Een blik achter de schermen bij hockeyclub Bloemendaal, met interviews en nieuws over coaches, spelers en de clubcultuur.
Piotr Mazany: De verbindende schakel tussen jeugd en Heren 1
Piotr Mazany is aangesteld als de nieuwe assistent-coach van Heren 1 van Bloemendaal, terwijl hij ook de TOP-jeugd blijft trainen. Deze dubbele rol maakt hem tot een essentiële schakel tussen de talentvolle jeugdspelers en het eerste herenteam. Mazany is enthousiast over zijn nieuwe uitdaging. "Het wordt een uitdagende taak, maar ik zie het als een geweldige kans om een brug te slaan tussen Heren 1 en onze getalenteerde jeugd," aldus Mazany.
Hij benadrukt dat hij hard heeft gewerkt om te komen waar hij nu is en ziet veel potentie bij de jeugdspelers om de overstap naar Heren 1 te maken. "Vooral bij de jongens in de jeugd zie ik veel interessante spelers die de stap naar Heren 1 kunnen maken. Deze jongens hebben enorm doorzettingsvermogen en de juiste mentaliteit, waarden en normen die passen bij Heren 1, maar ze hebben ook goede begeleiding nodig. Die begeleiding kan ik bieden." Mazany's begeleiding richt zich niet alleen op hockeytechnieken, maar ook op het mentale aspect van de sport. Hij ziet zijn kracht in het vermogen om van goede spelers nóg betere spelers te maken.
De samenwerking met hoofdcoach Michel van den Heuvel ziet Mazany met veel enthousiasme tegemoet. "Ik heb enorm veel zin om met Michel aan de slag te gaan. In 2019, toen ik stage liep bij Heren 1, heb ik kunnen zien hoe Michel als coach te werk gaat en ik was toen al ontzettend onder de indruk. Het wordt uitdagend, want de eisen zijn hoog. We willen het allerbeste uit iedere speler halen en hebben hier te maken met de crème de la crème aan spelers."
Mazany kijkt met grote verwachtingen naar het komende seizoen voor Heren 1. "Het is een boeiende fase waarin we ons bevinden. Twee hele belangrijke spelers zijn vertrokken, wat zorgt voor een nieuwe dynamiek in het team. We hebben een hele interessante groep spelers met een aantal topinternationals en genoeg talent om het maximale eruit te halen. De jonge jongens kunnen zich nu meer gaan manifesteren in het team en de focus ligt op presteren. Dat is waar het om draait."
Lees ook: Word een KNVB Gecertificeerde Trainer Coach
Bestuurslid tophockey Michiel Hilders is verheugd met de aanstelling van Mazany. "Met Piotr in de begeleiding van Heren 1 slaan we een mooie brug naar onze talentvolle jeugd. Hij is al jaren succesvol betrokken in onze jeugdopleiding. Twee jaar geleden werd jongens O14 onder zijn leiding nog Nederlands kampioen. Daarnaast heeft hij ook al de nodige kilometers op de teller bij het senioren-hockey als hoofdcoach van HBS Heren 1 en bij de Poolse hockeybond."
Michel van den Heuvel: Terugkeer naar Bloemendaal en succesvolle coach
Michel van den Heuvel keerde terug naar zijn oude club Bloemendaal na drie jaar in België, waar hij als coach van het nationale team werkte. Hij werd opnieuw de hoofdcoach van Heren 1. Zijn vorige termijn bij de hockeyclub eindigde tijdens corona, ‘op een onbevredigende manier’, zoals hij zelf noemt. Nu kwam er een mogelijkheid om terug te keren, en die greep Van den Heuvel met beide handen aan. In totaal heeft Van der Heuvel met tussenpozen negen jaar voor het Belgisch nationaal team gewerkt, vijf jaar als assistent trainer en dus nu als trainer. Dat hij nu weer terugkeert naar Bloemendaal zegt volgens de coach niet alles. “Het wil niet zeggen dat ik in de toekomst daar niet nog misschien wel iets mee zal blijven doen, maar ik vind het leuk om in verschillende omgevingen en competities te werken”, stelt Van de Heuvel.
Met zes landstitels is Michel van den Heuvel (52) de succesvolste coach ooit in de Hoofdklasse. Voor de buitenwereld oogt hij misschien nors, zijn spelers lopen met hem weg. ‘Hij is de allerbeste coach met wie ik ooit heb gewerkt. Hij is ook rustiger geworden’, zegt Bloemendaal-aanvoerder Wouter Jolie.
