De Groene Hart Toernooi SV Alphen geschiedenis is rijk en divers, vol met memorabele momenten en spannende wedstrijden. Om een volledig beeld te schetsen, duiken we in verschillende aspecten van de voetbalwereld rondom Alphen aan den Rijn, waarbij we de informatie die beschikbaar is optimaal benutten.
Nacompetitie en Strijd: Een Terugblik
De nacompetitie is vaak een periode van intense spanning en onverwachte wendingen. Een wedstrijd tussen DoCoS en GSC ESDO, gespeeld bij het gastvrije AVV Alphen, is hier een goed voorbeeld van. In een letterlijk en figuurlijk "heet potje" trok DoCoS aan het langste eind na ruim 120 minuten en een lange en spannende penaltyserie. Doelman Van der Plas werd de gevierde man.
Voorafgaand aan deze wedstrijd waren beide ploegen goed geïnformeerd over de speelwijze van hun tegenstander. Trainer Jesper Neuteboom van DoCoS wist dat GSC ESDO vooral aan hun linkerkant een sterke buitenspeler had. Er was extra aandacht besteed aan Karam Boukhari en zijn broer Hamza, die een sterk duo vormden. Aan de andere kant had ook trainer Ali Boussaboun van GSC ESDO zijn huiswerk gedaan en startte zijn ploeg achterin met drie verdedigers tegen de twee spitsen van DoCoS.
Ondanks dat GSC ESDO in hun reguliere competitie een periode had gepakt met aanvallend voetbal, waarbij 55 doelpunten waren gescoord, was het na ruim een kwartier DoCoS dat aan de leiding kwam. Middenvelder Tygo Groen scoorde een fraaie goal, na goed weggestoken te zijn door Mark Kaptein. Na een waterpauze zette de ploeg uit Den Haag nog meer aan, maar Van der Plas was niet te passeren. Zelfs een eigen inzet van verdediger Iljas Amine was de goalie niet teveel.
Het veldspel in de tweede helft was eigenlijk een kopie van de eerste helft. Veel strijd, duels en aanvalspogingen van de ploeg uit de vierde klasse. Middenvelder Kamal Amheye onderscheidde zich bij de Haagse ploeg door enkele schoten van buiten de zestien los te laten. Toch kwam Eendrachtig Samenspel Doet Overwinnen op gelijke hoogte. Een kwartier na de pauze werd wederom een aanval op links opgezet. De genoemde linksbuiten Boukhari zette voor en bood de ijverige Oussama Chaabaoui een niet te missen kans.
Lees ook: Groene Haas Toernooi: Alles wat je moet weten
Er ontstond een strijd waarbij beide ploegen voor de noodzakelijke goal gingen. Er werden van beide kanten veel spelers gewisseld, zonder dat de kwaliteit van het spel afnam. De spanning nam aan het eind van de wedstrijd toe en het publiek was de grote winnaar. Na ruim negentig minuten namen de krachten af, maar de strijd en inzet in de verlenging van meer dan dertig minuten vergoedde veel. Pogingen van beide kanten werden door vermoeidheid niet beloond. GSC ESDO had het meeste balbezit en kreeg een aantal corners.
De teams hadden natuurlijk geoefend op de laatste trainingen. Zoals gebruikelijk komen dan de zesde en eventueel zevende man op het lijstje aan de beurt. Dat dit geen zekerheden zijn, was te zien. De zesde strafschop van ESDO werd gehouden door de man van de wedstrijd, doelman Van der Plas. De beurt was daarna aan DoCoS. Zonder twijfel eiste de goalie de bal op en wilde de kers op de taart plaatsen van zijn middag. De zevende penalty werd echter wederom gehouden door de Leidse keeper. Met zijn blijdschap na deze redding provoceerde hij de tegenstander met enkele gebaren. De keeper van GSC ESDO kon zich niet beheersen en reageerde verkeerd op de provocaties. Voor zijn trap ontving hij de rode kaart. Een veldspeler van de blauw-zwarten mocht op de doellijn plaatsnemen om de laatste penalty van Johan van Schie te pareren. De overwinning na strafschoppen werd gevierd als een kampioenschap.
