Vjatsjeslav Fetisov, een naam die synoniem staat voor de glorieperiode van het Sovjet-ijshockey, heeft een opmerkelijke reis afgelegd van speler tot coach van het Russische nationale team. Zijn stoïcijnse houding langs de zijlijn en zijn toewijding aan het herstellen van de roem van het Russische ijshockey maken hem tot een fascinerende figuur in de sportwereld.
Een Stoïcijn in de Spelersbank
Wanneer Vjatsjeslav Fetisov als coach in de spelersbank van de Russische ijshockeyploeg staat, lijkt niets hem te raken. Hij is een stoïcijnse man die zich niet laat opwinden door het extreme lawaai en de extreme strijdlust. Dat het duel tussen Team USA en Rusland volgens de Amerikaanse media een clash is, ontgaat hem kennelijk. Vjatsjeslav Fetisov is wel wat gewend.
Fetisov als Speler: Een Legende van het Sovjet-IJshockey
Fetisov excelleerde in de jaren tachtig in het Sovjet-team. Hij was een verdediger met een fabelachtige stickvaardigheid en schaatstechniek, een spelverdeler met een indrukwekkend inzicht. Niets kon Fetisov op het ijs verontrusten, te midden van de magistrale doelman Tretjak, zijn plichtsgetrouwe compaan in de defensie, Kasatonov, en het wervelende aanvalstrio Kroetov, Larionov en Makarov, gecoached door Viktor Tichonov, `de Verschrikkelijke'.
De 'Rode Machine', zoals het Sovjet-team destijds werd genoemd, stond bekend om zijn oogstrelende spel en arrogante flegma. Het huidige Russische team is niet meer zo oogstrelend als van `de Rode Machine'. Er is geen arrogant flegma, er zijn nauwelijks patronen, alleen de schaatstechniek en het atletisch vermogen zijn nog fascinerend. De Russische topspelers van nu spelen allen in de Noord-Amerikaanse profcompetitie en hebben zich de wilde strijdwijze eigen gemaakt die de Amerikanen zo graag hanteren.
Fetisov's Missie: De Roem Herstellen
Na afloop van een duel (het eindigt in 2-2) is `Slava' Fetisov blij dat hij een representatief team op kan stellen, met spelers die weer voor Rusland willen uitkomen om de roem van de ijshockeynatie van weleer in ere te herstellen. Fetisov, die sinds 1989 in de VS leeft, heeft er veel voor moeten doen om de beste Russische spelers bereid te vinden weer in het nationale team te spelen.
Lees ook: Word een KNVB Gecertificeerde Trainer Coach
Fetisov laat zich niet verleiden tot emotionele uitspraken. Op de vraag of er verschil was tussen deze wedstrijd en de finale van de Winterspelen van 1980 in Lake Placid - als door een wonder gewonnen door de Amerikanen - antwoordt hij: ,,I don't remember.'' Naast hem zit Herb Brooks, de Amerikaanse wondercoach van 1980. Hij glimlacht: ,,Slava was de beste, ik had een foto van hem in mijn kantoor.''
De Jaren Onder Tichonov: Discipline en Onderdrukking
Fetisov was in 1980 pas 21 jaar, een soldaat, een marionet in het leger van bondscoach Tichonov. Een jongen uit Moskou die geen mening mocht hebben en zich diende te onderwerpen aan het regime-Tichonov en dat van het communistisch systeem. In interviews en in zijn boek For the love of hockey heeft hij erover verteld. Over de trainingskampen, waarin hij en de anderen elf maanden per jaar werden gedrild door Tichonov. Eén maand per jaar mochten ze naar huis, naar vrouw en kinderen of ouders. Het was dé methode om wereld- en olympisch kampioen te worden. Een nederlaag betekende voorlopig geen contact met thuis. Een drinkgelag in het buitenland vol wodka met zijn vriend Larionov, betekende een strafexercitie - buiten in de vrieskou met ontbloot bovenlijf trainen.
De Weg naar Vrijheid: Een Strijd tegen het Systeem
Rondom de Spelen van 1988 werden Fetisov en Larionov `in verwachting' gebracht. Fetisov werd benaderd om in de Noord-Amerikaanse competitie professional te worden, Larionov meende in een Amerikaanse krant zich kritisch te moeten uitlaten over Tichonovs alcoholisme en methoden. Bij terugkeer werd Larionov geschorst. Maar de slimme Fetisov besloot de Russische autoriteiten op de hoogte te brengen van het Amerikaanse aanbod. Hij wilde weg uit Rusland, hij wilde vrij zijn. Hij was het regime-Tichonov zat.
