VVV-Venlo, opgericht op 7 februari 1903, kent een lange en bewogen geschiedenis. Van de eerste voetbalteams in Venlo tot de gloriedagen van de KNVB bekerwinst in 1959, de club heeft een belangrijke plek in de harten van vele supporters.
De vroege jaren: Van vriendenteam tot voetbalvereniging
Een van de eerste voetbalteams in Venlo was T.H.O.R. (Tot Heil Onzer Ribbenkast). Zij waren het ‘voorbeeld’ voor de later opgerichte voetbalverenigingen in Venlo. Net als bij vele andere voetbalverenigingen, begon het ook bij VVV met een groep vrienden. Enkele vrienden, waaronder Jean Veugelers, Baer Janssen, Joechem Goudt en Pitter Engels, die vaak op het Gaasplein (het huidige Nolensplein) voetbalden, richtten een eigen vereniging op, genaamd “De Gouden Leeuw”. Ze hadden ook een eigen veldje aan de Kaldenkerkerweg. Na enkele naamswijzigingen, waaronder ‘Valuas’, werd op 7 februari 1903 tijdens een vergadering bij de kegelbaan van Goudt besloten om de naam in VVV te veranderen. Zo is VVV opgericht en aan zijn naam gekomen. Later is T.H.O.R. in VVV opgegaan.
Tot aan het seizoen 1911-1912 was er in het zuiden van Nederland geen eerste klasse voor voetbal, terwijl er wel al een oostelijke en een westelijke eerste klasse was. In het zuiden werd er vanaf de tweede klasse gevoetbald. Vanaf het seizoen 1912-1913 kreeg ook het zuiden een eigen eerste klasse. Doordat de Eerste Wereldoorlog op het punt van beginnen stond, is er van degradatie niks terecht gekomen. De competities werden voorlopig opgeschort en er kwam een noodcompetitie voor Limburgse en Brabantse verenigingen. Het seizoen 1915-1916 was weer het eerste seizoen met een officiële competitie. VVV bleef in de eerste klasse tot en met het seizoen 1921-1922. Toen volgde de degradatie naar de tweede klasse.
Jaren in de Tweede Klasse en de opkomst van Bep Bakhuys
Nadat VVV in het seizoen 1921-1922 naar de tweede klasse degradeerde, volgde direct het kampioenschap in de tweede klasse. Hierdoor mocht VVV deelnemen aan de promotie competitie. Helaas slaagde The Good Old er niet in om te promoveren. Jaren speelde VVV in de tweede klasse, waarin ook in 1924-1925, 1926-1927 en 1932-1933 het kampioenschap werd behaald. Ook in het seizoen 1939-1940 werd het kampioenschap behaald. Maar omdat de Tweede Wereldoorlog was begonnen, werd er geen promotie competitie gespeeld. In deze periode had VVV ook voor het eerst een speler, die een oproep kreeg om uit te komen voor het Nederlands Elftal. Het ging om back Lei van Gasselt. Hij kreeg een uitnodiging om in Haarlem een selectiewedstrijd te spelen voor het Nederlands Elftal. Hij sloeg deze uitnodiging echter af, omdat VVV op dezelfde dag tegen MVV moest spelen.
In 1927 werd de cricketafdeling opgericht (V.C.C.), welke bij VVV werd ondergebracht (blad “De V.V.V.’er” uit 1933 bewijst). Zo konden de leden naast voetbal ook op andere manieren sporten. De cricketvereniging werd in 1935 opgeheven, omdat de voetbaltak zo hard groeide, dat zij het veld aan de Kraal volledig moest gaan gebruiken. De cricketvereniging is later buiten VVV om heropgericht. Tot nu toe is het niet bekend wanneer de atletiekvereniging precies is opgericht en wanneer deze weer is opgedoekt (geschatte periode: 1930-1960).
