Schotland ademt rugby, net als buurland Engeland. Wanneer deze landen elkaar treffen, wordt een eeuwenoude rivaliteit zichtbaar. Deze bijzondere ‘burenruzie’ heeft zelfs een eigen naam inclusief trofee gekregen: de Calcutta Cup. Rugby is een sport geboren in Engeland en wel in het plaatsje Rugby. Dit gebeurde in 1823 op de plaatselijke kostschool. William Webb Ellis haalde het in zijn hoofd om tijdens een balspel de bal (opgeblazen darm) op te pakken en ermee naar het doel van de tegenpartij te rennen en de bal op de grond te drukken (een try). Of deze legende nu waar is of niet, rugby is wereldwijd uitgegroeid tot een van de meest spectaculaire sporten. Dit artikel duikt in de geschiedenis van rugby, met speciale aandacht voor de relatie tussen Schotland en Engeland, de rol van Frankrijk en de wereldwijde ontwikkeling van deze fysieke en strategische sport.
De Calcutta Cup: Een Symbool van Rivaliteit
De Calcutta Cup is het seizoenshoogtepunt van rugby liefhebbend Schotland en Engeland. Deze speciale beker wordt al sinds 1879 uitgereikt aan de winnaar van de rugbywedstrijd tussen Schotland en Engeland. De oorsprong van de Calcutta Cup ligt niet in Engeland of Schotland maar in India. De Calcutta Rugby Football Club werd ontbonden en bleef zitten met een smak geld. Het eerste idee van de Britse expats, die onder deze club rugby speelden in India, was om het geld onder de leden te verdelen. Later werd het idee geboren om iets blijvends achter te laten voor de rugbywereld. Het zilver zou omgesmolten worden tot een beker. Er werden 533 zilveren roepies omgesmolten tot wat nu de Calcutta Cup is. De trofee werd geschonken aan de RFU (Rugby Football Union) in Engeland. Het doel was dat deze beker jaarlijks werd uitgereikt aan de winnaar van Schotland - Engeland. De twee oudste rugbylanden ter wereld.
Al sinds 1884 is de Calcutta Cup onderdeel van de Six Nations. Naast Engeland en Schotland worden ook Wales, Ierland, Italië en Frankrijk gezien als de thuislanden van rugby. Door deze ‘extra’ beker krijgt Engeland - Schotland nog een extra dimensie. Voorafgaand aan de toevoeging van de Calcutta Cup aan de Six Nations werd deze befaamde trofee al vijf keer uitgedeeld. In 1879 werd er in Edinburgh voor het eerst gestreden om de cup. Zoals het eigenlijk hoort bij een eerste wedstrijd eindigde het in een gelijkspel. Uiteindelijk werd Schotland als winnaar uitgeroepen omdat zij een try scoorden. Een jaar later won Engeland in Manchester voor het eerst. Het werd 9-3 in het voordeel van de thuisploeg.
De 'Auld Enemy' Rivaliteit: Schotland versus Engeland
Met het ontstaan van de Calcutta Cup werd er voor Schotland middels rugby een nieuw hoofdstuk toegevoegd aan het toen al eeuwenoude boek ‘Auld Enemy’. Een diepgewortelde rivaliteit tussen Schotland en Engeland die al eeuwen voortduurt. De geschiedenis van beide landen gaat ver terug en was vaker bloederig dan vriendelijk. In de late dertiende en vroege veertiende eeuw vochten Schotland en Engeland de Schotse onafhankelijkheidsoorlogen uit. Er werd gevochten voor het behoud van de onafhankelijkheid van Schotland ten opzichte van Engeland. Ruim 400 jaar later werd Schotland middels de Act of Union alsnog opgenomen in het Koninkrijk Groot-Brittannië. Het zorgde voor een einde aan vele militaire conflicten. Toch stierf daarmee die roep om onafhankelijkheid niet. Tot op de dag van vandaag zijn er groeperingen in Schotland die roepen om onafhankelijkheid van Groot-Brittannië. Zeker nadat er nationaal werd gekozen voor Brexit terwijl het overgrote deel van Schotland juist tegen was. Maar liefst 62% van de Schotse stemmer koos voor een blijvend verblijf in de EU. In tegenstelling tot de 52% Britse stemmer die juist koos voor het verlaten van de Europese Unie.
