Dit artikel biedt een overzicht van de basketbalactiviteiten en relevante informatie over de sport in en rond het Peelland College in Deurne, waarbij ook historische context en anekdotes worden belicht.
Peellandhal: Een Sportieve Hub
De Peellandhal, gelegen aan de Burgemeester Roefslaan 7 in Deurne, opende haar deuren in oktober 1969. Deze hal is een integraal onderdeel van het Peelland College en wordt intensief gebruikt door de leerlingen van de school. Naast het schoolgebruik biedt de Peellandhal ook onderdak aan diverse sportverenigingen, waardoor het een belangrijk sportcentrum is voor de lokale gemeenschap. In 2009 gaven de gemeente Deurne en OMO toestemming voor een renovatie van de Peellandhal in de Sint-Jozefparochie, waarbij een programma van eisen werd opgesteld om de hal te moderniseren en aan te passen aan de huidige sportbehoeften.
De Kubus: Meer dan een Sporthal
Sportaccommodatie annex wijkcentrum De Kubus, gelegen aan De Meent in de Heiakker in Deurne, werd geopend op 12 maart 1988. Het gebouw is verdeeld in twee aparte gedeelten met elk een eigen ingang: De Meent 1 voor de sporthal en De Meent 3 voor het wijkcentrum. Op 7 juni 2006 brak er brand uit op het platte dak van de sporthal rond half twaalf 's morgens. Op dat moment waren er ongeveer 75 leerlingen van basisschool D'n Heiakker en de Sint-Willibrordusschool aan het sporten. Een van de kinderen ontdekte het vuur. Dankzij de jaarlijkse calamiteitenoefeningen verliep de evacuatie ordelijk, maar er ontstond paniek onder een aantal jongeren tussen 6 en 10 jaar toen ze de rookontwikkeling zagen. De schade bleef beperkt, en de aangrenzende peuterspeelzaal en het wijkcafé liepen geen schade op. Het wijkgebouw wordt beheerd door bewoners uit de wijk, georganiseerd in de Stichting Wijkcentrum Heiakker, die met een aantal vrijwilligers het gebouw exploiteert. De stichting telt ongeveer vijftien vrijwilligers. Het wijkgebouw staat bekend onder de naam Wijkkefee de Kubus en beschikt over een bar, twee vergaderruimten (die door schuifwanden tot één ruimte kunnen worden samengevoegd), een keuken, twee opslagruimten, toiletten en een aparte jeugd- en hobbyruimte.
Basketbalgeschiedenis in Gemert: Quo Vadis
Om een breder perspectief te bieden, is het interessant om te kijken naar de basketbalgeschiedenis in de nabijgelegen plaats Gemert, waar basketbalclub Quo Vadis een belangrijke rol heeft gespeeld. Onder leiding van de heer Wil Rutten werd in 1960 een begin gemaakt met het basketbaltijdperk op de Gemertse Levensschool. In september van dat jaar richtte Rutten basketbalclub Quo Vadis op. De naam Quo Vadis ('waar gaat gij heen') verwijst naar zijn verblijf op de Latijnse school en zijn contacten met Pater Koks. In het seizoen 1961-1962 speelde Quo Vadis voor het eerst in competitieverband. Tijdens het carnaval van 1962, toen Quo Vadis 22 leden telde, vond de eerste ledenvergadering plaats. Het herenteam stond destijds bovenaan de ranglijst en Marie-Louise Habets werd aan het bestuur toegevoegd. Verder werd tijdens die vergadering bekend gemaakt dat er ook een damesteam zou komen. In het tweede seizoen werd de Gemertse ploeg, één speelronde voor het eind van de competitie, kampioen in de tweede klas district Oost-Brabant en promoveerde naar de Eerste Klasse Zuid. In Venray werd Big I met 54-68 verslagen, waardoor Quo Vadis niet meer te achterhalen was door de concurrentie. Grote mannen aan Gemertse zijde waren de Amerikanen Ganes en Collier. In het seizoen 1964-1965 kwam Quo Vadis met drie teams uit in competitieverband; twee heren- en één damesteam. In dat seizoen degradeerde het eerste herenteam, nu zonder de inbreng van Amerikanen, weer naar de tweede klas. Topscorer van dat team was Ton ‘Tony’ van Schijndel. Volgens het Gemertse maandblad ‘Sportklanken’ was pivotspeler Van Schijndel de allround speler van Quo Vadis. Het team bestond destijds verder uit de routiniers Henny Rademakers en Arie Maas, hoekspelers Wilfried Smits en Pieter van Bree, en de twee nieuwelingen Jan Bloemers en Piet Gijsbers. Het damesteam debuteerde met een keurige vierde plaats in de eerste klas.
