getwijfeld. We speelden degelijk in het toernooi, maar het was wachten tot individuen zouden opstaan om het niveau omhoog te krikken. De Argentijn begon begin 2011 bij de hockeybond. Hij maakte een speciaal trainingsprogramma en bracht met zijn hockeysters veel tijd door op sportcentrum Papendal. Bij de naburige Arnhemse hockeyvereniging Upward werd een kopie van het Londense veld aangelegd, in opvallend blauw, met roze stroken aan de zijkanten. "De speelsters en ik hebben elkaar recht in de ogen gekeken. We hebben afgesproken wat we wilden bereiken en wat we ervoor wilden doen. Nederland trof de Argentijnse vrouwen na de verloren WK-finale van 2010 nog een paar keer. Bij de Champions Trophy in 2011 was het team van Caldas de sterkste, maar de tijdens de laatste editie van dat toernooi moest Oranje de zege toch weer aan de Zuid-Amerikaansen laten. "Mooier kan toch niet?'' zei aanvalster Kim Lammers, die zowel in 2004 als 2008 buiten de selectie van Oranje werd gelaten en op 31-jarige leeftijd alsnog de olympische titel pakte. "Er zat best wat spanning op. En we moesten geduldig blijven, dat was erg belangrijk. We hebben onze momenten afgewacht en echt als een team gespeeld. Hier heb ik acht jaar lang voor geknokt. Nederland heeft de finale van het WK hockey voor vrouwen verloren. Het organiserende Argentinië was zaterdag in Rosario met 3-1 te sterk.
In de beginfase ging het mis voor Oranje. Na acht minuten keek het elftal van bondscoach Herman Kruis al tegen een achterstand van 2-0 aan. Carla Rebecchi en Noel Barrionuevo (strafcorner) scoorden. In de tiende minuut van de tweede helft deed Maartje Paumen, van Hockeyclub 's-Hertogenbosch, via een strafcorner iets terug. Rebecchi besliste het duel een kwartier voor tijd met haar tweede treffer. Aanvoerster Janneke Schopman, clubgenote van Paumen bij Den Bosch, speelde haar laatste wedstrijd voor Oranje. Tweede titel Voor Argentinië is het de tweede wereldtitel uit de geschiedenis. De Zuid-Amerikanen mochten zich eerder in 2002 de beste van de wereld noemen. Ook toen was Nederland de tegenstander in de finale. Oranje speelde zaterdag voor de tiende keer de WK-finale. Zes keer won Nederland het WK.
Topscorer Maartje Paumen mocht na afloop van het WK de topscorerstrofee in ontvangst nemen. De strafcornerspecialiste van Oranje en Hockeyclub 's-Hertogenbosch maakte in Rosario in totaal elf doelpunten. De Argentijnse Luciana Aymar werd gekozen als beste speelster van het toernooi. Contract bondscoach Binnen nu en enkele weken moet duidelijk zijn of Herman Kruis uit Bavel aanblijft als bondscoach van de Nederlandse hockeysters. De 54-jarige trainer heeft een contract tot en met het WK in Rosario, met een optie om door te gaan tot en met de Olympische Spelen van Londen. Binnenkort praat Kruis met de hockeybond. "Ik hoop dat ik de coach mag zijn en blijven, maar we hebben niet voor niets afgesproken te evalueren. Vijf jaar geleden, na de teleurstellende zevende plaats van Las Leonas op de Olympische Spelen van Rio de Janeiro, werd de grootste Argentijnse strafcornerneemster aller tijden Noel Barrionuevo op 32-jarige leeftijd geslachtofferd en uit de selectie gezet. Woensdag in Tokio leidde ze haar land met twee sleeppushes alsnog naar de olympische finale en voltooide ze haar wonderbaarlijke herrijzenis. Als na de gewonnen halve finale tegen India (2-1 winst) de naam van Barrionuevo valt, verschijnt er op het gezicht van voormalig Wereldspeelster van het Jaar en oud-SCHC-aanvaller