De hockeywereld staat stil bij het overlijden van een aantal markante figuren die een onuitwisbare indruk hebben achtergelaten op hun respectievelijke clubs en de sport in het algemeen. Van toegewijde vrijwilligers tot gepassioneerde coaches en trouwe supporters, hun bijdrage aan de hockeysport wordt diep gevoeld en hun nalatenschap zal voortleven in de herinneringen van velen.
Lodewijk Beijst (1968 - 2025): Een onmisbare clubman bij AH&BC
Met groot verdriet heeft AH&BC kennisgenomen van het overlijden van Lodewijk Beijst op 24 augustus 2025, na een ziekteperiode van twee jaar. Hij bereikte de leeftijd van 57 jaar. Lodewijk was jarenlang een vaste en vertrouwde verschijning bij AH&BC. Als speler was hij actief in diverse seniorenteams, waarvan als laatste Heren 45-1. Maar vooral als vader, coach, manager, scheidsrechter en vrijwilliger was hij niet weg te denken van de velden. Zijn drie kinderen doorliepen allemaal de jeugdteams, en Lodewijk stond altijd klaar om mee te denken en mee te doen.
De laatste jaren ontfermde hij zich met passie over de op- en afbouw van de zaalhockeyhal. Wat ooit een klus leek, maakte Lodewijk tot een feestje - mét muziek, een hapje en een drankje. Onder zijn bezielende leiding groeide dit uit tot een heus club-evenement waar menig vrijwilliger met plezier aan terugdenkt. Lodewijk zal herinnerd worden als een betrokken, energieke en warme clubman, die met zijn enthousiasme veel voor ons allen heeft betekend.
Cees Crul (1941 - 2025): Een trouwe vriend van AH&BC
Met verdriet heeft AH&BC kennisgenomen van het overlijden van oud-voorzitter Cees Crul. Cees was voorzitter van AH&BC van 1997 tot 1999. Zijn liefde voor Amsterdam was groot en onvoorwaardelijk en hij bleef tot op hoge leeftijd nauw betrokken bij de club. Hij was een graag geziene gast op clubevenementen, en volgde de prestaties van onze teams altijd met oprechte belangstelling. Zijn aanwezigheid werd gekenmerkt door zijn aimabele karakter en vriendelijkheid. Cees was een trouwe vriend van de club; iemand op wie je kon rekenen, met een warm hart voor het verenigingsleven.
Robert van Berge Henegouwen (1948 - 2025): Een kracht achter de schermen van AH&BC
Verdrietig geven wij kennis van het overlijden van Robert van Berge Henegouwen, die meer dan 25 jaar een onvervangbare kracht was achter de schermen van de Amsterdamsche Hockey & Bandy Club (AH&BC). Robert’s betrokkenheid begon toen zijn kinderen gingen hockeyen. Wat startte met het beheren van de jeugdkeepersspullen, groeide uit tot een leidende rol binnen de materiaalcommissie. Zijn nauwkeurigheid en passie brachten structuur, duurzaamheid en kwaliteit. Onder zijn leiding werd de overstap gemaakt naar topklasse keepersmateriaal, passend bij de clubidentiteit en gericht op langdurig gebruik. Hiermee droeg hij bij aan zowel het verminderen van afval als het verbeteren van de sportervaring voor vele generaties keepers. Mede hierdoor werd Robert in 2007 benoemd tot ‘Lid van Verdienste’ van AH&BC. Naast zijn werk voor de keepersafdeling was Robert trots op zijn bijdrage aan het 125-jarig lustrumboek van de club. Dankzij zijn inzet werd een waardevol clubarchief opgebouwd, een tastbare erfenis voor de toekomst. Ook speelde hij een belangrijke rol in de heropleving van het bandyspel, met jaarlijkse wedstrijden op het Museumplein die velen inspireerden. Robert was een scherpe denker, met een droog gevoel voor humor en vooral een flinke dosis zelfspot, wat hem tot een plezierige en inspirerende mens maakte. Voor Robert was vrijwilligerswerk erg belangrijk.
