De Frikandellen Wedstrijd Den Helder is geen jaarlijks evenement, maar de geest van avontuur en competitie is universeel. Dit artikel verkent thema's van doorzettingsvermogen, voorbereiding en de onverwachte wendingen die het leven te bieden heeft, aan de hand van een verslag van een fictieve "frikandellen wedstrijd" en de parallel trekt met de beproevingen van een Parijs-Roubaix achtige tocht.
Voorbereiding is het halve werk
Net als bij een zware wielerwedstrijd, begint een succesvolle frikandellen wedstrijd met een gedegen voorbereiding. Jordy en Tieme zagen het direct wel zitten en later zouden ook Stefan, Jasper en Emiel intekenen. Kilometers maken ligt voor de hand en dat is dan ook door alle teamleden met overgave gedaan. Weken van + 300 km en een enkel teamlid die zelfs +500 km weken aantikte voor een goede basis.
De parallel met de wielersport is treffend. Parijs-Roubaix, ook wel de "Hel van het Noorden" genoemd, dankt zijn reputatie aan de beruchte kasseien. Peter Post, Jan Jansen, Jan Raas, Hennie Kuiper en Nikki Terpstra hebben in 2014 de koers der koersen gewonnen. Omdat deze route dus gaat over kasseien speelt dat een grote rol in hoe kies je je materiaal en hoe train je hierop.
Net zoals wielrenners hun materiaal afstemmen op de kasseien, zo is het ook belangrijk om de juiste strategie en mindset te hebben voor een frikandellen wedstrijd.
Materiaalkeuze: Comfort versus Traditie
De keuze van het "materiaal" is cruciaal, zowel bij het wielrennen als bij een frikandellen wedstrijd. Vanuit de ritten over de kasseien in Alkmaar werden de keuzes gemaakt met wat voor fiets er gereden zou worden. De meeste kozen voor comfort en bouwden hun strandfiets om tot gravelracer met 40 mm tubless banden. Jordy echter vindt dit allemaal maar soft en besluit eens op de Limmerweg in de schuur te snuffelen bij zijn pa. En jawel hoor daar komt een Imming racefiets (+/- 24 jaar oud) onder een dik laag stof vandaan.
Lees ook: Europa League Play-offs: Utrecht - Zenit
Deze analogie toont aan dat er verschillende benaderingen zijn om succes te behalen. Comfort en moderne technologie kunnen een voordeel bieden, maar soms kan de charme en eenvoud van een traditionele aanpak verrassend effectief zijn.
De Dag zelf: Een Onvergetelijk Avontuur
Om halftien verzamelen we ons bij Jordy voor een bak koffie en de laatste praat. De koffie is nog niet ingeschonken of daar meld de warme bakker zich met mooi opgemaakte tompoezen voor ieder zijn eigen exemplaar. Na de koffie worden de fietsen op het dak en twinnyload geplaatst. De dakdrager is enkele dagen daarvoor door Jordy aangeschaft, hoe bedoel je goede voorbereiding en een scherp oog. Half elf zijn we (Jordy,Stefan,Jasper,Emiel,Tieme) weg voor een avontuur die we echt niet meer gaan vergeten. De reis loopt voorspoedig en we doen ons tegoed aan allemaal lekkere dingen die uit alle hoeken en gaten komen. Jordy heeft de wagen echt goed beladen. Zakken wijngums, rozijnen, chips, kruitkoeken, pinda’s en ga zo maar door…. Tot we in de file bedaren midden in Belgie, dit kost ons zeker een uur en bijna al ons geduld.
De sfeer van verwachting en kameraadschap is voelbaar, net als bij een wielerwedstrijd. De onverwachte tegenslagen, zoals de file, testen het geduld en de vastberadenheid van de deelnemers.