Politiek speelt nog altijd een grote rol. De Scottish National Party (SNP) vecht nog altijd in het Britse parlement voor een onafhankelijkheidsreferendum. Een terugkeer naar de EU, economische autonomie, historische identiteit en nationale trots maken het tot een fiers bediscussieerd item in Schotland. In het hedendaagse leven zien we de enorme rivaliteit vooral terug in de sport. Wanneer Schotland een rugby wedstrijd speelt tegen Engeland leggen de Schotse fans massaal alle energie in het zingen van het volkslied ‘The Flower of Scotland’. Na afloop zullen zij zeker gebruikmaken van de bragging rights als ze winnen.
Lees ook: Opkomst van rugby in Papoea-Nieuw-Guinea
De Rol van Frankrijk in de Rugbygeschiedenis
Frankrijk is een ander belangrijk land in de rugbywereld. De sport werd daar geïntroduceerd door Engelse seizoenarbeiders, die in de wijnstreken, en dan met name in de streek rond Bordeaux, kwamen werken. Bij de eerste officiële interland tegen Engeland bleek het land, waar rugby veel langer gespeeld werd, nog veel sterker (eindstand: 35-8). Dat duurde tot 1927. In dat jaar wonnen de Fransen voor het eerst (3-0).
Vier jaar later kwam er een einde aan de ontmoetingen tussen enerzijds Engeland, Wales, Schotland en Ierland en Frankrijk anderzijds. Eerstgenoemde landen meenden dat Franse rugbyspelers betaald werden en vonden dat Frankrijk moest terugkeren naar de amateur-principes van het spel. De Fransen vonden die beschuldigingen onterecht. Zij hadden een andere verklaring voor de onwil van de Britse ploegen om tegen hen uit te komen. De Fransen waren te goed geworden. Beide partijen hielden hun poot stijf, waardoor het tot een breuk kwam. Op initiatief van Frankrijk werd de Federation Internationale de Rugby Amateur (FIRA) opgericht. Daar sloten alle rugbyspelende landen van het Europese vasteland zich bij aan, zodat ook zij door de Britten geboycot werden. Pas na de Tweede Wereldoorlog werden er weer wedstrijden gespeeld tussen Britse en continentale ploegen. Dat leidde op de langere duur tot het Five-Nations-Tournement dat nu nog ieder jaar gespeeld wordt.
De Six Nations: Een Toernooi van Traditie en Passie
De geschiedenis van het Zeslandentoernooi begint in 1878. Vanaf dat jaar speelden Engeland en Schotland jaarlijks om de Calcutta Cup. In 1884 sloten de andere Home Nations Ierland en Wales zich aan. In 1910 werd Frankrijk toegelaten, waar rugby inmiddels erg populair was geworden. Tussen 1930 en 1939 werd het land echter weer uitgesloten, omdat de spelers betaald zouden worden. Het huidige Zeslandentoernooi ontstond in 2000, toen Italië werd uitgenodigd. In enkele jaargangen was het niet mogelijk alle wedstrijden te spelen, zodat er ook geen winnaar werd uitgeroepen.
De Six Nations 2016 is bijna op de helft. Tijd om terug te blikken op de meest legendarische ontknopingen door de jaren heen. De Azzuri wonnen nog nooit in het Stade de France, maar er gloorde hoop op de openingsdag van het huidige Six Nations-kampioenschap. De Fransen hadden na een mislukt WK in Guy Novès een nieuwe hoofdcoach aangesteld, die al snel inzag dat Les Bleus rijp waren voor een grondige verbouwing. Frankrijk startte met een onervaren ploeg met zelfs vier debutanten bij de startende vijftien spelers. Toch hadden de Franse broekies geen last van plankenkoorts in het begin van de partij. Ze pakten zelfs een ruime voorsprong, maar moesten lijdzaam toezien hoe de fysiek sterke Italianen de wedstrijd in handen namen en op een 10-18 voorsprong kwamen. De 20-22 overwinning van Ierland in het Stade de France in maart 2014 is niet het meest besproken onderdeel van die dag. De zege is pas de tweede van de Ieren in Frankrijk in 42 jaar, maar het belangrijkste is dat deze thriller het land de Six Nations-titel heeft weten te bezorgen. En de manier waarop kan zo afgeleverd worden bij een scenarist. Daarnaast is de wedstrijd meteen de allerlaatste van de Ierse rugbylegende Brian O’Driscoll en dat hij met zijn zwanenzang zijn tweede Six Nations-titel pakt is een gouden extra.
