Na vijftien lange jaren van wachten en hoop, is de Mario Strikers-franchise eindelijk terug met Mario Strikers: Battle League Football voor de Nintendo Switch. Maar is deze game de hype en het geld waard? Laten we eens kijken naar de verschillende aspecten van deze game en ontdekken of het een fantastisch voetbalavontuur is of een teleurstellende terugkeer.
Een actievolle voetbalgame met Mario en zijn vrienden
In Mario Strikers: Battle League Football nemen Mario en zijn vrienden het tegen elkaar op in intense voetbalwedstrijden vol spectaculaire bewegingen en waanzinnige power-ups. De game is ontwikkeld door Next Level Games, dezelfde studio achter de geliefde Luigi's Mansion-serie.
De Mario Strikers-serie begon in 2005 met de release van Super Mario Strikers voor de Nintendo GameCube. Deze game werd al snel populair vanwege zijn unieke mix van traditionele voetbalmechanieken en chaotische Mario-actie. Vervolgens kwam Mario Strikers Charged in 2007 uit voor de Wii, wat de serie verder verfijnde met nieuwe moves en online multiplayer.
Gameplay: Meer diepgang dan je zou verwachten
Wie net als op de GameCube in 2005 een enorm chaotische partygame die íédereen kan spelen verwacht, komt echter ook bedrogen uit. Spelers hebben immers meer mogelijkheden om de bal en het spel te manipuleren, met als gevolg dat niet-gamende vrienden al snel van het veld worden geblazen.
Mario Strikers: Battle League Football lijkt op het eerste gezicht een grove en chaotische aangelegenheid, maar na het voltooien van de training snap je dat er veel meer diepgang in zit dan de verpakking verraadt. Battle League lijkt nog meer dan zijn voorgangers op Fifa’s Volta Football en Fifa Street. Niet dat Mario en Yoshi ineens Mbappé jaloers maken met de trucjes die ze kunnen uitvoeren, maar goed positioneren en combineren is belangrijker dan ooit.
Lees ook: Nieuwe Mario Voetbalspellen
Dat komt voornamelijk door de perfect moves: dat is wanneer de speler een handeling ‘perfect’ uitvoert door op het juiste moment op een knop te drukken óf een knop los te laten. Dan zijn er ook nog perfect tackles; een volledig opgeladen tackle die van iedereen de bal afsnoept - ongeacht hoe sterk ze zijn; tenzij de tegenstander een perfect dodge uitvoert - maar het personage eventjes onbruikbaar maakt als hij mist. Teamgenoten kunnen elkaar zelfs tackelen, waarbij de getackelde teamgenoot enorm ver vooruit wordt geschoten en een grote afstand overbrugd kan worden. Daarbovenop kan de speler met diepe ballen (al dan niet charged) nóg beter passes geven aan teamgenoten.
De tutorial van het spel is dan ook behoorlijk uitgebreid, maar wie al deze nieuwe spelmechanieken oefent krijgt snel het gevoel beter te worden en minder afhankelijk te zijn van de Hyper Strikes, de allesvernietigende speciale schoten die bij een goede timing altijd in het net belanden. Deze diepgang is zeker welkom en geeft Battle League meer potentie voor competitieve gameplay, iets waar het spel duidelijk op inzet getuige de komst van de online Strikers Club-modus. Die diepgang is echter een tweesnijdend zwaard, omdat de party-potentie erdoor afneemt. Als een van mijn minder gamende vrienden langskomt en een potje Strikers wil spelen, is de kans erg groot dat ik hem met 10-0 van het veld blaas.
Personages en aanpassingen: Meer variatie gewenst
Wie net als ondergetekende enorm veel Mario Football op de GameCube heeft gespeeld, komt voor enkele verrassingen te staan bij het opstarten van Battle League. Zo bestaan teams niet meer uit één captain en drie sidekicks, maar zijn alle personages gelijkgetrokken en kan de speler kiezen uit tien iconische Mario-personages, waaronder Peach, Yoshi, Wario en Bowser.
Meer variatie in personages, speelvelden en modi zou die cups langer leuk weten te houden, maar dat zijn juist de punten waarop Battle League tekortschiet. Ter vergelijking: de eerste Strikers-game had twaalf personages (acht captains en vier sidekicks), de tweede had twintig personages (twaalf captains en acht sidekicks) en Battle League heeft er tien.
Ieder personage heeft de beschikking over dezelfde vijf of zes stukken kleding (per lichaamsdeel), en de speler moet ze voor élk personage los aanschaffen. In de praktijk lijken de verschillende kledingsopties, net als de vijf statistieken van de personages - kracht, snelheid, schieten, passen en techniek - te weinig te veranderen aan hoe de personages aanvoelen bij het spelen, dus dit onderdeel valt te verwaarlozen.
Lees ook: Review: Mario Sports Mix - Plezier voor het hele gezin
Online multiplayer: Spannend, maar met beperkingen
Online en tegen geoefende vrienden is Battle League leuker dan zijn voorgangers, omdat de potjes doorgaans spannender zijn en er minder vaak gigantische uitslagen als 10-0 voorkomen. Maar ook hier gaat het gebrek aan personages, gamemodi en speelvelden na enkele uren wringen. Om nog maar te zwijgen over het feit dat men niet met vier mensen op één console online kan spelen, terwijl dat juist leuk zou zijn en de party-potentie weer zou vergroten.
