In de wereld van het ijshockey, waar snelheid, teamwork en passie samenkomen, zijn er verhalen die verder gaan dan de scores en de statistieken. Het zijn verhalen over familie, over zussen die samen een sportieve reis beleven, elkaar steunen en tegelijkertijd hun eigen weg zoeken in de competitieve wereld van het ijshockey. Dit artikel belicht enkele van deze bijzondere verhalen, waarbij de band tussen zussen en hun liefde voor het spel centraal staan.
De Korner zusjes: Rotterdamse hockeytrots
Het NK Jeugd staat voor de deur en in huize Korner is de spanning voelbaar. De zusjes Malou (Rotterdam MO18-1) en Nanouk (Rotterdam MO16-1) staan beiden in de finale. Voor het eerst, zonder de zaal mee te rekenen, spelen ze een landsfinale. De zussen, respectievelijk zeventien en vijftien jaar oud, zijn niet alleen teamgenoten, maar ook elkaars beste vriendinnen, alhoewel een beetje ruzie af en toe ook voorkomt. Ze wonen op slechts vijf minuten fietsen van de hockeyclub, de plek waar ze al zo'n tien jaar kind aan huis zijn. Echte Rotterdamse meiden dus. Tot een jaar of vier geleden combineerden ze het hockey met schaatsen en skeeleren, maar uiteindelijk kozen ze voor de teamsport. Een keuze die goed heeft uitgepakt.
"Het verhaal van Malou is eigenlijk het meest bijzonder", vertelt Nanouk. "Zeg maar gerust bizar." Haar oudere zus zat dit seizoen namelijk in de O18-2. Sinds een paar maanden traint ze mee met het eerste team. De laatste drie weken is ze vast toegevoegd aan de selectie. "Ik ben zo blij hoe het is gelopen", zegt Malou. "Beter dan dit kan eigenlijk niet." Eigenlijk zou haar seizoen er al lang en breed opzitten. Maar de afgelopen weken staat ze vaker dan ooit op het trainingsveld, terwijl ze ook nog druk is met haar proefwerkweek. Ze zit in het vijfde jaar van het vwo. "Vandaag had ik schoolexamens van Engels en Nederlands. Dat zijn mijn laatste toetsen. Ik ben blij dat het voorbij is. Met al dat trainen en al die video-analyses, was het best wel pittig. Je moet natuurlijk ondertussen wel gewoon overgaan."
De zusjes Korner. Het tweetal was de afgelopen tijd op school of op het veld te vinden. Aan de keukentafel ging het ook alleen maar over hockey. "Onze ouders hockeyen niet, maar zijn superfanatiek", vertelt Nanouk, die twee weken geleden haar toetsweek had van het vierde jaar havo. "Je voelt de spanning hier", gaat de jongste verder. "Als wij niet zenuwachtig zijn, zijn onze ouders dat wel", vult haar oudere zus aan. "Ze vinden het supervet dat hun twee dochters finales gaan spelen." Als we de zusjes moeten geloven, komt de hele familie Korner zaterdag naar Rotterdam. "Ik denk dat onze moeder het aan de hele wereld heeft verteld", concludeert Malou. "Ik liep laatst in de Albert Heijn en ik werd door verschillende mensen aangesproken over de finale. Grappig toch? Ze wisten het allemaal." Papa en mama Korner hebben het ook niet makkelijk gehad. Weliswaar zonder toetsweken, maar thuis aten ze de afgelopen vrijdagavonden standaard dezelfde maaltijd. Geen ossenhaas, zalmfilet een curry of pasta, maar… pannenkoeken. "Dat is ons ritueel geworden. Het brengt echt geluk hoor", vertelt Malou. "Gelukspannenkoeken."
