Voetbal, vaak beschouwd als een van de meest populaire sporten ter wereld, heeft een rijke en gevarieerde geschiedenis. Hoewel Engeland vaak wordt gezien als het thuisland van het moderne voetbal, vinden de wortels van het spel hun oorsprong in verschillende culturen en beschavingen. China, met zijn lange en indrukwekkende geschiedenis, speelt een cruciale rol in de vroege ontwikkeling van het voetbal.
De vroege oorsprong van voetbal in China
Al in de derde eeuw voor Christus werd in Chinese militaire geschriften melding gemaakt van een spel genaamd "cuju". Dit spel, dat kan worden beschouwd als een vroege vorm van voetbal, bestond uit het proberen een leren bal, gevuld met haar en veren, in het bamboenet van de tegenstander te krijgen. Cuju werd in het algemeen uitgevoerd aan het hof. Voor de verjaardag van de keizer of tijdens diplomatieke evenementen werden er feesten gehouden met wedstrijden. Aan een cuju wedstrijd deden twee teams met 12-16 spelers mee. Dit vroege bewijs suggereert dat China een van de eerste landen ter wereld was waar een georganiseerde vorm van voetbal werd gespeeld. De FIFA (Fédération Internationale de Football Association) heeft cuju officieel erkend als de eerste vorm van voetbal.
De ontwikkeling van voetbal in China door de eeuwen heen
Door de eeuwen heen bleef voetbal een populaire sport in China. Tijdens de Han-dynastie (206 v.Chr. - 220 n.Chr.) werd cuju op grote schaal gespeeld en kende men al acrobatiek. In de Tang-dynastie (618-907) was een vorm van polo - jiju - populair en gedurende de Qing-dynastie (1644-1911): bingxi - spelletjes op het ijs. Jagen was altijd al een geliefde sport voor de welgestelden. De sport werd beoefend door zowel het leger als het gewone volk, en het werd vaak gebruikt als een vorm van training en entertainment. Voetbal werd in beide landen al vroeg opgenomen in het onderwijssysteem. Zo voerde Confucius (551- 479 v. Chr.) de ‘Zes Kunsten’ in: muziek, wagenmennen, schrijven, rituelen, boogschieten en wiskunde. Hij combineerde dit alles met het juiste gedrag en richtlijnen over voeding. Plato, de Griekse filosoof (428-348 v. Chr.), deed ongeveer hetzelfde door fysieke training in het onderwijs toe te passen, samen met muziek, hygiëne en dieetleer.
De opkomst van het moderne voetbal in China
Ondanks de lange geschiedenis van voetbal in China, duurde het tot de 20e eeuw voordat het moderne voetbal, zoals we dat nu kennen, in het land populair werd. In 1924 werd de Chinese voetbalbond opgericht, wat een belangrijke stap was in de ontwikkeling van de sport in China. Echter, de Chinese burgeroorlog en de bezetting van Taiwan zorgden voor problemen met de FIFA. In het verleden heeft China weinig bereikt, maar dat de animo voor voetbal groeit moge duidelijk zijn . Neem de finale van het Aziatische Kampioenschap van 1984, toen wisten ‘slechts’ 160 miljoen mensen de uitslag van de verloren finale binnen een week. In 2004 behaalde China weer de finale van het Aziatisch Kampioenschap, alleen keken die avond maar liefst 250 miljoen mensen, iets wat bijna even veel is als alle inwoners van de Verenigde Staten bij elkaar opgeteld. Na de oprichting van de Volksrepubliek China in 1949 begon de overheid actief te investeren in de ontwikkeling van de sport.
De uitdagingen van het Chinese voetbal
Ondanks de inspanningen van de overheid, heeft het Chinese voetbal nog steeds te maken met een aantal uitdagingen. Een van de grootste problemen is corruptie. Tussen 2000 en 2010 was er sprake van veel corruptie, scheidsrechters werden bijvoorbeeld omgekocht. Voetbal was niet de sport waar je je zoon of dochter op wilde hebben. Daarnaast zijn er nog allerlei problemen: de onderwijsdruk, ruimtegebrek en luchtverontreiniging. Voetbalvelden nemen erg veel ruimte in, in tegenstelling tot pingpongtafels! Ook zijn door de verstedelijking kinderen niet gewend om buiten te spelen, en er is geen straatvoetbalcultuur. Dit heeft geleid tot een gebrek aan talent en een lage positie op de FIFA-wereldranglijst. China stond in het voorjaar van 2020 76ste op de FIFA-wereldranglijst, lager dan Iraq en Congo, om maar eens een paar landen te noemen. Een ander probleem is het gebrek aan een sterke voetbalcultuur. In vergelijking met andere landen waar voetbal een nationale sport is, heeft China nog geen diepgewortelde voetbaltraditie.