Trainer Neuteboom was zeer blij met dit resultaat. ,,Wij hebben gewonnen van een ploeg die niet zou misstaan in de tweede klasse. We hebben gevochten als leeuwen. Dat Marijn van der Plas de zesde penalty nam, tegen de afspraken in, durfde ik niets van te zeggen. Ik hou van die brutaliteit. Achteraf is het allemaal goed afgelopen. Het was een competitie met “ups-and-downsâ€. Wij speelden uitstekende wedstrijden tegen toppers UVS en ESTO. Maar tegen lagere of gelijkwaardige tegenstanders gaven wij vaak niet thuis. Een zeer gelukkige Van der Plas was voorafgaand aan deze finale niet zenuwachtig. ,, Ik was niet anders dan andere wedstrijden. Hier doe je het wel allemaal voor. Als keeper werd ik zeker in de eerste helft aardig op de proef gesteld. Ook kon ik de rust bewaren in de verlenging. Ik dacht dat doe ik nu ook even. De pas 21-jarige doelman is nog niet zo lang als eerste keeper aangewezen. Feestvierend zocht DoCoS de kleedkamer op en namen daar afscheid van leider Melvin Zweistra. Hij heeft vele jaren als assistent-coach gefungeerd. En tegenstander GSC ESDO droop met opgeheven hoofd af.
Meerburg's Promotie: Een Historisch Moment
Een andere memorabele gebeurtenis is de promotie van Meerburg naar de derde klasse zaterdag. De wedstrijd tegen Altior gaat de geschiedenisboeken in, zeker voor de aanhangers van Meerburg. Het moest uit de tenen komen, maar het kwam goed voor Zwammerdam. De emoties waren zeer begrijpelijk, want ook de meeste toeschouwers op het drukbevolkte AAV Alphen-complex ervoeren de zinderende ontmoeting als een ritje in een emotionele achtbaan.
Nadat er na de reguliere speeltijd (2-2) geen beslissing was gevallen en er ook na verlenging nog geen winnaar was (3-3), moesten strafschoppen voor het definitieve verdict zorgen. Na een van beide kanten wat onwennig begin kwam de wedstrijd na een half uur spelen pas echt op gang. Meerburg-spits Max van Steen raakte met een harde kopbal eerst nog het Altior-aluminium, maar enkele minuten was het toch raak voor de Rijndijkers. In het laatste kwartier voor rust gingen de oranjehemden wat meer op zoek naar de aanval. Vlak na de pauze kreeg Van Steen een goede mogelijkheid op de 2-0, maar Van Tol liet zich niet verrassen. Van Steen kon zich na een uur spelen wel laten bejubelen.
Lees ook: Wat is de Groene Camera?
Meerburg leek na deze treffer op weg naar veilige haven, maar zoals eerder in deze nacompetitie toonde Altior haar onverzettelijkheid. Tim Zwirs zorgde twintig minuten voor tijd voor de 2-1, waarna Tim Heikoop in blessuretijd zijn ploeg op gelijke hoogte kopte (2-2) en er een verlenging nodig was. Altior leek na de 2-3 van Rick Keijzer op weg naar klassebehoud, maar Meerburg, fanatiek aangemoedigd door haar talrijke supporters, vond in de tweede helft van de extra speeltijd nieuwe krachten. Ook in de penaltyreeks bleven de beide teams zeer aan elkaar gewaagd. Nadat Altior strafschop nummer 17 had gemist, schoot uiteindelijk Maarten Klumperman zijn ploeg vanaf de kalkstip naar de verdiende promotie.