Lees ook: Overzicht Handbal Venlo
Een van de meest opmerkelijke transfers van VVV in die tijd was de transfer van Bep Bakhuys naar de Venlose vereniging. De voetbalbond ging er van uit dat Bakhuys in Venlo betaald werd en blokkeerde de overschrijving van HBS naar VVV. Hij speelde slechts enkele oefenwedstrijden in het geel-zwart, voordat hij naar Frankrijk vertrok. Bovendien werden de toenmalig voorzitter Van Dalen en oud-voorzitter Delsing hiervoor voor vijf jaar geschorst.
In de seizoenen 1941-1942 en 1943-1944 lukte het VVV weer niet om na kampioenschap via de promotie competitie in de eerste klasse te komen.
Na de Tweede Wereldoorlog: Terug naar de Eerste Klasse
Na het einde van de Tweede Wereldoorlog werd het aantal eerste klassers uitgebreid, waardoor VVV weer in de eerste klasse kwam. De eerste wedstrijd na de oorlog werd op de Kraal tegen Roermond (vriendschappelijk) gespeeld. In de seizoenen 1948-1949 tot en met 1951-1952 werd een eervolle vierde plaats behaald in de eerste klasse. Een hele knappe prestatie was het winnen van het Zilveren Bal toernooi in 1954 bij Sparta. Dat was in die tijd een van de meest prestigieuze voetbaltoernooien in Nederland en had meer aanzien dan de KNVB-beker.
In 1953 kwam het tot een aanvaring met de voetbalbond, omdat zij VVV betichtte van betalingen aan spelers. De voetbalbond was nog steeds fel gekant tegen betalingen aan spelers. De bond strafte VVV zwaar: Voorzitter Jo van Daalen en twee bestuursleden werden voor het leven geschorst. Na het intrede van het profvoetbal werd de drie VVV-bestuursleden amnestie verleend.
De opkomst van het Profvoetbal en de fusie met Sportclub Venlo
Heel Nederland was in 1954 in de ban van het profvoetbal. De profvoetbalclub in Venlo heette Sportclub Venlo (opgericht op 3 augustus 1954). Zij wilden aan de Kraal gaan spelen, waar VVV speelde. Na een juridisch steekspel mocht VVV aan de Kraal blijven spelen. Sportclub Venlo week uit naar De Berckt in Baarlo. Daar speelde het de eerste wedstrijden van de NBVB (Nederlandse Beroeps Voetbal Bond). Op 25 november 1954 fuseerden de KNVB en de NBVB. Een dag later was er bij VVV een buitengewone algemene ledenvergadering, om te stemmen over een fusie met Sportclub Venlo. Met slechts vier tegenstemmen werd er met de fusie ingestemd. De nieuwe fusieclub kreeg de naam Sportclub VVV ’03. Tijdens de fusie was er ook afgesproken, dat er om beurten op de Berckt en aan de Kraal de thuiswedstrijden gespeeld zouden worden. Bovendien werd er dat seizoen in het rood-blauw gespeeld. Na een seizoen werd het geel-zwart in ere hersteld en werden de thuiswedstrijden alleen nog aan de Kraal afgewerkt. Het eerste seizoen werd met een mooie tweede plaats afgesloten.
Lees ook: Nieuws over Handbalvereniging Fortes Venlo
Het hoogtepunt: De KNVB Bekerwinst van 1959
Het hoogtepunt uit de historie van VVV werd behaald in 1958-1959. Toen werd de KNVB-beker gewonnen, door met 4-1 van ADO te winnen, in het Zuiderpark in Den Haag. Voor VVV scoorden Herman Teeuwen, Hans Sleven, Jan Klaassens en Jan Schatorjé. Elftal voor de wedstrijd tegen ADO. Staand van links naar rechts: Karl-Heinz Spikofski, Hans Sleven, Jan Klaassens, Herman Teeuwen, Ton van den Hurk, Hay Steegh en Jan Schatorjé.
