De Haagsche Rugby Club (HRC) heeft door de jaren heen een aantal tragische verliezen gekend, waarbij spelers op jonge leeftijd overleden zijn door ziekte of gewelddadige gebeurtenissen. De club en de rugbygemeenschap zijn hierdoor diep geraakt. Dit artikel biedt een overzicht van enkele van deze overleden spelers en de impact op de club.
Recentelijk Overlijden van een Speelster in Den Haag
Afgelopen weekend werd in Den Haag het lichaam gevonden van een 23-jarige vrouw, die een speelster was van de Haagsche Rugby Club (HRC). Haar teamgenoten herdachten haar met een stille tocht. De politie kon niet bevestigen dat het lichaam van de vrouw in brand was gestoken, maar de berichten waren desondanks hard aangekomen bij de rugbyclub. Coach Bonni May vertelde aan Hart van Nederland: "Het is een extra klap die er nu bovenop komt. Dat maakt het voor het team nog zwaarder."
Verdrietige Herinneringen aan Ximena
De dood van de jonge vrouw bracht verdrietige herinneringen naar boven bij HRC. Negen jaar geleden werd de 15-jarige speelster Ximena doodgestoken en de volgende dag op straat gevonden. Het vrouwenteam van HRC - Ladies Xtreme - werd daarna naar de omgekomen pupil vernoemd. Dat er nu opnieuw een speelster van de club uit het leven lijkt te zijn gerukt, komt dan ook hard aan bij het team. "Voor sommige speelsters is het dus de tweede keer dat ze zoiets heftig moeten meemaken", legt May uit. De rugbysters lopen volgens de coach op dit moment met hun ziel onder de armen, zoveel indruk heeft de heftige dood van hun clubgenoot op hen gemaakt. "Echt heel bizar dat dit ons weer overkomt. De kans dat je de loterij wint is groter", vertelt ze geëmotioneerd.
Stille Tocht en Herdenking
Woensdagavond liepen de rugbydames samen met spelers van het eerste mannenelftal in een stille tocht naar de plaats delict om daar bloemen te leggen en hun omgekomen teamgenoot te herdenken. "We willen het expres heel klein houden, het zit nog heel vers in ons geheugen. Dus we hopen haar zo een waardig afscheid te kunnen geven." Een 41-jarige man werd aangehouden, maar zijn betrokkenheid bij de dood van de rugbyspeelster is nog niet bekend.
Jus van Doorn: Een Founding Father van HRC en Rugby Nederland
Recentelijk overleed Jus van Doorn in Zuid-Afrika na een kort ziekbed. Van Doorn was een "founding father" van HRC en Rugby Nederland. In de jaren '60 zorgde hij ervoor dat de rugbysport in Nederland nieuw leven werd ingeblazen. Na een carrière als speler in het eerste team van HRC en het Nederlands team, waarin hij in 1964 zijn eerste Cap kreeg, verrichtte Van Doorn veel werk voor de Nederlandse Rugby Bond (tegenwoordig Rugby Nederland) en voor HRC. Hij was Voorzitter van HRC van 1963 tot 1969, werd in 1982 benoemd tot Ere-lid en in 2009 tot Ere-Voorzitter. Van Doorn was ook Ere-Lid van de Nederlandse Rugby Bond en drager van de bronzen en gouden medaille van de FIRA (tegenwoordig Rugby Europe). Hij was eind jaren '60 een belangrijke initiatiefnemer van de bouw van het clubhuis aan de Theo Mann-Bouwmeesterlaan, dat hij in 1969 mocht openen. Vijftig jaar later had Van Doorn wederom de eer om het vernieuwde clubhuis te openen.