Lees ook: Een diepgaande blik op de historische prestaties van het Duitse Dames Hockeyteam.
Lies Banz-Thooft (1935-2024): Een van de 'Engelen van Amsterdam'
Lies Banz-Thooft was één van de Engelen van Amsterdam. Een geuzennaam voor ongeveer 20 dames (vooral ouders) die in de jaren ’90 van de vorige eeuw zorgde voor het reilen en zeilen van de club. Iedere maandagmorgen kwamen ze naar het clubhuis om gevonden voorwerpen te sorteren (en thuis te wassen), het vet van de frituur te vernieuwen, glazen en kopjes aan te vullen, koffie en lepeltjes te bestellen, kortom, alles wat een club draaiende houdt werd verzorgd. Zo ook de catering van feestavonden en toernooien. Lies, moeder van 2 hockeyende zonen, genoot van deze bijeenkomsten en van de vriendschappen die eruit voortkwamen. En door hun wekelijks samenzijn wist zij werkelijk alles wat er in en rondom de club gebeurde. En onthield dat ook. Als je wilde weten waarom, hoe en wanneer een bepaalde gebeurtenis plaatsvond, dan vroeg je dat aan haar. Lies en echtgenoot Lo waren trouwe fans van de topteams, geen thuiswedstrijd werd gemist en ze bezochten de meeste uitwedstrijden. Ook genoten ze van de tripjes naar het buitenland om de teams tijdens een toernooi aan te kunnen moedigen. Heren 1 beloonde hen met de Vader Staal Bokaal in 1989. Het wel en wee van het bij de club opgerichte team voor LG, hockeyers met een lichamelijke beperking, had de warme belangstelling van zowel Lies als van Lo Banz. In plaats van cadeautjes voor verjaardagen vroegen ze een bijdrage voor dit team. En die bijdrage werd zonder veel ophef aan de manager gegeven. Zo was een teamuitje eens mogelijk, ging het team met de bus naar een uitwedstrijd, de spelers kregen wedstrijdtenues, sticks - Lies en Lo genoten daarvan. Als Lid van Verdienste (1991) bleef Lies trouw aan de club en had veel respect voor de verrichtingen van het bestuur. Zij is, denken we, een van de weinige leden die nooit een ALV heeft overgeslagen. In 2022 zette voorzitter Marc Staal haar in de bloemen op de laatste ALV die ze kon bijwonen, ze was nl. verhuisd naar Baarn. Wedstrijden van Dames en Heren 1 volgde ze sindsdien op de TV, en door haar lidmaatschap van de Vrienden van Amsterdam bleef zij betrokken en op de hoogte van wat er zoal op de club speelde. Ze heeft genoten van alle gezelligheid en vrolijkheid op en met de club.
Michel Mutsaerts (1947-2024): Een vrolijk en kleurrijk clublid
Met het heengaan van Michel Mutsaerts verliest de club een altijd vrolijk, nooit zeurend, gezellig en kleurrijk lid van de vereniging. Michel was een mensen-mens, legde makkelijk contact met iedereen. Naast een echt verenigingsmens, was hij ook een serieus bestuurder. De topteams verliezen de ware en trouwe supporter die tot het niet meer ging op de tribune zat, bij uitwedstrijden langs de lijn stond, en die een feestje maakte van ieder tripje naar het buitenland om de teams te zien spelen. Hij genoot van de acties van Floris Evers en Mirco Pruyser, en hielp het eerste kookboek van Ellen Hoog te promoten door het boek pal voor haar neus te houden toen ze ermee gefotografeerd werd. Dat vond hij van zichzelf wel een super leuke actie. Door tijdens de borrel aan iedereen een bijdrage te vragen hielp hij de speelsters van Dames 1 aan een gewenste oefentrip naar de bergen. Michel werd begin jaren 90 van de vorige eeuw