In zijn boek vertelt Fetisov: `Ik moest bij de minister van Defensie, Yazov, komen. Hij eiste dat ik mijn excuses aanbood, dat ik als belangrijke Rus zulke wensen nooit meer zou uiten. Om mij heen stonden drie generaals te schreeuwen en me te intimideren. Ik werd uitgescholden, er werd met dingen naar me gegooid. Er werd een ultimatum gesteld: excuus of naar Siberië, waar ze me mij het leven zeer zuur zouden maken. Mijn familie zou het slecht krijgen. Ik was vreselijk bang. Wat moest ik doen. Maar ik hield stand. Ik bleef erbij dat ik na zoveel bewezen diensten recht had op een wederdienst. Ik was trots op mijn prijzen en mijn decoraties, maar ik wilde vrijheid. Het werd tijd voor mij en voor de Russen. Ik wilde gaan.''
Hij moest wachten. Het werden de zwaarste zes maanden van zijn leven. Zijn vrouw werd gevolgd, zijn ouders werden gepest. Hij besloot een rechtszaak tegen de staat aan te spannen, omdat hij in zijn vrijheid werd belemmerd. Spelen voor de nationale ploeg, zeker voor Tichonov, besloot hij niet meer te doen. Tichonov pakte hem terug. Hij mocht in de Russische pers vertellen dat Fetisov en Larionov alcoholisten waren, in de war gebracht door wodka en Amerikanen.
Lees ook: Voetbalcoach analyse
De Overstap naar de NHL: Een Nieuw Begin
Op 13 augustus 1989 waren de autoriteiten het zat, hij kreeg een ticket naar Amerika in ruil voor veel dollars van zijn nieuwe club New Jersey Devils. Fetisov opende de deuren voor alle ijshockeyers. Na hem vertrokken voor veel dollars de recalcitrante Larionov, de partijfanaat Makarov en de onnozele Kroetov. De laatste redde het niet bij de Vancouver Canucks. Jaren later trof ik Kroetov aan in een desolate toestand bij een club in Zürich. Hij verlangde naar de harde hand van Tichonov. Hij kon niet met zijn vrijheid omgaan. Hij wilde terug naar het systeem. Dat boek dat Fetisov had geschreven, was niet realistisch. Fetisov doet het om het geld, beweerde Kroetov.
`Papa', wordt Fetisov genoemd. Hij maakte de weg vrij voor veel Russische ijshockeyers, maar ook voor andere Russen. Na de perestrojka van Gorbatsjov raakte Rusland in de greep van de mafia. Russische ijshockeyers in de VS en Canada werden gechanteerd: wanneer ze niet veel dollars betaalden, werd hun familie thuis lastiggevallen. Fetisov wist wat hem te doen stond en schreef een brief aan de Russische autoriteiten om deze mafiose praktijken een halt toe te roepen. Of hij zelf heeft betaald om de veiligheid van zijn ouders in Moskou te garanderen, is niet bekend. Daar zwijgt hij over. ,,Ik heb gevochten, voor het recht op vrijheid, dat is het enige wat ik heb gedaan'', verklaarde hij.
Terugkeer naar Rusland: Coach van het Nationale Team
Vorig jaar bracht Fetisov een bezoek aan Moskou, aan zijn moeder. Hij meldde zich bij Poetin, de ijshockey-adept die hem een jaar eerder de hoogste Russische onderscheiding had gegeven. Fetisov zei hem dat Rusland recht had op een ijshockeycultuur. Als Rus wilde hij Rusland dienen en bondscoach worden.
En zo gebeurde. Vanuit de Verenigde Staten, waar hij sinds kort assistent-coach is van zijn oude club New Jersey Devils, ging hij alle Russen af om zich weer beschikbaar te stellen voor het Russische team. Enkelen weigerden. Maar Larionov, zijn oude, al 41-jarige strijdmakker, zegde toe. Evenals Fedorov, de zelfingenomen grote ster. Hij haalde de talentvolle doelman Khabiboelin over voor zijn vaderland te spelen.
Khabiboelin was in 1992 derde doelman van de GOS-ploeg, een team van Russische staten dat goud won. Tichonov gunde de reservedoelman geen medaille en stak het eremetaal in zijn eigen zak. Khabiboelin wilde nooit meer spelen voor Rusland. Maar Fetisov haalde hem over.
