Het Nederlandse waterpolo heeft door de jaren heen een rijke historie opgebouwd met memorabele momenten en indrukwekkende prestaties. Van de verrassende bronzen medaille in 1976 tot de gouden triomf van de vrouwen in 2008, en de recente successen in de World Cup en Europese Kampioenschappen, heeft Nederland zich meermaals als een geduchte tegenstander geprofileerd.
De Verrassing van Montréal 1976
Het Nederlands waterpoloteam reisde in 1976 als underdog af naar de Olympische Spelen in Montréal. Ze hadden zich niet direct gekwalificeerd; door het afzeggen van Nigeria mochten bondscoach Ivo Trumbic en zijn team alsnog deelnemen. Op het wereldkampioenschap in Cali een jaar eerder waren ze zevende geworden, waardoor automatische kwalificatie uitbleef.
Een Onverwachte Triomf
De start in Montréal was niet overweldigend, met een moeizame 5-3 overwinning op Mexico. Echter, in de tweede wedstrijd tegen wereldkampioen Rusland volgde een sensatie. Dankzij een uitblinkende Evert Kroon in het doel, die werd omschreven als 'een octopus met armen die van doelpaal tot doelpaal reiken', en doelpunten van Ton Buunk, Hans Smits en Rik Toonen, won Nederland met 3-2. Deze overwinning gaf het team een enorme boost en het ontzag voor de concurrentie verdween.
De Weg naar Brons
Na de overwinning op Rusland volgde een spectaculaire 6-5 overwinning op Roemenië. Met zes punten uit drie wedstrijden plaatste Nederland zich voor de finalepoule. Topscorer Nico Landeweerd sprak vol vertrouwen: “Het zou me tegenvallen wanneer we ook in de finalepoule niet in ieder geval drie van de vijf wedstrijden winnen. Een nederlaag tegen West-Duitsland beschouw ik zelfs als een enorme afgang!”
De ploeg, geïnspireerd door bondscoach Ivo Trumbic, die als aanvoerder Joegoslavië in 1964 en 1968 naar zilver en goud had geleid, versloeg West-Duitsland met 3-2 en speelde gelijk tegen Roemenië (4-4). Een nederlaag tegen Hongarije (3-5), de latere Olympisch kampioen, werd als een 'debacle' beschouwd. Nederland herpakte zich door Joegoslavië met 5-3 te verslaan.
Lees ook: Olympisch waterpolo onder de loep: kritiek en analyse.
De Beslissende Wedstrijd
De laatste wedstrijd tegen Italië was cruciaal. Winst betekende zilver, een gelijkspel brons voor Nederland en zilver voor Italië, en verlies zou Roemenië de bronzen medaille opleveren. Italië kwam op 3-1, maar doelpunten van Landeweerd en Buunk zorgden voor een 3-3 gelijkspel. Dit resultaat betekende de eerste waterpolomedaille voor Nederland sinds 1948. Evert Kroon, die voor de derde keer aan de Spelen deelnam, droeg de Nederlandse vlag bij de sluitingsceremonie. Enkele maanden later werd de waterpoloploeg gekozen tot Sportploeg van het jaar.
De Nederlandse ploeg in Montréal bestond uit: Alex Boegschoten, Ton Buunk, Piet de Zwarte, Andy Hoepelman, Evert Kroon, Nico Landeweerd, Hans Smits, Gijze Stroboer, Rik Toonen, Hans van Zeeland en Jan Evert Veer.
De Gouden Generatie van 2008
Hoewel de waterpolovrouwen al in 2000 hun Olympische debuut maakten, was het in 2008 in Beijing dat de absolute doorbraak kwam. Onder leiding van coach Robin van Galen veroverden ze de gouden medaille.
Een Moeizame Start, Een Glorieus Einde
Na een teleurstellend WK in Melbourne in 2007, waar Nederland negende werd, ontstond er een diepgaand gesprek binnen het team. Van Galen creëerde een hechte teamgeest, waarbij de speelsters voor elkaar door het vuur gingen. In de finale tegen de Verenigde Staten kwam Nederland met 4-0 voor, maar de marge werd verspeeld. De ploeg bleef echter mentaal sterk.
De Bruijn's Magistrale Optreden
Daniëlle de Bruijn speelde een cruciale rol met zeven doelpunten. Van Galen was oprecht verbaasd over haar prestatie: “Ik wist niet dat ze dit kon. Ze was een stuk minder in de halve finale tegen Hongarije. Ik dacht dat haar piek voorbij was. Dat bleek dus niet het geval te zijn.” De Bruijn nam in de laatste periode de beslissende treffer voor haar rekening. Met twee fantastische reddingen in de laatste seconden behoedde Ilse van der Meijden haar ploeg voor een gelijkmaker. Het goud was een feit!
Lees ook: Volleybaluitdagingen na de Spelen van 2012
Recente Successen en Toekomstperspectief
De Nederlandse waterpolovrouwen zijn de afgelopen jaren weer flink mee gaan doen om de prijzen. In 2023 werd de ploeg wereldkampioen, begin 2024 werd ook de Europese titel veroverd. De laatste keer dat Nederland een medaille veroverde op de Olympische Spelen was in 2008, toen in Peking ook direct het goud werd gepakt. Kan de ploeg van bondscoach Evangelos Doudesis dat kunstje nog eens overdoen?
World Cup en Olympische Spelen Parijs 2024
In 2023 pakte Nederland het zilver achter de Verenigde Staten in de World Cup. In april 2024 behaalde Nederland de bronzen medaille in de World Cup door olympisch kampioen Spanje met 10-8 te verslaan. Simone van de Kraats scoorde twee belangrijke doelpunten, waaronder een bekeken boogbal vlak voor rust. Lieke Rogge schoot een overtalsituatie binnen en benutte een penalty.
Op de Olympische Spelen van Parijs in 2024 behoorden de Nederlandse waterpolovrouwen tot de favorieten. De selectie bestond uit Laura Aarts, Sarah Buis, Nina ten Broek, Kitty Lynn Joustra, Maartje Keuning, Simone van de Kraats, Lola Moolhuijzen, Bente Rogge, Lieke Rogge, Vivian Sevenich, Brigitte Sleeking, Sabrina van der Sloot en Iris Wolves.
Speelschema Olympische Spelen Parijs 2024
Nederland was ingedeeld in Groep A, samen met Hongarije, Australië, Canada en China. Het speelschema was als volgt:
- 27 juli, 14:00 uur: Nederland-Hongarije
- 29 juli, 18.30 uur: China-Nederland
- 31 juli, 14:00 uur: Nederland-Australië
- 4 augustus, 18:30 uur: Canada-Nederland
Ondanks de hoge verwachtingen strandde Nederland in de kwartfinales. De waterpolodames speelden hun laatste wedstrijd op de Olympische Spelen tegen Australië.