Acht maanden geleden kreeg Frank van Kouwen, toen net 31 jaar oud, de diagnose darmkanker. Na een intensieve periode van behandelingen en herstel lijkt hij de ziekte te hebben overwonnen. Van Kouwen hoopt nu zijn carrière in het profvoetbal te hervatten bij FC Eindhoven, nadat hij zich door VVV-Venlo oneerlijk behandeld voelde. Dit artikel belicht zijn persoonlijke verhaal, de uitdagingen die hij overwon en zijn vastberadenheid om terug te keren op het veld.
De Diagnose en de Eerste Reactie
Het begon allemaal met bloed in de ontlasting. Van Kouwen schat dat het zo'n twee tot drie maanden duurde voordat hij hiermee naar de dokter ging. "Ik had zoiets van: Het zal wel een wondje zijn, ik had verder totaal geen klachten." Zijn vrouw, Rachelle, stond erop dat hij naar de huisarts ging. "Goed is het zeker niet", zei ze.
Op donderdag 16 december, twee dagen na de wedstrijd tegen Roda JC, kreeg Van Kouwen de uitslag van het darmonderzoek. Er was een poliep gevonden die te groot was om direct te verwijderen. Er werd een biopsie genomen om te bepalen of de poliep goed- of kwaadaardig was.
De week van het wachten op de uitslag was gevuld met onzekerheid. Van Kouwen zocht informatie op internet en voelde zich enigszins gerustgesteld. "Darmpoliepen komen vooral bij oudere mensen voor, bij mensen die niet sporten, die niet gezond eten en in de meeste gevallen zijn ze goedaardig." In de loop van de week dacht hij: "Het kan niet dat ik kanker heb."
Op 23 december volgde het slechte nieuws: het bleek om een vroeg stadium van een kwaadaardige tumor te gaan. De dag erna werd direct een scan gemaakt om eventuele uitzaaiingen naar longen en lever uit te sluiten. De dokter gaf aan dat uitzaaiingen de situatie aanzienlijk zouden compliceren. "De dood is dan heel dichtbij." Gelukkig bleek uit de scan dat de tumor minimaal in de darmwand was gegroeid, waardoor de kans op uitzaaiingen klein was.
Lees ook: Passie en Kritiek NAC Breda Ultras
De Emotionele Impact en de Behandeling
Na de kerstdagen gingen Van Kouwen en zijn vrouw naar Londen. Ze hadden kaartjes voor Arsenal-Chelsea en zouden woensdag de uitslag van de scan krijgen. "Die dagen waren de zwaarste die ik heb meegemaakt. Je haalt van alles in je hoofd en het werd niet het uitje waarop we hadden gehoopt. Je houdt er toch rekening mee dat je misschien nog maar een paar maanden te leven hebt. Vooral ’s avonds in bed had ik het mentaal zwaar. Het was de eerste keer in mijn leven dat ik echt gehuild heb."
Het vreemde was dat Van Kouwen zich fysiek goed voelde. "Ik trainde nog volop mee met VVV-Venlo en had genoeg energie. Het is natuurlijk heel erg vreemd dat je niks voelt en dat er in datzelfde lichaam een tumor zit die je kapot aan het maken is. Dat is ook het verraderlijke van kanker. In de eerste fase merk je er niks van, waardoor de kans op uitzaaiingen zo groot is."
Er waren geen uitzaaiingen gevonden en de operatie stond gepland voor 24 januari. Na nieuwjaar hervatte Van Kouwen de training, maar hij ging niet mee op trainingskamp vanwege afspraken in het ziekenhuis. De kans bestond dat hij een stoma zou krijgen en bestraald moest worden. Er werden vier kliertjes in zijn darmen gevonden, waarvan er één onrustig was, wat ook op een voorstadium van kanker kon duiden.
De bestralingen begonnen in de week van 17 januari. Van Kouwen moest vijf keer vanuit Weert naar Maastricht voor de behandeling. "Zo’n bestraling duurde twee minuten. Het goed leggen van mij duurde langer dan de behandeling." De week daarop volgde de operatie. "Het was een operatie uit het boekje. “Super” zei die arts zelfs. Hij kon wel zien dat mijn darmen nog hartstikke goed waren. Ik hoefde gelukkig geen stoma."