In Strikers club wordt je lid van een team of start je er 1 op om vervolgens andere spelers te werven. Dit zijn echte speler die de game ook online spelen. Om de aantal dagen kun je met je team deelnemen aan een online toernooi. Hier speel je samen met een aantal van je teamleden tegen andere teams, om wellicht ooit, het beste team van de wereld te worden. Dit onderdeel van de game houdt het erg leuk vind ik. Games online lijken nog meer chaos met zich mee te brengen een nog uitdagender. De uitdaging is veel groter omdat deze games niet zomaar gewonnen worden.
Uitrusting: Aanpassen van je personages
Het laatste onderdeel van deze game om nog even door te nemen is “Uitrusting”. Hier kun je namelijk de verschillende karakters voor zien van een speciaal tenue wat ze tijdens de wedstrijden kunnen gebruiker. Hiermee kun je de specifieke eigenschappen van een karakter verbeteren. Je kunt Mario bijvoorbeeld nog sneller maken of een nog betere techniek geven en zo geldt dat dus voor elk karakter.
Singleplayer: Weinig te beleven
Voor iedereen die het solo wil spelen kan ik het spel gelijk afraden, want het handjevol cups dat erin zit is binnen een dag uitgespeeld. De eerste lading cups is ook nog eens erg makkelijk, terwijl de Galactic Mode die daarmee vrijgespeeld wordt soms ineens ongenaakbaar moeilijk is; de AI anticipeert bijvoorbeeld razendsnel op items en tackles. Daarna is er (offline) letterlijk niets te doen behalve het herspelen van de cups.
Presentatie: Glansrijke animaties en muziek
Toch heeft Battle League iets dat mij tijdens de matches echt deed opleven. De personage-animaties zijn van topkwaliteit. De manier waarop personages als Donkey Kong, Waluigi, Luigi en Peach bewegen en reageren op de match is werkelijk van fenomenale klasse. De personages voelen niet als de standaard Mario-modellen zoals je ze hebt gezien in oudere sporttitels als Mario Tennis: Ultra Smash, Mario Golf: Toadstool Tour of zelfs de originele Mario Strikers. De manier waarop Waluigi zich extra flamboyant gedraagt aan de bal en waarop hij in elkaar zakt van shock als de tegenstander weet te scoren is meesterlijk. Ik heb het hier niet eens over de animaties van de hyperstrikes, die de kracht van de schoten benadrukken met een visuele explosie aan kleur en beweging. Juist de animaties op het veld zijn tijdens het spelen zo levendig dat het mij des te meer gefrustreerd maakt dat de content zo karig aanvoelt. Ook de muziek is een geweldige mix van rock-remixes van allerlei nummers uit andere Mario games. Van Super Bell Hill uit 3D World tot aan Luigi’s Mansion, iedere track versterkt het gevoel van de strijd op het veld.
Lees ook: Alles wat je moet weten over Mario Party Honkbal
Gebrek aan opties en communicatie
Ten slotte vind ik het belangrijk om te vermelden dat de game vrijwel geen aanpasbare opties heeft. Als je speelt worden er twee soorten controls aangeboden voor het wisselen van spelers, automatisch of handmatig. Persoonlijk speel ik op de automatische mode en wissel ik alleen van speler als ik opeens moet verdedigen, maar dit is echt afhankelijk van je eigen speelstijl. Wat ik echter wel teleurstellend vind, is dat het niet mogelijk is om de besturing aan te passen. Knoppen zijn vooraf ingesteld en je moet daar maar aan wennen. Rennen bijvoorbeeld, gaat alleen via de ZR-knop en dit kan het lastig maken voor sommige spelers om tegelijkertijd te ontwijken met de R-knop. Ook is het niet mogelijk om aan te passen met elke knop je kan schieten op doel, wat bij lokale multiplayer nog wel eens zorgde voor de nodige verwarring. Ook in co-op samenspelen is het overzicht lastig bij te houden. Vrijwel iedere match raakten ik en mijn medespeler kwijt wie er aan de bal was en wanneer. Dit zou veel makkelijker kunnen worden opgelost met duidelijke naamkaartjes en een betere indicator voor de bal, maar ook hier laat Battle League veel te wensen over. In co-op is samenspel echt van belang, maar er is geen manier om te communiceren naar je medespelers in online wedstrijden. Geen menuutje met snelle reacties om iets aan te geven als ‘pass naar mij’ of ‘pak een voorwerp’ naar je medespeler. Hierdoor ben je eigenlijk alleen maar aangewezen op voice chat en als je in een team van twee moet spelen met een willekeurige andere speler is dit niet iets waar iedereen op zit te wachten. De game benadrukt samenspel enorm en zeker in co-op, waarbij je de gehele tijd wisselt van captains, maar geeft geen middelen om dat samenspel soepel te laten verlopen. Het mantra: “Zoek het zelf maar uit” is erg frustrerend als je bent aangewezen op teamwork.