Toernooi Hollandia Hoorn 1988: Een Diepgaande Blik op de Voetbalgeschiedenis

Voetbal is meer dan alleen een spel; het is een weerspiegeling van de maatschappij, een bron van gemeenschapszin en een archief van onvergetelijke momenten. De geschiedenis van voetbalclubs en de toernooien waaraan ze deelnemen, vertellen verhalen over passie, rivaliteit en de voortdurende evolutie van de sport. Dit artikel duikt in de resultaten van het toernooi Hollandia Hoorn 1988, maar om de context volledig te begrijpen, beginnen we met een bredere kijk op de voetbalgeschiedenis, met speciale aandacht voor de club VCS (Voetbal Club Snel) en andere relevante clubs.

De Vroege Jaren van VCS: Van Straatvoetbal tot Competitie

Het verhaal van VCS begint in Den Haag, waar rond 1908 een groep jonge vrienden regelmatig samenkwam om te voetballen. Wat begon als informele potjes, groeide al snel uit tot georganiseerde wedstrijden tegen andere jeugdgroepen in de buurt. Deze wedstrijden versterkten de band tussen de vrienden, en zo ontstond het idee om een officiële voetbalvereniging op te richten.

De exacte oprichtingsdatum van VCS is niet historisch vastgelegd. De heldendaden en wedstrijdresultaten van de eerste jaren, gespeeld op zandvlakten en groene velden, zijn grotendeels verloren gegaan. Wel is bekend dat VCS in het seizoen 1910-1911 deelnam aan de "Volkscompetitie", georganiseerd door de HVB (Haagsche Voetbal Bond). Deze competitie was een voorloper van de reguliere competitie, een leerschool voor beginnende clubs en elftallen.

In die tijd vond VCS een nieuw terrein in de buurt van het Valkenbosplein, een complex tussen de huidige Fahrenheitstraat, Laan van Meerdervoort en Ieplaan, waar ook andere verenigingen zoals U.N.I. en V.V.D.H. speelden. Er was nog geen spertijd, en in de zomermaanden werd er meer gevoetbald dan tijdens het eigenlijke seizoen. VCS boekte grote overwinningen in vriendschappelijke wedstrijden en was succesvol in een toernooi georganiseerd door het Rotterdamse Transvalia, waaraan onder andere Feijenoord, Excelsior en R.F.C. deelnamen. VCS won zelfs de eerste prijs, en de terugkeer naar Den Haag werd een triomftocht.

Omdat de naam Swift al in het clubnamenregister van de NVB (Nederlandse Voetbal Bond) voorkwam, moest de naam veranderd worden. Eerst werd gedacht aan V.C.Swift, maar dat was niet mogelijk. Uiteindelijk werd besloten om de "S" in V.C.S. niet als "Swift" maar als "Snel" te lezen, waardoor de officiële naam Voetbal Club Snel werd. De oorspronkelijke betekenis van de initialen verdween echter snel naar de achtergrond, en de vereniging stond bekend als V.C.S.

Lees ook: Informatie over het Regio Voetbal Toernooi

De Eerste Successen en Uitdagingen van VCS

Op 1 oktober 1911 speelde V.C.S. haar eerste officiële competitiewedstrijd in de HVB. Het was een stormachtige zondag tegen het 2e elftal van Celeritas, en de wedstrijd eindigde in 1-1. Ondanks deze valse start werd het seizoen 1911-1912 een groot succes. Met uitzondering van een gelijkspel tegen U.N.I. 2, werden alle wedstrijden gewonnen, wat resulteerde in het eerste kampioenschap.

Om promotie naar de 1e Klasse te bewerkstelligen, moest V.C.S. het opnemen tegen D.V.C. uit Delft, de kampioen van de andere 2e Klasse-afdeling. Een 4-4 gelijkspel in de uitwedstrijd en een overtuigende 7-2 overwinning in de thuiswedstrijd zorgden ervoor dat V.C.S. promoveerde.

In 1912 behaalde V.C.S. nog een succes: de winst van de HVB-beker in het eerste jaar dat deze werd georganiseerd. U.N.I. (2-0), A.D.O. (1-0), V.U.C. 2 (7-0) en Celeritas (1-0) werden verslagen, waardoor V.C.S. de beker in ontvangst mocht nemen.