De titel gaat na een thriller naar Ierland. De uiteindelijke eindstand komt al snel in de tweede helft op het bord, maar in de slotfase volgen de Franse aanvallen elkaar in sneltreinvaart op. Tien minuten voor tijd mist de Franse kicker Jean Marc Doussain een makkelijke penalty en twee minuten voor tijd lijkt Frankrijk de winnende try over de achterlijn te hebben gedrukt, ware het niet dat de beslissende pass er eentje vooruit was. De eerdergenoemde Franse overwinning op Italië is meteen een revanche voor de door Les Bleus geleden nederlaag een jaar eerder in Rome. In het Stadio Olimpico kijken de Italianen lang tegen een achterstand aan, maar in de tweede helft komen ze voor een uitverkocht huis sterk terug. Dankzij een fijne try van oude rot Martin Castrogiovanni en een dropgoal - een beproeft Italiaans recept - boekt Italië met 23-18 pas haar tweede zege op de Fransen sinds ze zich in 2000 bij het Five Nations Championship voegden en daarmee de Six Nations creëerden.
Lees ook: Complete Gids Rugby Jeugd
Wales en Schotland zijn in 2010 in het Millenium Stadium in Cardiff de hoofdrolspelers van misschien wel de beste rugbyontknoping aller tijden. Met nog vijf minuten op de klok kijken de Welshmen tegen een 14-24 achterstand aan in de Six Nations van dat jaar. Maar door een gele kaart en de daaraan vastzittende tijdstraf staan de Schotten maar met veertien man op het veld. In de 77ste minuut scoort fly-half Leigh Halfpenny wat je in het voetbal de aansluitingstreffer zou noemen; het is nu 21-24. Wales ruikt bloed en krijgt in de 79ste minuut loon na werken, wanneer de Schot Phil Godman een Welshe aanval op de Schotse achterlijn alleen kan stoppen door zijn mannetje pootje te haken. Godman krijgt de gele kaart en Stephen Jones, de penaltynemer van Wales, is koel en trekt de stand gelijk. Wales heeft nu twee man overtal en kan na de penalty nog een laatste aanval lanceren. Wonder boven wonder lukt alles in die ene aanval.
Toch kan de bovenstaande wedstrijd niet op tegen de drama van 21 maart 2015. De drie landen hebben tot dan allen drie keer gewonnen en een keer verloren. De Engelsen hebben poleposition door een beter doelsaldo. Over de hele zondagmiddag worden de beslissende wedstrijden afgewerkt. In de openingswedstrijd wint Wales 61-20 van de Italianen en dus doen de Welshmen hun plicht. Daarna is het de beurt aan de Ieren, die met 21 punten verschil moeten winnen om kans te maken om Engeland te passeren. Dat doen de Ieren nipt. Ze verslaan de Schotten met 40-10 en gaan aan kop, maar weten dat Engeland voorafgaand aan hun duel met de Fransen weet welk resultaat het moet behalen. De Engelsen moeten met 26 punten verschil winnen om de Six Nations te winnen, maar staan na zeventien minuten spelen op een 7-15 achterstand. De ploeg weet het wel om te buigen, maar komt door een 55-35 eindstand uiteindelijk zes punten tekort om de Six Nations op de naam te schrijven. Engeland huilt en Ierland viert feest in de wetenschap dat ze de meest dramatische slotdag in de geschiedenis van het toernooi winnend hebben weten af te sluiten.
De Wereldwijde Groei van Rugby
De negentiende eeuw was een tijd waarin kolonialisme nog als een economische noodzaak gezien werd. Bovendien was het voor ieder land, dat van zichzelf vond dat het internationaal ook maar iets voorstelde, vanzelfsprekend koloniën te hebben. En Engeland was zo'n land dat zichzelf op het gebied van internationale politiek, mild gesteld, niet tot de allerkleinste en onbeduidendste heeft gerekend. Daarom is het logisch en begrijpelijk dat rugby zich in landen onder Engelse 'invloedssfeer' (en dan vooral in Australië, Nieuw Zeeland en Zuid-Afrika) tot een populaire sport ontwikkelde.