Voor Meerburg betekende de zwaarbevochten overwinning dat de Zoeterwoudenaren volgend seizoen eindelijk haar entree in de derde klasse zaterdag kunnen gaan maken. De club groeide de laatste jaren, met inmiddels 1150 leden, uit haar jasje, maar de sportieve progressie van het vlaggenschip bleef daarbij wat achter. Poot liet na kort na afloop van de wedstrijd weten dat de promotie van Meerburg vooral als een verdienste van meerdere mensen binnen de vereniging moet worden gezien.
Poot: ,,Sinds mijn eerste dag bij Meerburg ben ik door de club op allerlei gebied ondersteund. Ik kreeg de beschikking over een goede staf en ook op ander vlak heeft Meerburg haar zaakjes op orde. Ik ben vooral blij over de wijze waarop deze promotie tot stand is gekomen. Meerburg werd altijd gezien als een ploeg die vooral lekker een balletje wil trappen, maar vandaag hebben we aangetoond dat we een team hebben waar ongelooflijk veel karakter in zit. De late 2-2, en daarna de 2-3, waren stevige dreunen en dat we daarna toch nog de wedstrijd in ons voordeel hebben weten te beslissen, is denk ik kenmerkend voor deze spelersgroep. Ik wil trouwens ook alle credits geven aan Altior, dat zich ook vandaag weer knap terug knokte in de wedstrijd.
De Finalewedstrijd Zwammerdam
De finale nacompetitie derde/vierde klasse vond plaats op het complex van CVV Zwervers in Capelle aan den IJssel. De vele toeschouwers en de meegebrachte fakkels zorgden voor een sfeervolle omlijsting. De wedstrijd was wel op neutraal terrein, maar was toch een soort uitwedstrijd en juist buitenshuis werden er door de Zwammerdammers dit seizoen meer punten behaald dan op het eigen sportpark Spoorlaan.
De groenhemden werden langzamerhand sterker en vaak werd Koen Woudenberg daarbij gezocht. Hij werd zelfs nog een keer in stelling gebracht door de volgend jaar voor Noordwijk uitkomende Martijn Vink, maar zijn schot was matig. Wederom was het Vink die met een vrije trap Jim van Vliet in staat stelde om te koppen, maar zijn inzet ging rakelings naast.
Lees ook: De ideale korfbal: Mikasa
Na ruim een kwartier kwam dan toch de bevrijdende treffer van spits Ole Jansze: ,,Justin liet weer een gave voorzet los en ik schampte de bal met de bovenkant van mijn schouder. Dit was pas mijn vijfde treffer dit seizoen, dat valt een beetje tegen, maar ik heb de belangrijkste wel tot het laatst bewaard. In alle euforie maakte ik direct na mijn doelpunt een harde overtreding en was blij dat het bij een gele kaart bleef. Ik vind het zeker terecht dat we derdeklasser blijven. We hebben een beetje pech gehad op het eind van de competitie en ook vandaag vond ik ons de betere ploeg, al vond ik onze tegenstander zeker niet slecht. Vanavond gaan we het lekker in onze eigen kantine vieren met onze supporters en iedereen die wat met de club heeft.
De ploeg van Erwin van der Zee had over het algemeen weinig te duchten van de opponent buiten een scherpe voorzet voorlangs. De grootste kans ontstond een kleine tien minuten voor tijd toen een roodhemd vanaf vijf meter hoog over schoot. Een paar minuten voor tijd leek de wedstrijd beslist te gaan worden toen invaller Derek Boot duidelijk werd vastgehouden, maar de scheidsrechter liet doorspelen. Bons schoot ook nog een keer in kansrijke positie over, al was iedereen die Zwammerdam een warm hart toedraagt het gauw vergeten toen er voor het einde werd gefloten.
Zwammerdam plaatste zich voor de finale van de nacompetitie door Zwartewaal, dit seizoen als derde geëindigd in de vierde klasse F, met 5-1 te verslaan. Zwammerdam leek dit seizoen lange tijd op weg naar directe handhaving in de derde klasse, maar op de slotdag ging het toch nog mis voor de formatie van Erwin van der Zee.