Lees ook: Overzicht van Tragische Verluste
Paul Engelhard: Een Kracht in de Line-Out
Op 22 februari overleed Paul Engelhard. Op 14 december zat hij nog aan de bar op de Haagsche Rugby Club na de laatste wedstrijd van dat jaar van het 1ste tegen Haarlem. Engelhard vormde samen met Thijs Dorst eind jaren '70 en begin jaren '80 de gevreesde tweede rij van HRC 1. Hij was atletisch, hard en snel. Zijn teamgenoten konden tijdens het spel altijd op hem rekenen. In het sportkatern van de NRC van 10 april 1980 stond een artikel over HRC. Geconstateerd werd dat de Haagsche de vruchten bleef plukken van de toen drie jaar geleden gestarte verjonging. Met twaalf voormalige jeugdspelers uit eigen kweek, vormden met routiniers Oortwijn, Schaap en (Ton )van der Loos de succesploeg, die dat jaar voor derde keer op rij kampioen van Nederland werd. Het verslag noemde specifiek Paul Engelhard die in de line-out boven alles uit torende en zijn schitterende try, die HRC op 12-0 zette.
Roepie: Een Vriendelijke Reus met Focus op de Scrum
Enkele jaren geleden werd bij Roepie Acute Lymfatische Leukemie (Bloedkanker/Beenmergkanker) geconstateerd. Roepie startte zijn rugby carrière in Gouda, maar aangezien daar in die tijd geen Colts team was, kwam Roep in 2007-2008 bij HRC terecht. Bij de Senioren sloot hij zich aan bij HRC 3 en HRC 4 die op dat moment een cluster vormde met Gouda 2. Zodoende speelde hij ook nog als Senior voor de club uit zijn jeugd. Na een intensief traject vol chemo’s leek het verdwenen en keerde Roepie ook terug als speler voor het 3e en trainer van de dames van Xtreme. In juni 2024 kwam het helaas weer terug. Ondanks een groot te kort aan stamceldonoren had Roepie het geluk dat er een match werd gevonden. Eind oktober vorig jaar onderging hij een stamceltransplantatie en de eerste tekenen op herstel waren gunstig. Het was echter een lang en zwaar traject waarbij diverse complicaties zijn herstel in de weg zaten.
Theo Snijders: Een Legendarische Trainer-Coach
Theo Snijders overleed eveneens. Hij heeft 16 jaar gespeeld bij HRC en is met HRC 6 keer landskampioen geworden. Hij maakte zijn debuut in het Nederlands team in 1966 en kwam jarenlang voor Nederland uit. Theo was mede-initiatiefnemer van het starten van de jeugdafdeling bij HRC. Na zijn tijd als speler heeft Theo een zeer indrukwekkende carrière gemaakt als trainer-coach en daarbij veel successen behaald. Met zijn visie en inzet is de rugbysport in Nederland blijvend naar een hoger niveau getild. Onder zijn leiding bereikte het Nederlands team de subtop van Europa. DIOK kende mede door Theo’s inbreng een glorieperiode waarin zij 10 jaar op rij landskampioen zijn geworden in de jaren ’80 en ’90. Theo heeft jarenlang de Delftse Studenten geleid die midden jaren ‘90 als no 3 in de Ereklasse en 2e werden in de bekercompetitie. Zijn eigen zoon Michiel, ook oud HRC-er, speelde mee in dat team waarvan toen ook veel spelers uitkwamen in het Nationale team. Het succes-seizoen 1998/1999 was Theo’s laatste seizoen als trainer-coach. In dat seizoen behaalde HRC zelfs ongeslagen alle prijzen die er te winnen zijn: de landstitel, de nationale sevenstitel, de nationale beker en de Eurocup.
Paul Engelhard: Een Markant Figuur
Paul was een markant figuur met zijn hoed en stok. Hij was ook een man die altijd met iedereen een praatje begon. Was hij soms tegendraads? Ja, dat was hij zeker. Hij wist wat hij wilde en daar kon je dan soms pittige gesprekken over hebben. Hij had al snel grootse ideeën over een team met talentvolle meiden uit heel Nederland. Zoals hij vaak zei: ‘als anderen het niet doen, dan ga ik het zelf regelen’. Na jaren praten ontstond enkele jaren geleden Dutch Girls Rugby: het was gelukt! Met hulp van een flinke groep vrijwilligers stond er een team waar meiden vanuit heel Nederland terecht konden om samen hun ambities waar te maken. Zo vertrokken ze twee jaar geleden naar Engeland om hun eerste toernooi te spelen. Helaas ging zijn gezondheid door jaren heen achteruit. Zijn reuma weerhield hem er echter niet van om toch met zijn dochter naar talloze HRC-wedstrijden en trainingen van Dutch Girls Rugby te blijven rijden. Bij thuiskomst had hij dan bijna een week nodig om weer op te knappen, zo vertelde zijn vrouw. Maar dit kon hem niet deren, hij wilde zijn dochter zien spelen.