Rugby is vooral een Angelsaksische sport. Wales, Schotland, Ierland en Engeland zijn traditionele rugbylanden. De Britse kolonisten namen hun voorliefde voor rugby mee naar de vele koloniën die Groot-Brittannië vroeger bezat. Dat is nog steeds te merken op het WK Rugby. De grote kanshebbers Nieuw-Zeeland, Australië en Zuid-Afrika zijn allen voormalig Britse koloniën. Ook andere deelnemende landen zoals Canada, de Verenigde Staten, Namibië en de drie eerder genoemde Polynesische eilanden zijn door Britse kolonisten in contact gekomen met rugby. In totaal zijn dertien van de twintig deelnemende landen op het WK ooit onderdeel geweest van het Britse imperium.
Op initiatief van Australië en Nieuw-Zeeland werd in 1987 het eerste wereldkampioenschap Rugby Union georganiseerd in Nieuw-Zeeland. Het toernooi is daarna om de vier jaar gehouden. Aan de aanvoerder van het winnende land wordt de Willam Webb Ellis Trophy overhandigd. Het meest memorabele WK was die van 1995 in Zuid-Afrika. De Apartheid was pas net afgeschaft en Nelson Mandela was president geworden van het land dat een strikte scheiding had tussen blanke en zwarte inwoners. Gedurende de Apartheid gold een boycot tegen Zuid-Afrika. Daarom had het nationale rugbyteam, de Springboks, nog nooit aan het WK deelgenomen. Tot 1995. Zuid-Afrika was toen gastland en Mandela wilde rugby, een typisch blanke sport, gebruiken om het land te verenigen achter het nationale team. Tegen alle verwachtingen in lukte het Zuid-Afrika om de finale te halen en daar zelfs de torenhoge favoriet Nieuw-Zeeland te verslaan. De aanvoerder van het Zuid-Afrikaanse team, Francois Pienaar, kreeg de Webb Ellis Cup uit handen van Mandela.
Lees ook: Van rugby naar media: JayJay Boske
Bijna elk WK wordt Nieuw-Zeeland als het sterkste team gezien. Voordat de All Blacks, zoals het Nieuw-Zeelandse team wordt genoemd, de wedstrijd beginnen voeren zij de welbekende Haka uit. In feite is de Haka een oorlogsdans afkomstig van de originele bewoners van Nieuw-Zeeland, de Maori. Doel van de Haka is om de tegenstander te intimideren en uit te dagen. Al bijna 100 jaar beginnen de All Blacks hun wedstrijd met de Haka. De meest uitgevoerde variant is de Ka Mate die rond 1820 was bedacht door een lokale Maori-stam uit het noorden van Nieuw-Zeeland. Soms voeren de All Blacks ook andere Maori-haka’s op zoals de Kapa O Pango en de Timatanga. De drie andere Polynesische deelnemers (Samoa, Fiji en Tonga) voeren ook vlak voor de wedstrijd hun eigen oorlogsdans op.
Rugby in Nederland
Rond 1875 werd er in Nederland op bescheiden schaal met de rugbybal gespeeld, voornamelijk op kostscholen onder invloed van Engelse leraren. Maar de eerste echte vereniging die zich met voetbal en rugby bezig hield was de Haarlemse Football Club, opgericht op 15 september 1879 op initiatief van Pim Mullier. Op 24 september 1918 werd de eerste officiële Nederlandse rugbyvereniging opgericht. Al na een paar maanden had de Delftsche Studenten Rugby Club 130 leden. Omdat er nauwelijks Nederlandse tegenstanders waren nam deze club het vaak op tegen buitenlandse ploegen. Demonstratiewedstrijden zorgden ervoor dat ook Nederlandse vijftientallen tegen DSR-C wilden uitkomen. De eerste Nederlandse confrontatie viel in het voorjaar van 1919, toen de Amersfoortse voetbalclub Quick, aangevuld met hockeyers, met 3-0 van DSR-C verloor. Twee nieuwe teams werden officieel opgericht, de Amsterdamse Studenten Rugby Vereniging (ASRV) en de Groningsche Studenten Rugby Club (GSRC) Forward. Deze twee teams en DSR-C werden ondergebracht in de op 7 september 1920 opgerichte Nederlandse Rugby Bond.
