De geschiedenis van UVV honkbal en softbal is rijk en gevarieerd, met hoogtepunten, dieptepunten en memorabele momenten die de club hebben gevormd tot wat het nu is. Van de beginjaren na de Tweede Wereldoorlog tot de recente successen van de jeugdteams, UVV heeft een belangrijke rol gespeeld in de ontwikkeling van de honkbal- en softbalsport in Nederland.
De Vroege Jaren: Een Nieuwe Sport in Utrecht
Na de Tweede Wereldoorlog begon honkbal in Nederland aan populariteit te winnen. Ook bij voetbalvereniging UVV ontstond interesse. In februari 1948 werd in het U.V.V.-Nieuws vermeld dat het bestuur van mening was dat honkbal bij uitstek geschikt was voor voetballers. Op 21 mei 1948 werd aan U.V.V. een honkbalafdeling toegevoegd, mede dankzij de interesse van 20 leden.
In 1949 begon U.V.V. in de 3e klasse en eindigde de competitie op een gedeelde 2e plaats. In het begin was het niet toegestaan om op eigen veld te honkballen en speelde men op het Voorwaartsveld. Al in het derde jaar werd U.V.V. kampioen. Naar wedstrijden in Hilversum en Bussum ging men op de fiets.
De Jaren '50 en '60: Groei en een Eigen Honkbalveld
Het jaar 1959 is memorabel, omdat U.V.V. in dat jaar een echt honkbalveld aanlegde, het tweede blijvende veld in Nederland. Vlak ervoor had Philips er een aan P.S.V. gegeven. Anno 1962 speelde U.V.V. in de 1e klasse met een team, bestaande uit Amerikaanse, Antilliaanse (Leysner, de Vries) en een paar mannen uit eigen dreven zoals Jan Kars, Cees Hiele en jonkies Jan van Ewijk, Wim v.d. Ster en Tom Stamer. Dit werd beschreven als een "bere-team".
Latere Jaren: Hoogte- en Dieptepunten
Jaren later, in 1999, zijn honk- en softbal samengegaan en vormen nu één afdeling met allebei een roemrijk verleden. Na jarenlang in de hoogste klasse van het Nederlandse honk- en softbal te hebben meegespeeld, is UVV langzaam teruggezakt naar de top van de breedtesport.
Lees ook: Verschillen tussen honkbal en softbal: een vergelijking
UVV in de Hoofdklasse: Promotie en Degradatie
In het seizoen dat UVV de titel veroverde in de Overgangsklasse, plaatste de club zich voor de Promotie/Degradatie Play-Off. In deze best-of-five reeks stond de ploeg tegenover Almere Magpies, dat op de laatste plaats eindigde in de Hoofdklasse. Onder de spelers van dit seizoen waren de Cubaanse powerhitter Fausto Álvarez Rizo, die in de voorgaande vier seizoenen uitkwam voor L&D Amsterdam Pirates, en Glenn Romney (die in de Hoofdklasse speelde voor Quick Amersfoort). UVV won de reeks tegen Almere Magpies. Hierna speelde UVV een 3-game series vs. Schoten. Schoten versloeg UVV en promoveerde, waarna de laatste ook de reeks vs. Door deze resultaten promoveerde UVV niet. Omdat de Hoofdklasse een jaar later werd uitgebreid van acht naar tien teams, zouden de twee Eerste Klasse-kampioenen automatisch promoveren.
Bekende Namen en Bijzondere Prestaties
Verschillende bekende spelers hebben in de loop der jaren voor UVV gespeeld. Een andere Amerikaanse speler die voor UVV uitkwam was Brian Lewis, die in 1978 en 1979 voor de ploeg speelde en een solide slagman was. Jos Kervers, de enige speler die in vrijwel de hele derde Hoofdklasse-periode voor UVV uitkwam, was later Hoofd Coach van de ploeg in de laatste jaren op het hoogste niveau.
Het Herensoftbal: Een Unieke Prestatie
Het herensoftbal heeft bij TTT een grote bloei gekend. Zo werd er twee seizoenen in de landelijke hoofdklasse gespeeld. Een unieke prestatie van dit team. Maar ook voor TTT, dat daarmee de eerste club in Nederland werd, dat teams in alle disciplines, honkbal, herensoftbal en damessoftbal, op het hoogste landelijke niveau heeft gehad.