Tegenslag en Solidariteit
Rond drie uur checken we in en de hoteleigenaar geeft nog mee: ”de fietsen mogen in de kamer worden gezet”?? Wat een service later blijkt waarom hij dit nog achter ons aan riep. We kleden ons om om op de fiets de startbewijzen te halen in het Vélodrome. Als jonge honden vliegen we door de stad Roibaix heen om uiteindelijk een rondje te maken in het Vélodrome waar onze voorgangers en als laatste Nikki zijn historie schreef. Als we de rij op zoeken om de startbewijzen te halen ontmoeten we groep twee Bas met maten Jan, Hans, Wim, Thijs en Amy. Dan komt de onheilstijding, er zijn twee gestolen van Jan en Hans……… gewoon op klaarlichte dag van de twinnyload losgeknipt ggggvd wat en K bericht. De jongens hebben ongeveer 3.5 uur in een politiebureau gezetten om aangifte te doen in een bureau waar geen engels sprekende dienaar te vinden is…. Mijn god dit dus is Frankrijk 2019 )-: . Wij zitten inmiddels al in het restaurant te eten waarna Hans en Jan balend arriveren…. De keuze is gemaakt huurfietsen ging hem niet worden dus morgen, om 9.00 uur weer naar huis, wat verschrikkelijk zuur!!
De diefstal van de fietsen is een harde klap, maar de solidariteit binnen de groep is groot. De steun en het medeleven tonen de waarde van de gemeenschap, zelfs in tijden van tegenspoed.
Lees ook: Voetbalregels verenigingswissel
De Wedstrijd: Een Test van Wilskracht
De wekker gaat na een onrustige nacht, weinig geslapen allemaal hazen tukjes. We schieten uit bed, poetsen onze tanden, leggen een laatste drol en springen in onze fietskleding. Bidons worden gevuld, gelletjes en reepjes in de achterzakken geplaatst een tas met etenswaar voor tijdens de busreis gepakt. Naar beneden met de fietsen waar we op de parkeerplaats om half vijf hebben afgesproken. Het is donker ontzettend koud, rond het vriespunt, we zijn er allemaal dus gas op die lolly. De stad Roubaix ligt nog in een diepe slaap dus we kunnen veilig over grote wegen zonder veel oponthoud de locatie van de bussen bereiken. Hier gaan we inchecken voor een bus en bijbehorende vrachtwagen waar de fietsen in gaan. Om 6 uur verlaten we de parkeerplaats om naar het dorpje Busigny te rijden. In de bus proberen we zo goed en zo kwaad de meegebrachte etenswaren te verorberen en zo nu en dan nog even de ogen dicht te doen. Klokslag 8 uur zijn we op bestemming, de fietsen worden uitgeladen en nadat we allemaal klaar zijn rijden we richting start. Een tocht van 172 km waarvan 54 km kasseien verdeeld van over 29 stroken.
De beschrijving van de race zelf is levendig en meeslepend. De kou, de vermoeidheid en de uitdagingen van de kasseien worden voelbaar gemaakt. Net als bij Parijs-Roubaix, is het een test van wilskracht en doorzettingsvermogen.
