De Vlaardingse Vaart en het omliggende gebied Midden-Delfland, een groene long voor stedelingen uit Schiedam, Vlaardingen en Maassluis, kennen een rijke geschiedenis die verweven is met sportieve en culturele activiteiten. Dit artikel duikt in de geschiedenis van een specifiek evenement, het Toernooi Vlaardingse Vaart, en plaatst dit in de context van andere lokale gebeurtenissen en ontwikkelingen.
Midden-Delfland Vereniging en Activiteiten
De Midden-Delfland Vereniging speelt een belangrijke rol in het organiseren van diverse activiteiten in de regio. Zo organiseerde de vereniging in samenwerking met Vockestaert een ‘meet & greet’ met de boer en zijn koeien. Ook werd er een StadLandNetwerkbijeenkomst georganiseerd, voortbouwend op het succes van de eerste editie in 2016, waarbij speeddaten in de smaak viel bij deelnemers zoals Stichting Schaapskudde Vockestaert en KNNV Delfland. Een andere activiteit was een themawandeling in de Vlaardingse Vlietlanden, met een veerpontje De Kwakel die de deelnemers overstak naar de Broekpolder.
Midden-Delfland Dagen
Jaarlijks vinden de Midden-Delfland Dagen plaats, een evenement met muzikale kwaliteiten die het Midden-Delflandgebied te bieden heeft. De opening vond plaats op zaterdag 16 juni om 11.00 uur bij de Babbersmolen, in het volkstuincomplex Vijfsluizen op de grens tussen Schiedam en Vlaardingen.
De A4 en Midden-Delfland
Een belangrijk thema in de regio is de impact van de A4 op Midden-Delfland. Er werd een wandeling georganiseerd om te ervaren of de belofte dat de weg niet te zien, niet te horen en niet te ruiken zou zijn, daadwerkelijk was ingelost.
Golfsport in Delfland
Speciaal voor leden van de Midden-Delfland Vereniging organiseerde de vereniging in samenwerking met Golfbaan Delfland een toernooi voor beoefenaren van de golfsport en voor hen die kennis wilden maken met het golfen, een proefles/clinic.
Lees ook: Informatie over het Regio Voetbal Toernooi
Bomen met een Verhaal
Midden-Delfland kent vele bomen met een verhaal. Behalve knotwilgen zijn er ook knotessen. Er zijn grote solitaire populieren en geriefbosjes.
Tennisvereniging MAAS
De geschiedenis van de Vlaardingse tennisclub MAAS, dat staat voor Macht Als Alles Samenwerkt, opgericht in 1951 en noodgedwongen opgeheven in 2005, is opmerkelijk. Fred van Raamsdonk heeft een groot deel van die geschiedenis meegemaakt en stond aan de basis van de organisatie van een reünie. De club kreeg onderdak op het tenniscomplex Soenda, toen al een begrip in Vlaardingen. Fred van Raamsdonk werd lid van de club, na eerder in Schiedam getennist te hebben, maar al zijn vrienden en vriendinnen speelden bij MAAS en dat kwam vooral omdat zij allemaal op het Casimir zaten, de school pal naast het tenniscomplex aan de Claudius Civilislaan. Soms kwam het voor, dat zij een saaie les verruilden voor een tennispartijtje op de baan. De docent kon hen vanuit zijn klaslokaal zien spelen. In die tijd groeide de club uit tot een vereniging met driehonderd leden en mocht zich rekeningen tot een van de grote tennisclubs van Vlaardingen. De gezelligheid en het sociale aspect vormden de boventoon van het bestaan. Na de wedstrijden werd er steevast feestgevierd en kwam het zelf weleens voor, dat de kantinebeheerder hen op zondagmorgen slapend aantroffen in de kleedkamer. Begin 2000 moest het tenniscomplex Soenda plaats maken voor woningbouw. Na een periode in de wedstrijdleiding te hebben gezeten, werd Fred van Raamsdonk in 1998 voorzitter en was hij nauw betrokken bij een eventuele doorstart van de club op een nieuwe accommodatie in Vlaardingen, toen bekend werd dat zij van het Soenda-complex moesten vertrekken. Daarvoor werd de TC 2000 opgericht, een samenwerkingsverband tussen VLTC, de andere tennisclub in Vlaardingen en de overige tennisclubs op Soenda, maar die pogingen liepen allemaal op niets uit.