Na de operatie kreeg Van Kouwen een drain voor bloedafvoer. Omdat hij veel bloed verloor, werd hij op dinsdag nog een keer geopereerd. "Ik had 27 van die nietjes in mijn buik en de hele boel moest weer open. Die tweede operatie heeft me opgebroken. Twee keer die darmen eruit en weer erin, twee keer volledige narcose; dat heeft een enorme impact op je lijf. Ik heb een paar dagen knock-out op bed gelegen en lag maar naar het plafond te staren. Weer een fase dat ik het mentaal heel zwaar had. Waarom ik? Waarom nu? Het zijn simpele vragen, maar ze spoken constant door je hoofd. Je bent dertig en je kunt niks meer. Waarom niet als ik zeventig ben? Ik heb alles enorm onderschat. Ik dacht: Opereren, dat doen we wel even? Bestralen? Dat komt wel goed. En die chemo? Och, dat lukt ook wel. Ik stond er heel nuchter in."
Lees ook: Kleding en benodigdheden Uganda
Van Kouwen sprak tot maart over een kwaadaardige poliep en niet over kanker. Zijn zoontje Milan was twee en besefte het niet, maar zijn dochter Bente van vier was er erg mee bezig. "Haar hebben we verteld dat er een monstertje in papa’s buik zat dat eruit gehaald moest worden. Bente is heel gevoelig, zij pikt alles meteen op."
De chemotherapie bestond uit acht kuren van drie weken. "De eerste dag kreeg je de chemo toegediend. Dan veertien dagen tabletten slikken en de derde week rust. Die tabletten waren er elf per dag. De ene tablet zorgde ervoor dat de darmen wat rustiger werden, de ander stimuleerde ze juist weer. Ik werd er heel erg ziek van, vanaf de eerste dag. Dat duurde maar voort. De derde week moest ik van dinsdag tot vrijdag herstellen, zaterdag en zondag ging het wel weer, op maandag voelde ik me goed en op dinsdag kreeg ik weer een chemo. Je kunt geen normaal leven leiden. Je kind roept: ”Papa, kom eens even kijken”, en jij kunt niet opstaan, omdat je te ziek bent. Het was soms ook best mensonterend. Ik liep de hele dag na de wc, omdat ik dacht dat ik moest. Vaak was dat helemaal niet zo, maar soms was ik gewoon te laat en liep alles langs je benen. Dat wil je niet als je kinderen erbij zijn. Op een gegeven moment deden mijn billen ook zo’n pijn van het naar de wc gaan, dat ik elke keer onder de douche ging. Ik heb een nacht gehad waarin ik veertien keer mijn bed uitmoest om naar de wc te gaan. Dan ben je de volgende dag gesloopt."
Van Kouwen viel dertien kilo af en woog nog maar 63 kilo. "Bij alles wat ik deed, vond ik het al gauw te druk. En elke kuur lever je weer wat in. Na de derde kuur hebben ze me gelukkig een porto-cat gegeven. Dat is een implantaat dat de tabletten verving. Er kwam geen einde aan. Soms moest ik drie keer in een uur naar de wc en dan weer een halve dag niet. Ik durfde het huis niet uit."
Emotioneel werd het ook zwaar. "Ik ben eigenlijk nooit emotioneel en vrij introvert. Maar als ik nu een extreme home makeover op televisie zie, dan heb ik het al moeilijk. In dat opzicht ben ik wel veranderd. Af en toe had ik wel het gevoel dat Rachelle er meer mee zat dan ik. Zij was moeder, de vrouw van, ze was verzorgster en ze werkte er nog bij. Iedereen vroeg ook altijd alleen maar naar mij: "hoe is het met Frank, hoe is het met Frank?" Terwijl het voor haar misschien nog wel zwaarder was dan voor mij. Ik was zo met mezelf bezig dat ik haar niet de aandacht kon geven waar ze recht op had."
Van Kouwen hield zich vast aan de gedachte dat hij weer helemaal zou genezen. "Onderweg heb ik nooit gedacht dat het mis zou gaan. De vraag die me nu bezighoudt, is of mijn ziekte genetisch bepaald is. We hebben een erfelijkheidsonderzoek laten doen en het resultaat daarvan horen we volgende week. Dat vinden we heel belangrijk voor onze kindjes. Als het erfelijk blijkt te zijn, kan het misschien terugkomen. Die onzekerheid blijft toch. Ik heb al die tijd constant last van mijn darmen gehad."