Lees ook: Hoe meld je trainers/coaches aan bij KNVB West 1?
Op verzoek van Fetisov heeft Poetin zich garant gesteld voor financiële middelen om het team in de gelegenheid te stellen net zo hard te trainen als de Amerikanen, Canadezen en Zweden.
De Uitdaging: Olympisch Succes
Of Slava Fetisov met zijn spelers de olympische titel wint, is de vraag. Als er maar gestreden wordt. Zoals hij zaterdag zei: ,,Wie voor Rusland speelt moet zich voor 110 procent willen geven. Wie dat niet wil is geen Rus en behoort niet voor Rusland te spelen. Op deze jongens ben ik trots. En dat meen ik.
De Erfenis van Viktor Tikhonov
Viktor Tichonov was van 1978 tot 1992 bondscoach van het nationale team van de Sovjet-Unie. Onder leiding van Viktor Tichonov werden de ijshockeyers van de Sovjet-Unie acht keer wereldkampioen en drie keer olympisch kampioen. Het team was oppermachtig in de tijd van het IJzeren Gordijn. Oud-ijshockeyer Ron Berteling vond het dan ook nooit leuk om tegen de ijshockeyers van coach Tichonov te spelen. "Elke wedstrijd verloor je met dubbele cijfers. Het ijshockey van de Sovjet-Unie was op dat moment het beste ijshockey ter wereld."
Berteling herinnert zich de coach nog goed. "Hij was heel stoïcijns. Hij knikte altijd met zijn hoofd als de spelers moesten wisselen. Ik herinner me ook nog een Europa Cup-wedstrijd van eind jaren tachtig. Ik speelde toen met Rotterdam tegen CSKA Moskou, waar Tichonov coach was. Onze coach noemde hem toen 'Tich de tik', vanwege dat knikken met zijn hoofd. Hij probeerde tijdens die wedstrijd een arm om hem heen te slaan, bij wijze van een begroeting. Maar er kon bij Tichonov geen lachje vanaf."
Tichonov stond algemeen bekend om zijn keiharde trainingsmethodes en dictatoriale manier van coachen. Daarmee heeft hij het Russische ijshockey ver gebracht, zegt Berteling. "Tichonov heeft het ijshockey echt groot gemaakt. De Russen trainden toen al elf maanden per jaar. Ze hadden een heel duidelijk systeem. Het ging niet om individuele spelers, maar om het team. En dat team speelde gewoon heel goed samen. Het was op dat moment het beste ijshockey ter wereld."
Maar de carrière van de Russische coach kende ook een dieptepunt: de verloren wedstrijd tegen de Verenigde Staten op de Olympische Spelen van 1980. "Van de tien wedstrijden die Amerika op dat moment zou spelen, hadden ze er waarschijnlijk negen verloren. Maar dat gebeurde niet. Tichonov moest in die wedstrijd opeens creatief worden. Hij moest gaan schakelen, en dat had hij daarvoor eigenlijk nooit hoeven doen. Hij raakte in paniek", herinnert Berteling zich. Het is tekenend voor de manier van werken van Tichonov, die voor Berteling altijd een legendarische coach zal blijven. "Hij heeft het ijshockey echt groot gemaakt", besluit de oud-ijshockeyer.
De Russian Five van Detroit Red Wings
In de jaren '90 was er een opmerkelijke formatie in de Detroit Red Wings, bekend als de "Russian Five". Deze bestond uit Sergei Fedorov, Vladimir Konstantinov, Vyacheslav Kozlov, Vyacheslav Fetisov en Igor Larionov.
Vladimir Konstantinov werd op 19 maart 1967 geboren in het Russische Moermansk. In het Rusland van toen is alles nog communistisch geregeld; de militaire dienstplicht is onderdeel van het strenge leven. Professionele sport in combinatie met het leger betekent één ding: dan ga je spelen voor CSKA Moskou. Het spel van de Rus laat zich kenmerken als bikkelhard, gemeen soms, maar altijd gericht op het uit het spel halen van de tegenstander. ‘Vlad the impaler’ zorgt ervoor dat hij onder de huid kruipt van menig aanvaller. Op 23-jarige leeftijd is Konstantinov de onbetwiste leider van het toenmalige CSKA eind jaren ’80 en ’90.