Roerige Tijden en een Uniek Topmoment (1970-1980)
Over de jaren '70 kan kort worden bericht. De resultaten van de heren werden niet allemaal vastgelegd. Onder het trainerschap van Wil Rutten leverde Quo Vadis in het seizoen '73-'74 wel een unieke prestatie door als kampioen te promoveren naar de landelijke tweede divisie. De thuiswedstrijden werden toen in Erp afgewerkt omdat in Gemert de vloer van de sporthal afgekeurd werd voor basketbal. Het succesvolle team dat het kampioenschap bij elkaar schoot bestond uit de schutters Ton van Schijndel en Frits Rutten, Theo van Gemert, de dribbelaars Eddy Filon en Dick Schouten, de Marokkaanse spring-in-'t-veld Freek Rahal en de lange Kees Vermunt. De vreugde om het kampioenschap en de promotie was van korte duur. Er werden in het begin een paar wedstrijden gewonnen, maar toch degradeerde dit team direct weer. Een turbulente periode brak aan. Talloze coaches en trainers wisselden elkaar af. Rutten, De Leeuw, Kusters, Habets, weer Kusters, van Schijndel en Rutten jr. legden hun functies na korte tijd weer neer. Daarna werd er een goede basis gelegd voor de succesvolle jaren '80.
Lees ook: Ontdek het Peelland Toernooi in Meijel, gerelateerd aan Lierop
Dames naar de Hoofdklasse (1980-1990)
In de eerste jaren was Jan Niels trainer van het eerste damesteam, en dat stokje werd overgenomen door Joan Schouten. Er volgde een aantal verjongingen, waarbij de dames Willemsen en Krol assistentie kregen van Christel van Schijndel en Heidi van Dijk. De resultaten kwamen in een stijgende lijn, en toen ook Petra Kerrebijn zich bij het team aansloot, werd het kampioenschap behaald in de Eerste Klasse. In de Hoofdklasse was het hard aanpoten, maar met Monique Slaats en Anita Padberg zat er nog steeds een stijgende lijn in. Jan Niels was inmiddels weer trainer/coach van dit team, waarin Jet Toonen, Anja en Jose Willemsen, Christel Smits, Christel van Schijndel en Heidi van Dijk nog steeds meedraaiden. Twee belangrijke overwinningen op Erp '70 leidden tot klassebehoud. Roos Blokland uit Bakel gaf dit team in '85 nog meer lengte, en er werd goed meegedraaid in de Hoofdklasse. Zo werd Erp '70 thuis verslagen met 71-62, met 24 punten van Roos Blokland en 16 van Anja Willemsen. '86-'87 was het topseizoen voor de dames. Jacqueline van de Acker en Angelique van Duijnhoven brachten nog meer Gemertse kracht in het team. Thuis werd in een enerverende partij concurrent Attacus met 55-54 opzij gezet door sterk spel van o.a. Petera Kerrebijn en Monique Slaats. Daarna werd Bernhard Padberg trainer van de dames, maar door het wegvallen van veel routine eindigde dit team dik onderaan en degradeerde dus uit de hoofdklasse.