Aan de telefoon klinken de twee praktisch hetzelfde. Enthousiast, gezellig en met een licht Rotterdams accent. Maar als je de zussen in het echt ziet, zou je niet zeggen dat ze familie zijn. "Malou is een heel sterke verdediger met een goed overzicht. Ze is sociaal en ligt goed in het team. Ze heeft ook leiderschap in zich. En ze wil altijd het beste", omschrijft Nanouk haar oudere zus. Woorden waar Malou zelf een beetje verlegen van wordt. "Fijn om te horen. Nanouk is juist supertechnisch en goed aan de bal. Je kan haar overal neerzetten." Nanouk bijt zaterdag het spits af. Om tien uur speelt zij de finale tegen haar leeftijdsgenoten van Klein Zwitserland. "Of we gaan winnen? Honderd procent. Ik kan niet wachten." Later op de dag (om 14.15 uur tegen Kampong) is de oudste Korner aan de beurt. "We gaan er alles aan doen om de landstitel in Rotterdam te houden", blikt Malou vooruit. Maar kunnen de twee elkaar eigenlijk wel aanmoedigen? "Dat denk ik niet", vertelt Malou. "Het advies van de staf is om niet te gaan kijken. Dan voel je hun spanning. Verliezen ze, dan zit je daar mee in je hoofd. Maar ik denk dat ik toch ga zien, vanuit het clubhuis." En stel dat het duo twee gouden medailles haalt? "Dan hangen we ze op, aan de voordeur", roept Nanouk enthousiast door de telefoon. Tot ze zelf tot de conclusie komt dat dat niet de handigste plek is. "Misschien bij al onze hockeyspullen", bedenkt Malou. Een soort inloopkast waar ze zelf een puinhoop van hebben gemaakt. "Daar ruikt het niet best", is Nanouk eerlijk. "Ach, dan boven de open haard", bedenken ze samen. Het is vrijdagmiddag. Bijna tijd voor het beslag, de poedersuiker en de stroop.
Lees ook: Ontdek de structuur van het Zwitserse ijshockey
De Brandt zussen: Tegenover elkaar op de Olympische Spelen
Een ander opmerkelijk verhaal is dat van de zusjes Hannah en Marissa Brandt. Tijdens de Olympische Spelen in Pyeongchang kwamen ze beiden in actie in het ijshockeytoernooi. Wat dit verhaal zo bijzonder maakt, is dat ze niet in hetzelfde team speelden, maar lijnrecht tegenover elkaar stonden. Hannah vertegenwoordigde de Verenigde Staten, terwijl Marissa deel uitmaakte van het gezamenlijke Koreaanse team.
De achtergrond van dit verhaal is ontroerend. Greg en Robin Brandt adopteerden Marissa uit Zuid-Korea na twaalf jaar proberen om een kindje te krijgen. Twee weken nadat ze de eerste foto van hun adoptiekindje zagen, bleek Robin zwanger te zijn van Hannah. Zo kregen ze in korte tijd twee dochters.
Beide zusjes begonnen met kunstschaatsen, maar Hannah stapte al snel over naar ijshockey. Marissa volgde enkele jaren later. Ze speelden jarenlang in hetzelfde team, Marissa als verdediger en Hannah als spits. Dit veranderde toen Marissa ging studeren en naar een college in de buurt ging, terwijl Hannah een jaar later koos voor de universiteit in Minneapolis. Ondanks de afstand probeerden ze elkaar te steunen en elkaars wedstrijden te bekijken.
Tijdens haar studententijd bleek Hannah over meer talent te beschikken. Ze speelde in verschillende nationale jeugdteams en ging spelen in de NHL, de hoogste competitie in de Verenigde Staten. De carrière van Marissa verliep minder succesvol en ze stond op het punt om te stoppen. Toen kreeg ze een telefoontje van de keeperstrainer van het Zuid-Koreaanse team, die haar vroeg om voor Korea te komen spelen vanwege haar Zuid-Koreaanse roots.
Na haar ja-woord zat Marissa twee weken later in het vliegtuig naar Korea. Ze was er dan wel geboren, maar had verder geen band met het land. In Korea werd ze herenigd met haar geboortenaam, Park Yoon-jung. Ze leerde de cultuur kennen en raakte bevriend met andere Amerikaans-Koreaanse speelsters in het team.
Lees ook: Statistieken van Yann Sommer
Hoewel de teams van de zusjes in verschillende poules waren ingedeeld, was er een kleine kans dat ze elkaar in de kwartfinales zouden treffen. In januari 2017 speelden ze al eens tegen elkaar in een oefenwedstrijd, waarbij Hannah's team won.
Marion Pepels: Een icoon in het Nederlandse vrouwenijshockey
Een ander inspirerend verhaal is dat van Marion Pepels, een icoon in het Nederlandse vrouwenijshockey. Marion stond aan de basis van het Nederlandse vrouwenijshockey en behaalde landskampioenschappen in Nederland, Zwitserland en Australië. Op 10 december 2023 speelde ze nog een wedstrijd voor Smoke Eaters Geleen Vrouwen tegen Tilburg Trappers Ladies.