Teamwork en Individuele Prestaties
Bij de start klapt de groep al in tweeën… Bas (die overigens aandelen heeft in de fabricage van postelastieken deze moesten worden gebruikt om te beletten dat je bidon uit de houder zal stuiteren) had overigens al aangegeven rijden jullie maar je eigen tour. Maar zo snel…. Emiel en Tieme overleggen nog even om in het handremmen te knijpen maar besluiten om toch snel aansluiting te maken en naar de voorste rijders te rijden. We zijn weg en zitten met Stefan, Tieme, Jasper, Emiel en Jordy in groep 1. Daarachter Bas met Wim en Thijs. De eerste strook zal na 11 km opdoemen dus we kunnen even lekker warm fietsen bij een temp. van 0 C. Een strook van 900 meter lang, als bange honden rijden we er op af om te concluderen na de “eerste” dat het allemaal best wel meevalt. en haalt zijn schouders om te zeggen eitje. Wel klapt daar de eerste bidon van een fiets…. Afgesproken wordt dit voor ons te houden en Bas dit niet te vertellen de eigenwijze rijder had namelijk de goede raad van Bas niet opgevolgd. Wat daarna met de andere stroken gebeurd laat zich raden het is net wild west op de stroken en ons zelfvertrouwen wordt allen maar groter nadat we ook een strook van 3 km lang klasse **** hebben gereden. Vanaf dat moment is elke strook een wedstrijd in een wedstrijd (-: Slalommend schieten we op de volgende stroken langs de langzamere fietsers om zodoende te proberen als eerste DODer weer van de strook te komen. Wat een prachtig schouwspel is het, waarbij Tieme opmerkt dat iedereen is gediskwalificeerd omdat er ook in de kant gereden wordt….. zijn betoog is duidelijk, we hebben niet betaald om in de kantjes te rijden dus vanaf de 5e strook enkel en alleen op de kasseien!! Omdat er zoals gezegd 29 stroken zijn hebben we nog genoeg lol te beleven. De telling van de stroken gaat van 29 naar 2 en dan op naar de Vélodrome. De stroken zijn verschillend van lengte en zijn gekwalificeerd van één * ster tot vijf *****sterren. Elke keer weer een strook asfalt er tussen om te herstellen en op naar de volgende. Stefan is met zijn mountainbike skills op de stroken erg handig en is lastig te volgen echter op alle stroken zal hij niet als eerste eindigen (-; Vernoemenswaardig is zijn opmerking dat op het asfalt zijn teamleden hem uit de wind moeten rijden. Een echt baasje dus die zelfs fluitend en zijn ellebogen op het stuur meermalen de groep voorbij rijd op het asfalt om te checken hoe de smoeltjes erbij staan. Op één van de stroken met Tieme op zijn hielen ging het maar net goed, bij een inhaalactie klapt zijn achterwiel weg welke Steef gelukkig net op tijd kan opvangen. Tieme ziet het gebeuren en kan geen kant op, gelukkig loopt dit alles goed af. Jordy kan met zijn stalen ros goed meekomen op de stroken maar kan geen weerstand bieden tegen het geweld van Steef en Tieme. Emiel en Jasper daar vaak vlak achteraan is het elke strook smullen. MAN MAN we zijn echt aan elkaar te waag!! Op het asfalt komen tussen strook 11 en 10 nog een paar wielrenners met een wel heel hoog tempo voorbij. Tieme rijd op dat moment van voren en pikt zijn wagonnetje aan, de rest kijk hoofdschuddend toe waar haalt die ouwe dit nu weer vandaan?? Zo hebben we allemaal onze glorie momenten en rijden in een hoog tempo naar de meet. Alles gaat goed, zelfs geen pech gehad en de spaarzame momenten die er zijn dat het ongeluk op je wacht weten we deze goed te pareren. Ook Bas met zijn maten wordt de pechstand bespaart. Tieme vliegt met zijn B merk fiets in gevecht met Steef nog een keer uit de bocht en beland op een veld klaargemaakt voor de bloei van zonnebloemen maar ook dat gaat goed. Emiel was de wijste met betrekking tot onderhoud fiets. Hij had zijn fiets niet gekuist en hij kwam met een stoffige fiets en ging weer naar huis met een stoffige fiets.
Net als bij een wielerploeg, is er een mix van individuele talenten en teamwork. Sommige deelnemers blinken uit op de kasseien, terwijl anderen sterker zijn op het asfalt. De dynamiek binnen de groep en de bereidheid om elkaar te helpen, zijn essentieel voor succes.