Van den Heuvel staat bekend om zijn energieke coachingstijl en analytische aanpak. Hij laat niets aan het toeval over en is altijd bezig om zijn team optimaal te laten presteren. "Wat staan we hier klote te verdedigen vandaag," zei hij in de eerste helft wat binnensmonds. Terwijl zijn spelers fysiek een wedstrijd spelen met bal en stick, maken de hersenen van de analytisch sterke Van den Heuvel overuren. Hij is met zijn energieke manier van coachen ook moe na een wedstrijd.
Over zijn drukke gedrag langs de kant zei hij: ‘Het is geen act. Ik doe wat mijn gut feeling me ingeeft. Het is een manier van werken. Iedereen die aan ons teamproces deelneemt, moet een bepaalde drive hebben. ‘Een observator. Supergedreven. Een groot analist. Extreem goed voorbereid. Iemand die altijd zijn thermometer aan heeft in de groep.’ Dat is de feedback van de mensen die met Van den Heuvel werken of hebben gewerkt.
Lees ook: Voetbalcoach analyse
International Bob de Voogd (28) van Oranje-Rood won drie landstitels en een Euro Hockey League (EHL) met Van den Heuvel. ‘Ik heb supermooie jaren met hem gehad. Veel mensen vinden hem geen ‘mensenmens’, maar toch denk ik dat hij dat bij ons wel was. Je kunt denken dat het een man is die alleen maar staat te schreeuwen en niet begaan is met zijn spelers’, zegt hij over zijn oude coach. ‘Maar hij voelde precies aan wat er nodig was. De Voogd vond het niet erg hoe zijn coach soms naar de buitenwereld communiceerde. ‘Na het tweede kampioenschap zei hij in zijn eerste interview, net na de wedstrijd: ‘Morgen begint het nieuwe seizoen’. Dat hij dan zoiets zegt, typeert hem. Dat doet hij niet om een mooi verhaal op te halen. Wij moesten er wel om lachen. Was hij een strenge coach? ‘Zo zou ik het niet willen noemen. Hij is gewoon perfectionistisch. Dan zaten we weer drie kwartier de verdedigende strafcorner te bespreken. Een paar jongens waren buiten aan het wachten. Die maakten dan wel grapjes dat het wel mooi was geweest.
Oud-international Jolie (31) moest al jaren lijdzaam toezien hoe de successen uit het verleden - Jolie werd met Bloemendaal van 2006 tot 2010 landskampioen, met eerst Van den Heuvel en daarna Max Caldas als coach - steeds doffer leken. ‘Michel is de beste coach die ik ooit heb gehad’, zegt de aanvoerder van Bloemendaal. ‘Hij is ook altijd bezig om de allerbeste coach te willen zijn. In zijn voorbereiding op elke training en wedstrijd geeft hij altijd alles. Hij houdt van structuur. Altijd op dezelfde tijd en dezelfde plek verzamelen. Daar voelt hij zich fijn bij. De terugkeer van de Eindhovense coach en de komst van de buitenlandse hockeyers Florian Fuchs, Blake Govers, Manu Stockbroekx en Daniel Beale hebben tot nu precies de uitwerking waar ze in Bloemendaal op hadden gehoopt.
Jolie ziet dat Van den Heuvel veranderd is, sinds die eerdere periode op ’t Kopje. De scherpe randjes zijn er wat af. ‘Aan de ene kant is Van den Heuvel natuurlijk dezelfde persoon. Net als tien jaar geleden bereidt hij zich extreem goed voor op alles, op strafcorners van tegenstanders, op spelers. Daarnaast hecht hij veel waarde aan persoonlijkheidsprofielen. Hij wil altijd weten hoe verschillende soorten mensen onder druk kunnen presteren. Daar is hij nog steeds nieuwsgierig naar’, verklaart Jolie. ‘Maar hij is wel rustiger geworden. Vroeger was hij vaker boos. Hij staat nu beter in contact met zijn spelers. Iedereen persoon is ook anders. De een speelt in Oranje. De ander werkt. Hij geeft mensen nu meer de ruimte.
Van den Heuvel vindt zelf ook dat hij zich ontwikkeld heeft als coach. ‘Als je liefde voor de sport en een passie voor je vak hebt, dan beschik je over een bepaalde drive. Dan wil je een bepaald doel nastreven en je ontwikkelen’, zei de coach. ‘Door de jaren ben ik denk ik een stuk rustiger geworden in mijn hoofd, op de juiste momenten.