In deze periode begon Den Haag zich sterk uit te breiden richting het Westen, waardoor de velden bij het Valkenbosplein moesten verdwijnen. V.C.S. verhuisde naar een nieuw terrein aan de Laan van Meerdervoort, ongeveer ter hoogte van de huidige HTM-remise bij de Lijsterbesstraat. Andere voetbalverenigingen, zoals B.M.T., volgden dit voorbeeld.

Wisselende Tijden en Nieuwe Uitdagingen

Het seizoen 1912-1913 liet al snel zien hoe groot het verschil was tussen de 1e en 2e Klasse. V.C.S. had het moeilijk, maar eindigde uiteindelijk in de middenmoot. De vereniging groeide echter gestaag, met een toenemend aantal leden en lagere elftallen. Dit leidde tot ruimtegebrek, waardoor V.C.S. het veld bij de tramremise moest verlaten. De Nederlandse Bond van Lichamelijke Opvoeding kreeg van de gemeente een complex van terreinen toegewezen, de zogenaamde Bondsvelden, gelegen tussen de duinen en de terreinen van Quick en D.V.V. achter de hoeve "Hanenburg", waar V.C.S. zich kon vestigen.

Lees ook: Informatie over het Volleybal Jeugd Toernooi in Vaassen

De Eerste Wereldoorlog, die op 1 augustus 1914 uitbrak, bracht moeilijke tijden voor alle voetbalverenigingen. Veel spelers werden gemobiliseerd, sommigen tijdelijk, anderen voorgoed. Voetbalvereniging U.N.I., de buren van V.C.S., werd zo zwaar getroffen door de mobilisatie dat het onmogelijk werd om het bestaan voort te zetten. U.N.I. werd ontbonden, en enkele goede spelers traden toe tot V.C.S. Na verloop van tijd zorgde de verlofregeling voor militairen ervoor dat de meeste spelers min of meer geregeld voor de wedstrijden konden overkomen, wat de prestaties van V.C.S. ten goede kwam. In het seizoen 1915-1916 behaalde men het kampioenschap van de 1e Klasse HVB. Om het algehele kampioenschap (en promotie) te behalen, moest de strijd worden aangegaan met T.O.G.O., waarvan V.C.S. zowel uit als thuis won.

Jaren in de N.V.B. en een Bijzondere Kampioensstrijd

In het seizoen 1916-1917 werd V.C.S. ingedeeld in de 3e Klasse (de 4e Klasse bestond toen nog niet) van de N.V.B. Aan het begin van dit seizoen werd het clubkostuum van V.C.S. veranderd. Vanwege de textielschaarste mocht men echter met het huidige zwarte shirt blijven voetballen, mits er twee verticale witte banen op werden aangebracht. De eerste twee seizoenen in de N.V.B. waren wisselend succesvol.

In het seizoen 1918-1919 werd V.C.S., samen met TOGO, ingedeeld in een afdeling met veel Rotterdamse clubs. Al snel bleek dat de titelstrijd tussen Leonidas en V.C.S. zou gaan. Beide rivalen bleven ongeslagen, en de onderlinge wedstrijden eindigden gelijk. Het doelsaldo moest dus beslissen over het kampioenschap. Leonidas was al klaar met de competitie, en V.C.S. had het voordeel dat het de laatste wedstrijd nog moest spelen, maar moest wel met maar liefst 10-0 winnen van Saturnus om Leonidas te passeren. V.C.S. begon furieus aan de wedstrijd, en bij rust was de stand al 7-0, vooral dankzij vijf doelpunten van rechtsbinnen Nico Mensink. Na de rust trad echter grote vermoeidheid op bij V.C.S. Bij een 9-0 voorsprong bleef het 10e doelpunt uit, en Saturnus kwam zelfs meermalen gevaarlijk voor het V.C.S.-doel. Enkele minuten voor het einde van de wedstrijd scoorde V.C.S. alsnog de 10-0, waardoor het kampioenschap werd behaald.

In de kampioenscompetitie voor promotie ontving V.C.S. vervolgens thuis Holandia (Hoorn) en moest men twee keer uit naar Hortus (Amsterdam) en ODS (Dordrecht). Thuis wist V.C.S. te winnen.

