De voormalig Olympisch hockeyer Marcel Balkestein (39), bekend om zijn zilveren medaille in Londen 2012, heeft een leven gekend van euforische winst en intens verlies. Zijn verhaal is er een van doorzettingsvermogen, veerkracht en het vinden van nieuwe doelen na tegenslag.
Van Heeze naar Olympisch Zilver
Marcel Balkestein, geboren in 1981, begon zijn hockeycarrière in zijn geboorteplaats Heeze. In 2001 maakte hij de overstap naar Oranje-Zwart in Eindhoven, waar hij als verdediger speelde. Zijn talent en harde werken werden beloond toen hij in 2005 werd geselecteerd voor het Nederlands elftal en mocht deelnemen aan de Champions Trophy in India. Ondanks deze vroege successen, kende zijn carrière ook tegenslagen. In 2006 viel hij af voor de selectie, wat betekende dat hij de Olympische Spelen in Peking miste. Deze teleurstelling gaf hem echter de kans om zijn studie fiscale economie aan Tilburg University af te ronden.
In 2008 werd Balkestein opnieuw geselecteerd voor Oranje. Na jaren van hard werken en toewijding, bereikte hij in augustus 2012 zijn droom: hij won een zilveren medaille op de Olympische Spelen in Londen. Deze overwinning was niet alleen een sportief hoogtepunt, maar ook een persoonlijk eerbetoon aan zijn broer Jean-Paul, die kort daarvoor was overleden.
Het Intense Verlies van een Broer
Slechts enkele maanden voor de Olympische Spelen overleed Marcel's broer, Jean-Paul, plotseling aan een hartstilstand tijdens het joggen in het bos. Jean-Paul, slechts dertien maanden ouder dan Marcel, was zijn beste vriend en steun en toeverlaat. "Nu ben ik álles kwijt," schoot er door Marcel's hoofd toen hij bij het ziekenhuis arriveerde. Zonder een moment van afscheid was hij in één klap enig kind. Dit intense verlies overschaduwde de euforie van de Olympische Spelen, maar gaf Marcel ook de kracht om extra hard te knokken, als eerbetoon aan zijn broer.
Marcel herinnert zich Jean-Paul als iemand die hem altijd beschermde en steunde. Van kinds af aan hield Jean-Paul hem de hand boven het hoofd. Marcel vertelt een anekdote over een keer dat ze stiekem de auto van hun oma pakten en Marcel per ongeluk een deuk erin reed. Zonder dit op te biechten, zetten ze de wagen terug. Jean-Paul bleef bij hoog en laag beweren dat Marcel het écht niet gedaan had. Jean-Paul vond het prachtig dat Marcel naar de Olympische Spelen zou gaan en ze spraken af om samen te feesten in het Holland Heineken House. Na zijn dood besloot Marcel: "Nu zal ik die medaille binnenhalen ook," als eerbetoon. Hoewel hij de zilveren plak zo zou inwisselen als hij hem daarmee terug kon krijgen, was Londen het enige leuke dat hij nog over had, dus ging hij extra hard knokken.
Lees ook: IJshockeycarrière Slagmolen
Na het overlijden van zijn broer onderging Marcel diverse onderzoeken, omdat Jean-Paul was gestorven aan een verdikte hartspier, een erfelijke aandoening die door duursport versterkt kan worden. Ondanks dat bij Marcel dezelfde genetische afwijking werd geconstateerd, mocht hij toch doorgaan met topsport. Wel werd hij nadien scherper in de gaten gehouden.
Rouw en Verwerking
Ondanks het verdriet en de beproevingen, stond Marcel versteld van zijn eigen veerkracht. Hij bleef niet in bed liggen huilen, iets waar hij zich aanvankelijk schuldig over voelde. "Er is geen gebruiksaanwijzing om te rouwen," realiseerde hij zich. Hij bezocht regelmatig het bankje in het bos waar Jean-Paul was overleden, een plek met een kaars en bloemen, om even stil te staan bij zijn broer. Het nummer "Genoten" van Guus Meeuwis, dat treffend aansluit bij de troostrijke herinneringen die hij koestert aan zijn broer, speelde hij vaak af.
In de eerste maanden na Jean-Paul's overlijden leek het alsof hij gewoon op vakantie was, dat hij nog terug zou komen. Later drong het besef door dat hij hem voorgoed kwijt was. Marcel dacht vooral terug aan hun dierbare geschiedenis en de vele momenten die ze samen hadden beleefd. Hij schreef een toespraak voor de begrafenis van Jean-Paul, waarin hij herinneringen ophaalde aan hun jeugd en de bijzondere band die ze hadden.