De Impact op HRC Xtreme: Ximena en Renée
Het damesteam van de Haagsche Rugby Club - HRC Xtreme - bestaat dit jaar tien jaar en is juist ontstaan na het tragische verlies van Ximena. Dit seizoen komen de dames uit in de ereklasse. En af en toe lijkt het alsof Ximena en Renée meespelen. De gruwelijke moord op de 15-jarige rugbyspeelster Ximena, was de start van dit damesrugbyteam. Met een grote X op hun tenue 'speelt' Ximena elke wedstrijd nog met hen mee. En dan slaat het noodlot nog een keer toe als clubgenoot Renée in de nacht van 22 op 23 mei 2021 op brute wijze van het leven wordt beroofd. De teamleden kampen 2,5 jaar na de dood van Renée op een eigen wijze met dit verlies. De dames van rugbyteam HRC Xtreme denken nog iedere dag aan de vermoorde Ximena (15) en Renée (23): 'Het heeft lang geduurd voordat ik weer naar buiten durfde in het donker. En nog steeds stuur ik, als ik van de rugby naar huis fiets, altijd mijn live locatie', vertelt teamgenoot Lies. 'We hebben elkaar die eerste maand elke dag gezien en dat was erg fijn. Omdat als je elkaar hebt, heb je degenen die er niet meer zijn ook nog', vertelt Hannah in het krachthonk van HRC. 'Maar het is heel onwerkelijk en ik denk dat dat bij iedereen nog steeds wel zo is.' Als de dames een witte vlinder op het veld zien, weten ze dat Ximena en Renée erbij zijn. 'Die witte vlinder is voor ons allemaal een teken dat er extra mensen met ons meespelen', zegt Lies. 'Maar na de wedstrijd is er dan vaak weer een ontlading en huilen we bij elkaar weer uit'. 'Je ziet dat terug in de wedstrijden, als wij als team samenspelen dan kan eigenlijk niemand van ons winnen en dat is die sterke band die wij hebben', zegt teamlid Do.
Lees ook: Rugby Springbok Overleden Namen: Een diepgaande analyse.
De Moorden op Ximena en Renée in Detail
De 15-jarige Ximena uit Nootdorp werd om het leven gebracht in het huis van Stanley A. in de Goudenregenstraat in Den Haag. Ximena haar telefoon was leeg en A. bood aan om haar telefoon op te laden. Ximena viel op de bank bij A. in slaap, waarna hij haar heeft vermoord. Stanley A. kreeg zeven jaar gevangenisstraf en tbs met dwangverpleging. A. zat al eens vijf jaar in jeugd-tbs, omdat hij een willekeurige vrouw neerstak. Het lichaam van Renée, speelster van de Haagsche Rugby Club, werd in de nacht van 22 op 23 mei 2021 gevonden aan de Doorniksestraat op Scheveningen. Ze was vanaf een feestje fietsend op weg naar huis toen T. haar van haar fiets trok. De veertiger heeft de jonge vrouw vervolgens misbruikt, neergestoken en daarna in brand gestoken, zo concludeerde de rechtbank. De verdachte werd veroordeeld tot achttien jaar cel en tbs. 'Tijdens belangrijke wedstrijden of als we spelen op de datum van het overlijden van Ximena en Renée, spelen we altijd met rouwbanden', zegt Hannah. 'Dan weten we altijd, er zijn nog extra mensen bij. Dat is voor ons nog een reden om te spelen. Als wij samen zijn, dan zijn zij er ook'.
Lees ook: Impact overlijdens op rugby