De nekslag voor het toenmalige Nederlandse rugby was het vertrek van de Zuidafrikaanse studenten tegen het eind van 1923. Groningen haakte af, gevolgd door Rotterdam en Amsterdam. Alleen DSR-C bleef bestaan. Maar dat was niet voldoende om de Nederlandse Rugby Bond te redden. Die werd in 1923 opgeheven en DSR-C was opnieuw aangewezen op rugby-contacten met België, Duitsland en Engeland. In 1932 waren er toch weer vier clubs die rugby speelden: de Amsterdamse Rugby Voetbal Club (ARVC), Rugby Club (RC) Eindhoven, de Hilversumse Rugby Club (HRC) en het in leven gebleven DSR-C. Zij leverden de spelers voor Nederlands eerste interland, die op 13 maart 1932 in Amsterdam gespeeld werd tegen België en in 6-6 eindigde. Ruim een halfjaar later, op 1 oktober, werd de Nederlandse Rugby Bond opnieuw opgericht.
Na de Tweede Wereldoorlog, waarin rugby niet het meest besproken onderwerp was en op een laag pitje voortsudderde, bleek er nog steeds weinig groei in de sport te komen. Internationaal stelde Nederland nauwelijks iets voor. In de zestiger jaren was er sprake van verbetering. Oude clubs kregen een nieuwe accommodatie en nieuwe clubs meldden zich bij de 35 jaar oude NRB aan. In 1972 trok de bond een Engelsman aan om het Nederlands vijftiental te trainen en te coachen, Denis Power, tot dat moment coach van Bristol en Gloucestershire. In datzelfde jaar werd Nederland ook weer toegelaten tot het Europa Cup-toernooi van de internationale rugbybond FIRA. Vanaf dat moment tot aan het begin van de jaren tachtig maakte rugby de meest explosieve groei uit haar bestaan door. In 1971 telde de NRB 31 aangesloten clubs, die samen voor 2565 leden zorgden. In 1982 waren er zo'n 6500 leden, verdeeld over een kleine honderd clubs. Bovendien deed het vrouwenrugby aan het eind van de zeventiger jaren zijn intrede in Nederland. Nederland heeft in 1998 de primeur gehad van de eerste officiële wereldkampioenschappen voor vrouwenrugby.
Rugby op de Olympische Spelen
In 2016 stond rugby sinds lang weer eens op het programma van de Olympische Spelen. De geschiedenis van rugby op de Olympische Spelen gaat ver terug. Baron Pierre de Coubertin (1863-1937) was een liefhebber van rugby. De stichter van de moderne Olympische Spelen bewonderde de levenshouding, de morele waarden en de fysieke en mentale vaardigheden die nodig zijn om rugby te spelen. Bij de eerste Olympische Spelen, in 1896 in Athene, stond er geen rugby op het menu. Maar in 1900 slaagde de baron erin om drie teams bij elkaar te krijgen voor de eerste Olympische rugbycompetitie in Parijs. Zoals toen gebruikelijk waren het clubteams die hun land vertegenwoordigden. Een Parijse selectie, de Union des Sociétés Françaises de Sports Athlétiques USFSA, vertegenwoordigde Frankrijk. Duitsland werd vertegenwoordigd door SC 1880 Frankfurt, aangevuld met een speler van FV Stuttgart 93.
In 1904 werd rugby door de Amerikaanse organisatoren van de Olympische Spelen in St Louis niet als Olympische sport gekozen. Maar in 1908, in Londen, stond er weer rugby op het programma. Dit keer mochten er maximaal vier teams deelnemen. Zuid-Afrika en Nieuw Zeeland wezen de uitnodiging af. Ierland, Wales en Schotland negeerden de uitnodiging. En dus bleven Engeland, Frankrijk en Australië als enige deelnemers over. Maar een week voor de wedstrijd Engeland-Frankrijk trok Frankrijk zich terug. Het kon geen representatief team op de been brengen. En zo bleven er slechts twee deelnemers over. Australië werd vertegenwoordigd door een selectie uit het touring team de Wallabies. En Engeland door Cornwall, de regerende County Champion. Australië verpletterde Engeland in de enige Olympische rugbywedstrijd van 1908 met 32-3.