Van den Heuvel was ooit bondscoach van het Nederlands Elftal, van 2008 tot 2010. Dat werd geen succesvol hoofdstuk in zijn trainersloopbaan. Sterker nog, het is een krasje op zijn carrière. Hij communiceerde extern moeilijk en kwam naar de buitenwereld niet overtuigend over. De wegen scheidden voortijdig. Hij maakt nu deel uit van de staf van het Belgische nationale team. Met zes landstitels is hij al de onbetwiste en onbedreigde recordhouder in de Hoofdklasse. Alleen Joost Bellaart (5, Klein Zwitserland) en Roelant Oltmans (4, Bloemendaal) benaderen Van den Heuvel in cijfers. Zou de succesvolste hoofdklassecoach nooit meer bondscoach willen worden? Van den Heuvel: ‘Ik wil werken met groepen waar je iets mee kunt. Die talentvol zijn en een drive hebben. Dat hoeft niet per se een land te zijn. Daar ben ik ook niet mee bezig. Ik ben verbonden aan Bloemendaal en ik heb een mooie rol bij de Belgische ploeg. Ik hoef niet eindverantwoordelijk te zijn, dat hoeft niets toe te voegen.
Lees ook: Hoe meld je trainers/coaches aan bij KNVB West 1?
Teun de Nooijer: Van topspeler tot jeugdcoach en ondernemer
Teun de Nooijer, ook wel bekend als 'de Johan Cruijff van de Nederlandse hockeyvelden', speelde afgelopen zomer zijn laatste officiële wedstrijd voor Bloemendaal, waar hij sinds 1992 in het eerste elftal stond. Tussen 1994 en 2012 maakte hij 214 goals in 453 officiële interlands voor Oranje. Liefst drie keer werd De Nooijer uitgeroepen tot 'wereldhockeyer van het jaar'. Ondanks zijn afscheid van het topniveau, heeft hij geen last van een zwart gat: “Mijn agenda is voller dan ooit.”
De Nooijer blikt terug op zijn carrière en de overgang naar het leven na het tophockey. "Natuurlijk mis ik de wedstrijden en het trainen met het team, maar ik heb het veel te druk met werk om in een zwart gat te zitten. Mijn agenda heeft nog nooit zo vol gezeten als in het afgelopen half jaar. Dat is niet zo vreemd, want een sporter moet naast hard trainen ook de broodnodige rust inplannen. Dat is nu niet meer nodig, dus ook die geplande rustmomenten zijn uit de agenda verdwenen. Wat ik het meest mis? Bij het spelen van een wedstrijd zat ik helemaal in mijn kracht, dat ging als het ware vanzelf. Die zeventig minuten vond ik schitterend, maar ook alles eromheen: de warming-up, de voorbereiding, de wedstrijdspanning. Dat zal ik niet meer meemaken, althans, misschien ooit als coach maar dat is toch anders."
Hij benadrukt dat hij al tijdens zijn actieve carrière bezig was met zijn toekomst. "Stoppen met hockeyen kwam voor mij natuurlijk niet helemaal onverwacht. Ik denk dat iedere hockeyer wel bezig is met zijn loopbaan na de sport. Je kunt een prima boterham verdienen met hockey, maar je bent niet 'binnen'. Je moet ervoor zorgen dat je daarna iets hebt om op terug te vallen. Ik ben in 2008 met de Teun de Nooijer Academie gestart dus ik heb al een overgangsperiode achter de rug. Het laatste jaar van m’n carrière heb ik wel een beetje in een spagaat gezeten. Aan de ene kant wilde ik met het bedrijf graag extra werk op me nemen, maar dat was soms moeilijk te combineren met sport. Op een gegeven moment dacht ik bij mezelf: 'Teun, je begint ook al best op leeftijd te komen'."
De Olympische Spelen van Londen waren een belangrijk moment in zijn carrière. “De Olympische Spelen van Londen waren een mooi internationaal afscheid, maar dat dreigde even niet door te gaan. Ik ben vrij nuchter, maar toen Taeke Taekema en ik door bondscoach Paul van Ass uit de selectie werden gezet, was ik er wel even goed ziek van. Ik ben gaan stappen met een paar goede vrienden en heb die avond waarschijnlijk meer gedronken dan de twee jaar daarvoor samen. Het was eigenlijk een fantastische avond, maar daarna was er toch weer focus. Van Ass had de deur op een kier gezet en ik ben bij mezelf te rade gegaan. Wil ik het echt nog en hoe zorg ik dat ik er dan helemaal klaar voor ben? Het gaf mij meer scherpte.