V.V. W.I.K. Den Haag: Een Historisch Overzicht
De voetbalvereniging W.I.K. (Willen Is Kunnen) uit Den Haag heeft een rijke historie die teruggaat tot de periode na de Eerste Wereldoorlog. In een tijd waarin er in Nederland een grote behoefte was aan sport en spel, werd er op de gasfabriek te Den Haag een voorstel gedaan om een voetbalvereniging voor het personeel op te richten.
Na rijp beraad en met de steun van dhr. B. Schoen, de uitbater van "Café Schoen", werd er op 1 juni 1919 een oprichtersvergadering belegd. Het eerste officiële bestuur van WIK werd samengesteld en er werd een plan van aanpak opgesteld. De gebroeders Beeser gingen op zoek naar een voetbalveld en vonden een stuk braakliggend terrein achter de Rademakers Haagsche Hopjes fabriek. Na overleg met de gebroeders Rademaker, die geen bezwaren maakten, kon de vereniging het terrein gaan bespelen.
Met behulp van ingezameld geld werd een houten keet gebouwd, voorzien van een luik voor het bestellen van consumpties en een pompinrichting om water uit de sloot te pompen. Mevrouw Lien Deijers zorgde voor de thee tijdens de rust van de wedstrijden.
Het eerste voetbalseizoen 1919-1920 werd er door WIK nog niet ingeschreven in de officiële Haagsche Voetbalbond competitie, maar men speelde onderlinge wedstrijden om het spel te leren spelen. In juni 1920 werd WIK officieel ingeschreven en begon de club met twee elftallen aan de competitie. De eerste officiële wedstrijd die het eerste elftal van WIK ooit speelde was de uitwedstrijd tegen Postwissel op 10 oktober 1920, die met een 1-2 overwinning werd afgesloten.
In de jaren die volgden, groeide WIK en behaalde successen. In het seizoen 1923-1924 promoveerde WIK 1 na promotiewedstrijden tegen VUD naar de 1e Klasse HVB, één niveau onder de grote NVB. In het seizoen 1929-1930 werd WIK 1 kampioen van de eerste klasse HVB en promoveerde naar de vierde klasse (K)NVB.
De club kende ook moeilijke tijden, zoals de 24-0 nederlaag. In de jaren dertig verhuisde de club naar de Moerweg en later naar Ockenburgh, maar door oorlogsdreiging moest men in 1939 weer verhuizen naar het Zuiderpark.
Ondanks de ups en downs bleef WIK een belangrijke voetbalvereniging in Den Haag, met een rijke historie en vele trouwe leden.
SV Voorburg: Van Bedrijfsclub tot Vooraanstaande Vereniging
SV Voorburg, opgericht op 12 november 1928 als "Sportvereniging Enkes", begon als een bescheiden bedrijfsclub voor het personeel van de N.V. Enkes. De oprichters, de heren M. Zee, P. Cartlever en W. Engels, wilden kantoor- en fabriekspersoneel de gelegenheid geven om in verenigingsverband te sporten.
De voetbalafdeling begon met één elftal dat zijn wedstrijden afwerkte in de "Haagsche Kantoor Voetbal Bond". In die beginjaren waren de resultaten wisselvallig en nederlagen van 12-0 of 16-0 waren geen uitzondering.
In 1932 verhuisde de club naar een mooi terrein aan de Rodelaan en bouwde daar een nieuwe clubtent, gefinancierd door een loterij en de steun van de N.V. Enkes. Vanaf 1937 werden ook leden toegelaten die niet bij de N.V. Enkes werkzaam waren, wat leidde tot een definitieve doorbraak op voetbalgebied.