Topbasketbal in Gemert (1980-1990)
Heren 1 speelde in het seizoen '80-'81 in de Tweede Klasse, en de thuiswedstrijden werden in Beek en Donk afgewerkt in verband met het afbranden van de Gemertse sporthal. Quo Vadis streed bovenin mee, Con Brio konden ze wel voorblijven, maar Deurne Pioniers moesten ze voorlaten. '81-'82 werd Heren 1 ongeslagen kampioen in de Tweede Klasse en promoveerden ze naar de Eerste Klasse. Het team bestond toen uit een mix van ervaring (Jorlan van Eldonk, Hans Crooijmans, Joan Schouten en Jan Niels), groeiende krachten (Anko van Herten, Gerard van Helvoort en Peter Reffeltrath) en aanstormende jeugd (Gerard Krol, Petro Pennings en Eric Brouwers). In het nieuwe seizoen werd playing coach Jan Niels opgevolgd door Alfred Janssen van der Sligte. Hij zou het eerste team 3 jaar coachen. In het eerste seizoen werd dit team zeer verdienstelijk 3e in een seizoen waarin Leo Holleman met zijn Attacus degradeerde. Het jaar daarna bleek Akros uit Boxmeer toch te sterk voor Quo Vadis, en eindigden de Gemertenaren op 2. Wedstrijden tegen BC Lieshout en Deurne Pioniers werden gewonnen, maar er bleek toch altijd minimaal een ploeg te sterk. Het daarop volgende seizoen startte Quo Vadis erg matig, en was er aanvankelijk sprake van degradatiegevaar. Bernhard Padberg, Frans Jozef Jaspers en Marcel Bekx waren nieuw in het team. In de loop van het seizoen werd zelfs koploper Hoppers met 89-74 naar huis gestuurd. Joan Schouten en Anko van Herten schoten met 50 punten het Roermondse team aan flarden. Trainer Alfred Janssen van der Sligte sloot zijn Gemertse periode af met een klassering in de subtop. Leo Holleman werd de opvolger als trainer van het eerste, en uit 'Uden' kwam Jaap Bakker het eerste versterken. De 3-punter werd ingevoerd, en in de Overgangsklasse B werd een heel goed seizoen gedraaid. Uit werd nipt verloren van koploper Gennep Cougars, 50-48. In Gemert werd de koploper helemaal zoek gespeeld 92-70, met 32 punten van Eric Brouwers en 20 voor Joan Schouten. Attractief basketbal leidde in dit seizoen tot een tweede plaats direct achter Gennep, maar voor Attacus, en dus tot promotie naar de Hoofdklasse. Theo de Leeuw, Martin Krijnen en Peter van Loon kwamen over uit Uden, en Arno Kantelberg en Johan Peeters maakten de sprong van de jeugd naar 'het eerste'. De start van het seizoen was verrassend goed, maar op het einde werd er net teveel verloren van gelijkwaardige of mindere teams. De gedoodverfde kampioenskandidaat Black Eagles werd in Gemert getrakteerd op een onverwachte 80-79 nederlaag. Springfield uit Berlicum kon daardoor thuis tegen Quo Vadis kampioen worden, maar voor een bomvolle zaal weigerde het Gemertse team mee te werken. Met nog een minuut te spelen stond Quo Vadis met 75-76 voor en was in balbezit. De scheidsrechter floot voor een onmogelijke tijdsoverschrijding, en kwam Springfield weer op voorsprong. In allerlaatste seconde draaide de 3-punter van Anko bij 77-76 tergend langzaam uit de ring. In '87-'88 draaide Quo Vadis aanvankelijk redelijk, maar eindigde iets onder het midden en nam het afscheid van trainer Leo Holleman. Hans Kruisdijk volgde hem op in '88-'89, en er kwamen maar liefst 4 junioren over naar het eerste: Erwin van den Bosch, Simon Staadegaard, Marcel van de Laar en Edwin Reijnders. Ook André Gerbranda ging in Gemert 'ballen'. Al snel bleek dat Quo Vadis dit seizoen net ietsjes te licht was voor de Hoofdklasse. Met 10 punten werd afscheid genomen van deze mooie klasse. Het volgende seizoen was Quo Vadis weer een kampioenskandidaat, echter in de laatste wedstrijden bleek Tantalus toch net iets te sterk.