Delfina Merino een glimlach. ‘Wat Noel voor ons gedaan heeft, is onbeschrijfelijk. De olympische finale tegen Nederland van vrijdag wordt voor Barrionuevo haar 344ste interland. Ze heeft inmiddels de leeftijd bereikt van 37 jaar. Viervoudig olympiër Barrionuevo was met haar sleeppush één van de steunpilaren van het Argentijns elftal in het tijdperk van Luciana Aymar, acht keer uitgeroepen tot de Wereldspeelster van het jaar. Met Argentinië veroverde Barrionuevo in 2010 de wereldtitel door in de finale Nederland met 3-1 te verslaan, een wedstrijd waarin ze een hoofdrol opeiste door de 2-0 te scoren. Óók op haar cv staan de bronzen olympische medaille van 2008 en de zilveren olympische medaille van 2012. Noel Barrionuevo wordt door een teamgenoot van Argentinië in de armen gevallen na de 2-1 tegen India. Het hart van Barrionuevo huilde toen ze na de Olympische Spelen van Rio de Janeiro door toenmalig bondscoach Gabriel Minadeo aan de kant werd geschoven, omdat hij vond dat ze te oud was. ‘Dat was niet de manier waarop ik afscheid van Las Leonas wilde nemen. De verdediger vocht zich terug in de selectie en werd onder leiding van de huidige bondscoach Carlos Retegui benoemd tot aanvoerder. Wel was de grootste strafcornerneemster van Argentinië aller tijden haar vaste plek op de kopcirkel kwijt. Barrionuevo was onder meer ingehaald door de 25-jarige Agustina Gorzelany, die in de Pro League overtuigde met haar sleeppush. Las Leonas vieren feest na het bereiken van de finale van de Olympische Spelen in Tokio. Van de zes strafcorners in de gewonnen kwartfinale tegen Duitsland (3-0 winst) werden er twee verzilverd, een prima gemiddelde. Maar woensdag in de eerste helft tegen India liep het nog niet. Uit de eerste twee strafcorners wist Argentinië niet te scoren. Met een achterstand van 1-0 nam de druk op de jonge strafcornerneemsters alleen maar toe. Toen na achttien minuten hockeyen voor de derde keer een strafcorner mocht worden genomen, koos Argentinië eens niet voor de nieuwe generatie, maar werd teruggegrepen naar de meest ervaren speelster van de selectie. Het voelde als een flashback toen Barrionuevo vanaf de kop van de cirkel een sleeppush op het doel van India afvuurde en de bal in de rechterbenedenhoek pushte (1-1). Als een raket ging haar rechtervuist de lucht in. Het was schitterend om te zien. Nog mooier werd haar wederopstanding in de 36ste minuut. Twee keer was het Gorzelany opnieuw niet gelukt een strafcorner te verzilveren, toen wederom een beroep werd gedaan op vedette Barrionuevo. Ze schreef haar eigen sprookje. Via de uitloopster van India pushte ze de 2-1 op de plank, uiteindelijk de winnende goal. Noel Barrionuevo juicht na het maken van de 1-1. Nederland is onze eeuwige rivaal. Zij zijn de favoriet, maar wij spelen vaak een goede wedstrijd tegen ze. ‘Dat er in de loop der jaren andere strafcornerschutters zijn opgestaan, heeft me nooit onrustig gemaakt. Ik voelde geen enkele vorm van druk. Vrijdag in de finale wacht aartsrivaal Nederland, waartegen ze de afgelopen vijftien jaar tal van memorabele wedstrijden hockeyde. In de eindstrijd gaat Argentinië op jacht naar de eerste olympische titel in het vrouwenhockey. ‘Veel mensen hadden ons al afgeschreven, maar het is ons toch gelukt de finale te halen. Nederland is onze eeuwige rivaal. Zij zijn de favoriet, maar wij spelen vaak een goede wedstrijd tegen ze. Hopelijk wordt het een prachtige finale.
tags: #argentijns #hockey #elftal #dames #geschiedenis