Dat Russen niet vrijuit konden gaan en staan waar ze wilden blijkt als Sergei Federov in 1990 ‘deserteert’. Federov wordt van het ijs gestuurd (volgens plan), kleedt zich om, gaat tussen de periodes in mee met zijn ploeg de kleedkamers in, maar verdwijnt na afloop tussen de menigte in het stadion uit. Hij pakt het vliegtuig naar Detroit en tekent bij Detroit Red Wings. Daarmee is het zaadje geplant voor de Russian Five bij de ploeg die hunkert naar Stanley Cup glorie. Niet veel later volgen Dmitri Khristich (Washington Capitals) en Alexander Godynyuk (Toronto Maple Leafs) in het spoor van Federov.
Na het duel wordt Konstantinov naar het hotel van de Red Wings gehaald. Twee dikke tassen geld prijken op het bureau van Jim Develanno om hem over te halen. De Rus wordt gevraagd om per direct te deserteren, maar dat gaat niet om het simpele feit dat zijn vrouw en dochter nog in Rusland zitten.
Valery Matveev, een sportjournalist bij de Pravda (communistisch dagblad), blijkt dé oplossing te hebben. Hij heeft contacten met doktoren en het omkopen van mensen in Rusland om iets voor elkaar te krijgen is helemaal niet zo vreemd in die tijd. Konstantinov moet op eigen gelegenheid naar het ziekenhuis komen voor onderzoeken, waarna -hoe luguber ook- de diagnose kanker wordt gesteld. Met een flinke zak geld vertrekt hij richting Rusland, doet zijn ding en Konstantinov belandt in het ziekenhuis. De diagnose? Kanker. Zijn vrouw Irina gaat naar CSKA general manager Valery Gushin en coach Viktor Tikhonov, om te bepleiten voor behandeling in Amerika. Dit omdat de Russische medicatie nog lang niet zo ver is als in het Westen.
Na twee dagen vanuit Moskou gereisd te hebben, kwam Konstantinov in Boedepest aan, na de grens overgestoken te zijn bij het huidige Oekraïne. In het seizoen 1991-1992 staat hij dan eindelijk op het ijs in Joe Louis Arena. Nummer 16 zelve: Vladimir Konstantinov. Toch is die befaamde lijn op dat moment nog niet compleet. Naast Vladimir Konstantinov spelen Sergei Federov en Vyacheslav Kozlov dat seizoen in Detroit. In 1994 voegt Vyacheslav Fetisov zich vanuit New Jersey bij de Red Wings en Igor Larionov komt een seizoen later over van San Jose Sharks. Larionov, bijnaam de professor, gooit het idee in de groep bij coach Scotty Bowman om de vijf russen in één lijn te zetten. Detroit jaagt op zijn eerste Stanley Cup winst in 42 jaar.
Tragisch Ongeluk
Zes dagen na het optillen van de Stanley Cup verandert het feest van Detroit in een nachtmerrie. Nadat hij een privéfeestje verlaat met Fetisov in een gehuurde limousine, knalt de limo in een eenzijdig ongeluk tegen een boom. De chauffeur verliest de controle over het stuur. Hij ligt lange tijd in coma, maar haalt het uiteindelijk wel. Pas dan wordt de ernst van de verwondingen echt duidelijk: hersentrauma en een dwarslaesie waardoor de Rus aan een rolstoel gekluisterd zal zijn.
Olympische Spelen: Rusland Onder Neutrale Vlag
Rusland tegen Duitsland in de olympische hockeyfinale. Vanwege het dopingschandaal spelen de Russische ijshockeyers in neutraal rood. Zelfs de Russische televisie houdt zich aan het voorschrift en spreekt vooral over "onze ploeg". Maar laat er geen misverstand over bestaan: bij een gouden ijshockeymedaille gaan deze voor de Russen gemankeerde Winterspelen de boeken in als het grootste olympische succes ooit. Dat is niet overdreven. Samen met voetbal is ijshockey sinds jaar en dag de populairste sport in Rusland. En met vier wereldtitels behoren de Russen zonder twijfel tot het selecte clubje ijshockeygrootmachten. Maar weet u ook hoe vaak Rusland olympisch kampioen werd? Het antwoord: nog nooit.
We gaan terug naar 31 december 1991. Diep in Beieren is een Rode Machine bezig met een ouderwets staaltje sloopwerk. In Füssen, een stadje van 15.000 inwoners aan de Oostenrijkse grens, is op dat moment het WK ijshockey onder 20 jaar bezig. En op Oudjaarsdag is gastland Duitsland de speelbal van de leeftijdsgenoten uit de Sovjet-Unie: 7-0. Het is het laatste officiële optreden van een sportploeg namens de Sovjet-Unie.