Lees ook: Steun het Nederlands Elftal met stijl
Het Einde van de Behandeling en de Toekomst
De laatste kuur was op 26 juli. "Toen is letterlijk de vlag uitgegaan hier. Rachelle en de kindjes hadden lettertjes uitgeknipt en op het raam geplakt. Papa had het heel lang erg zwaar, maar hij is nu eindelijk klaar, stond er. Dat was mooi. We hebben mijn ouders uitgenodigd, mijn zussen en de familie van Rachelles kant en een goede Limburgse vlaai aangesneden." Op 8 augustus had hij nog een controle van longen en lever en toen was het voor hem echt voorbij. Rachelle en hij gingen naar Barcelona om dit af te sluiten. Ze bezochten de wedstrijd tussen Barcelona en Real Madrid om de Spaanse Supercup.
De Teleurstelling bij VVV-Venlo
De periode bij VVV-Venlo verliep teleurstellend. Tijdens de bestralingen had Wil Boessen het als trainer overgenomen van Jan van Dijk. Boessen en Marco Bogers, de commercieel directeur, waren erg betrokken en hielden veel contact met Rachelle omdat Van Kouwen niet in staat was een telefoongesprek te voeren. Ook de spelersgroep toonde steun. Van januari tot half maart was Van Kouwen niet bij de club geweest.
Langzaam kwam de datum 1 april dichterbij, de dag waarop VVV moest laten weten of ze zijn contract zouden verlengen. Van Kouwen verwachtte niet dat zijn contract zomaar onder dezelfde voorwaarden verlengd zou worden. "Ik dacht: Ze ontslaan mij op papier en dan gaan we later in het seizoen om de tafel zitten om te kijken wat het vervolg is."
Op zaterdag 19 maart ging hij voor het eerst weer naar VVV. Die avond speelden ze tegen Willem II. Van Kouwen had een shirtje gekregen van de spelers van Excelsior met alle handtekeningen, een shirtje van Vitesse en een bos bloemen van MVV. Hij ging met Mario Captein mee naar zijn kantoor. "Hij deed het licht aan in zijn kantoor en ik ging zitten. Hij zei: "Even over je contract." We moeten voor 1 april beslissen, dat weet je. Het team draait natuurlijk niet zo goed en in de eerste seizoenshelft iedereen onder zijn niveau gespeeld. En jij ook. Je hebt gewoon onder je Niveau gepresteerd. Ja, wat zeg je dan? Binnen twee minuten stond ik weer buiten."
Captein had verder niets gezegd, geen woorden van steun of een aanbod om in de toekomst te kijken naar een eventuele samenwerking. "Niet van: We willen straks in mei eens kijken of we nog iets kunnen betekenen voor elkaar, We willen jouw kant van het verhaal graag eens horen, misschien kunnen we je ergens in helpen-niks! Alleen die mededeling: "ondermaats gepresteerd"." Van Kouwen was sprakeloos. "Wat moet je zeggen? Bovendien had ik wel wat anders aan mijn hoofd, ik had een hartstikke enerverende avond achter de rug en was doodop. Dit heeft me natuurlijk vreselijk geirriteerd. Hij had ook een afspraak kunnen maken om een keer langs te komen. Had ik me kunnen voorbereiden."
Rachelle stapte direct op Captein af en vroeg waarom hij het juist op die avond meedeelde. Captein antwoordde: "Elk moment is slecht." Rachelle vond dit niet chic. "Wij hadden echt het gevoel dat hij dit even snel afhandelde, omdat het hem weer een uur in zijn agenda van de volgende week scheelde." Het besef kwam pas de dag erna en het zat hen duidelijk niet lekker. Marco belde gelijk terug en hij stond ervan te kijken dat het zo is gegaan. Daarna nam voorzitter Hai Berden contact op. Berden had Van Kouwen begin december gebeld en sindsdien niets meer van zich laten horen.
In de tussentijd was het bij de supporters bekend dat zijn contract niet zou worden verlengd, wat tot veel reacties op de site had geleid. Op maandagochtend belde Berden als eerste. "Die dacht natuurlijk ook: Dit gaat niet de goede kant op." Hij vroeg of hij langs kon komen en bleek toevallig in de buurt van Weert te zijn. Berden bood zijn excuses aan voor hoe het was gelopen. Uit het gesprek bleek dat hij dacht dat Van Kouwen nooit meer zou kunnen voetballen. Berden opperde of hij geen andere dingen zou kunnen doen, naar zijn gevoel deed hij dat echt omdat er een hoop negatieve publiciteit aan het ontstaan was. Berden gaf aan dat Van Kouwen in juli bij VVV kon revalideren, dat was hetgeen wat hij voor hem kon doen.