Uiteindelijk stopte De Nooijer na het winnen van de Euro Hockey League met Bloemendaal. “Ik heb met Oranje de grootste successen gevierd in de periode 1994-2000, maar daarna hebben we internationaal ook nog in grote finales gestaan. Toen we aan het eind van het vorige seizoen de Euro Hockey League wonnen, was het grappig om te zien hoe mensen er tegenaan keken. We verloren een week eerder in de halve finales de play-offs om de landstitel, niet de manier om te stoppen vond men. Maar ik was al negen keer landskampioen geworden. Een tiende keer was prachtig geweest, maar die Europese titel hadden we met Bloemendaal pas drie keer gewonnen. Zelf vond ik de EHL-titel een mooiere prijs om afscheid mee te nemen, zeker omdat het ook op de eigen club was. Een week later verloren we in de Nederlandse play-offs de strijd om de derde en vierde plaats, dus ik stopte alsnog met een verliespartij. Het is zoals het is. “Stoppen op je hoogtepunt vind ik echt onzin. Je moet stoppen als je het gevoel hebt dat je klaar bent, of dat nu na een hoogtepunt is of na een periode waarin je geen prijzen hebt gepakt. Als een sporter plezier heeft in zijn sport en voor zijn gevoel het beste uit zichzelf haalt, kan hij wat mij betreft niet te lang doorgaan.
De Nooijer blijft betrokken bij de hockeywereld als jeugdcoach bij Bloemendaal en via de Hockey India League. Je bent jeugdcoach bij Bloemendaal. Wat zijn je ambities in het trainersvak? “Ik hockey op dit moment niet, maar in januari ga ik wel weer meedoen in de Hockey India League bij de Uttar Pradesh Wizards. Ik heb er vorig jaar gespeeld en ik twijfelde of ik dit jaar weer wilde gaan. Het was aan hen of ze me nog wilden hebben. Ik kon het met mijn werk organiseren en het is ontzettend leuk. De komende periode ga ik in de zaal meetrainen met Bloemendaal om me voor te bereiden. Ik heb de afgelopen maanden wel drie of vier keer per week hardgelopen in de duinen, maar hockeyfitheid is nog iets heel anders. Je moet kort draaien en keren, laag zitten. “Daarnaast ben ik inderdaad coach bij de meisjes C van Bloemendaal, waarin twee van mijn eigen dochters spelen. Het is schitterend om je kinderen te zien sporten. Ik heb eigenlijk nooit de ambitie gehad om coach te worden, maar toen mijn oudste dochter ging hockeyen en ik tussen het halen en brengen zelf langs het veld stond, voelde dat raar. Dan kon ik net zo goed zelf op het veld gaan staan. En ik vind het hartstikke leuk om te doen. Ik leef ook weer echt toe naar het weekend. “Bij de jeugd is het voor mij anders dan bij de mannen, maar daarom is het juist zo goed dat ik als trainer ben gestart bij die kinderen. Het is een andere taal. De taal bij Heren 1 spreek ik en voor mij zou het misschien wel makkelijker zijn geweest om daar te beginnen met coachen. Ik leer er nu veel van om die meiden te coachen en als ik besluit om door te gaan als trainer, zal ik daar veel profijt van hebben. Ik sluit het tegenwoordig zeker niet uit om uiteindelijk op topniveau te gaan coachen.