Heen en Weer en Heen (1990-1995)
Dames 1 begint het seizoen 1990-1991, in de overgangsklasse, uitstekend. Pas in wedstrijd tien, in Kerkrade tegen Kepu Stars, wordt de eerste nederlaag geleden en moeten de dames de koppositie delen met Schijndel. In het verloop van de competitie laat Dames 1 weliswaar wat steekjes vallen, maar dat doet concurrent Schijndel ook waardoor de beslissing om het kampioenschap valt in het tweede onderlinge treffen. In die tweede rechtstreekse confrontatie zijn de dames van coach Peter van Loon kansloos (51-31) waardoor beide teams op 34 punten eindigen, maar het onderlinge resultaat in het voordeel van Schijndel is, dat de titel pakt en promoveert. Die tik lijkt nog door te werken in het nieuwe seizoen. Dames 1 weet in de eerste drie wedstrijden maar één keer te winnen. Het herstel mag er echter wezen. Acht zeges op rij volgen als de confrontatie met het eveneens ongeslagen Erp op het programma staat. In Erp wordt met 51-67 gewonnen waardoor Dames 1 de nieuwe lijstaanvoerder is. En de dames blijven winnen. Bovendien haakt de concurrentie in de slotfase van de competitie af en kan op 29 maart 1992, na zeven jaar, het kampioenschap weer worden gevierd als Attacus met 52-36 is verslagen. Jan Niels neemt de plaats op de bank over van succescoach Peter van Loon en ziet de seizoensopener in de Hoofdklasse in Rosmalen tegen Black Eagles, weliswaar na een verlenging, verloren gaan (55-53). Het blijkt het een voorteken te zijn. In het eerste gedeelte van de competitie is Dames 1 terug te vinden aan de onderkant van de middenmoot. Maar wel met positieve uitschieters. Zo wordt koploper Mastertours AGO 2 met 58-57 verslagen en zijn er meer positieve verassingen bij de wisselende resultaten. Na de winst in Zeeland op de nieuwe koploper BC Vlissingen (58-64) nestelen de dames zich veilig in de middenmoot. Een rake driepunter van Marjan van de Laar, zes seconden voor tijd, in de uitwedstrijd tegen het nog puntloze Ardito, zorgt voor de eerste overwinning in het seizoen 1993-1994. Dat seizoen is dan al drie speelronden oud en Dames 1 heeft de zoete smaak van een overwinning dan nog niet mogen proeven. Na zes wedstrijden neemt André Gerbranda het roer over van Jan Niels, die ook Heren 1 onder zijn hoede heeft. Met Gerbranda op de bank wordt PSV 2 met 48-47 verslagen waardoor de dames uiteindelijk met vier overwinningen uit tien wedstrijden het nieuwe jaar in gaan. De personele problemen zijn echter groot. Vaak zitten er meer speelsters in burger op de bank dan in wedstrijdtenue waardoor het degradatiespook steeds vaker in Gemert ronddwaalt. Met degradatiewedstrijden moet ten koste van Kepu Stars het hoofdklassenschap veilig worden gesteld. Maar dat lukt niet. De eerste wedstrijd wordt met 45-38 verloren en kan in het thuisduel niet meer worden rechtgezet (49-47). Binnen een jaar is Dames 1 echter weer terug. Het seizoen in de overgangsklasse wordt begonnen met elf overwinningen, waaronder de 62-41 zege op Black Eagles. De ploeg uit Rosmalen kan als enige in het spoor van de dames van de nieuwe coach Stefan van Loon blijven. Ook het beladen duel met Erp, nu nog extra vanwege de komst van de speelsters Michelle van Beek, Jolanda van Lankvelt, Henriëtte Verwijst en Marike Jans naar Quo Vadis, wordt eenvoudig gewonnen: 45-65. Zo wint Dames 1 de eerste 18 duels, maar in de wedstrijd dat de kroon op het werk gezet moet worden, gaat het mis. In Rosmalen wordt met 65-44 verloren van Black Eagles. Inderdaad, ook nu is het verschil 21 punten, maar omdat de thuisploeg vaker scoorde gaat de titel naar de thuisploeg en moet Dames 1 zich tevreden stellen met alleen de promotie.
