Floortje Engels, een ervaren keepster in het Nederlandse hockeyteam, bevindt zich in een complexe situatie. Ondanks haar toewijding en bewezen kwaliteiten, is ze aangewezen als reservekeepster voor de Olympische Spelen. Dit artikel belicht haar perspectief, haar omgang met teleurstelling en haar vastberadenheid om een bijdrage te leveren aan het team, zelfs vanuit een minder zichtbare rol.
Een bittere pil: Reserve op de Spelen
In de lobby van Hotel Bilderberg in Oosterbeek, voorafgaand aan een interview, heerst er een gespannen sfeer. Max Caldas, de bondscoach, is aanwezig, en Engels geeft aan dat ze liever ergens anders praat, niet omdat ze geheimen heeft, maar omdat het anders niet zo relaxed praat. Kort daarvoor had ze namelijk te horen gekregen dat ze reservekeepster is tijdens de Spelen, ten faveure van de jongere Joyce Sombroek. Het is niet de eerste keer: het is het derde grote hockeytoernooi waar Engels tweede keus is.
Voor Engels (30) is dit een zware pil om te slikken. "Ja, een jong talent. Dikke pech dat ze niet twee jaar later is geboren. Wat kan ik erover zeggen?". De selectie werd bekendgemaakt op vrijdag 15 juni, waarna ze om 19.20 uur een telefoontje van Max kreeg. Het gesprek duurde korter dan een minuut. "Natuurlijk ben je dan mega teleurgesteld, het doet pijn. Ja, ik heb gehuild. En ik heb die avond een bierflesje kapotgegooid. Ik ging hardlopen, was superkwaad. En bij vlagen hartstikke pissig. Het is iets waar ik acht jaar lang alles voor heb gedaan."
Net als in 2008 verblijft Engels in een hotel buiten het olympisch dorp, met verdedigster Caia van Maasakker. In Londen is Engels als ‘back-up keepster’ ver verwijderd van het nationale team. Ze zal het hockeytoernooi, dat zondag begint, als halve buitenstaander beleven. Ze ziet haar ploeggenoten alleen bij de trainingen. Tijdens wedstrijden moet ze op de tribune plaatsnemen. De bondscoach koos voor deze constructie, omdat de reserves tijdens het toernooi een „totaal andere spanningsboog” hebben, zei Caldas. Engels komt alleen in actie als Sombroek zwaar geblesseerd raakt.
Omgaan met teleurstelling en de vraag om door te gaan
De teleurstelling is groot, maar Engels laat zich niet ontmoedigen. Ze overweegt zelfs te stoppen. "Moest ik wel doorgaan? Daar heb ik een week over nagedacht, dag en nacht.” Uiteindelijk besluit ze door te gaan, gedreven door loyaliteit en de wens om de olympische ervaring niet te missen. "Ik wil mezelf de olympische ervaring niet ontzeggen. En ik kan een bijdrage aan het team leveren. We zijn al twee jaar zo hard aan het werk voor dit doel, het voelt gek om dat niet af te maken. Ja, het is ook loyaliteit. Simpel gezegd: voor mezelf hoef ik niet door. Voor mij is het ergens gewoon klaar. Natuurlijk draag ik als reserve bij, en ben ik in trainingen belangrijk, maar ik wil spelen. Maar dat mag niet, in eerste instantie houdt het dan op. Ik stond voor een onmogelijke keuze: of reserve of stoppen. Uiteindelijk voel ik me zo verbonden met de groep en het proces, dat ik doorwil.”
Lees ook: Een diepgaande blik op de historische prestaties van het Duitse Dames Hockeyteam.
Ze accepteert haar rol en focust op haar bijdrage aan het team. "Als er iets gebeurt, sta ik er. Ik hou er 100 procent rekening mee dat ik moet spelen - de reden dat ik naar Londen ga. Ik ben op een rare manier onderdeel van de groep, het wordt bikkelen om voor mijn gevoel toch bij de groep te blijven horen.”
Ervaring versus jong talent
De keuze van Caldas is gebaseerd op zijn inschatting dat de ondergrens van Sombroek hoger ligt dan die van Engels. Iets wat Engels teleurstelt. "Het is teleurstellend als iemand dat over je zegt.” Ze erkent Sombroeks talent, maar benadrukt haar eigen meerwaarde. "Ik heb een meerwaarde ten opzichte van Joyce, vooral op het gebied van ervaring en coaching. Het maakt niet uit of ik het eens ben met zijn keuze. Ik heb me gecommitteerd aan zijn mening, en die is subjectief. Max kiest wie hij het beste vindt. Ik ben deze open strijd aangegaan, ik moet nu ook accepteren dat die niet in mijn voordeel uitpakt.”
Op de vraag of ze hoopt dat Sombroek een blessure oploopt, antwoordt ze resoluut: "Dat is een schijtvraag die iedereen stelt. Ik kan er niks mee. Als ik dat zou denken, mag ik niet bij de ploeg zitten." Ze benadrukt dat ze er klaar voor is om in actie te komen als dat nodig is.
De relatie met Sombroek
De situatie is niet eenvoudig, zeker gezien de relatie tussen Engels en Sombroek. "Joyce en ik zijn teamgenootjes, geen vriendinnetjes. We zijn verschillend, in leeftijd en persoonlijkheid. De situatie is voor mij lastig, waardoor ik nu iets stugger ben. Maar ik moet er alles aan doen haar zo goed mogelijk te laten presteren. Hoe? Door samen scherp te trainen, aanwijzingen te geven waar nodig en samen spelsituaties door te nemen.” Ze zet haar persoonlijke teleurstelling opzij om Sombroek optimaal te ondersteunen.
Een blik op de toekomst
Engels kijkt ook al naar de toekomst. "Ik ben 30, zit acht jaar bij het Nederlands elftal. Ik wil me graag meer op mijn carrière als kinderfysiotherapeut gaan richten.” Ze sluit niet uit dat dit haar laatste seizoen als international is.
Lees ook: De evolutie van hockey: een gedetailleerde analyse
Ze heeft geen spijt van haar hockeycarrière, ondanks het feit dat ze nooit een groot internationaal toernooi heeft mogen spelen. "Ik ben landskampioen, aanvoerder en ook twee keer Europees kampioen! Natuurlijk ben ik teleurgesteld dat ik geen groot international hockeytoernooi heb mogen spelen, maar ik heb nergens spijt van. Het heeft me veel gebracht. Sterker nog: misschien heeft dit me wel meer gebracht dan wanneer ik wel alles zou hebben gespeeld. Ik heb veel geleerd van al die tegenslagen. Hoe je ermee omgaat, wat ik zelf belangrijk vind, waar je eigenwaarde ligt en hoe het is om beoordeeld te worden door anderen. Dat heeft me krachtiger gemaakt, en ook weerbaarder. Ik ben niet afhankelijk van de mening van anderen.”
Lees ook: Een overzicht van de carrière van Chloe Hockey en haar bijdrage aan het Nederlandse hockey.