Daarnaast is De Nooijer actief met de Teun de Nooijer Academy (TDNA), waarmee hij teams voor bedrijven ontwikkelt. “We ontwikkelen teams voor bedrijven. Ik heb zelf vanuit de sport altijd in teams gezeten, met een groep mensen die iets met elkaar wil bereiken, waar je succes en teleurstellingen mee beleeft, waar een coach boven staat die het geheel moet sturen. In het bedrijfsleven zie je dezelfde dynamiek: mensen die met elkaar samenwerken en het beste in elkaar naar boven willen halen. Dat willen we scherp en helder krijgen. Zoals teams in de topsport een olympische cyclus ingaan van vier jaar om op de Spelen optimaal te presteren, zo gaan wij met teams uit bedrijven een traject aan met heldere doelstellingen. Wat willen we met elkaar bereiken en hoe doen we dat? Ik heb mijn eigen ervaring in de sport en toen ik de TDNA begon, heb ik iemand gezocht die ervaring had in het bedrijfsleven. “Ik hield als sporter wel eens praatjes voor bedrijven. Dat was altijd nogal incidenteel en vaak ook eenmalig. Vaak zat ik in de auto terug naar huis en dan vroeg ik me af wat nu eigenlijk de impact was geweest. Inspireren is prima, nodig zelfs, maar eenmalig een verhaal vertellen geeft mij weinig voldoening. Er is geen contact, geen discussie en geen interactie. Ik zeg het ook wel eens tegen die meiden op het veld. We kunnen één keer trainen op de strafcorner, maar daar wordt het echt niet beter van. “Met de TDNA leveren we altijd maatwerk. Ieder bedrijf heeft een andere vraagstelling en dat brengen we eerst goed in kaart met de betrokkenen. Het belangrijkste dat het bedrijfsleven van de sport kan leren is de mindset. Sporters zijn elke seconde van de dag bezig met beter worden, op alle fronten. Op een gegeven moment sta je in de olympische finale tegen iemand die er ook alles aan heeft gedaan om de beste te zijn. Hoe ga je die winnen? De ontwikkeling van jezelf en je team zijn processen die altijd in beweging zijn.
Jeroen Visser: Herstel na hersenbloeding en de steun van Bloemendaal
Op 6 april coachte Jeroen Visser (53) nog gewoon in de Tulp Hoofdklasse bij de dames van Bloemendaal. Vier dagen later stond zijn leven totaal op zijn kop. Visser kreeg een hersenbloeding en vocht opeens voor zijn leven. Op ’t Kopje blikt de herstellende coach terug op zijn bizarre 2024. ‘Ze zeggen dat het nog beter wordt. Op een woensdagochtend in december loopt Visser het complex van Bloemendaal op. Hij is op het station van Haarlem opgehaald door bestuurslid Michiel Hilders. ‘Ik zie nog niet goed met mijn rechteroog, daarom mag ik niet autorijden’, verklaart Visser, die monter poseert voor de foto’s.
Visser vertelt over de dag van zijn hersenbloeding en de periode erna. ‘Hoe dichter de datum bij mijn ongeluk ligt, hoe minder ik ervan weet. De eerste maanden van dit jaar heb ik niet meer in mijn hoofd. Het is nog steeds mistig daar. Ik ben af en toe mijn geheugen kwijt. Dat hoort er allemaal bij, heb ik begrepen. Verder gaat het goed met mij, hoor. ‘En sorry als ik soms niet op woorden of namen kan komen. Ik heb het vaak wel in mijn hoofd wat ik wil vertellen. Maar ik kom er niet altijd uit.’ ‘Geeft niet, Jeroen’, zegt Hilders, die ook is aangeschoven in het clubhuis van Bloemendaal. ‘We zijn al heel erg blij dat je hier zit.
Hilders vertelt dat er geen voortekenen waren voor de hersenbloeding. ‘In de ochtend hebben we nog lang gebeld over de toekomst van dames 1’, vertelt Hilders. ‘Er was niets aan de hand. Geen voorteken of aanleiding.’ ‘Anders was ik ook niet gaan golfen’, zegt Visser ad rem. ‘Ik heb dus zelf helemaal niet bewust meegemaakt dat het mis ging. Ik stond met twee vrienden op de baan. Na een paar holes viel ik ineens om.’ Hij wijst naar zijn hoofd. Een hersenbloeding, zo bleek later in het ziekenhuis, eveneens in Alkmaar. ‘We maakten ons echt grote zorgen’, vertelt Hilders. ‘Jeroen was niet aanspreekbaar. We waren bang. Komt hij hieruit? En hóe komt hij hieruit? Hij lag aan de beademing. Op Bloemendaal snakten we naar updates. Iedereen was ermee bezig. Voor ons is Jeroen meer dan iemand die hier coacht. Hij hoort bij de club, is al jaren betrokken.
Visser vocht zich door die kritieke eerste dagen heen. Lag uiteindelijk vijf weken in het ziekenhuis. ‘In het begin was het al moeilijk om mijn armen en benen te bewegen. Te praten. Dat heb ik allemaal later gehoord. Het is heel raar om dat achteraf, als je er iets beter voorstaat, mee te krijgen. Alsof het over een ander ging. Er was van alles gebeurd zonder dat ik het besefte. Nog steeds hoor ik nieuwe dingen, over mijzelf.’ Even een stilte.