lid van de vereniging, vooral om coach te worden van de teams van dochters Sabine en Claire, en ook om teams te kunnen fluiten. De club verkeerde in die jaren in financieel zwaar weer, er moest iets gebeuren. Voorzitter Jons Hensel stelde een groep leden samen die van het project "Amsterdam 2000" een succes moesten maken. Michel, met zijn vele contacten in de hotelwereld, werd gestrikt voor de sponsorcommissie. Met zijn charme en innemendheid bracht hij menig sponsor binnen, en onderhield nauwe contacten met hen allemaal. Zijn grootste klapper waar hij altijd graag over verhaalde was het binnenhalen van een nieuwe bierbrouwer, Interbrew (Dommelsch). Die tekende niet alleen voor Dfl 100.000 per jaar gedurende 10 jaar, maar gaf ook de garantie af voor de financiering van de afbouw van het nieuwe clubhuis! Hij was geliefd bij de topteams. Trots was hij dat zijn naam sinds 2015 staat op de Vader Staal Bokaal. Hij ontving de bokaal in een lege zaal in het clubhuis, want het team was vergeten hem uit te nodigen voor de feestelijke avond waarop de bokaal altijd door Heren 1 aan de trouwste supporter van het afgelopen seizoen wordt uitgereikt. Michel kon erom lachen en gaf het jaar daarop tijdens een vermakelijke speech de bokaal door aan de volgende winnaar. Hij was de ware hockeyliefhebber en clubmens. Je kon op hem altijd een beroep doen. Fluiten van wedstrijden, lid van de ’Calamiteitencommissie’ tijdens evenementen op de club, mee naar mogelijk nieuwe sponsors - hij genoot ervan. In 2008 werd Michel benoemd tot Lid van Verdienste. De laatste twee jaar waren moeilijk door operaties. Het gezellig naborrelen zat er niet meer in. Op de vraag ’wat wil je AH&BC nog meegeven’ antwoordde Michel in een mooi interview van oktober 2021: “Blijf een familieclub zonder arrogantie. Dat hebben we niet nodig. Heb plezier met z’n allen en ben er voor elkaar”. Dit zullen we niet vergeten en nemen we ter harte Michel, dankjewel. Je hebt het geweldig gedaan. We missen je.
Mr M.M. (Mapje) Hamming (1931 - 2024): Een van de eerste "Engelen van Amsterdam"
Op 31 maart jl. is Lid van Verdienste, mevrouw Mr M.M. (Mapje) Hamming, op 93-jarige leeftijd overleden. Als "De dames van de hockey” volgde vrijwilligster Mapje samen met Manja Doyer de horecacursus die in het Carlton Hotel werd gegeven. Amsterdam had nl. in 1976 besloten om de bar in het nieuwe clubhuis in eigen beheer te nemen, en de enige die de vereiste papieren had (Mieke Rietkerk) vond het na drie zeer intensieve jaren welletjes. Met de papieren van Mapje en Manja was de bar in wettige handen; Mapje ging door tot 1982, Manja ’tilde de club nog wel even over de eeuw heen’. Zowel Mapje Hamming als Manja Doyer kunnen gezien worden als engelen van het eerste uur van de "Engelen van Amsterdam”.
Ans (Kools)-de Boer (1940-2024): Toegewijd aan de jeugd van AH&BC
Wij ontvingen het verdrietige bericht dat op 84-jarige leeftijd Ans (Kools)-de Boer is overleden. Van 1988 tot 1993 maakte zij met de portefeuille jeugd deel uit van het Bestuur . Met veel toewijding heeft zij gezorgd voor de toename van het aantal jeugdleden, geen moeite was haar teveel. Voor haar grote verdiensten werd zij bij haar afscheid in 1993 benoemd tot Lid van Verdienste. En, mooier nog, mocht zij jaarlijks de naar haar vernoemde beker uitreiken aan iemand die zich had ingespannen voor de jeugd.