Sportieve Ontwikkelingen in Vlaardingen
De Vlaardingse gemeenteraad heeft ingestemd met een investering van ruim 13,6 miljoen euro in een nieuwe sporthal op District U. Op het voormalige Unilever terrein moet een schoolgebouw van vier verdiepingen komen, inclusief een volwaardige sporthal met drie zaaldelen. Vlaardingen krijgt een nieuw zwembad en een volledig vernieuwde atletiekbaan. Vanaf 2030 moeten er een duik kunnen worden genomen in het nieuwe bad.
Voetbal in de Regio
De Schiedamse voetbalster Chasity Grant speelde in de basis tegen Engeland op het Europees kampioenschap voor vrouwen in Zwitserland. Ze behoorde tot de selectie van de Oranje Leeuwinnen voor het EK voetbal in Zwitserland. Na een kort Zweeds avontuur bij IFK Norrköping tekende Jada Conijnenberg, een spits uit Vlaardingen, een contract tot 2027 bij OH Leuven Women in België.
De Rotterdamse Leeuw (DRL): Een Stukje Voetbalgeschiedenis
De Rotterdamse Leeuw, opgericht als Rood-Zwart in 1929 in de Tarwebuurt, kent een rijke historie. De oprichting was te danken aan Toon Donker. Uit onvrede over de kosten van de N.V.B. (de latere KNVB) sloten de oprichters zich aan bij de N.A.S.B. (Nederlandse Arbeiders Sport Bond). In het eerste jaar werd D.R.L. kampioen en de sterkste van Zuid-Holland. In de competitie 1936-1937 werd D.R.L ongeslagen kampioen van de 2e klasse R.V.B. In het seizoen 1937-1938 werd de jonge ploeg zelfs kampioen van de eerste klasse R.V.B. en kon de overstap naar de K.N.V.B. worden gemaakt. Er werd gespeeld aan de Kromme Zandweg, maar het speelveld voldeed niet aan de gestelde eisen van de K.N.V.B. Het 10-jarig bestaan werd gevierd in de grote zaal van Odeon. De pers schreef destijds:"D.R.L. is een sterke, populaire Rotterdamse arbeidersvereniging, die naast de lichamelijke opvoeding, ook zijn culturele taak niet vergeet. Tijdens de oorlogsjaren was er een aanhoudend vertrek van leden plaats naar Duitsland, hetzij voor tewerkstelling, hetzij naar concentratiekampen. Op 15 juli 1944 vond er een jubileum-herdenkingsavond plaats in het clublokaal café De Klok aan de Brielselaan 180. Op voorstel van de KNVB mochten de verenigingen van de Zuid-Hollandse eilanden aan de competitie deelnemen, op voorwaarde dat zij de reisgelegenheid, die officieus in het geheel niet meer bestond, voor de bezoekende vereniging zouden regelen. De eerste competitie met deze regeling gingen zij met de veerboot naar tuindorp Heyplaat, waar zij bij een striemende winterkou met een platte vrachtauto door de vereniging Poortugaal werden opgehaald. De niet lange reis naar het dorpje Poortugaal, werd een ware marteling. De competitie daarop, waren zij weer bij Poortegaal ingedeeld. Toen we weer door dezelfde platte auto zouden worden afgehaald, weigerden wij deze regeling. Het resultaat was twee punten in mindering, wegens niet opkomen. Reglementair moesten zij deze verzuimde wedstrijd toch spelen en na enige discussie met de KNVB en Poortugaal, ondernomen zij met een door hun gehuurde, en door Poortugaal betaalde, reisgelegenheid de trip naar Poortugaal. Bij de Charloische rouwdienst wisten ze twee volgkoetsen te huren en zo togen zij naar Poortugaal. Voor de reis naar D.C.V. (om de KNVB beker) zouden zij vanuit de stad de nog enige over de Oostzeedijk rijdende paardentram nemen, met als eindpunt Woudestein. Doch deze was helaas uit het verkeer genomen. Dan maar vanuit Rotterdam-Zuid te voet over de bruggen naar Kralingscheveer. Als compensatie voor het vele lopen kregen ze een bord warme erwtensoep ter waarde van 50 cent uit de kas. Deze erwtensoep wisten zij, gezien het voedsel tekort, te krijgen in Café Rust-Wat aan het eindpunt van de niet meer rijdende paardentram aan de Oostzeedijk. Ze togen hierna naar het voor hun te sterke DCV, met slechts één doel: zo goed mogelijk partij geven. Onder getuige van een zeer groot publiek, wisten zij met 2-3 de strijd te winnen. Janson had een gescheurde kuitspier en moest per ziekentaxi naar Rotterdam. De rest van de spelers ondernam de terugreis te voet. Henk Tuinman regelde, in overleg met de plaatselijke arts en het taxibedrijf, het vervoer van Janson. Toen Henk Tuinman met Janson aan de Pleinweg in Rotterdam was aangekomen, bleek dat ook hij vrijwel niet meer kon lopen. 