Dit artikel duikt in de complexe relaties en persoonlijke worstelingen binnen de familie Dijkshoorn, met een focus op de invloed van vader Klaas en de gevolgen daarvan voor zijn zoon Nico. Het verhaal wordt verteld aan de hand van Nico's ervaringen, zijn observaties en zijn reflecties op het verleden, waarbij de thema's familiebanden, jeugdherinneringen en de confrontatie met de eigen sterfelijkheid centraal staan.
Een Narcistische Vader en een Trouwe Moeder
In de familie Dijkshoorn speelt vader Klaas een dominante rol. Hij wordt door zijn zoon Nico omschreven als een narcist en een sadist, een man die zijn gezin terroriseerde en weinig interesse toonde in Nico's persoonlijke interesses. Klaas' passie voor honkbal stond centraal in zijn leven, en wie daar niet in meeging, telde niet mee. Nico, die meer voelde voor boeken dan voor honkbal, voelde zich hierdoor buitengesloten en niet begrepen.
Moeder Nel daarentegen, wordt beschreven als een trouwe vrouw die haar gezin diende, maar niet tegen Klaas op kon. Nico heeft geen positief beeld van zijn moeder en weet eigenlijk weinig van haar. Hij heeft nooit indringend met haar gesproken, waardoor hij geen goed beeld van haar heeft. Wel vraagt hij zich af of ze ooit echt gelukkig is geweest.
Jeugdherinneringen en Verongelijkte Gevoelens
Nico's jeugd wordt gekenmerkt door een gevoel van eenzaamheid en verongelijkte gevoelens. Hij voelde zich niet begrepen door zijn ouders, die geen tijd voor hem hadden en hem niet steunden in zijn interesses. Vooral de dominante aanwezigheid van Klaas en zijn obsessie met honkbal drukten een stempel op Nico's jeugd.
Nico schrijft liever stukjes en een boek waarin hij het ongenoegen over zijn jeugd in een kleinburgerlijk gezin, maar vooral over Klaas, verongelijkt uit de doeken doet. Hij beschrijft zijn vader als een klootzak die het nog waagt om Alzheimer te krijgen, waardoor hij is veranderd in een mompelende patiënt. Nu is hij helemaal niet meer te genieten. Zijn zoon komt niet meer op bezoek.
Lees ook: Van Den Haag naar het voetbalveld
Een Familie in Zwaar Weer
Het gezin Dijkshoorn deelde een passie voor honkbal, iets wat Nico maar stom vond. Hij gaf er de voorkeur aan om een goed boek te lezen. Toch kan hij het bij een bezoekje niet laten haar eens goed de wacht aan te zeggen over alles wat iedereen misdreven heeft.
's Nachts krijgt Nel een beroerte. 'Mijn schuld,' denkt zoonlief, maar daarover zwijgt hij. Nel is zo zwaar getroffen dat ze naar een verpleegtehuis moet, ze is volledig de kluts kwijt. Als Klaas op sterven ligt zorgen Nico's broers Bas en Stefan ervoor dat Nel hem kan gaan bezoeken. Nico ziet tot zijn afgrijzen dat Nel daar niet zijn klootzakvader ziet, maar dat ze ‘dat ding, die verzameling botten met een kloppend hart’ liefkoost: ‘Moosie, ik ben er. Lieverd. Moosie van me, Nel.’ En prompt beweegt ‘het ding’. Als Klaas sterft huilt Nico om moeder. Want echt, van haar houdt hij wel. Hij zal een mooi boek over haar schrijven.
Confrontatie met de Eigen Sterfelijkheid
Als Nico in de auto op zijn dochter Marlon wacht overvalt hem een angstaanjagende duizeligheid gevolgd door dubbelzien. Hij schrikt enorm, maar het trekt weg. Kort daarna komt het weer terug. De onbehouwen, stoere Nico schijt in zijn broek van angst. Vriendin Tanja belt het ziekenhuis en men adviseert hem langs te komen. Daar concludeert de arts dat Nico meerdere tia’s (kleine hersenbloedingen) heeft gehad.
Vanaf het moment van zijn ziekenhuisopname draait de wereld om Nico. Hij wil een eenpersoonskamer omdat ‘mensen’ anders zien dat hij daar als BN’er ligt. Hij wil zijn column kunnen schrijven. Hij wil dat het leven weer is zoals het was, zonder tia’s, zonder paniekaanvallen, zonder medicijnen. Hij wil dit en hij wil dat, als een dreinend kind. Als je de verhalen leest, lees je de teksten van de zoon van Klaas, Nico heeft het beslist van geen vreemde. Nu krijgt hij een koekje van eigen deeg.