Hemmo Pieck (1935-2024): Oud-voorzitter en erelid van AH&BC
Als 13-jarig jongetje werd onze oud-voorzitter en erelid, Hemmo Pieck, in 1948 lid van AH&BC. En AH&BC bleef voor altijd in zijn hart. Na actief spelend lid te zijn geweest, stond Hemmo bij zijn aantreden tot voorzitter in 1969 voor lastige problemen. Al jaren was het clubhuis te klein (het huidige gebouw van de Dienst van de Sport) en had de club te weinig velden. Algemene Ledenvergadering in april 1970, waar 60 leden aanwezig waren. De ALV stemde in met het verstrekken van een opdracht aan architect Jan Kuijt voor het ontwerp van een nieuw (het huidige) clubhuis. De bouw van dat clubhuis kende de nodige problemen: de kwaliteit van het beton bleek ‘ondeugdelijk’, de financiering kostte de nodige hoofdbrekens en tegenwerking werd ondervonden van de overheid en zelfs de Dienst Stadsontwikkeling. Met veel elan gaf Hemmo leiding aan de financiële commissie en de bouwcommissie, zoals hij trouwens gedurende zijn voorzitterschap onvermoeibaar allerlei commissies aanvoerde. Het nieuwe clubhuis kwam tot stand in 1972, en het moet een groot genoegen voor hem zijn geweest om, in jacquet, met het jongste lid Rutger Klicks naast hem het clubhuis te openen. Dit in aanwezigheid van wethouder Brautigam en voorzitter Idenburg van de KNHB. Voor de geleverde prestaties werd Hemmo, zeer terecht, in 1974 tot erelid benoemd. De oprichting van Tennisclub Amsterdam, TCA, kwam op initiatief van ons erelid Jan de Boer en met medewerking van Hemmo in 1974 tot stand. Na zijn voorzitterschap richtte hij de Vereniging Vrienden van de AH&BC op in 1995. Zijn enthousiasme leidde ertoe dat hele elftallen tegelijk lid werden. Hemmo was voorzitter tot 2008, en bleef nadien trouwe bezoeker van de ALV’s en van de drankjes na de wedstrijd. En, onvermoeibaar als hij was, zorgde hij er in 2004 voor dat er een plaquette kwam om de AH&BC leden die gevallen waren in de oorlog te herdenken. Tot het laatst bleef Hemmo zeer betrokken bij alles wat AH&BC was, de club van zijn hart. Al kwam daar de laatste jaren Bloemendaal bij, simpelweg omdat kleinzoon Maurits Visser daar de keeper is. Hemmo was een prachtig mooi mens, met zijn overlijden is een hockeyvriend met grote charme en klasse heengegaan. We missen hem.
Lees ook: De evolutie van hockey: een gedetailleerde analyse
Aldert van der Wal (1939-2023): Lid van Verdienste van Hurley en Amsterdam
Lid van Verdienste Aldert van der Wal was lid van Hurley en Amsterdam. Beide clubs bleef hij trouw. Hij kwam bij Amsterdam toen zijn jongste zoon, Rogier, in 1993 op uitnodiging van Amsterdam Heren 1 overstapte van Hurley. Zelf hockeyde Aldert ruim 25 jaar bij Hurley, en je kunt rustig stellen dat hij verstand van het spelletje had. Het was heerlijk en leerzaam om met hem na te praten. En alles met milde kritiek en een vleugje humor. Politieke onderwerpen ging hij trouwens ook niet uit de weg, met diezelfde humor. Want humor had hij, Amsterdamse humor. Een vrolijke levensopvatting, altijd een glimlach op zijn gezicht, en twinkelende ogen die verraadden dat hij een snedige opmerking ging maken. Na het plotselinge vertrek van de Heren 1 manager werd een beroep op Aldert voor die functie gedaan. Het was het team van zijn zoon. Aldert zat als manager altijd strak in het pak, duidelijk herkenbaar dus, en hield zich strikt aan het budget. Maar, buiten het budget werd er door de coach altijd wel een manier gevonden om de wensen in vervulling te laten gaan. Met het team, gecoacht door Joep Brenninkmeijer, werd hij landskampioen in 