20 minuten voor het einde, hoewel hij de wedstrijd had uitgespeeld, kreeg hij een flinke trap tegen zijn voet. De Spijkernissebrug was door de Duitsers bezet en zonder uit-reis visum mocht men de Zuid-Hollandse eilanden niet betreden. Vanuit Rotterdam-Zuid moesten ze, met de toen nog rijdende tram, naar het DP-station in Vlaardingen. Daar konden ze met een boot, die om de zoveel uur overstak, overvaren. Aan de overkant aangekomen zou PFC hen, ik meen per paard en wagen, op komen halen. Het brood tekort, voor een reis van twaalf uur, was het grootste probleem van de spelers. Hiervoor werd een oplossing gezocht. Toen zij om 7.00 uur hun huis verlieten, begon het te stortregenen. Daar zij van de consul geen bericht van afkeuring hadden ontvangen, waren zij sportief gezien verplicht om te gaan. In de stromende regen kwamen ze bij het DP-station aan, maar de toestand werd steeds hopelozer. Op 30 juni 1946 ging er een grote wens in vervulling. Er waren namelijk 1.000 leden en donateurs. Doordat er in het seizoen 1948-1949 een verzwaarde degradatiebepaling was, redt D.R.L. het dat seizoen niet. D.R.L. degradeerde naar de 4e klasse van de K.N.V.B. De toenmalige secretaris schreef in 1949 over het 20-jarig jubileum: "Voor mensen met een vooruitstrevende geest, die voor het verenigingswerk door steun of tijd zich veel opoffering getroosten, is een dag als vandaag nu wij ons 4e lustrum herdenken, een dag van schone herinneringen. Zij immers waren er steeds op uit om van hun vereniging een gezonde gemeenschap te maken die in het maatschappelijk leven haar plaats waard is. Door hard werken en met de steun van onze talrijke vrienden zijn wij in het doel, dat wij ons bij de oprichting stelden, tot op heden ongetwijfeld geslaagd.
Lees ook: Informatie over het Volleybal Jeugd Toernooi in Vaassen
DRL van 1950 tot 1959
Het kampioenschap in 1952 was heel speciaal. In 1952 namelijk vonden er grote herhalingsoefeningen plaats in West-Duitsland. Acht jongens werden opgeroepen. Er moest een beroep gedaan worden op oude lichtingen. Deze groep speelde als jonge honden. Op 25 april werd D.R.L. In 1952 werd er een volleybal afdeling opgericht. Deze afdeling bestond tot 1971 bijna 20 jaar). Ook met deze sport ging het voorbarig. D.R.L. werd de grootste volleybalvereniging aan de Linker Maasoever. D.R.L. was vier jaar lid van de NeVoBo en al 2x kampioen. Zo bereikten de heren volleyballers de eerste klasse. In deze klasse speelden ook de dames volleyballers en deze wisten zelfs de overgangsklasse te bereiken. In 1966 werd er aan de Spinozaweg een groot volleybaltoernooi gehouden. In 1968 was D.R.L. de grootste volleybalvereniging van Rotterdam met 86 spelende leden. In november 1971 bleken de afdelingen voet- en volleybal zich steeds minder in elkaar te kunnen vinden. In alle vrede werd toen besloten dat de wegen zich zouden scheiden. De D.R.L volleybal afdeling ging onafhankelijk door als volleybalvereniging ROVOK. D.R.L-ers zijn allemaal vrienden van elkaar. D.R.L. is 25 jaar geworden en het zal ook de vijftig halen zolang de D.R.L-ers vrienden blijven en het best naar hun zin hebben. Er zijn clubs, die in 25 jaar opzienbarende sportprestaties hebben geleverd. D.R.L. weet niet van de ellende, waaraan de passagiersschepen ten prooi vallen.