Dames Softbal: Van Dieptepunt naar Hoogteklasse
Voor damessoftbal kwamen na eveneens een flinke dip begin jaren 90, waarin men degradeerde tot aan de hoofdklasse district, betere jaren. Binnen een paar jaar werden de kampioenschappen in de districtshoofdklasse en de eerste klasse landelijk behaald en kwam men in 1996 voor het eerst uit in de landelijke hoofdklasse. Na een 3-jarig hoofdklasseverblijf eind jaren negentig promoveerden de toen zeer jeugdige softbalsters van Tex Town Tigers in 2004 andermaal naar de hoofdklasse.
Tex Town Tigers: Een Nieuwe Impuls voor het Softbal
Er werd meteen een meerjarenplan gesmeed en samenwerking met het Twentse bedrijfsleven en instanties gezocht en gevonden. Samen met nieuwbakken hoofdsponsor Computer SOS BV werd een succesvolle businessclub opgericht: 4T (Topsport Tex Town Tigers), die het team faciliteert om haar ambities waar te maken. Verder werden de banden met het lokale onderwijs aangehaald middels Het Stedelijk Lyceum (die als LOOT-school participeerde) waaraan TTT de samenwerking d.m.v. een verlengde schooldag vormgaf. In 2005 was het motto: handhaving, hetgeen met een 5e plek werd waargemaakt. Zaterdag 16 september 2006 schreef Computer SOS Tex Town Tigers opnieuw geschiedenis, door als eerste oostelijke softbalteam ooit de Nederland de playoffs in de hoofdklasse softbal te bereiken. Iedereen in Twente keek dan ook reikhalzend uit naar deze playoffs.
Lees ook: Wat zijn de verschillen tussen honkbal en softbal?
Jeugd en Toekomst
Bij de softbaljeugd kent TTT sinds enkele jaren een flinke groei. Dit komt mede door de organisatie van een schoolpeanutbal, dat een jaarlijks terugkerend evenement is en vele kinderen enthousiast maakt voor de honk-en softbalsport. Ook de honkbaljeugd is de laatste jaren erg succesvol met als bekroning het Nederlandse kampioenschap voor de Junioren in 2003. Nadat de spelers van dit team zijn doorgestroomt naar de senioren meldt de nieuwe generatie zich al weer aan, met het in 2006 behaalde kampioenschap in de eeste klasse A.
Markante Figuren: Ad Lijffijt en Aart van Bommel
De club heeft in de loop der jaren vele markante figuren gekend die een belangrijke bijdrage hebben geleverd aan de ontwikkeling van de honkbal- en softbalsport bij UVV.
Ad Lijffijt besteedde menig uurtje aan honkbal op het veld en sinds jaren ook voor de buis. In de nachtelijke uurtjes verslond hij het honkbal en kon hij iedereen verhalen over de hoogtepunten die hij had gezien. Kortom hij was groot liefhebber en had enorme belangstelling voor Major League Baseball en in het bijzonder voor de New York Yankees. Als regelrechte fan spaarde hij voor de overtocht naar de USA. En hij liet deze droom diverse malen uitkomen, met als hoogtepunt de reis naar Florida met Leo Schwartz en Tom van Zijl. In het stadion van Tampa Bay zag hij ‘’zijn Yankees’’ daar een aantal malen spelen. Eenmaal thuis raakte hij niet uitgesproken over dit avontuur en vertelde hij iedereen die het maar wilde horen hoe je nu eigenlijk honkbal moet bedrijven. En hij ging hier best ver in, want na deze trip besloot Ad dat de hele afdeling in witte broeken moest spelen, gewoon ‘omdat dit zo hoort‘. Toch kon hij ook met plezier een paar stapjes “anders” doen, door zelf met jeugd aan de slag te gaan, ze de kneepjes van het honkbal te leren en veel wedstrijden te leiden als trainer coach. De jongens die hij trainde leerden spelenderwijs dromen van honkbal. Ze werden daardoor steeds enthousiaster. Ad kende honkbal en wist hoe je dat moest overbrengen. Velen hebben zijn kennis en kunde later vertaald naar prima honkballers in de hoofd- en eerste klasse. En de oudere garde binnen UVV herinnert zich ongetwijfeld de avonturen van het legendarische ‘’4e’’ team. Met mannen als zijn broer Gerrit, Theo van Maanen, Ronald van Bavel, René Rijnberk, Victor Maas, Cas Davids, Eric van Erne, Jack Keja, Kees Verheul, Ruud van der Horst en Wouter Baas schreef dit team geschiedenis. Niet zozeer door hun prestaties op het veld maar zeker wel door hun escapades ernaast! Ad had een tijdlang bestuurlijke ambities. Uiteraard