Lees ook: De financiële kant van de Chinese Super League
De ambities van China in het voetbal
Ondanks de uitdagingen, heeft China grote ambities in het voetbal. Xi Jinping wil van China een voetbalgrootmacht maken van internationale allure. De hervormingen die hij doorvoerde vanaf 2015, met de bijbehorende subsidies, zorgden voor een enorme groei in aanbod en vraag naar voetbalactiviteiten. Doel was te kwalificeren voor een WK, vervolgens om er een te organiseren, en uiteindelijk natuurlijk om een WK te winnen. De Chinese overheid investeert massaal in de ontwikkeling van de sport, met als doel om van China een wereldmacht in het voetbal te maken. Tienduizenden Chinese trainers moesten worden opgeleid en velden moesten worden aangelegd. In 2025 zullen er in China 50.000 speciale voetbalscholen opgericht zijn. In vergelijking: in Nederland zijn er nu ongeveer 2.500 voetbalclubs!
De Chinese Super League (CSL)
Een belangrijk onderdeel van de Chinese voetbalambities is de Chinese Super League (CSL). Deze competitie heeft de afgelopen jaren veel aandacht getrokken, zowel positief als negatief. Enerzijds zijn er de grote ambities van de Chinese overheid om van China een wereldmacht in het voetbal te maken. Anderzijds worstelt de competitie met financiële problemen die leiden tot faillissementen van clubs en onbetaalde salarissen van spelers.
Financiële instabiliteit en faillissementen
Een opvallend kenmerk van de CSL is de financiële instabiliteit die sommige clubs teistert. Clubs gaan aan de lopende band failliet, terwijl spelers megasalarissen verdienen. Bij een van de clubs ging zelfs letterlijk het licht uit, nadat de rekeningen niet betaald waren. De realiteit is dat de financiële problemen van sommige Chinese clubs niets met het voetbal zelf te maken hebben. Als de eigenaren van clubs plotseling in financiële nood zitten, dan heeft voetbal nu eenmaal niet meer de eerste prioriteit.
Een voorbeeld hiervan is Guangzhou FC, een club die tot voor kort met geld smeet voor het aantrekken van dure spelers en staf uit Zuid-Amerika en Europa. Het probleem is dat de club eigendom is van vastgoedbedrijf Evergrande, dat tegen faillissement vecht. Salarissen worden niet of nauwelijks betaald, en een nieuw stadion dat al half afgebouwd is, wordt nu door de overheid geveild.
Een ander voorbeeld is Jiangsu Suning, een Chinese topclub, die eerder dit jaar zelfs ophield te bestaan. De club was eigendom van retail-gigant Suning, dat opeens geen vertrouwen meer had in de financiële situatie van de club uit de oost-Chinese mega-stad Nanjing. En dus werd de zaak opgedoekt.
Lees ook: Spelersnamen Chinees voetbalelftal
Bij de club Hebei FC werd onlangs het water en licht afgesloten, nadat de rekeningen niet meer betaald werden. En dat terwijl de club een salarisbeleid had waar de Eredivisie alleen maar van kan dromen.
Megasalarissen en talent uit het buitenland
China staat bekend als een land waar clubs enorme bedragen uitgeven om de grootste talenten uit het buitenland aan zich te binden. En dat terwijl de financiële situatie dat niet altijd rechtvaardigt. De komst van bekende namen zorgde voor een opleving van de competitie en trok meer aandacht van internationale media en fans.
Enkele jaren geleden werd de Chinese Super League een van de meest aantrekkelijke toernooien ter wereld dankzij de integratie van verschillende sterspelers, die in ruil voor een groot salaris hebben ingestemd met het Aziatische voetbal. De economische crisis heeft de clubs de laatste tijd echter hard getroffen en bij gebrek aan betaling zijn de meeste spelers uit de competitie gestapt.