De Jaren '20 tot '50: Hoogte- en Dieptepunten

De slechts zes clubs in de 1e Klasse A van de HVB in seizoen 1924-1925 waren; DOV 1, HBS 4, Hoek van Holland 1, Laakkwartier 1, Quick 3 en VCS 1. Hoek van Holland was dit seizoen oppermachtig en werd met 19 punten kampioen. VCS zien we op de tweede positie van de eindranglijst terug. Van de 10 wedstrijden wist men er 4 te winnen, 3 gelijk te spelen en 3 te verliezen. Voor VCS 1 werd het een seizoen om snel te vergeten want van de 16 competitiewedstrijden werden er slechts 2 gewonnen, 5 gelijk gespeeld en 9 verloren. Bovendien kreeg men ook nog eens 2 punten in mindering omdat VCS niet kwam opdagen in de wedstrijd tegen Vredesteijn. ONA was dit seizoen oppermachtig want van de 16 competitiewedstrijden wist men er 15 in winst om te zetten en 1 te verliezen. De mannen van VCS speelden ook een uitstekend seizoen want van de 16 competitiewedstrijden werden er 11 gewonnen, 3 gelijk gespeeld en 2 verloren. Het vlaggenschip van VCS werd op maandag 14 mei 1951 (2e Pinksterdag) met overmacht kampioen van de zondag 3e Klasse A van de KNVB. Het verblijf in de 2e Klasse duurde voor VCS slechts één seizoen want de rood-witte formatie eindigde uiteindelijk op de laatste plaats van de ranglijst en degradeerde hiermee dus naar de 3e Klasse. Van de 20 competitiewedstrijden werden er slechts 5 gewonnen, 3 gelijk gespeeld en 12 verloren. VCS speelde dit seizoen met maar liefst 8 basisspelers die het de eigen jeugdopleiding kwamen. Op zondag 14 juni 1953 lukte het VCS definitief om na één jaar terug te keren naar de 2e Klasse KNVB. Het sterrenteam van VCS, in 1953 kampioen van de 3e klasse B. staand v.l.n.r: Hans Kattenburg, Koos Krassenburg, Leo Dorlas, Henk Blankenstein, Cor van Kooten, Wil Altena, Leen Vente, de heer Oldemark, onbekend. VCS kende een constant seizoen, waarin men verder geen rol van betekenis speelde en keurig in de middenmoot eindigde. Van de uiteindelijk 22 competitiewedstrijden wist men er 9 te winnen, 3 gelijk te spelen en werd er 10 maal verloren. Het werd een uiterst moeizaam seizoen voor VCS want van 22 competitiewedstrijden wist men er 7 te winnen, 3 gelijk te spelen en werd er 12 maal verloren. Met 17 punten, en een doelsaldo van 34-47, eindigde VCS, samen met RFC, op de voorlaatste plaats in de eindrangschikking van de 1e Klasse A. Voor 4.000 toeschouwers wist VCS-keeper Wim Doesburg 90 minuten lang zijn doel ‘schoon’te houden en scoorde VCS via Thijs Barendse en De Fouw.

Lees ook: Padelclubs en toernooien Rijswijk

Het 50-jarig Jubileum en de Jaren Daarna

Bij aanvang van het jubileumseizoen bestond het bestuur van VCS uit de volgende personen: C. den Buurman (voorzitter), A.W. Metz, H.T. Uges, C.J. Bouwmeester, K. v.d. Berg, A.B. Daniels, W. v.d. Sande, J.H. van Rossum, C.L. de Bruyn en M.M. Op 1 oktober 1958 bestond VCS exact 50 jaar en was de club inmiddels van een klein onbekend clubje uitgegroeid tot één van de belangrijkste en grootste sportverenigingen van Den Haag met liefst een ledenaantal van 1600. Eén van de festiviteiten van het 50-jarige bestaan was de jubileumwedstrijd VCS – SHS (Scheveningen Holland Sport). Hing het eersteklasseschap vorig seizoen voor VCS al aan een zijde draadje, in het seizoen 1958-1959 degradeerden de rood-broeken alsnog naar de 2e Klasse. Een onmachtig VCS wist van de 22 competitiewedstrijden er slechts 2 te winnen en 2 gelijk te spelen. Alle overige (18) wedstrijden gingen verloren.