De volgende dag, op Nieuwjaarsdag, treedt dezelfde ploeg aan tegen Tsjechoslowakije. Maar niet meer als Sovjet-Unie, maar als het Gemenebest van Onafhankelijke Staten (GOS). Prompt verliest de jeugdige Rode Machine met 5-2.
Het blijkt de enige nederlaag die het team lijdt en op 4 januari wordt het GOS gekroond tot wereldkampioen. Twee maanden later reist een ploeg die grotendeels gebaseerd is op de jeugdkampioen naar de Olympische Spelen in het Franse Albertville. De ploeg staat onder leiding van coach Viktor Tichonov.
Sinds de couppoging van augustus 1991 was de rol van de communistische partij in Moskou al zo goed als uitgespeeld. Voortaan zwaaide Boris Jeltsin er de scepter, maar het duurde nog tot het einde van het jaar voor Rusland onafhankelijk werd. Dat leverde allerlei problemen op. Op 6 december hief het olympisch comité van de Sovjet-Unie zichzelf op, waarmee ook de geldkraan dichtgedraaid werd. En wie zou de plek van de Sovjet-Unie innemen bij de Olympische Spelen en het EK voetbal die in 1992 op de rol stonden? Het compromis was deelname onder neutrale vlag.
Zonder geld, zonder sterspelers, zonder volkslied of vlag begint Tichonov aan de Olympische Spelen in Albertville. Van zijn winnende team bij de Olympische Spelen van vier jaar eerder in Calgary zijn nog maar drie spelers over. De rest is vertrokken naar de prestigieuze Noord-Amerikaanse profcompetitie NHL of een profcompetitie in Europa. En dus kan Tichonov niet anders dan vertrouwen op talenten.
Een week voor het toernooi speelt Tichonov met zijn team een oefentoernooi in Zwitserland. Daar lijdt zijn ploeg een smadelijke nederlaag tegen de Zwitsers. Voor het eerst gaat Tichonov naar de Spelen met een ploeg die niet als favoriet wordt gezien. Ten onrechte, zo blijkt. Zijn onervaren formatie verliest weliswaar van Tsjechoslowakije, maar van toplanden Canada (5-4), Finland (6-1) en de Verenigde Staten (5-2) wordt gewonnen.
En dus staat het GOS op de sluitingsdag van de Olympische Spelen gewoon in de finale. Daarin is Canada de tegenstander. Twee periodes lang houden beide ploegen elkaar in evenwicht, maar in de derde periode slaan de Russen (die nog geen Russen genoemd mogen worden) toe.
Als aanvoerder Vjatsjeslav Bykov, een van de drie trouwe soldaten van Tichonov die de lokroep van de NHL wel had weten te weerstaan, een minuut voor tijd de 3-1 binnen knalt, zucht Tichonov van opluchting. Even later gaat hij op de schouders. Dat was in zijn omvangrijke en succesvolle carrière nog nooit vertoond.
Bij de Winterspelen van Pyeongchang staat opnieuw een Russisch ijshockeyteam in neutrale shirts, spelend onder een olympische vlag. Als het goud wordt binnengesleept zal niet de Russsische, maar de olympische hymne klinken.
Coach Oleg Znarok, die zelf eens door Tichonov werd opgeroepen voor een oefenstage, maar pas een vaste waarde werd in het ijshockeyteam van Letland, moet het wonder zien te realiseren.
Net als Tichonov in 1992 kan Znarok niet beschikken over zijn beste spelers. Toch is de weigering van de NHL om voor het eerst sinds 1994 de competitie niet stil te leggen tijdens de Winterspelen in het voordeel van de Russen. De deelnemende landen putten nu namelijk vooral uit de Kontinental Hockey League, een soort Champions League waaraan behalve de grote Russische clubs ook teams uit Finland, Tsjechië en zelfs China deelnemen. De KHL is na de NHL de sterkste en meest lucratieve competitie ter wereld. En daar profiteren vooral de Russen van.
Net als Tichonov destijds vervult Znarok een dubbelrol: hij is zowel coach van SKA Sint-Petersburg als het Russische nationale team.
Miracle on Ice
Het wordt The Miracle on Ice genoemd. De overwinning van het Amerikaanse ijshockeyteam op de onverslaanbaar geachte Sovjet-Unie tijdens de Olympische Winterspelen van 1980 in Lake Placid. Terwijl de Koude Oorlog op zijn hevigst is, sleept Team USA een nooit verwachte gouden medaille in de wacht.