binnen UVV waar hij een aantal jaren aan het roer stond als voorzitter en zeker als penningmeester en rechterhand van toenmalige voorzitters. Dat leverde best eens vuurwerk op tussen leden en hem. Maar vuurwerk met de beste bedoelingen: de club vooruit helpen. Hij was één van de eerste bestuurders op De Paperclip. Een fase waarin zijn pioniersgeest weer bovenkwam, immers nieuwe omgeving, nieuw park en met nieuw elan beginnen. Als vertegenwoordiger van UVV bezocht hij vele jaarvergaderingen/congressen van de KNBSB. Altijd het oog gericht op de toekomst van het honkbal en zeer standvastig als het om de mening van zijn club ging. Hij bleef op en top UVV-er binnen en buiten de club. En Ad was ook een verenigingsmens. Hij hield van gezelligheid bij UVV. Jarenlang bezette hij samen met zijn broer Ton de klaverjastafels en was hij één van de motoren achter het biljarten binnen UVV. Grote zorgen maakte hij zich om de enorme daling van actieve honkballers in Nederland. Vond al snel dat “de bond” geen aandacht (genoeg) spendeerde aan de groei. Hij doelde daarbij op de groei van de breedtesport als kweekvijver voor de talenten. Groei dus bij de clubs. En zeker niet alleen maar groei binnen de jeugd. Want ook binnen de senioren zag Ad kansen. Het is dan ook jammer dat hij niet meer de tijd heeft gekregen de ingezette nieuwe koers van ‘’de bond’’ te volgen, waar inmiddels met nieuw elan aan de toekomst wordt gewerkt. Ad Lijffijt is op zeer jonge leeftijd overleden op 16 juni. In een enorm korte tijd verslechterde zijn gezondheid. Helaas zullen we nooit meer getuige zijn van zijn kenmerkende ‘’discussies’’ en gemopper achter de backstop. Ook zullen we zijn inbreng om de sport te verbeteren gaan missen.
Aart van Bommel stapte ruim 50 jaar geleden op sportpark J.C. Verthoren over van buurman PVC naar UVV. Naar zijn eigen zeggen was dit een moeilijke maar goede beslissing. Want bij voetballend UVV vond hij zijn draai. Niet zozeer als voetballer, want hoewel hij dat ook jarenlang heeft gedaan, lagen zijn talenten op een ander vlak. Eigenlijk moeten we hier een meervoud gebruiken. Want Aart was dag en nacht ‘’op het veld’’ samen met zijn Christa. Aart was te vinden op en naast de velden als supporter, grensrechter, scheidrechter, materiaalman, lid van de jeugdcommissie, achter de bar, hoeder van de kleedkamers en als praatpaal voor vele kinderen/pubers en ouders. Want wie er een probleem had of nieuw was bij de club, Aart wist raad en wees iedereen de weg en was nooit te beroerd om even een bal op te pompen of een shirtje uit te lenen. Heel wat voetballers uit het hele land kenden Aart en kwamen hem op het UVV veld altijd even begroeten. Eerst op Verthoren en de laatste jaren op de Paperclip. Maar niet alleen de voetballers van UVV wisten Aart te vinden. Want hoewel voetbal zijn sport was, had hij een zwak voor vele honk- en softbalsters die bij hem en Christa in de jeugdkantine een balletje gehakt of een patatje kwamen halen. En natuurlijk haalde Aart zijn hart op langs het hek bij het honkbal, want daar kon je altijd rustig wat roepen als je het niet eens was. De verhuizing vormde een apart hoofdstuk in huize Van Bommel. Aart van Bommel, een schoolvoorbeeld van een grote mond met een klein hartje. Want tijdens zijn vele werkzaamheden voor de club schroomde hij niet om zijn mening kenbaar te maken. Of je het nu wilde horen of niet. Hij zei altijd precies wat hij dacht en wat hij voelde. Luid en duidelijk en recht voor zijn raap. Wie Aart goed kende maalde daar totaal niet om, want negen van de tien keer had hij het bij het rechte eind. En als je bij Aart maar voldoende voor de club deed dan kon je een potje bij hem breken. De laatste jaren waren niet gemakkelijk voor Aart en zijn gezin. Een nieuwe generatie bestuurders/vrijwilligers botste met zijn normen en waarden aangaande zijn UVV. Tot op de laatste dag voor zijn overlijden had hij daar enorme moeite mee. Hij voelde zich gekwetst en mistte het respect dat hij verdiende.
Lees ook: Complete Gids Honkbal/Softbal
tags: #uvv #honkbal #softbal #geschiedenis