Na die eerste periode volgde een revalidatie, bij Heliomare in Wijk aan Zee. ‘Daar heb ik tien weken gezeten. Had ik vijf dagen per week therapie. Ging ik steeds beter lopen. Leerde ik mezelf weer redden, zoals het later thuis ook moest. Maar in het koppie zat het nog niet helemaal goed. De connectie tussen mijn hersenen en spraak is nog steeds lastig. Dat deel is aangetast. Ze zeggen dat dit nog beter wordt. Ik werk daar elke dag aan. Ik hoop dat, natuurlijk. ‘Wat ook niet echt helpt, is dat ik enorm ongeduldig ben’, lacht Visser. ‘Dat langzame leven, ik vind het helemaal niets. Vroeger was ik altijd weg van huis. Was ik druk met mijn eigen financiële adviesbureau. Stond ik uren op het veld en de golfbaan. Nu zit ik constant thuis. Komen de muren op mij af.
De band tussen Visser en zijn Dames 1 bleek erg sterk. De ploeg die hij sinds het voorjaar van 2023 weer leidt en hun coach op handen draagt. Ze maakten tot Vissers rampdag al een zwaar seizoen door, maar waren ontzettend blij met de peoplemanager die na elke nederlaag de moed erin hield. Als onderdeel van het herstel moest hij aan een paar meiden traininkje geven. Stonden ze daar in een zaaltje van het revalidatiecentrum met elkaar. Hilders: ’Ze kookten voor Jeroens vrouw en kinderen. Dan gingen een paar meiden naar de familie Visser in Heiloo om pannen met eten af te leveren. Dat gaat veel verder dan sport. Dit is voor elkaar klaarstaan in een vereniging. Bovendien was Dames 1 een onderdeel van Vissers hersteltraject. Ze kwamen met hun sticks in de handen langs bij Heliomare. ‘Als onderdeel van het herstel moest hij aan een paar meiden traininkje geven. Om die cognitieve kant van de hersenen verder aan de praat te krijgen. Stonden ze daar in een zaaltje met elkaar. In de zomer ging Visser, samen met zijn logopediste, voor het eerst echt weer het veld op om een kleinschalige training te leiden. ‘Dat was best confronterend. Ik kon het niet doen, zoals ik gewend was. En dat lag vooral aan de communicatie. Weer die woorden vinden.
Zijn voormalige assistent Andre Morees was intussen begonnen als hoofdcoach. Maar Visser bleef, op zijn manier, onderdeel van de ploeg. Kwam langs bij trainingen en sloeg in de eerste seizoenshelft geen thuiswedstrijd over. Hij herinnert zich nog goed de eerste keer dat hij weer op een zondag naar de club kwam. ‘Dat was heel heftig. Natuurlijk was het allemaal heel goed bedoeld. Maar ik werd door iedereen aangeklampt. Mensen vonden het bijzonder dat ik er was. Wilden weten hoe het ging. Stelden veel vragen. Ik wilde eigenlijk alleen maar hockey kijken, mijn meiden zien. Daar is op die dag amper wat van terechtgekomen. Ik ben na afloop vrij snel naar huis gegaan.
In de afgelopen maanden maakte Visser veel sprongen. ‘Ik kan weer koken. Doe mijn eigen boodschappen. Kan zelf met de trein op pad. Ben op de hoogte van het hockeynieuws. En volg de dames weer op de voet.’ Beetje fluisterend: ‘Ik ben alweer aan het denken over mijn bedrijf. Ik kijk graag vooruit en wil heel graag meer. Zelf weer autorijden zou al heel fijne volgende stap zijn.’ Hij kijkt naar het veld, naar de dug-out waar hij een uur daarvoor op de foto ging. ‘Daar wil ik ooit weer inzitten, maar wanneer weet ik niet. Ik hoop echt dat ik richting aan het einde van het seizoen weer dichtbij de oude Jeroen ben.
Heeft dit onwerkelijke jaar hem, los van zijn ongemakken, veranderd? ‘Pfoe. Dat vind ik lastig. Ik denk het niet’, peinst Visser hardop. Hilders: ‘Je bent nog steeds een echte clubman en onze lieve knuffelbeer. Vooral van Dames 1 natuurlijk.’ Visser veegt een traan uit zijn ooghoek. ‘Misschien ben ik daar het meest dankbaar voor. Dat ik nog steeds een rolletje mag spelen bij het team.
tags: #coach #Bloemendaal #hockey #interview