1994 en 1995. Met spelers die we nu nog kennen, zoals Taco van den Honert, Gregory van Hout, Stephen Mordac, Walter Drenth en Erik Gerritsen. Zes jaar lang was Aldert de manager. In 1999 organiseerde Amsterdam een toernooi dat onze club na wat mindere tijden weer op de hockeykaart moest zetten: het Cup Winners Cup Toernooi met buitenlandse teams. In het promodorp liep alles op rolletjes dankzij de technische kennis van Aldert. Bierpompen, verlichting, geluid en extra toiletten: niets gaf problemen. Dat was de serieuze kant van Aldert. Alles moest perfect zijn. Tijdens de grote renovatie van het clubhuis in 2000 was hij opnieuw van onschatbare waarde. De bouwheer van destijds, Lid van Verdienste Pieter Merkx, vond hem magistraal. Waarom? In de toelichting voor de benoeming tot Lid van Verdienste wordt dit uitvoerig beschreven. Trouw aan Amsterdam, fan van Heren 1 op alle plekken van de wereld, als liefhebber van gezelligheid geïnteresseerd bezoeker van A.L.V.’s en feestelijkheden van de club, en jarenlang donateur. Ook van de Vrienden van Amsterdam was hij lid, sinds het prille begin. Samen met zijn vrouw Ellen was hij een graag geziene gast op de borrels van de Vrienden.
A.J. van Kempen (1941-2018): Van speler tot scheidsrechter-commissaris bij AH&BC
Door de vriendschap van de families Coster van Voorhout en Van Kempen kwam A.J. in 1961 vanuit Laren naar de Amsterdamse hockeyclub AH&BC. Mijn club. Ik leerde A.J. kennen als hockeyer in 1962 terwijl iedereen hem kent als scheidsrechter. We kwamen beiden in Heren II terecht. Het spelniveau dat A.J. in het roemruchte Laren van die jaren onder leiding van Dick Loggere mocht bereiken was bij Amsterdam voor hem te hoog gegrepen. Het eerste elftal was ijzersterk. Na het tweede elftal, dat ieder jaar om het landskampioenschap speelt voor de reserve hoofdklasse, daalde hij met veel plezier af naar het achtste! Tot zover de hockeyer A.J. In 1972 werd A.J., na het overlijden van Rudolf Schendstok, gevraagd om scheidsrechter-commissaris te worden in het bestuur onder voorzitterschap van Hemmo Pieck. Hij was een degelijke bestuurder.
Alex Andjelic: Een kosmopolitische coach met een hart voor hockey
Vanaf zijn ziekbed waren zijn laatste woorden als coach en vriend: “mijn herstel is begonnen, je kunt weer op mij rekenen mijn vriend”. Alex was een hockey vader voor een groot aantal spelers, coaches en hockeyliefhebbers. Alex Andjelic werd geboren in voormalig Joegoslavië en begon zijn professionele carrière als hockeyspeler in 1960 bij Partizan Beograd. Hij beëindigde zijn carrière als speler in 1976 in Nijmegen, de ploeg waarvoor hij de overstap maakte naar hoofdtrainer. In de meer dan 40 jaren die volgden, bewees hij een kosmopolitische coach te zijn. Hij acteerde op het hoogste niveau in Zwitserland, Duitsland, voormalig Joegoslavië, Hongarije, Turkije, Nederland en niet in de laatste plaats Canada als skills coach bij de Toronto Maple Leafs. In het najaar van zijn carrière vond Alex veel plezier in zijn optreden als Hoofd Coach in Zoetermeer. Hij was enorm trots op de vooruitgang van het team en het feit dat het team met plezier en passie voor het spel speelde. Alex vertelde ons, terwijl hij in het ziekenhuis was opgenomen; Ik ben nog niet klaar in Zoetsy! We zijn een hockeyicoon, een trainer/coach en een geweldige vriend kwijtgeraakt. We hopen dat we zijn passie kunnen voortbrengen en de dingen die we hebben geleerd en de momenten die we met hem hebben doorgebracht, kunnen koesteren. We kunnen alleen maar hopen dat er hockey in de hemel is.