VVV’s meest succesvolle speler ooit, Jan Klaassens, speelde in zijn VVV-tijd 40 keer voor het Nederlands Elftal. Bovendien speelden Coy Koopal en Faas Wilkes enkele wedstrijden voor Oranje, toen ze bij VVV speelden.
Het was woensdag 17 juni 1959, het Haagse Zuiderpark barste zowat uit zijn voegen, want er waren ruim 25000 mensen naar het Haagse stadion gekomen om getuige te kunnen zijn van de KNVB Beker Finale van 1959. ADO en VVV waren de twee ploegen die zich geplaatst hadden voor de eindstrijd van de nationale beker, en zij moesten er in de thuishaven van ADO om gaan strijden wie de KNVB Beker mee naar huis mocht gaan nemen. De Venlose Voetbal Vereniging had zijn weg tot aan de finale geplaveid met de overwinningen op achtereenvolgens Tiglieja, Wittenhorst, Oss’20, Enschedese Boys, en het Zwartemeer met maar liefst 5-1, om in de halve eindstrijd vervolgens ook nog eens af te rekenen met die andere club uit het zuiden. De halve finale tegen Rapid JC werd overigens op een neutraal veld gespeeld, de twee Limburgse formaties moesten daarvoor namelijk afreizen naar het Goffertstadion in Nijmegen. Deze bijzondere Limburgse derby op vreemde bodem werd door de Venlose formatie met 1-0 gewonnen.
Zo kon het voor de Venlonaren misschien wel het succesvolste seizoen uit de clubhistorie worden, want door het bereiken van de bekerfinale bestond er de kans dat VVV de eerste grote prijs in haar bestaan kon gaan winnen. Met een keurige negende plaats op de eindranglijst van de eredivisie in de pocket, konden de elf Venlose helden ook nog hun eerste grote prijs in de clubhistorie binnen harken. Daarmee snoerden de Venlonaren de monden van alle criticasters, want bij aanvang van het seizoen 1958/59 waren er velen die VVV als gedoodverfde degradatie kandidaat beschouwden. Één overwinning stond de grootste Venlose triomf tot nu toe nog in de weg, de Venlose formatie moest namelijk nog af zien te rekenen met ADO in hun eigen Zuiderpark. Als we puur naar de eindklassering van dat seizoen zouden kijken, zou VVV de favoriet zijn van beide. De geelzwarten eindigde namelijk met 36 punten (2 punten systeem) op een keurige negende plaats, terwijl de groengelen met 28 punten op een dertiende plaats eindigden. Het onderlinge resultaat vertelt ons echter een ander verhaal.
Om hun grootste succes te kunnen gaan vieren, moesten de Venlonaren dus nog flink aan de bak in het Haagse Zuiderpark. En aan de bak gingen de geelzwarten, al zag het daar in het begin niet naar uit, het zou echter toch een historische dag gaan worden in geschiedenis van de Venlose Voetbal Vereniging. Willy Kment, de Oostenrijkse oefenmeester in Venlose dienst, stelde de volgende 11 VVV-ers op waarmee hij hoopte de KNVB Beker Finale te kunnen gaan winnen. Op doel stond Frans Swinkels, de verdediging werd gevormd door Hay Steegh, Toon van der Hurk, Willy Erkens en Hay Lamberts. Jan Klaassens, Gijs Nass, en Karl-Heinz Spikofski waren de middenvelders. ADO begon furieus aan de finale, de eerste tien minuten creëerden de Hagenezen kans op kans, maar iedere Haagse aanval liep stuk op de stugge defensie van de geelzwarten. Een doelpunt voor ADO kon bijna niet uitblijven, en in de 10de minuut viel die treffer dan ook. Een vlotlopende Haagse combinatie tussen de internationals Timmermans en Clavan bood Timmer de gelegenheid om met een verwoestend schot 1-0 op het scorebord te zetten. De Venlonaren lieten zich door die vroege tegentreffer echter niet van de wijs brengen. Integendeel zelfs, de Venlose machine ging steeds soepeler lopen, met een levensgevaarlijke Schatorjé op de linkervleugel, en een Jan Klaassens die overal was waar de bal was, of waar de bal nog zou moeten gaan komen.