Rugby stond niet op het Olympische programma van 1912, maar na de Eerste Wereldoorlog was het opnieuw een Olympische sport in 1920 in Antwerpen. De Britse landen namen niet deel. Ze vonden, dat september te vroeg in hun rugbyseizoen was om waardig tegenstand te kunnen bieden. Roemenië en Tsjechoslowakije trokken zich op het laatste moment terug. De Verenigde Staten - vertegenwoordigd door een team van Californische studenten - en Frankrijk bleven als enige deelnemers over. Frankrijk zou wel even winnen van het onervaren VS-team, maar dat ging mooi niet door. De VS verraste de Fransen met hun krachtige spel en zorgvuldige verdediging en won de wedstrijd met 8-0.
In 1925 stapte De Coubertin op als voorzitter van het IOC. Zijn opvolger, graaf Baillet-Latour, was minder enthousiast over rugby. Het Olympisch congres van 1925 betekende het begin van een ontwikkeling tegen de teamsporten. Rugby werd geschrapt uit het Olympisch programma. Voor de eerste keer ging het in 2016 om sevens rugby en waren ook rugbyende vrouwen welkom. De medaillewinnaars bij de mannen waren achtereenvolgens Fiji, Groot-Brittannië en Zuid-Afrika.
De Ontstaanswijze van de Rugbyregels
Volgens een bekende legende is rugby in 1823 begonnen toen William Webb Ellis, leerling van Rugby School in Engeland, tijdens een wedstrijd de bal oppakte en ermee naar de overkant van het veld rende. Het groepsgewijs achter een bal aanlopen waarbij de tegenstander fysiek mag worden afgestopt stamt uit de Middeleeuwen. Met name in Zuid-Frankrijk werden zomerspelen georganiseerd tussen dorpen waarbij een voorwerp, meestal een zak gevuld met hooi, op het marktplein van het andere dorp moest worden gebracht. Hierbij waren vrijwel geen regels behalve dat er geen gewonden mochten vallen. Begin 19e eeuw werden dergelijk wedstrijden ook tussen (kost)scholen gehouden waarbij de regels voor de wedstrijd door de leerlingen afgesproken. De regels konden sterk verschillen, bijvoorbeeld of de bal gedragen mocht worden of alleen geschopt. Pas in 1845 werd een aantal regels op papier gezet door leerlingen van Rugby School.
De sport won aan populariteit en in 1863 werd in Londen de Football Association opgericht. De doelstelling van deze bond was om duidelijke regels op te stellen voor de nog steeds vele varianten van “football”. Tijdens de vijfde vergadering stelde een van de aangesloten clubs, Blackheath Rugby Club, dat lichamelijk contact en moed kenmerkend waren voor de sport en dus behouden moesten blijven. Toen Blackheath niet in staat bleek deze elementen in de spelregels te behouden, verliet de club de FA, samen met alle gelijkgezinde clubs.
Na de afscheiding van de FA waren er nog steeds geen eenduidige regels voor de sport die inmiddels Rugby Football werd genoemd. Op initiatief van Richmond Club werd in 1871 een vergadering van 22 clubs belegd, die resulteerde in de oprichting van de Rugby Football Union (RFU). In Engeland bestond nu duidelijkheid over de regels, maar internationaal was dit nog niet het geval. In 1884 ontstond een conflict tussen England en Schotland over de geldigheid van een try tijdens een interland. Engelands standpunt was dat de RFU nu eenmaal de regels maakte en dat deze ook internationaal golden. De emoties liepen hoog op en Ierland en Wales kozen de kant van Schotland.
Tot 1895 was rugby uitsluitend een amateursport. In het Zuiden van Engeland was dit geen probleem, omdat de sport voornamelijk werd beoefend door leden van de rijkere klassen, maar in het Noorden was de sport populair geworden onder arbeiders en mijnwerkers. Deze laatsten konden het zich niet veroorloven om een dagloon te missen als ze uitwedstrijden speelden. Er ontstond binnen de RFU een bitter conflict over de amateurstatus van de sport, waarbij het Zuiden zich onbuigzaam opstelde. Dit leidde in 1895 tot de oprichting in Huddersfield van de Northern Rugby Football Union. Al snel kreeg de sport in het Noorden een eigen publiek en een eigen cultuur en geleidelijk ook eigen regels. In 1922 werd de Rugby Football League opgericht. In landen als Engeland en Australië is Rugby League erg populair, maar de sport heeft nooit de populariteit van Rugby Union weten te behalen.
tags: #rugby #Schotland #Frankrijk #geschiedenis