Ton Langenhuijsen: Een betrokken teamvader bij HGC
Als een donderslag bij heldere hemel. Zo kwam eind november bij de mannen van HGC het nieuws binnen van het plotselinge overlijden van hun teamvader Ton Langenhuijsen. Een verlies dat bovenop een toch al bijzonder uitdagend jaar kwam. Het nieuwe HGC bungelt namelijk in de onderste regionen van de Promotieklasse. ‘Hij was enorm betrokken. Kende iedereen. Hij ging met de jongens naar de fysio. Haalde hen op van Schiphol. En ook binnen de club werd hij geroemd om wat hij heeft neergezet. Op woensdagochtend dronken we nog koffie. ’s Avonds zou hij training geven op Barendrecht, wat hij af en toe deed. Dat zegde hij af. Hij voelde zich niet lekker. Niets voor hem. Na de met 1-5 verloren inhaalwedstrijd tegen Laren afgelopen zondag haalde zoon en HGC-captain Vincent Langenhuijsen het moment terug waarop hij totaal onverwachts zijn vader verloor. ‘Die vrijdag zouden we een sponsordiner hebben dat hij had opgezet voor onze teamtrip naar Pakistan deze winter. In huis stonden nog allemaal dingen die hij had geregeld om te veilen, zoals shirts van Sam van der Ven en Zack Wallace. Verder zou de ambassade in Pakistan alles regelen en betalen, samen met de Hockey Academy waarvoor we veel clinics hebben gegeven. Spelers van nu en vorig jaar bezochten de familie Langenhuijsen thuis en waren allemaal aanwezig bij de uitvaart. ‘Ze hebben heel actief meegeleefd. Die betrokkenheid is natuurlijk fantastisch. Maar eerlijk gezegd ging het deels ook langs mij heen. Ik leefde in een soort roes. Uit hockeyend perspectief had de timing van de winterstop niet beter gekund. Alleen de laatste wedstrijd van 2024 tegen Laren, vier dagen later, ging vanzelfsprekend niet door. ‘De eerste maanden waren overleven. In januari ben ik een maand met mijn vriendin door de oostkant van Amerika getrokken. HGC-captain Vincent Langenhuijsen heeft een loodzware winter achter de boeg. En dat is voor HGC maar goed ook. Langenhuijsen is by far de meest ervaren speler van de groep. Zeventig minuten lang stuurt hij iedere wedstrijd zijn team als voorstopper aan en verricht hij de ene ingreep na de andere. Maar ook buiten de lijnen is de verdediger het spilpunt van het team. Het was Langenhuijsen immers die na het zo goed als verdwijnen van budget en de degradatie uit de Hoofdklasse vorig seizoen HGC als enige trouw bleef. De loodzware missie om zich te handhaven in de Promotieklasse is halverwege het seizoen nog allerminst geslaagd. De mannen staan nu elfde met een gat van vijf punten tot nummer negen Almere. Toch zijn er ook lichtpuntjes voor de Wassenaarse ploeg. Zo maakten de equipe midden februari een bijzondere teamtrip naar Pakistan. ‘Sinds 2011 ging hij twee keer per jaar naar Pakistan voor zijn werk in de hockeyretail. Hij wilde mij daar een keer mee naartoe nemen. Helaas is dat er niet van gekomen, maar alsnog was de trip heel speciaal. Vanaf minuut één werden we als celebrities behandeld. Er zijn sowieso weinig toeristen daar, laat staan witte toeristen, laat staan witte toeristen die hockeyen. We werden met bloemenkransen onthaald. Iedereen wilde met ons op de foto en handjes geven. Ons vervoer ging in een kogelvrije bus. Tussen bezoekjes aan de ambassade, een hockeystickfabriek (‘met de naam van mijn vader op de deur’) en markten door - met de nodige zelfspot via Instagram vastgelegd - bereidde de ploeg zich ook hockeyend voor op de tweede seizoenshelft met een klein toernooi. ‘We speelden in