Bij het pas gedegradeerde VCS zagen we dit seizoen ingrijpende maatregelen. Krassenburg, die lange tijd het technische werk bij de roodbroeken voor zijn rekening had genomen, werd vervangen door een staf van niet minder dan vijf nieuwe medewerkers. In eerste plaats contracteerde het VCS-bestuur de CIOS-trainer Zwaanswijk. Daarnaast ging de heer Van der Steen assisteren bij het opvoeren van de lichaamstechniek. De heer Steuer ging speciaal aandacht besteden aan de looptechniek, terwijl de sportjournalist Herman Nelissen met sportpraatjes, films en dergelijke propaganda zal voeren om het bezoek van de training te stimuleren. Ondanks al deze veranderingen wist VCS zich dit seizoen ternauwernood te handhaven voor de 2e Klasse. Van de uiteindelijk 22 competitiewedstrijden wist men er 7 te winnen, werd er 4 keer gelijk gespeeld en 11 maal verloren. Met 18 punten, en de doelcijfers 31-41, eindigde VCS op een negende positie van de ranglijst. In de tweede seizoenshelft begon het voor het vlaggenschip steeds somberder er uit te zien. VCS vocht tegen degradatie en aan het slot van de competitie bleek deze opgave steeds zwaarder te worden. Alleen als de resterende wedstrijden zouden worden gewonnen had VCS nog een geringe kans om degradatie te ontlopen. Van de uiteindelijk 22 competitiewedstrijden wist VCS er slechts 3 in winst om te zetten, speelde men 5 x gelijk en er werd maar liefst 15 x verloren.

De Jaren '60: Kampioenschap Achter de Groene Tafel

Het team van trainer Koos Krassenburg wilde zo snel mogelijk het verloren terrein herstellen en terugkeren naar de 2e Klasse. In die laatste competitiewedstrijd (de kampioenswedstrijd dus) tegen ‘s-Gravenzande won VCS met 3-2 maar omdat het bestuur van de Westlandse club direct na de wedstrijd twee protesten indienden kon VCS geen kampioenschap vieren. VCS was nu dus officieus kampioen van de zondag 3e Klasse B maar de protestcommissie moest nu gaan uitmaken of de protesten van ‘s-Gravenzande gegrond waren. Het gebeurt niet vaak dat een voetbalvereniging het kampioenschap behaalt achter de groene tafel maar VCS overkwam dit dus wel. Van de 22 gespeelde wedstrijden had VCS er 15 gewonnen, 5 gelijk gespeeld en slechts 2 verloren. Het kampioenselftal van VCS bestond uit de volgende spelers: Doel; Wim Doesburg. Achter; Jaap Roos en Joop Schenk. Midden; Anton de Fouw (aanvoerder), Jan Kleyn en Aad van Katwijk. Voor; John Rietveld, Frank van Hagen, Jan de Koning, Dick v.d. Steen en Aad Rovers.

In de eerste wedstrijd van de promotiewedstrijden moest VCS thuis aantreden Kranenburg. Na een 1-0 rustand (doelpunt Jan de Koning) eindigde de wedstrijd uiteindelijk in 1-1. ODS tegen VIOS werd 2-1. Vervolgens eindigde de wedstrijd VIOS – VCS in 2-2 . Voor ruim 4.000 toeschouwers scoorde Frank van Hagen tweemaal namens VCS. Kranenburg verloor thuis met maar liefst 4-0 van ODS. Toen VCS in de volgende wedstrijd in Dordrecht met 3-1 van ODS verloor was de promotie naar de 2e Klasse zo goed als verkeken. VIOS won met 2-1 van Kranenburg. Toen op zaterdagavond 30 juni 1962 de wedstrijd VCS – VIOS in 1-1 eindigde was het lot voor VCS bezegeld en bleef men derdeklasser. De zondag 1 van VCS kende een redelijk seizoen maar al snel bleek dat een kampioenschap er dit jaar niet in zat. Van de uiteindelijk 22 competitiewedstrijden wist VCS er 9 te winnen, speelde 5 keer gelijk en werd er 8 keer verloren. Met 23 punten, en de doelcijfers 36-29, eindigde men op de vijfde positie van de ranglijst. De zondag 1 van VCS kende een uitstekend seizoen want van de uiteindelijk 22 competitiewedstrijden wist VCS er 9 te winnen, speelde 7 keer gelijk en werd er 6 keer verloren. Met 25 punten, en de doelcijfers 39-31, eindigde VCS keurig op de tweede positie van de zondag 4e Klasse E van de KNVB.