Na de wedstrijd tegen FC Zwolle, in de play-offs, was Berden ineens op de regionale tv-zender L1. "Daar gaf hij aan dat er met mij een gesprek was geweest over een nieuw contract en dat hij mij het advies had gegeven om geen contract te tekenen. Ten eerste: Ik heb met Hai Berden nooit een gesprek gehad over een nieuw contract. Ten tweede heeft hij mij nooit het advies gegeven om geen contract te tekenen. Ten derde: Gaf hij ook nog aan dat ik zeventig procent zou krijgen van mij laatst verdiende loon, maar vergat te melden dat daar een maximum aan zit. Door die uitspraken van Hai kreeg je de indruk: Oh die van Kouwen heeft het eigenlijk nog hartstikke goed. De realiteit is dat ik nu meer dan tachtig procent van mijn loon heb moeten inleveren. Dus het beeld dat Hai schetste van: Hij moet niet klagen, klopt niet. En ook het beeld van: Wat zeurt die van Kouwen, hij heeft een aanbieding gehad, maar is er zelf niet op ingegaan, is onjuist. Wat voor zin heeft het om zulke onwaarheden in de pers te brengen? Het was volgens mij om zichzelf en de club goed te praten en te laten zien dat VVV zijn sociale gezicht heeft getoond. Dat irriteerde me."
Van Kouwen voelde zich door VVV in de steek gelaten. "Ik had al mijn energie nodig om te herstellen en dan kun je dit soort dingen er helemaal niet bij hebben. Dat is enorm frustrerend geweest." Na de uitspraken van Berden besloot Van Kouwen niet meer terug te keren bij VVV.
De Nieuwe Start bij FC Eindhoven
Vrij snel daarna kwam zaakwaarnemer Kees Ploegsma junior met FC Eindhoven op de proppen. "Voor mij was het heel belangrijk te revalideren bij een club die vanuit Weert goed bereisbaar is. RKC Waalwijk wilde meedenken over een bepaalde constructie, Willem II was een mogelijkheid, MVV ook. Ernest Faber, de trainer van Eindhoven, gaf me gelijk het gevoel dat hij me er echt bij wilde hebben om straks met mijn ervaring van meerwaarde te zijn voor de jonge spelersgroep die hij heeft. In eerste instantie als mentor in de kleedkamer en later ook op het veld. In principe was ik voor Eindhoven niet haalbaar, maar in de huidige situatie kunnen beide partijen er misschien profijt van hebben. Ik ben op amateurbasis aan FC Eindhoven verbonden."
Het is de bedoeling dat Van Kouwen in de winterstop weer kan voetballen, maar zoiets is moeilijk precies te plannen. Faber laat hem overal vrij in. "Als je komt dan kom je, we zien het wel." Op 30 juni was hij even bij de eerste training van de groep. Daarna heeft hij wat oefenwedstrijdjes bekeken en nu komt hij steeds vaker. Faber heeft hem in de kleedkamer al een keer bij de groep gehaald om die jongens voor te houden dat ze alles kunnen bereiken als ze maar willen knokken zoals hij heeft moeten doen.
De komende week start Van Kouwen daadwerkelijk met zijn sportieve revalidatie. Afhankelijk van de medische tests in het ziekenhuis wordt het programma vastgesteld. "Wat ik al zei: Ik zit nu op nul procent en moet alles opnieuw gaan opbouwen."
Andere Interessante Interviews in Voetbal International
Naast het aangrijpende verhaal van Frank van Kouwen, biedt Voetbal International regelmatig diepgaande interviews met andere prominente figuren in de voetbalwereld. Een recent interview met Mohamed Ihattaren leverde bijvoorbeeld interessante inzichten op over zijn keuze voor het Marokkaanse elftal en zijn reactie op kritiek van analisten. Ook een uitgebreid interview met Louis van Gaal, waarin hij openhartig sprak over zijn carrière, zijn visie op het spel en zijn persoonlijke leven, trok veel aandacht.
Een ander boeiend interview was met Pieter Zwart, de jonge hoofdredacteur van Voetbal International, over de rol van energie en coaching in het topvoetbal. Zwart analyseerde onder andere het succes van José Mourinho vanuit het perspectief van energiecoaching en besprak de opkomst van nieuwe generatie trainers zoals Marco Rose.
tags: #voetbal #international #interview #vragen