Één jaartje Hoofdklasse voor Heren 1 (1990-1995)
Na de derde plaats in het seizoen 1989-1990 begint Heren 1 vol vertrouwen aan een nieuw seizoen. Dat vertrouwen blijkt niet onterecht. De eerste acht wedstrijden leveren de maximale score op, maar in het negende duel wordt, in Heerlen, verloren van het eveneens nog ongeslagen Braggarts (84-83). Vier speelronden voor het eind van de competitie wordt de kans op de titel verspeeld. Opnieuw blijkt Braggarts te sterk (81-117) en moeten de mannen van Jan Niels genoegen nemen met de tweede plaats in de overgangsklasse. Een ticket voor de hoofdklasse kan nog worden verkregen dankzij promotiewedstrijden tegen BV Vlissingen en Black Eagles. Alle drie de ploegen winnen de helft van de wedstrijden, maar het doelsaldo blijkt voor Heren 1 ontoereikend en dus blijft promotie uit. Een jaar later is het wel raak. Heren 1 eindigt opnieuw als tweede. Dit keer achter het Weertse Selex/BSW 3 dat wel één keer wordt verslagen (116-108 nv). Plek twee is nu echter wel voldoende voor rechtstreekse promotie en na drie jaar keert Heren 1 terug in de Hoofdklasse. Maar het Hoofdklasse avontuur, met Leo Holleman als coach op de bank, duurt slechts één seizoen. Na zes wedstrijden staat de teller op twee punten en ondanks een korte opleving na de jaarwisseling komt de degradatiestreep met de week dichterbij. De laatste twee duels, twee keer tegen het geroutineerde BC Eindhoven, moeten gewonnen worden op degradatiewedstrijden te ontlopen. Dat lukt slechts gedeeltelijk. Heren 1 wint in Eindhoven (65-85), maar verliest het thuisduel. De dubbele confrontatie met het Veghelse Attacus om het ticket voor de Hoofdklasse te behouden, wordt verloren waardoor degradatie een feit is. Na het vertrek van de ervaren krachten Peter van Loon, Jaap Bakker, Martin Krijnen en Theo de Leeuw en met Jan Niels weer als coach op de bank gaat Heren 1 met een jong team de overgangsklasse in. De eerste zeven wedstrijden leveren slechts twee overwinningen op. In de maand maart zakken de heren verder richting degradatiezone. Met de 69-61 overwinning na een verlenging op Laneche/BSW 3 weet Heren 1 zich echter verzekerd van handhaving. Doordat de onderlinge verschillen bovendien niet al te groot zijn, eindigt Heren 1 uiteindelijk alsnog op de vijfde plaats met 20 punten uit 22 wedstrijden. Het seizoen 94-95 begint Heren 1, met drie overwinningen, voortvarend. In en tegen Bladel wordt de eerste nederlaag geleden, direct gevolgd door nummer twee (Rush: 76-79). Daarna wisselen overwinningen en verliespartijen elkaar af en wordt Heren 1 een middenmoter. De hernieuwde kennismaking met de Hoofdklasse bevalt Dames 1 uitstekend. Na twee winstpartijen wordt weliswaar verloren van het nog ongeslagen Schijndel en volgen nog twee nederlagen, maar de overwinning op titelkandidaat Filtech Five (53-43) is het begin van een serie van vijf zeges die Dames 1 op de derde plek brengt. Even zakken de dames iets op de ranglijst, maar het slot van de competitie levert grotendeels overwinningen op en met 28 punten uit 22 wedstrijden en een derde plaats is het seizoen meer dan geslaagd. Enig smetje is het vertrek van Henriëtte van Loon en Marjan van de Laar naar eredivisionist BC Lieshout.
Jeugdprins Keije Koppens
Een ander interessant aspect is de betrokkenheid van de jeugd bij sport en lokale evenementen. Keije Koppens, een 11-jarige basketbalspeler van de Yellow Sox U12-1, werd verkozen tot jeugdprins. Samen met Juul en de jeugdraad kijkt hij ernaar uit om er een geweldig carnaval van te maken met alle Pierewaaiers. Keije woont met zijn ouders en broers op de Speelweide en speelt graag basketbal met zijn beste vriend Bing. Hij houdt van feestjes en had zich daarom opgegeven om jeugdprins te worden. Toen de kerstvakantie begon, kreeg hij een cadeautje met gele en blauwe ballonnen, serpentine en een party popper. Hij realiseerde zich dat hij jeugdprins was geworden. De foto's werden gemaakt in de Pierewaaiershal, waar hij voor het eerst de cape en de steek droeg. Er werden ook foto's gemaakt bij de nieuwe prinsenwagen voor de jeugd. Keije heeft een hond, Kenai, die met het gezin meegaat. Hij slaapt graag veel, maar dat zal tijdens carnaval niet lukken. Hij had niet verwacht jeugdprins te worden en vond het moeilijk om het geheim te bewaren.
Lees ook: Alles over korfbal bij Wolfert College
Lees ook: Lycurgus Groningen: Een nieuwe start
tags: #peelland #college #deurne #basketbal #informatie