Nico's ervaringen met de tia's en paniekaanvallen confronteren hem met zijn eigen kwetsbaarheid en sterfelijkheid. Dit leidt tot een verandering in zijn houding ten opzichte van zijn ouders en zijn eigen kinderen. Hij beseft dat hij, net als zijn vader, misschien te weinig tijd heeft besteed aan de relaties met zijn dierbaren.
Lees ook: Huntelaar's impact op de KNVB Beker
Verzoening en Reflectie
Als zij kort na Klaas overlijdt, besluiten de broers en kleinkinderen de as van Klaas en Nel te verstrooien in het bos waar zij vroeger altijd kwamen. Maar als Nico in de auto op zijn dochter Marlon wacht overvalt hem een angstaanjagende duizeligheid gevolgd door dubbelzien. Hij schrikt enorm, maar het trekt weg. Kort daarna komt het weer terug. De onbehouwen, stoere Nico schijt in zijn broek van angst. Vriendin Tanja belt het ziekenhuis en men adviseert hem langs te komen. Daar concludeert de arts dat Nico meerdere tia’s (kleine hersenbloedingen) heeft gehad.
De roman eindigt met een moment van verzoening en reflectie. Nico realiseert zich dat hij, ondanks zijn negatieve gevoelens over zijn vader, ook goede eigenschappen heeft geërfd. Hij erkent zijn eigen tekortkomingen en probeert een betere relatie op te bouwen met zijn kinderen.
Nico Dijkshoorn: Een Biografie in Woord en Beeld
Nico Dijkshoorn (1960) volgde de lerarenopleiding Nederlands en aardrijkskunde. Hij schreef voor het befaamde voetbaltijdschrift Hard Gras en was van 2001-2003 columnist voor Veronica. Zijn eerste roman De tranen van Kuif den Dolder verscheen in 2009. Sinds dat jaar is hij ‘huisdichter’ bij het tv-programma De Wereld Draait Door (DWDD). De meeste van zijn boeken zijn verzamelingen van zijn columns. In 2012 verschijnt Nooit ziek geweest, waarin hij zijn vader afbrandt.
De Impact van "Ooit Gelukkig"
"Ooit Gelukkig" is een roman die diep ingaat op de complexiteit van familiebanden en de persoonlijke worstelingen die daarmee gepaard gaan. Het boek biedt een eerlijke en onthutsende kijk op de relatie tussen een vader en een zoon, en de impact van het verleden op het heden.
Ouders voeden hun kinderen veelal met de beste intenties op. Daarbij maken ze fouten, dat is niet te vermijden. Hen die tot na hun dood blijven nadragen is een teken van onvolwassenheid. Sommige mensen vinden dat geestig, tegen hen zeg ik graag: amuseer u.
Lees ook: Het verhaal van Klaas Mulder
Overpeinzingen over Honkbal en Luchtverdediging
De luchtverdediging laat zich goed vergelijken met een honkbalwedstrijd. slechts 1 slagman. bal proberen te vangen. Zo werkt het luchtverdedigingspel ook. bijvoorbeeld een raket afvuren op Europa. Klinkt simpel maar dat is het allerminst. ingespeeld team dat elkaar blindelings weet te vinden.
Belangrijkste vraag: wie is de slagman? Daar is helaas geen eenduidig antwoord op te geven. bijvoorbeeld een ballistische raket af te schieten. raket met een reikwijdte van 3500 kilometer. bereik plaatsen.
De kruisraket is eigenlijk geen raket maar een onbemand vliegtuigje. In tegenstelling tot een raket wordt de kruisraket tijdens de hele vlucht aangedreven. Daarnaast volgt hij geen vastebaan maar is een geleid wapen dat tot aan het doel gestuurd kan worden. Vandaar de vleugeltjes aan de zijkant. Kruisraketten zijn daardoor moeilijk op te sporen omdat ze heel laag onder de radar kunnen vliegen.
Een raket met een explosieve lading die een ballistische baan volgt naar zijn doel. De raket wordt vooral gestuurd tijdens de eerste fase; de boost phase. Door de in de eerste fase opgedane snelheid vliegt de raket de dampkring uit (midcourse phase) en keert dan met een boog weer terug naar de aarde richting doel (terminal phase).
Dreigingen variëren in vorm, grootte, hoeveelheid etcetera. vangen. Iedere soort bal vereist een andere handschoen. alleen om het wapensysteem maar minstens zo belangrijk zijn de sensoren.