De Finish: Een Gevoel van Overwinning
De finish komt uiteindelijk na een geweldige fietsrit in 6 uur en 10 minuten in zicht, enkele minuten later finishen we stoffig maar ook euforisch over de meet in het Vélodrome. Het biertje wat we daarna krijgen van Amy smaakte opperbest, voldaan lagen we nog even te chillen in het midden van de fietsring. We zijn het daar eens met zijn allen dat we dit niet hadden willen missen en Jordy wordt gekroond tot crack van de dag met zijn 28 mm bandjes met 5 bar erin. Hij heeft meer dan ons allemaal afgezien maar gaat daar natuurlijk nu prat op. Want zoals hij aldoor al heeft verkondigd: “je bent een sukkel als je Parijs-Roubaix op 40 mm bandjes rijdt!”
Lees ook: KNGU Broekjesregels Uitgelegd
De finish in het Vélodrome is een moment van euforie en voldoening. De deelnemers hebben hun grenzen verlegd en een onvergetelijke ervaring gedeeld. De erkenning van Jordy als "crack van de dag" toont aan dat doorzettingsvermogen en een unieke aanpak beloond worden.
Nagenieten en Vooruitblikken
S ’avonds hebben we een tweede gang in het restaurant waar de vrijdag ook hebben gegeten. We worden wakker….. Max Verstappen moet rijden!! We verzamelen in het restaurant van het hotel om te zien wat de Nederlander kan doen met zijn race in China. orange, croissants en andere lekkere dingen zien we hem vierde worden. Als we van tafel gaan is het restaurant al leeg en we hebben een heerlijk ontbijt achter de rug, waar nog even de snelste kommetjes (strava) worden vergeleken…. Uit de metingen blijkt onze crack Bas (5 x Parijs-Roubaix) de hoogste ogen te hebben gegooid. Wanneer alles gepakt is gaan we naar strook 11 waar we bij een Italiaans café/restaurant het begin van de race gaan zien. Bas heeft ons het adres gegeven en we zien elkaar daar weer. Wat een mooie groep mensen zo bij elkaar…..WIM die ons heeft geleerd wat de Horsestand is en dat bruinvet beter is dan witvet en zelf de gedachten van Wim Hofman “The Iceman” naleeft. Amy die met haar meegebrachte AG 2R La mondiale vlag weinig geluk had maar de boel flink wist op te stoken en dan Thijs die weer genot van de DODers en de anderen en ook op 28 mm bandjes de rit slechte enkel met 7.5 bar in de banden Respect!! bas. Met als eerste drankje een bak koffie is het reuze gezellig in het pizzarestaurant “Lorenzo” en wordt de koffie al snel verruild voor bier. Ook dit gaat ons goed af (-: het lijkt wel kermis! Wanneer de koers dichter bij het dorpje komt gaan we de kroeg uit en snellen naar de strook 11. Daar zien we de tourkaravaan en alle klasbakken voorbij komen, special hoor om te bedenken dat ze de zelfde stroken rijden welke wij een dag daarvoor hebben geslecht. Als alle rijders voorbij zijn snellen we ons weer terug naar LORENZO de pizzabakker en rammelen er wat pizza’s in en zetten het weer op een drinken. Lorenzo is helemaal de kluts kwijt en kan het met zijn personeel niet meer aan, net als zijn tapinstallatie. Steef denkt nog sjans te hebben met een barvrouw en legt haar vast op de gevoelige plaat. …en inderdaad. De gewone biertjes raken al snel op en we moeten noodgedwongen aan het sterkere spul en blik bier. Het blikbier is echter zo lauw dat we deze eerst in de bierkoeler smijten alvorens op te drinken, wat is het weer een verschrikkelijk gezellige dag zo!! In de appartiose van de rit zien we gelukkig Gilbert winnen van Politt en het lijkt wel of we een voetbalwedstrijd zitten te kijken waar de thuisploeg het winnende doelpunt maakt. We praten nog ff na en gaan richting onze auto waar Jordy als enige nog het overzicht heeft: geen spat drank gedronken!
Het nagenieten van de wedstrijd is net zo belangrijk als de wedstrijd zelf. De herinneringen worden gedeeld, de prestaties gevierd en de banden versterkt.