Lees ook: Alles wat u moet weten over het Toernooi Venlo-Blerick
Na ruim twintig minuten gaf Spikofski een bekeken pass op Herman Teeuwen, die met zo’n kans wel raad wist, en de 1-1 tegen de touwen aan schoot. De stand was weer gelijkgetrokken, en nu kon de finale pas echt gaan beginnen. VVV bleef de bovenliggende partij, maar tot uitgespeelde kansen kwamen ze niet. Totdat in de 35ste minuut de gehele geelgroene defensie als één man bleef staan voor vermeend buitenspel, echter een fluitsignaal van scheidsrechter Roomer bleef uit. Hans Sleven was het alerts, en het snelst, want met een razend snelle uitbraak en fabelachtige lichaamsschijnbeweging was hij iedereen van ADO, inclusief keeper Oostrum te snel af. Vijf minuten voor de theepauze bloeide ADO weer enigszins wat op, en met een onhoudbaar schot van Timmermans, dat gelukkigerwijs naast Swinkels op de paal uit elkaar spatte, werd zelfs een heus Haags offensief ingeluid.
Met dat Haagse offensief werd ook gelijk een van de meest historische momenten uit de geschiedenis van de KNVB Beker, misschien wel het meest historische moment van de hele Nederlandse voetbalgeschiedenis geboren. ADO voelde, dat als ze nu even aan zouden zetten, ze misschien nog voor de rust op een voorsprong konden komen. Midvoor Timmer brak met de bal aan zijn voet dwars door de Venlose verdediging, en kwam zo alleen voor Swinkels te staan. De Venlose goalie dook richting de benen van de Haagse spits, die vervolgens onderuit ging, waarop scheidsrechter Roomer besloot te fluiten voor een strafschop. Swinkels was bij deze actie echter geblesseerd geraakt, en strompelde naar de achterlijn om zich achter de lijn te laten verzorgen. Het oplappen van de Venlose doelman duurde volgens de scheidsrechter te lang, waarop de nuchtere Herman Teeuwen, in het inmiddels kolkende Zuiderpark, besloot om zijn gele spelersshirt te verruilen voor het diepzwarte keepershirt van Swinkels. Vervolgens nam hij plaats op de doellijn, om keeperswerk te verrichten voor de nog te nemen strafschop van ADO. Teeuwen probeerde de schutter van ADO wat te dollen, en het moment daarop groeide de koele kikker uit Venlo uit tot held van de finale. Het rustsignaal volgde vrijwel direct nadat Roel Timmer vanaf 11 meter de kans op 2-2, tegen de vuisten van Herman Teeuwen had verschoten.