Ambitieuze doelen en investeringen in de jeugd
Ondanks de financiële problemen heeft de Chinese overheid ambitieuze doelen gesteld voor de ontwikkeling van het voetbal in het land. Leider Xi Jinping heeft de ambitie uitgesproken dat China in 2050 een wereldmacht in het voetbal moet zijn. Daarvoor investeert de Chinese overheid veel in voetbalscholen voor de jeugd.
De Chinese overheid investeert daarnaast veel in voetbalscholen voor de jeugd. Leider Xi Jinping heeft ambitieuze doelen gesteld: in 2050 moet China een wereldmacht zijn in het voetbal. Daarvoor heeft het land een nationale competitie nodig die zich kan meten met de Europese top.
Lees ook: Wat maakt een voetbalelftal het beste ooit?
Positieve aspecten van het voetbal in China
Het is belangrijk om te benadrukken dat het voetbal in China meer is dan alleen knotsgekke salarissen en omvallende clubs. Voetbal leeft hier. Er wordt gewerkt met de beste faciliteiten, zeer kundige staf en zeer gemotiveerde spelers. De Groninger Joop Gall heeft zelf het voetbal in China zien ontwikkelen: Begin jaren '80 reisde hij al met BV Veendam, de club waar Gall destijds speelde, naar de Chinese havenstad Tianjin voor een aantal oefenwedstrijden tegen lokale clubs. "Het waren toen al bomvolle stadions. dat was geweldig. Sindsdien is het altijd al mijn droom geweest hier ooit aan het werk te gaan."
De toekomst van de Chinese Super League
Ondanks de uitdagingen zijn er positieve signalen voor de toekomst van de Chinese Super League. Er is veel licht aan het einde van de tunnel. Er zijn weliswaar een paar clubs in de problemen zitten, maar dat dit niet voor de meerderheid geldt. Ook is het hier prima werken. Natuurlijk zijn er cultuurverschillen, maar ik heb niets te klagen. En ik denk dat dit geldt voor de meeste voetballers en trainers hier.
De competitie telt een aantal Braziliaanse spelers, maar ook Europese spelers. Er is veel talent en kwaliteit, wat blijkt uit de statistieken: wedstrijden hebben meestal meer dan 1,5 doelpunten. Bovendien is er een duidelijk verschil tussen de teams die strijden om de titel en die onderaan de tafel, dus het is niet ongewoon om een aantal doelpunten te zien.
Bekende Chinese voetballers
Hoewel China nog geen wereldberoemde voetballers heeft voortgebracht, zijn er wel een aantal spelers die op nationaal niveau bekendheid genieten. Zhao Junzhe is de aanvoerder van het nationale elftal en een prima rechtsmidden. Een speler die mentaal niet te breken is en van nature een absolute leider is. Zhao is meermaals genoemd als het absolute voorbeeld voor de nationale samenleving, want het is een harde werker die nooit een centimeter toe wilt geven en altijd voor het land tot het uiterste wil gaan. Li Weifeng is een centrale rots in de branding. Li is een oudgediende en is binnenkort aan vervanging toe, maar met zijn 105 interlands een schat aan ervaring. China mist op dit moment nog kwaliteit op de plek naast Li en aangezien Weifeng niet al te lang meer mee kan zal je op zoek moeten naar een goede vervanger voor deze 30-jarige speler van Shenhua in de nationale competitie. Shao Jiayi is een andere middenvelder die net als Zeng Zhi in Europa uitkomt, maar Shao komt in tegenstelling tot Zeng niet in de Engelse competitie uit, maar in de Duitse. De 29-jarige Shao Jiayi speelt bij Energie Cottbus en is vooral meester van de dode spelmomenten. Het publiek vindt het leuk om Shao te zien spelen en ook jij als bondscoach zal het leuk vinden om hem in je team te hebben. Zeng Zhi is een middenvelder die in het hart van het middenveld het best tot zijn recht komt in een platte 4-4-2. Zijn echte kwaliteiten zitten hem in de passie voor het spelletje en het werken voor zijn teammaats. Yu Dabao is een spits die in het zuiden van Europa acteert, bij Benfica om precies te zijn. Deze 20-jarige spits uit Qingdao speelde in het seizoen 