DRL van 1960 tot 1969
D.R.L. had behoefte aan een eigen home. In 1960 en 1961 werd vier keer een bezoek gebracht aan het Raadhuis. Het gespreksonderwerp: een eigen veld met clubhuis. In 1965 (9 januari) kwam er aan DRL´s omzwervingen langs de sportvelden een einde. Van de Kromme Zandweg via Varkenoord, kreeg DRL in dat jaar een eigen home´aan de Spinozaweg. Op 13 november om 19.00 uur werd de lichtinstallatie ontstoken. Voordat de lichtinstallatie ontstoken werd ontving Henk Tuinman de bondsspeld. Als waardering en beloning voor het vele werk dat deze man, 36jaar, belangenloos voor D.R.L. Die avond werd de eerste lichtwedstrijd gespeeld tegen Feyenoord C. D.R.L. won met 2-1.Sinds januari 1967 werd er gebouwd aan het clubhuis. Op 16 maart 1968 werd het clubgebouw in gebruik genomen. In het begin van de jaren zestig werd er nog steeds gespeeld in de 4e klas K.N.V.B maar de klad kwam er een beetje in. Er moest seizoen na seizoen worden geknokt voor behoud in de K.N.V.B. Toch degradeerde D.R.L. destijds en verbleef het enkele jaren in de 1e klas van de R.V.B.In de competitie van 1963-1964 schreef de plaatselijke sportpers: "D.R.L. beschikt over een jeugdige ploeg en de een zeer jeugdige speler Ton van Gent valt op. Het is een ploeg met een spelopvatting, die aan menige eerste divisieclub als voorbeeld gesteld zou kunnen worden. Als een harmonica schuift de ploeg in- en uiteen, waarbij alle spelers voortduren in actie zijn, zowel bij de afweer als in de aanval. Fel en snel grijpen zij steeds in en gaan zij de tegenstander achterna. In het seizoen 1966-1967 werd D.R.L., ten koste van Bolnes, kampioen van de 1e klasse R.V.B. D.R.L. Daan den Bleijker, de trainer die D.R.L. van de R.V.B. naar de 3e klas K.N.V.B. In 1969 was D.R.L. uitgegroeid tot 32 voetbalelftallen en 12 volleybalteams. Henk Tuinman (de voorzitter) werd benoemd tot erelid. D.R.L. had een organisatie uitgebouwd, waarop niet alleen D.R.L. De D.R.L. voorzitter werd namelijk door de K.N.V.B. Henk Tuinman, was de feitelijke schepper en schrijver van de club die hem dierbaar was en waarvan hij als het ware de spil vormde waarom heel veel draaide. Als je over D.R.L. sprak, sprak je over Henk Tuinman. Hij werd slecht 58 jaar, maar voor D.R.L. In het seizoen 1969-1970 was D.R.L. "de rode lantaarndrager". De oude trainer Daan den Bleijker werd teruggeroepen, en het herstel vond plaats. D.R.L. deed al voor de oorlogsjaren tot rond de jaren ‘60, ook wat aan (culturele ontspanning). Filmavonden en kunstochtenden werden meestal gehouden inDe Harmonieaan de Gaesbeekstraat of in hetCollosseum` op de Beijerlandslaan. Geen stoel bleef destijds onbezet. 4500 personen vulden de door D.R.L. Bekenden artiesten die tijdens de oorlogsjaren optraden waren: Frans Nienhuys, Rita Ross, Les Picos, Henny Verra. Aan het daverende succes van de ochtendvoorstellingen kwam begin jaren ‘60 door de televisie een eind. Er werd toen overgegaan op een jaarfeest met bal. Vanaf de jaren ‘70 werd de kantine veelvuldig gebruikt voor diverse avonden.
