Vechtsport, en in het bijzonder Mixed Martial Arts (MMA), wordt door velen nog steeds gezien als een overwegend mannelijke aangelegenheid. Germaine de Randamie, de enige Nederlandse vrouw in de UFC (Ultimate Fighting Championship), de grootste MMA-organisatie ter wereld, bewijst echter al jaren het tegendeel. Ze is een rolmodel, een inspiratiebron en een toonbeeld van doorzettingsvermogen. Maar wie is Germaine de Randamie, en wat drijft haar?
Een vrouw in een mannenwereld
De Randamie erkent dat vechtsport een mannenwereld is, simpelweg omdat er meer mannen aan deelnemen. Maar ze laat zich hierdoor niet intimideren. "Hoe hou jij je staande in die mannenwereld? Door mezelf te blijven." Ze distantieert zich van haantjesgedrag en agressie, en geeft de voorkeur aan authenticiteit boven een opgevoerde show. "Je ziet mij ook nooit agressief of boos doen tijdens een staredown. Ik hou niet van poppenkast." In een wereld waar pr en spektakel vaak hand in hand gaan, kiest De Randamie voor een oprechte benadering. Ze noemt Rico Verhoeven als voorbeeld: "Dat is een op en top prof, een superatleet die zichzelf blijft."
De kick van het gevecht
Wat maakt vechten zo aantrekkelijk voor De Randamie? Het is niet de agressie of de dominantie, maar de intense emoties die ze ervaart vlak voor een gevecht. "Het mooiste vind ik het moment vlak voor het gevecht. Dat ik naar die kooi moet lopen. Dan sta je daar in de gang, in het donker. Opeens gaat het licht aan. Zo fel dat je niks meer ziet. Uit de speakers klinkt harde muziek. Iemand zegt dat ik moet lopen. Angst en adrenaline vechten om voorrang." De overweldigende mix van angst en adrenaline, de vraag "Waarom doe ik dit?" die door haar hoofd schiet, het is juist datgene wat het zo mooi maakt. Ze omschrijft het bijna als een verslaving, een vergelijking die ze zelf relativeert: "Iemand vergeleek het ook ooit met iemand die zijn eerste shot heroïne neemt. Een ongelukkige vergelijking, met heroïnejunks loopt het zelden goed af…"
Angst en respect
Ondanks haar onverschrokkenheid, erkent De Randamie dat angst een rol speelt. "Iedere vechter is bang. Maar als je niet bang bent om knock-out te gaan, waarvoor dan wel?" Haar angst is echter niet zozeer gericht op haarzelf, maar op haar geliefden. "Als je in elkaar geslagen wordt in die kooi voel je er zelf weinig van door al die adrenaline, maar voor je geliefden komen die klappen extra hard aan. Dus in dat opzicht voel ik wel angst. Niet zozeer voor mezelf, maar voor mijn naasten. Niemand ziet graag dat degene van wie ze houden pijn lijdt." Dit toont aan dat achter de stoere vechter een gevoelige vrouw schuilgaat, die zich bewust is van de impact van haar sport op haar omgeving. Haar moeder, bijvoorbeeld, kan moeilijk met de spanning omgaan en zal daarom niet aanwezig zijn bij haar titelgevecht in New York.
Vooroordelen en motivatie
De Randamie heeft te maken gehad met vooroordelen over MMA, en in het bijzonder over vrouwen in MMA. "Het zou een sport zijn voor hersenlozen en al helemaal niet voor vrouwen." Ze verwerpt deze vooroordelen en benadrukt dat MMA een kunstvorm is, met regels en strategieën. "Het is echt niet zo dat we er maar op loshakken en dat er geen regels zijn." Ze vraagt zich af of MMA per definitie barbaarser is dan boksen, simpelweg omdat er meer technieken zijn toegestaan. De negatieve reacties die ze in het verleden heeft gekregen, hebben haar juist gemotiveerd. "Ik heb al ontelbare keren moeten aanhoren dat ‘dit niks voor jou is’. Dat kreeg ik te horen toen ik aan kickboksen deed en dat kreeg ik ook te horen toen ik de overstap naar de MMA maakte. Maar ik ben iemand die zich daar niet door tegen laat houden en daar juist motivatie uitput." Zelfs een zware blessure in haar eerste MMA-gevecht, waarbij haar arm brak, kon haar niet stoppen.
Lees ook: KNVB De Meeuwen: beelden en achtergrondinformatie
Meer dan een titel
Hoewel De Randamie graag de UFC-titel wil winnen, beschouwt ze dit niet als haar ultieme doel. "Ik wil dolgraag die belt, maar mijn hoogtepunt heb ik al gehad. Dat was mijn gevecht vorig jaar in Ahoy. Die ontvangst van al die Nederlanders was prachtig. Ik had het gevoel de ‘peoples champ’ te zijn, werd door al die mensen in hun hart gesloten." De erkenning en steun van het publiek betekenen meer voor haar dan welke titel ook. "I'd rather be the people's champion than the UFC champion." Ze hecht meer waarde aan de band met haar fans en de vrijheid die dit met zich meebrengt. "Dus, win je de fans, win je vrijheid."
Toekomstplannen
Met haar 33 jaar denkt De Randamie ook aan de toekomst. "Ik heb niet het eeuwige vechtersleven. Ooit wil ik kinderen." Ze is blij met het vrouwvriendelijke beleid van de UFC, waar vrouwen op dezelfde events vechten als mannen, soms zelfs als headliners. Vrouwen en mannen vechten hetzelfde aantal rondes, en er zijn vrouwelijke scheidsrechters. Hoewel er op dit moment minder vrouwelijke divisies zijn dan mannelijke, krijgen vrouwen hetzelfde betaald als mannen van hetzelfde niveau.
Een inspirerende spreker
Naast haar carrière als vechter, is De Randamie ook een inspirerende spreker. Ze deelt haar ervaringen en inzichten met anderen, en motiveert hen om hun dromen na te jagen. "De enige aan wie jij je moet bewijzen, ben jezelf. Laat niemand je vertellen dat je iets niet kan." Ze heeft nooit mentale begeleiding gehad, maar heeft zichzelf wel mentale vaardigheden aangeleerd. Voor een wedstrijd visualiseert ze hoe ze door de tunnel loopt richting de ring, en roept ze de gevoelens op die ze daarbij wil ervaren. Deze informatie zet ze om in kracht, waarbij ze vooral de ander wil verslaan.
Leren van Filemon
De Randamie heeft samen met anderen gekeken naar fragmenten van ‘Filemon slaat door’, een programma waarin Filemon Wesselink traint voor een kickbokswedstrijd. Uiteindelijk besluit Filemon om het gevecht niet aan te gaan. De Randamie en haar gesprekspartner vinden dit een dappere actie, omdat hij "nee" durft te zeggen tegen zijn tegenstander en trainers, ondanks de hoge druk om door te zetten. Ze benadrukken het belang van een geleidelijke aanpak en positieve ervaringen bij het leren van nieuwe vaardigheden. Ook het trainen van mentale technieken, zoals ademhalingsoefeningen en focus, is essentieel. De grens tussen stimuleren en pushen is klein, en het is belangrijk om de juiste balans te vinden.
Lees ook: Gevechten van Badr Hari in detail
Lees ook: Resultaten en Statistieken