De Schouwse Strandrace: Een Nieuwe Uitdaging
De strandrace zondagochtend op het Schouwse strand zal deze ochtend het toneel worden van de laatste KNWU TC. In totaal werden er in deze competitie 8 wedstrijden verreden, waarbij de 7 best geklasseerde telden. Het parcours liep van Scharendijke naar de punt van de Stormvloedkering en weer terug. Dit traject moest twee keer worden afgelegd. Doordat het een maanvormig parkoers is, komt de wind steeds van een andere kant wat deze wedstrijd altijd onvoorspelbaar maakt. Zondagochtend 6.15 uur hadden we afgesproken te vertrekken om zo vroegtijdig in Renesse aan te komen. Een slechte start hebben we dit seizoen eigenlijk niet gehad….. los van dat iemand in de haast bij het pakken van zijn kleren beenstukken voor armstukken aanziet, je garmin fietscomputer vergeet van dat soort kleine dingen. Maarrrrrr nu hadden we spektakel! Jordy die zijn fiets meer dan vertroeteld, overkwam iets wat je enkel kan hebben wanneer de duivel met je speelt. Stel je voor je bent klaar om richting de Schulp te gaan, je kleding, koffie, helm en schoenen in je tas en alle andere zaken die je nodig acht. Je springt met een sierlijk hupje op je fiets en dan…….. je carbon zadelpen breekt af alsof het een twijgentakje betreft! We hadden het tafereel wel willen zien! Enkel Jasper hoorde het kabaal en dacht dat Jordy de voorgevel aan het uitbreken was om de keuken te vergroten. Wat een kabaal kwam er bij de overbuurman vandaan. Jordy stuurde om 7 minuten over zes een appje of iemand zijn MTB zadel mee wilde nemen om zodoende toch nog te kunnen starten in de duivelse rit die hij nog te wachten stond. Omdat wij de aanhanger aan het beladen waren, wisten we niet wat zich op dat moment in ons donkere clubhuis op wielen afspeelde. Jordy had zijn fiets stilletjes in de camper geploft en was met Jeffrey bezig de zadelpen uit zijn aluminium frame te beitelen. Beste lezer, je moet weten: carbon is gemaakt van lange carbonvezels en een epoxymateriaal wat uitgehard een zeer taai materiaal is. Dit bleek temeer aan alle toeren die uitgehaald moesten worden om het overgebleven gedeelte te verwijderen. Het lukte de boys niet om het voor elkaar te krijgen, en er werd besloten tijdens de camperrit de fietsmarteling voort te zetten. Eerst waren echter de koffie en koeken aan de beurt en bespraken we de tactiek die we deze keer zouden inzetten. De tactiek bespreking verzande alweer heel snel in de laatste stand van alle weetjes op het gebied van fietsen, waarbij de roddel en achterklap niet kon achter blijven. Wat was het weer gezellig in de bus met Jordy aan het stuur, Jasper als bijrijder en Bas, Tieme en Emiel in the back. Verder niet te vergeten de vast meereizende cracks: onze zevenvoudig opa Piet van der Velden en Jeffrey die het getal over enkele weken op 8 zet. We waren al een dikke 80 km op weg dat ons vedergewicht Jordy toch even vermeld wilde hebben dat het nu toch wel tijd werd om naar zijn fiets te kijken. Emiel wilde van het gepruts in de bus nog een smakelijk filmpje maken maar sneller dan het geluid hadden de handige Harry’s Jeffrey en Tieme de zaak geklaard. Nadat we waren gearriveerd en de stuurboordjes hadden gemonteerd gingen we het strand op om het strand t…
De overgang naar de Schouwse Strandrace laat zien dat de geest van avontuur en competitie niet beperkt is tot één evenement. De tegenslagen en uitdagingen blijven komen, maar de deelnemers blijven gemotiveerd en vastberaden.
tags: #frikandellen #wedstrijd #den #helder #verslag