DRL van 1970 tot 1979
Voor het eerst in het 42-jarig bestaan promoveerde D.R.L.in het seizoen 1970-1971, via een kampioensschap, naar de 2e klas van de K.N.V.B. In dit jaar kwamen er nieuwe spelers, zoals Snijders, Hokke, Martens van Dongen, die het elftal duidelijk versterkte. Tegen en in Schiebroek werd het kampioensschap binnen gehaald door twee doelpunten van Maup Martens. D.R.L. speelde in het seizoen 1971-1972 dus in de 2e klas van de K.N.V.B. Het leek maar niet op te kunnen met de resultaten van het 1e elftal. Eén maand voor het einde van de competitie stond D.R.L. op de eerste plaats, maar zakte terug naar de 3e plaats. In de voorlaatste wedstrijd werd een nog een plaatje opgeschoven, maar het moest in de laatste wedstrijd gebeuren. Thuis tegen O.D.B. werd gewonnen met 3-1, na met 0-1 de rust te zijn in gegaan. D.R.L. was afhankelijk van het resultaat van Wilhelmus. Er werd door D.R.L.naam gemaakt toen in 1972 de tweede klasse werd verlaten. Enkele jaren bleef DRL in wat toen de hoogste amateur-afdeling was (1972-1973-1974). Immers de hoofdklasse was toen nog niet gevormd. Ook nu leek er geen houden aan. D.R.L. werd herfstkampioen in oktober 1972 en er werden enkele spelers uitgenodigd voor het Nederlands Amateurelftal. Uitgerekend op dat moment ontvouwde de K.N.V.B. haar plannen met betrekking tot een nieuw te vormen hoofdklasse. Het doel van D.R.L. was om naar die hoofdklasse te promoveren. Dat hoefde geen probleem te zijn want zeven van de twaalf clubs uit de 1e klas promoveerden automatisch naar de nieuwe hoofdklasse. Maar uitgerekend dat jaar degradeert D.R.L. In de zeventiger jaren ontvielen D.R.L. 17 september1972: Piet Tavenier: een mede-oprichter van D.R.L. Hij was toen 43 jaar bestuurslid van de vereniging. Piet Tavenier was één van die oer-D.R.L.-ers, die altijd aktief aan het verenigingsleven had deelgenomen. 19 april 1978: Wim Tavenier, na een verkeersongeluk in Tunesië. Wat Wim Tavenier voor D.R.L. heeft gedaan, is niet te beschrijven.
DRL van 1980 tot Heden
In de kwartfinale werd gewonnen van VVOR (1-5) en de halve finale werd Zwart-Wit '28 verslagen (0-2), D.R.L. kwam in de finale (3 juni 1980) tegen Unicum niet verder dan 2-2. Na strafschoppen won D.R.L. DRL-aanvoerder Ton van Gent neemt de Nieuwsblad Cup in ontvangst. De finale van dat toernooi (waaraan 127 Rotterdamse voetbalverenigingen deelnamen) tussen Unicum en DRL eindigde na 90 minuten spelen onbeslist (2-2), waarna ook de verlenging geen winnaar aanwees. In 1981 komt D.R.L. tot de halve finale van de RN-cup. In 1981 wordt er achter de bestaande bestuurskamer een bouwkeet neergezet die diende als nieuwe bestuurskamer. Ton van Gent wordt gehuldigd voor zijn 25-jarig jubileum. Op dat moment speelt hij 20 jaar in D.R.L. 1 en heeft 400 wedstrijden voor D.R.L. Het seizoen 1982-1983 werd een zwaar seizoen. Het begin van de competitie ging nog wel, maar de terugval kwam in de 2e competitiehelft. De positie van D.R.L. was met nog vier wedstrijden te gaan, vrijwel uitzichtloos geworden. Doordat ook de belangrijke sleutelwedstrijd tegen S.V.W. werd verloren, degradeerde D.R.L. In het seizoen 1983-1984 was het uithuilen en opnieuw beginnen, maar ook nu kreeg het D.R.L. het moeilijk. Het zou toch niet waar zijn dat D.R.L. in twee jaar tijd zou afglijden naar de 4e klas van de K.N.V.B. Gelukkig wist D.R.L. Door de vele elftallen die D.R.L. in deze jaren had, moest de nieuwe bestuurskamer worden omgetoverd tot twee kleedkamers.
Lees ook: Padelclubs en toernooien Rijswijk
tags: #toernooi #vlaardingse #vaart #geschiedenis