Mythe Martens vertelt: "In de groepapp lees ik dat de Smoke Eaters speelsters te kort komen. Samen met een andere ex-international, Glynis Barton, spelen we nog sporadisch mee en heb ik me aangemeld voor deze wedstrijd. Tot mijn verbazing was ook Marion Pepels van de partij. De wedstrijd begint om 2 uur 's middags. Op aangeven van Marion Pepels weet Glynis Barton de score te openen. Ons team loopt uit naar 1-4. In de kleedkamer in de tweede pauze komt het hoge woord eruit. Marion kondigt haar definitieve afscheid als speelster aan. In de slotperiode zie ik Marion Pepels vrij staan bij het doel. Ik pass op haar en zij scoort prompt 1-5 (49.47)."
De op Aruba geboren Marion startte op 16-jarige leeftijd met kunstrijden in Geleen. In 1981 verrees de Geulhal in haar straat in Valkenburg. Na het zien van een documentaire over de 'Miracle on Ice' was Marion helemaal verkocht. In de herfst van 1981 vormde zij samen met zus Irene en een tiental andere enthousiaste vrouwen de Falcon Girls Valkenburg. Een team dat meteen het seizoen 1981-1982 speelde. Negen seizoenen lang verdedigde zij de kleuren van Valkenburg en vierde vier landskampioenschappen (1983-1984; 1987-1988; 1988-1989 en 1989-1990).
Vanaf 1990-1991 kwam Marion Pepels uit voor SC Lyss in Zwitserland. Pepels tekende een contract voor een jaar. Aanvankelijk was het de bedoeling van Marion om maar één seizoen te blijven. Maar dat pakte anders uit. Als speelster succesvol trad zij voor die club ook op als ijshockey-instructeur en trainer/coach van de jeugd. In de periode met Marion veroverde SC Lyss driemaal het nationale kampioenschap, te weten in 1992-1993; 1994-1995 en 1995-1996.
Lees ook: Bekerfinale Den Haag - Heerenveen
In het seizoen 1996-1997 kwam Marion uit voor het Canadese topteam London Devilettes van de Central Ontario Women's Hockey League. Echter, na een jaar was zij terug in Zwitserland. Na een niet zo geweldig seizoen bij DEHC Biel verhuisde zij naar EV Zug. En prompt werd het team dat seizoen kampioen van Zwitserland (1998-1999). Tot en met seizoen 2002-2003 kwam zij uit voor EV Zug. Maar ondertussen had zij in 2000 nog een uitstapje naar Australië gemaakt om daar voor de Canterbury Eagles Sydney uit te komen. Prompt veroverde zij ook daar met haar team het landskampioenschap.
Daarna keerde zij terug naar Nederland en combineerde het spelen bij Smoke Eaters Geleen met het spelen in de Duitse competitie. Ook internationaal deed Marion van zich spreken. In 1987 was zij met Oranje in Canada voor de eerste (officieuze) WK voor vrouwen. Met aanvoerster Marion Pepels werd Nederland in 2001 Wereldkampioen in Boekarest, Roemenië en promoveerden naar de Divisie I.
Marion vertelt: "In 2003 na het WK Divisie II vroegen vertegenwoordigers van de Canadese Hockey Hall of Fame om mijn handschoenen. Ik was op dat moment de oudste vrouwelijke speler die deelnam aan een IIHF Wereldkampioenschap. De handschoenen zijn vervolgens tentoongesteld in de Hockey Hall of Fame in Toronto."
Tot tweemaal toe kroonde zij zichzelf tot topscorer van een officieel toernooi. Opgeleid als CIOS-sportleraar was Marion Pepels in Zwitserland, Canada, Nederland en overal actief als opleider van de jeugd. Niet alleen in ijshockey, maar ook als zwem- en tennis-instructeur. Van 2005 tot en met 2007 was ze ook assistent coach van het nationale vrouwenteam.
De Toekomst van het Vrouwenijshockey
De verhalen van de zusjes Korner en Brandt, en de carrière van Marion Pepels, illustreren de passie, toewijding en het talent dat aanwezig is in het vrouwenijshockey. Het is een sport die steeds populairder wordt en waar steeds meer mogelijkheden ontstaan voor jonge meiden om hun dromen na te jagen.
De Nederlandse U18 dames spelen bijvoorbeeld op het WK Division IB in het Schotse Dumfries. Dit is een belangrijke stap in hun ontwikkeling en een kans om zich te meten met de beste speelsters van hun leeftijd. Het is belangrijk dat er meer meiden op ijshockey komen, want het is een geweldige sport en het zou super leuk zijn als er meer meiden komen.