Tijdens de Koude Oorlog werd sport in het internationale politieke machtsspel steeds belangrijker. De Olympische Winterspelen van 1980 in Lake Placid waren een perfect platform voor een sportieve strijd tussen de machtsblokken, omdat ze toen alleen toegankelijk waren voor amateurs en profsport in communistische landen officieel niet bestond. De Sovjet-Unie had toen al vijf olympische en dertien wereldtitels bij het ijshockey gewonnen. Op papier waren zij amateurs, maar in de praktijk bleken zij fullprofs, vaak in legerdienst. De coach Viktor Tychonov controleerde, geheel in lijn met de Sovjetdoctrine, zijn ploeg totaal, tot in het privéleven.
Het team van de VS bestond uit louter amateurs, voornamelijk spelers van universiteitsclubs. De ploeg stond onder leiding van Herb Brooks. Hij selecteerde de spelers op basis van een psychologische test van meer dan driehonderd door hemzelf opgestelde vragen.
Op vrijdag 22 februari 1980 vond de confrontatie tussen de VS en de USSR in een uitverkocht Fieldhouse plaats. De Sovjet-Unie kwam al vroeg op voorsprong in de wedstrijd en domineerde. Aan het einde van de eerste periode stond het 2-2. Toen besloot de Sovjetcoach om de keeper te wisselen. Vladislav Tretjak, misschien wel de beste keeper ooit, werd vervangen door Vladimir Mysjkin. In de tweede en de derde periode bleef de Sovjet-Unie sterker en stond ook voor het grootste deel van de wedstrijd voor. Tien minuten voor tijd scoorde captain Mike Eruzione voor de VS de 4-3, waarmee de ploeg voor het eerst op voorsprong kwam. Met nog slechts 10 seconden op de klok begon het publiek af te tellen, waarna het Miracle on Ice een feit was.
De Amerikanen wonnen in deze wedstrijd nog geen goud. Dat gebeurde pas nadat Finland twee dagen later met 4-2 werd verslagen. De Sovjet-Unie verpletterde Zweden nog met 9-2 en werd tweede.
Fetisov's Rol in de Russische Sport
Slava Fetisov was van 2002 tot 2008 minister van sport in Poetins regering. Groter is zijn faam als speler en aanvoerder van het legendarische Sovjet-ijshockeyteam, bijgenaamd The Red Army, dat furore maakte tijdens de Koude Oorlog. Vanuit het perspectief van de charismatische vijftiger Fetisov, wordt verteld hoe het team als boegbeeld van een sterke Sovjet-Unie met de val van het communisme, parallel aan de ineenstorting van de staat, uiteenviel.
De Eerste Russen in de NHL
Tegenwoordig zijn ze niet meer weg te denken, maar toch is ‘t slechts dertig jaar geleden dat de eerste Russische spelers hun intrede deden in de NHL. Alex Ovechkin, Nikita Kucherov en Artemi Panarin zijn de sterren van nu, maar zij hebben veel te danken aan de mannen die in 1989 de grote stap maakten vanuit de Sovjet-Unie naar het onzekere leven in de VS en Canada.
Sergei Pryakhin zal voor altijd in de boeken staan als de eerste Sovjet-speler in de NHL. Met Pryakhin ging het hek echter wel van de dam en er volgden meer spelers uit de Sovjet-Unie.
Slava Fetisov maakte daar handig gebruik van. Het regime predikte meer openheid (glasnost) en Fetisov ging publiekelijk de strijd aan met coach Viktor Tikhonov. Uiteindelijk kreeg hij zijn zin en mochten hij en zeven landgenoten zich gaan bewijzen in de NHL. Voorwaarde was wel dat ze beschikbaar bleven voor het Russische team.
Voor Slava Fetisov werd het één groot succesverhaal. Hij debuteerde, als dertiger, in 1989-1990 in de league en kwam tot 42 punten in zijn eerste seizoen. Met die club haalde hij de Stanley Cup Final in ’95, maar verloor dat jaar van zijn oude werkgever. Twee jaar later stond Slava Fetisov aan de goede kant van de score. De Red Wings versloegen de Flyers in de finale en Fetisov nam de Stanley Cup die zomer mee naar zijn vaderland.
tags: #coach #Russisch #ijshockeyteam