De Venlose formatie begon superieur aan de tweede helft, waardoor de Hagenezen wat onvriendelijker gingen spelen, om zo te proberen wat zand in de Venlose machine te strooien. Na enkele onvriendelijkheden tussen Jans en Teeuwen ging de arbiter ook een stuk scherper fluiten, hij liet geen enkele overtreding ongestraft, om zo de grip op de wedstrijd niet te verliezen. Dit was natuurlijk gunstig voor de “Kraal-club,” want ADO kon de Venlonaren alleen nog maar afstoppen met overtredingen. Het was vooral Jan Klaassens waar ze geen grip op kregen, hij speelde als een zwervende linkshalf over de hele helft van de tegenstander, en overal waar Klaassens was, met of zonder bal, ontstond er gevaar. Met een erg goede ondersteuning van beide backs, kon ook Toon van der Hurk ook steeds vaker gevaarlijk opstomen om zo ruimtes te creëren voor Klaassens. Dat leidde al snel weer tot succes, want in de twaalfde minuut na rust lag de bal alweer voor de derde keer in het Haagse mandje. Jan Klaassens nam met een hard schot hoogstpersoonlijk de 1-3 voor zijn rekening. VVV bleef ook na de 1-3 onverstoorbaar door combineren, en stuurde ADO zo voordurend van het kastje naar de muur. Zelfs rechtsback Hay Lamberts kon het Haagse doel een paar keer gevaarlijk van dichtbij bestoken, en het duurde dan ook niet meer lang totdat VVV de definitieve genadeslag aan ADO uitdeelde. Het was uitgerekend een Hagenees zelf die de bal helemaal verkeerd raakte, de bal ging met een vreemde curve richting zijn eigen doel. Dat was voor de altijd alerte Jan Schatorjé een buitenkansje, de onbedoelde assist van Jans werd met een perfect geplaatst schot tot een doelpunt gepromoveerd. De Venlonaren brachten de wedstrijd geroutineerd naar de veilige haven, toen vervolgens het verlossende eindsignaal van scheidsrechter Roomer door het Zuiderpark schalde, waren het de Zuid-Amerikaanse taferelen die het decor van het Haagse stadion zouden gaan bepalen. Tussen de duizenden feestvierende supporters die het speelveld in bezit hadden genomen, ontvingen de dolgelukkige VVV-ers bloemen uit de handen van de ADO junioren. Temidden van een uitzinnige mensenmassa kreeg de Venlose aanvoerder Gijs Nass, de grote zilveren dennenappel uitgereikt van de toenmalige bondsvoorzitter Toon Schröder. Het waren Frans Swinkels en Jan Klaassens die hun onverslijtbare 38-jarige aanvoerder, direct na de uitreiking op de schouders namen, om zo ook samen met de reserves, Piet Gubbels, Jozef Theuws, en Frans de Bruin, en natuurlijk Willy Kment de trainer niet te vergeten, hét historische hoogtepunt van VVV te vieren.
Tussen het feestgedruis, en met de ogenschouw op de blinkende KNVB Beker gericht, bevond zich ook een apetrotse Jo van Daalen. VVV ging natuurlijk al als bekerwinnaar van het seizoen 1958/59 de geschiedenis boeken in, maar de namen van Gijs Nass & Herman Teeuwen zouden ook nog eens apart van hun team een eervolle vermelding in die geschiedenis boeken voor zich op gaan eisen. Gijs omdat hij op 38-jarige leeftijd, als aanvoerder van VVV de KNVB Beker in ontvangst mocht nemen wat tot op heden nog steeds een unicum blijkt te zijn, maar dé echte held van het Zuiderpark is zonder twijfel Herman Teeuwen. Hij was de maker van de belangrijke 1-1, en bij de 1-2 tussenstand vlak voor rust maakte hij zichzelf onsterfelijk door de rol als keeper voor vijf minuten over te nemen van de geblesseerde Swinkels. Hij nam dat besluit toen de bal al op de stip lag voor een Haagse strafschop. Hij voelde zichzelf niet alleen zelfverzekerend, hij straalde dat ook nog eens uit. De Haagse schutter met bluf, verloor het duel van een Venlonaar met bravoure. De Herman Teeuwen show in het hol van de leeuw, bleek zo imponerend te werken voor Roel Timmer, dat hij de pingel snoeihard, maar blindelings op de vuisten van onze Venlose Super Held en stand-by-keeper schoot.