Het seizoen 1937-1938 was een succes, want het 1e elftal behaalde het Bondskampioenschap, een prestatie die in het seizoen 1938-1939 werd herhaald. In 1939 werd besloten om over te stappen naar de zaterdagcompetitie van de H.V.B., waarna de club na het spelen van proefwedstrijden werd toegelaten tot de 2e Klasse van de Haagse Voetbal Bond. Later werd besloten om op zondag te gaan voetballen, wat leidde tot een verhuizing naar een terrein aan de Vliet.
In 1941 moest de club zijn naam veranderen in sv Voorburg, omdat clubs geen fabrieksnaam meer mochten voeren. Na de Tweede Wereldoorlog pakte Rien van Zantwijk de verenigingsdraad weer op en kon de club weer starten met 3 seniorenelftallen en één juniorenelftal.
Door de groei van de club werd het terrein aan de Vliet te klein en in 1948 verhuisde sv Voorburg naar het terrein aan de Prinses Mariannelaan te Voorburg. Daar werd een nieuwe clubtent gebouwd en in het seizoen 1948-1949 bracht de club 6 senioren- en 4 junioren-elftallen in het veld.
In 1953 vierde sv Voorburg zijn 25-jarig bestaan met een receptie en een feestavond. In 1955 werd het eerste elftal kampioen van de 4e Klasse B.
In 1956 moest de club het complex aan de Prinses Mariannelaan prijsgeven en verhuisde het 1e elftal naar een speelveld aan de Prins Bernhardlaan, zonder kleedgelegenheid. Begin jaren zestig moesten ook de andere elftallen het veld ruimen en verhuisde men naar de Prins Bernardlaan.
In 1962 begon men met de bouw van een nieuw clubhuis, dat in 1964 werd geopend. In 1968 vierde sv Voorburg haar 40-jarige bestaan.
Algemene Trends en Conclusies
Uit de verhalen van DoCoS, GSC ESDO, Meerburg, Zwammerdam, W.I.K. en sv Voorburg blijkt dat de voetbalgeschiedenis in de regio Alphen aan den Rijn en daarbuiten rijk is aan competitie, passie en doorzettingsvermogen. Clubs hebben periodes van succes en tegenslag gekend, maar de liefde voor het spel en de steun van de supporters zijn altijd gebleven.
De Groene Hart Toernooi SV Alphen geschiedenis is een afspiegeling van deze algemene trends. Het toernooi biedt een platform voor clubs om hun talent te tonen en de strijd aan te gaan, terwijl de gemeenschap samenkomt om de spelers aan te moedigen en de successen te vieren. De verhalen van de individuele clubs dragen bij aan het grotere verhaal van de voetbalgeschiedenis in de regio en maken de Groene Hart Toernooi SV Alphen geschiedenis des te waardevoller.
Andere sporten in Alphen aan den Rijn
Naast voetbal zijn er in Alphen aan den Rijn ook andere sporten populair. Zo is er een handboogvereniging waar men op 70 meter kan schieten. Boogschieten heeft een lange geschiedenis en is één van de oudste Olympische sporten. Er zijn verschillende disciplines, zoals outdoor, indoor, field en 3D. Ook zijn er verschillende soorten bogen, zoals recurve, compound, barebow en traditioneel.
Verdrietig nieuws
Recentelijk bereikte ons het droeve bericht dat Adrie van Lienden-Verburg is overleden. Adrie was aan de zijde van Fred, die ons ook al is ontvallen, vele jaren lang vrijwilliger in diverse functies. Zij had aandacht voor het “lief en leed”, daarvoor werkte ze onder andere voor de bar en ook bij het schoonmaken van het clubgebouw. Als ondersteuning bij de vele activiteiten was Adrie altijd te vinden. Iemand waar je een beroep op kon doen.
RBC Roosendaal
RBC Roosendaal is een andere club met een rijke historie. In 2025 speelt de club in de Derde Divisie en heeft het zich geplaatst voor de tweede kwalificatieronde van de Eurojackpot KNVB Beker. De club heeft een nieuw veiligheids- en sanctiebeleid en verkoopt SeizoenClubCards.