2006/2007 op huurbasis bij de club uit Portugal, maar wist daar nog geen potten weten te breken. Hao Junmin is een 21-jarige jongen die uitkomt voor topploeg Tianjin in de hoogste divisie van China. Met zijn 1.78m is Hao geen al te grote jongen, maar deze gemiddelde Aziaat kan dat compenseren met zijn kwaliteiten op andere onderdelen, zoals het laten gaan van de bal en de spitsen precies op maat te bedienen. Hao speelt al drie seizoenen in de hoogste divisie van China en staat daarom ook in China te boek als één van de grootste talenten van het land. Yu Yang is een centrale verdediger die uitkomt voor de satellietclub van Ajax: Bejing Guo’an, waar hij regelmatig speelt. Dat Yu wedstrijden speelt in de hoogste divisie is nog geen wonderbaarlijk iets op zich, maar dat hij concurrentie heeft van twee internationals mag er bij gezegd worden, maar toch weet Yang zich zo nu en dan in de basis te vechten. Yu speelt al zijn hele leven voor Guo’an en hij is de club dankbaar voor alles wat ze hebben gedaan, ze hebben namelijk ook zijn ouders uit de fabriek gehaald en een betere baan met een beter salaris aangeboden.
De invloed van sport en politiek
Zoals in veel landen met een sterk centraal gezag zijn in China sport en politiek twee begrippen die sterk met elkaar verbonden zijn. Sport is een propagandamiddel. Sport versterkt het nationale moraal en vergroot de sociale cohesie. Verliezen in de sport is gezichtsverlies voor volk en vaderland! Toch zien we langzaam een verandering bij topsporters. Er komt een eind aan de opvatting dat atleten bevelen van de regering moeten uitvoeren en “goud moeten winnen omdat de maatschappij het nodig heeft”, zoals een medaillewinnaar van de Spelen Beijing 2008 het laatst nog formuleerde.
Verschillen in aanpak
Natuurlijk zijn er in zo’n groot land als China grote verschillen in aanpak bij diverse sporten, maar ook tussen stad en platteland. Er zijn grote verschillen tussen de traditionele scholen en de moderne sportscholen. Traditioneel staat de trainer in zeer hoog aanzien. Wat de spelers betreft, is vaak de oudste speler de baas in het elftal, en niet altijd de meest geschikte of capabele.
China op de Olympische Spelen
China debuteerde al in 1932 op de Olympische Spelen, daarna volgden de Zomerspelen van 1952, vervolgens die van 1984. Daarvoor nam China voor het eerst deel aan de Winterspelen van 1980. De lange tussenpauze (van 1952-1980) was vanwege het zogenaamde ‘twee China’s’ probleem. Toen in 1980 door het IOC (Internationaal Olympisch Comité) met een resolutie bepaald werd dat er maar één China in de wereld was, namelijk de Volksrepubliek China, en dat Taiwan deel uitmaakt van het Chinese grondgebied, sloot China zich weer aan bij de Olympische Beweging. Men wilde vervolgens een eind maken aan het imago van ‘de zieke man van het Verre Oosten’: China moest de superioriteit worden van Azië, ook op sportgebied. De Olympische Spelen van 2008 in Beijing was een mijlpaal voor de sport in China. Dit was het moment dat China zich aan de wereld toonde. De beste Spelen ooit met de meeste gouden (51) medailles, waardoor China bovenaan de medaillespiegel eindigde.
Beijing 2022 Winterspelen
In de jaren tachtig begon in China de wintersportmarkt zich te ontwikkelen. China nam in 1980 voor het eerst deel aan de Winterspelen en won in 1992 zijn eerste medaille. Daarna ging het iedere Spelen beter. Doel is nu om meer dan driehonderd miljoen Chinezen de sneeuw of het ijs op te krijgen. De overheid wil van China een sportwereldmacht maken! Door middel van nationale en regionale plannen worden de aanleg van infrastructuur en jongerenparticipatie (via scholen en sportlessen) opgezet. Het is natuurlijk ook een economisch plaatje. De geschatte inkomsten zullen stijgen van € 81 miljard in 2020 naar € 135 miljard in 2025.
tags: #chinees #voetbalelftal #historie #wedstrijden