De jaren na de bekerwinst
De hoogste klassering ooit voor VVV was de derde plaats behaald in het seizoen 1960-1961. Hierdoor kwalificeerde VVV zich voor de Intertotocompetitie. The Good Old werd ingedeeld met FC Grenchen (uit Zwitserland), Oergryte (uit Zweden) en Borussia Neunkirchen (uit West-Duitsland). De eerste wedstrijd werd uit tegen FC Grenchen met 3-1 gewonnen door doelpunten van Hans Sleven (2x) en Harry Heijnen. De thuiswedstrijd tegen Oergryte werd 2-2, met doelpunten van Sleven en Cor de Meulemeester. Uit tegen Borussia Neunkirchen werd er vervolgens met 5-3 verloren. Voor de Venlose club scoorden Heijnen, Sleven en Herman Teeuwen. Thuis won VVV wel van de Duitsers: 3-2. Teeuwen, Heijnen en Jan Schatorjé scoorden. Het was nog steeds mogelijk om als eerste in de poule te eindigen. Maar dan moest er wel van Oergryte gewonnen worden. De Zweden wonnen echter met 2-1 en plaatsten zich zo voor de volgende ronde. Sleven scoorde vond ook deze keer het net. De laatste wedstrijd tegen FC Grenchen werd met 1-0 gewonnen, door een doelpunt De Meulemeester.
VVV degradeerde voor de eerste keer naar de eerste divisie in het seizoen 1961-1962, door als voorlaatste te eindigen. Enkele jaren later, in het seizoen 1965-1966, volgde er zelfs degradatie naar de tweede divisie.
De splitsing en de oprichting van FC VVV
Op 1 juli 1966 kwam er een stichting voor behoud van het betaald voetbal in Venlo. Het amateurgedeelte werd afgesplitst (VVV’03) en de profclub ging verder onder de naam FC VVV. De schulden van de club (meer dan 100.000 gulden) waren dermate groot dat alleen de Stichting betaald voetbal FC VVV het betaalde voetbal voor Venlo kon redden. In ruil hiervoor moest VVV al haar contractspelers afstaan en de accommodatie “de Kraal” .
Ja, daar stond VVV’03 dan. De nieuwe stichting FC Venlo. VVV stootte de amateursectie af en wilde verder geen bemoeienis mee hebben. Men moest zich maar zien te redden. VVV’03 stond op eigen benen. Het duurde even voordat “de uitgestotenen” (alle leden die geen contract hadden) zich realiseerden dat ze eigenlijk geen bestuur, geen speelveld, geen geld ( nouja 1000,- gulden). Op 18 augustus 1966 werd in een vergadering in de Venlonazaal besloten als VVV03 verder te gaan. Dus de verenigingsrechten uit 1903 bleven bestaan. Na overleg met de gemeente kreeg VVV03 het sportpark Herungerberg aangewezen als nieuwe thuisbasis.
VVV-Venlo vandaag
De enige betaalde voetbalvereniging van Noord Limburg is VVV-Venlo. De club is opgericht in 1903 en was een van de pioniers van het betaald voetbal in Nederland. In 1959 werd de KNVB-beker gewonnen.
VVV-Venlo speelt haar wedstrijden in één van de markantste stadions van Nederland: De Koel. Die naam is afgeleid van de ligging van het stadion, als het ware in een kuil. De trap die spelers van het kleedlokaal naar het veld voert is legendarisch. De spelers moeten eerst de langste voetbaltrap van Europa aflopen om op het veld uit te komen.
Bekende oud-spelers van VVV-Venlo zijn Dick Advocaat, Ger van Rosmalen, Faas Wilkes, Maurice Graef, Tijani Babangida, Stan Valckx, Keisuke Honda en Ahmed Musa. De beste oud speler van VVV-Venlo Is Jan Klaassens, een Venlonaar die naast ruim 500 duels voor VVV ook 200 wedstrijden voor Feyenoord speelde. Hij werd aanvoerder van het Nederlands elftal in de tijd van Faas Wilkes en Abe Lenstra en speelde maar liefst 57 interlands.
Het beste resultaat van VVV-Venlo in de eredivisie was plek drie in 1961. In de jaren 80 werden de Venlonaren twee keer vijfde in de hoogste klasse. VVV-Venlo werd drie keer kampioen van de eerste divisie, voor het laatst in 2017.