Facilitaire Uitbreiding en Sportieve Dieptepunten

VCS bleef maar groeien en het fraaie clubgebouw bleek inmiddels te klein te zijn om het drukke bezoek en de vele activiteiten te kunnen verwerken. Men besloot om het bestaande clubgebouw met zo’n 10 meter uit te breiden. Vele VCS-ers bundelden de krachten en met zoveel mogelijk werk in eigen beheer werden deze werkzaamheden uitgevoerd. De vette jaren, voor VCS, blijken ook in de jaren die volgen niet te zijn teruggekeerd. Integendeel zelfs, in 1978 bereikte VCS haar dieptepunt in de laatste wedstrijd van dat seizoen werd gelijk gespeeld en degradatie naar de 4e Klasse was een feit. De zaterdag 1 van VCS deed het in competitie prima. Van de uiteindelijk 22 competitiewedstrijden wist men er 9 te winnen, 7 gelijk te spelen en 6 te verliezen. Met 25 punten, en een doelsaldo van 34 voor en 32 tegen eindigde men op een keurige vijfde positie van de ranglijst. Negen zeges, zes wedstrijden een gelijk spel en negen nederlagen, 30 treffers gescoord en 24 tegendoelpunten. De situatie van de drie KNVB elftallen bleef zorgelijk. Het seizoen 1981-1982 wisten alle drie de elftallen in de KNVB, zich te handhaven. In het jaar waarin VCS haar 75 jarig bestaan vierde, draaide VCS weer volop mee en werd genoemd tot de gedoodverfde kampioen, wat helaas niet gebeurde. Niet in het jubileum jaar, maar het seizoen daarop kon bij VCS de vlag in top.

Ajax Zaterdag: Een Korte Terugblik

Om een breder beeld van het amateurvoetbal in die periode te schetsen, kijken we kort naar de ontwikkelingen bij Ajax Zaterdag.

• Seizoen 1987-1988: Ajax zat.2 Overweldigend Kampioen. Waar in het debuut seizoen nog de focus lag bij de routiniers van nu de zaterdag 2 op lekker ballen en mee doen om de toppositie daar was de dadendrang nu toch weer aangewakkerd om vol voor de titel in de Reserve 2e Klasse te gaan. Meerdere spelers waren een belangrijke aanvulling voor het eerste geweest in hun kampioensstrijd afgelopen seizoen en dat smaakte naar meer. Het Ajaxbloed kruipt nu eenmaal waar het niet gaan kan!
• Seizoen 1986-1987: Ajax zaterdag 2 ziet het levenslicht.

Hollandia Hoorn en de Link met Ajax

In de aanloop naar het seizoen 2022/2023 speelde Ajax Zaterdag een oefenwedstrijd tegen Hollandia uit Hoorn. Deze wedstrijd, die op Sportpark De Toekomst werd gespeeld, eindigde in een 4-4 gelijkspel. Voor Ajax scoorden Dennis Trefilov, Akram Chentouf, Rydell Poepon en Atilla Yildirim. Deze wedstrijd illustreert de band tussen de clubs en het belang van oefenwedstrijden in de voorbereiding op het seizoen.

HFC Helder: Een Andere Noord-Hollandse Club

Om een nog breder perspectief te bieden, kijken we naar de geschiedenis van HFC Helder, een andere club uit Noord-Holland.

• HFC Helder werd opgericht op 1 juni 1909 na een fusie tussen Leonidas en H.G.I.
• De club speelde in de jaren 20 en 50 acht seizoenen in de Tweede klasse.
• In 1913 werd een 4-jarig jubileumwedstrijd tegen Hollandia uit Hoorn gespeeld en met 5-1 gewonnen.
• In 1914 kreeg de HFC van de Nederlandse Voetbalbond de opdracht de naam van de club aan te passen in HFC Helder, omdat er met HFC al reeds een club met dezelfde afkorting aangesloten was bij dezelfde voetbalbond.
• In 1937 won HFC Helder de Rauchbeker na een sensationele 4–3 overwinning op HVV Hollandia in Hoorn.
• In 2001 fuseerde de club met HRC.

Terug naar het Toernooi Hollandia Hoorn 1988

Hoewel de specifieke resultaten van het toernooi Hollandia Hoorn 1988 niet direct uit de verstrekte informatie naar voren komen, kunnen we concluderen dat Hollandia Hoorn een club is met een rijke historie en een belangrijke rol in het Noord-Hollandse voetbal. De club heeft door de jaren heen verschillende wedstrijden gespeeld tegen andere bekende clubs, waaronder HFC Helder en Ajax Zaterdag. Het toernooi van 1988 is ongetwijfeld een onderdeel van deze geschiedenis, met zijn eigen verhalen en memorabele momenten.

tags: #toernooi #hollandia #hoorn #1988 #resultaten