De Medaille als Eerbetoon
Marcel droeg zijn zilveren medaille op aan Jean-Paul. "Hij had van tevoren gezegd: ik zou zo trots zijn als je op de Olympische Spelen staat en ik je kan aanmoedigen met vrienden," vertelde Marcel. Het winnen van de medaille was een emotioneel hoogtepunt, mede doordat zijn ouders en vrienden op de tribune zaten met een Nederlandse vlag met Jean-Paul erop. "Je ouders die emotioneel zijn, die trots zijn," herinnert Marcel zich.
De periode na de Olympische Spelen was hectisch, met de ene huldiging na de andere. Marcel vloog direct daarna naar Spanje voor een weekje strand met twee hockeyvrienden. De eerste paar dagen gierde de adrenaline nog door zijn lijf. Terug in Nederland had hij nog geen tijd gehad om de tassen uit te pakken die klaar stonden voor Jean-Paul's vakantie.
Lees ook: Marcel van Roosmalen: een analyse
Nieuwe Perspectieven en Waardevolle Keuzes
Het overlijden van Jean-Paul heeft Marcel milder gestemd en hem geleerd om meer van de mooie dingen in het leven te genieten. Hij is waardevollere keuzes gaan maken, bijvoorbeeld door echte vrienden te onderscheiden van mensen die alleen iets van hem willen omdat hij sportman is. Hij waardeert de mensen om hem heen meer en investeert in hechte relaties. "Als je er dan toch een voordeel uit moet halen, dan is dat het," zegt Marcel.
Hij heeft geleerd om meer over zijn gevoelens te praten en is minder bang voor wat mensen van hem denken. De band in zijn vriendengroep is een stuk hechter geworden. Marcel geniet bewuster van iedere dag.
Hartproblemen en Dankbaarheid
Na het overlijden van zijn broer onderging Marcel diverse onderzoeken, waaruit bleek dat hij dezelfde genetische afwijking had als Jean-Paul. In 2017 werd een vergrote hartkamer geconstateerd, waarna hij stopte met topsport. Tijdens het aftrainen voelde hij zich echter niet goed. Uiteindelijk bleek een vernauwing in de voorste kransslagader te zitten, die verholpen werd met een stent.
Marcel is dankbaar voor de medische hulp die hij heeft gekregen en de kansen die hij heeft gehad. Hij is dankbaar voor de artsen die cruciale beslissingen hebben genomen en hem hebben gesteund, zoals cardioloog Arthur Wilde van het AMC, die hem toestemming gaf om naar de Olympische Spelen te gaan, en cardioloog Rutger Haest in Geldrop, die de vernauwing in zijn kransslagader ontdekte.
Door alle gebeurtenissen doet Marcel nu beter zijn best te genieten van het leven en zich niet te druk te maken. "Het is belangrijk om te kijken of de dingen die je doet ertoe doen, je met mensen omgaat die ertoe doen," zegt hij. Hij is dankbaar dat hij er nog is en probeert stil te staan bij wat de diagnose hem heeft gebracht.
Lees ook: Een diepgaande blik op de historische prestaties van het Duitse Dames Hockeyteam.
Een Nieuw Hoofdstuk: MB Hockeyschool en BrabantSport
Na zijn actieve hockeycarrière is Marcel zich gaan richten op nieuwe doelen. Hij startte zijn eigen MB Hockeyschool, waarmee hij zijn passie voor hockey kan overbrengen op jonge talenten. Daarnaast is hij ambassadeur van BrabantSport, een organisatie ter promotie van (top)sport in Brabant. Hij runt er het bedrijvennetwerk Aanvoerders van Ambitie en is het aanspreekpunt voor de Brabantse bedrijven.
Marcel is trots op wat hij heeft bereikt en geniet van de kans om iets terug te doen voor de sport. Hij is dankbaar voor de mentaliteit van doorzetten en niet opgeven die hij als topsporter heeft ontwikkeld. "Het hockey heeft me uiteindelijk veel meer opgeleverd dan het me gekost heeft," concludeert hij.
Persoonlijk Leven en Toekomstplannen
Marcel is positief ingesteld en kijkt vol vertrouwen naar de toekomst. Hij blijft de komende jaren actief in het Nederlands elftal. Hij sluit een gezin in de toekomst niet uit: "Ik wil graag een gezin, ik ben dol op kinderen. Het komt allemaal wel, daar heb ik alle vertrouwen in."
Wall of Fame
Vandaag wordt in het Sportcentrum de Wall of Fame geopend. Oud Olympisch hockeyer Maarten Balkenstein geeft dan een lezing. In 2012 gaf Maarten een interview aan Univers over succes en verlies. 3,5 miljoen Nederlanders keken vorige maand toe hoe hij ons land verdedigde tegen Duitsland in het Olympisch hockeyteam.