Historisch Besef
Zonder verleden geen heden. Het verleden van VVV-Venlo begon op 7 februari 1903 toen een groepje wijze mannen een voetbalclub oprichtten in Venlo: de Venlose Voetbal Vereniging. In 1966 werd de club opgesplitst in een amateur- en een profafdeling: VVV’03 en FC VVV. In 2003 werd de officiële naam VVV-Venlo. Op initiatief van voorzitter Hai Berden werd de commissie Historisch Besef opgericht die zichzelf een duidelijke doelstelling formuleerde: het verleden van VVV-Venlo een plek geven. Dat heeft ertoe geleid dat er onder meer intensieve contacten worden onderhouden met oud-contractspelers, oud-bestuursleden en oud-trainers. Inmiddels worden zij ieder seizoen uitgenodigd voor een thuiswedstrijd van onze club en zijn er vele reünies. Natuurlijk heeft VVV-Venlo in de loop der jaren een aantal mooie prijzen gepakt. In de loop van de jaren heeft een groot aantal bekende mensen de kleuren van VVV verdedigd, op het veld, maar ook daarnaast.
Als zeventienjarige jongen maakte Jan Klaassens, afkomstig van de Venlosche Boys, zijn entree in de hoofdmacht van de Venlonaren. Mede door zijn toedoen won VVV in 1959 de KNVB-beker. Jan Klaassens verkaste daarop naar Feijenoord (voor het enorme bedrag van 100.000 gulden). Na enkele kampioenschappen met de Rotterdammers keerde hij terug naar zijn Venlose roots.
Boomlang, meedogenloos en keihard waren enkele kernwoorden die Herman Teeuwen het best omschrijven. Maar ook voetbalslim, getuige zijn ‘truc’ tijdens de beroemde bekerfinale in 1959. Bij een 2-1 stand nam hij de plaats in van VVV-keeper Frans Swinkels. Hij stopte de strafschop en VVV won uiteindelijk met 4-1.
Jo van Daalen was bestuurder pur sang. Kwam min of meer per toeval bij VVV terecht als penningmeester en maakte aansluitend meer dan vijftien jaar deel uit van het bestuur als penningmeester en voorzitter. Probeerde de club te laten groeien zonder het familiaire uit het oog te verliezen. Na zijn werkzaamheden bij VVV ging hij aan de slag als voorzitter bij de KNVB om later penningmeester bij de UEFA te worden.
Na een jaartje VOS maakte Gijs Nass de overstap naar VVV. Tot na zijn veertigste bleef hij de club trouw en hij kende vele successen waaronder de bekerwinst in 1959 en het winnen van de Zilveren Bal in 1954. Ondanks interesse uit binnen- en buitenland speelde hij nooit voor een andere profclub dan ‘zijn’ VVV.
In de voetsporen van zijn vader Sjang kwam Harrie Heijnen bij de Venlose club terecht, waar hij furore maakte aan de rechterzijde. De balverliefde Heijnen maakt zijn debuut op zeventienjarige leeftijd in de hoofdmacht. Ook hij maakte deel uit van het team dat de beker wist te winnen in de finale tegen ADO. Deze club was van 1962 tot 1969 zijn thuishaven en ook daarmee wist hij de KNVB-beker te veroveren.
Halverwege seizoen 2007-2008 kwam de Japanse balkunstenaar Keisuke Honda naar Venlo. Ondanks zijn inbreng degradeerden de Venlonaren naar de Jupiler League, maar iedereen die hem had zien spelen was het erover eens: dit wordt een hele grote. Dat bleek het seizoen dat volgde al meteen. Aan de hand van Honda werd VVV-Venlo kampioen. En het daaropvolgende seizoen eredivisie maakte hij grote indruk. Zo groot zelfs, dat CSKA Moskou hem al na minder dan twee jaar wegkaapte uit Venlo.
tags: #vvv #venlo #knvb #beker #geschiedenis