een gigantisch stadion, onder meer tegen een team met spelers uit Jong Pakistan en het nationale elftal. Het spelen voor flink gevulde tribunes was ook weer zo’n bijzondere belevenis. Na alle plichtplegingen, hockeypotjes en handen schudden, kwam Langenhuijsen moe, maar voldaan thuis. ‘Na een week was ik emotioneel uitgeput van alle dingen die ik daar gezien, gehoord en meegemaakt heb. Iedereen begon over mijn vader. Kende hem. Roemde hem om wat hij in Pakistan opgezet heeft. De mannen zijn nu ruim een week terug. Deze zondag stond dus de in november afgeblazen wedstrijd tegen Laren op het programma. ‘Omdat het nu al een paar maanden geleden is, was het niet een meer beladen wedstrijd dan anders. Ik hoopte vooral dat we de positieve lijn en de winning mood van Pakistan konden doortrekken. Maar helaas. Zij hebben meer kwaliteit, een hogere handelingssnelheid en sterkere aannames. Langenhuijsen zoekt zijn moeder op na de verloren wedstrijd tegen Laren. Langenhuijsen keek er niet droevig bij. ‘Ik ben allang blij dat ik alles een beetje op de rit heb. Ik ben weer begonnen met werk. Sta weer scherp op het veld. En de sfeer in de groep is ontzettend goed. Een half jaar geleden hoorde je niemand tijdens een training. Nu zijn de jongens niet te stoppen met elkaar. We weten dat we hockeyend minder zijn, maar werken keihard. Ondanks alle emoties heeft Langenhuijsen de afgelopen maanden geen seconde gedacht aan de brui eraan geven. ‘De jongens en de club verdienen het dat ik hier sta. Dat is in de zomer het idee geweest. Als ik stop, dondert alles misschien om. Ik kan het mijn vader ook niet aandoen. Sowieso kijkt hij van boven mee. Ik mis de positiviteit die hij mij gaf, maar ik weet zeker dat hij had gewild dat ik dit proces bij HGC doorzette.
Simon Gougnard: WK-halve finale in de schaduw van verdriet
De 6-0 zege op Engeland in hun eerste halve finale op een WK, was zondag extra beladen voor België door het overlijden vannacht van de vader van Simon Gougnard. ‘Dit was het moeilijkste wat ik ooit heb meegemaakt. We hadden een meeting na het ontbijt, waarin Simon in zijn eigen woorden vertelde dat zijn vader was overleden’, vertelde Luypaert, die zijn tranen niet kon bedwingen. ‘Achttien man waren toen vol in de tranen. Echt vreselijk. Uitgerekend Gougnard, die een heel sterk toernooi speelt, maakte de 2-0 tegen Engeland. Het hele Belgische team stortte zich uitbundig op hun verdrietige teamgenoot. Tom Boon en Thomas Briels voor de Engelse doelman George Pinner. Het is de eerste WK-finale voor de Red Lions ooit, maar na de eenvoudige 6-0 zege op Engeland ging er geen een hand de lucht in. ‘We wisten bij de 4-0 al dat we gingen winnen. In Rio hadden we de fout gemaakt om te blij te zijn na de winst op Nederland. De helft van de groep had toen maar twee of drie uur geslapen, waardoor we voor de finale niet meer scherp waren. We hebben nog nooit een finale gewonnen. Maar er is nu een bepaald zelfvertrouwen in de groep. We hebben maar één missie: morgen de beker in de lucht steken. Loick Luypaert (Belgie) tijdens de halve finale tussen Engeland en Belgie bij het WK Hockey heren in het Kalinga Stadion. België begon hun WK-campagne stroef, maar groeide sterk in het toernooi, ondanks het verlies van de geblesseerde Manu Stockbroekx en zieke John-John Dohmen. ‘Ik denk dat ons toernooi echt begon in de cross-over tegen Pakistan.
Lees ook: Een overzicht van de carrière van Chloe Hockey en haar bijdrage aan het Nederlandse hockey.